Ο αριθμός των
 αυτοκτονιών
 γίνεται από μέρα σε 
μέρα μεγαλύτερος 
για πολύ πιο
 ασήμαντους λόγους 
από το να είναι 
κανείς ανάπηρος και
 να έχει νεκρά και 
τα δυο του πόδια. 
Η σκέψη περί αυτοκτονίας σήμερα βρίσκει όλο και περισσότερο
 χώρο στο μυαλό όλων. Ένα γυμνασιόπαιδο αυτοκτόνησε λόγω του 
χαμηλού βαθμού, μια κοπέλα από μελαγχολία, ένας γέρος λόγω
 ασθένειας. Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε μερικές αυτοκτονίες 
γιατρών, καθηγητών, διευθυντών, κρατικών συμβούλων ακόμα και 
επισκόπων. Η αυτοκτονία έγινε ένα τόσο συνηθισμένο φαινόμενο
 στις μέρες μας, που κάποια μέρα έτυχε να ακούσω τον εξής διάλογο:
«Τα `μαθες; έφυγε από την ζωή ο Ν.»
«Σοβαρά; πέθανε ή αυτοκτόνησε;»
Η διαπαιδαγώγηση παίζει κύριο λόγω εδώ.
Ο άνθρωπος μπορεί να διαπαιδαγωγηθεί ή για να είναι 
αισιόδοξος ή για την αυτοκτονία. Η γενιά μας είναι
 περισσότερο διαπαιδαγωγημένη για το δεύτερο.   
 Πρώτα οι γονείς αρχίζουν να ετοιμάζουν τους αυτόχειρες. 
«Αυτός ο κόσμος είναι κακός», ψιθυρίζει η μάνα κάθε πρωί 
στ` αυτί του γιου της. 
«Οι άνθρωποι, γιε μου, είναι ατομιστές, μοχθηροί και ψεύτες. 
Να αποφεύγεις, γιε μου, τους ανθρώπους. Να κοιτάς μόνον τον
 εαυτό σου».      Μετά τη μητέρα, ο πατέρας λέει στο γιο του: 
«Πόσο απαίσιος είναι ο καιρός έξω! Πόσο άσχημη και άργια
 είναι η φύση! Πόσο απεχθή είναι τα έργα των ανθρώπων!
 Πόσο βαρετός είναι ο ήλιος! Πόσο μίζερη είναι η ζωή!»  
    Και ο πατέρας και η μητέρα επαναλαμβάνουν διαρκώς
 στο γιο τους τα τρελά λόγια ενός απελπισμένου ποιητή :
 «Δεν υπάρχει στον κόσμο, αδελφέ, αγάπη».     
 Δεν υπάρχει φοβερότερη καταδίκη για τον κόσμο από αυτήν.
 Ο κόσμος δημιουργήθηκε από αγάπη, ο κόσμος επιβιώνει λόγω
 της αγάπης. Το να λες ότι δεν υπάρχει στον κόσμο αγάπη
 αποτελεί την φοβεροτάτη και ψευδέστατη καταδίκη του κόσμου.
Οι άνθρωποι με τίποτα δεν μπορούν να συνηθίσουν να παρατηρούν
 τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας. Όμως, όλα όσα
 αυτός ο κόσμος παράγει τα παράγει για την αιωνιότητα. 
Η αγάπη και η φιλία μας είναι μη πεπερασμένη, όπως και 
ο κόσμος και ακόμα πιο αξεπέραστη από τον κόσμο.
 Μας ξεγελούν τα μάτια μας περί της παροδικότητας των
 πάντων, όπως μας ξεγελούν τα μάτια μας για τη κίνηση του 
ηλίου.Υπάρχει ένα νοητό περιβάλλον μέσα στο οποίο όλα
 ζουν και κινούνται . Το ίδιο είναι ακίνητο. Όλα όσα κινούνται
 σε αυτό το περιβάλλον , αφήνουν πάνω του αποτυπώματα που
 δεν μπορούν να σβηστούν. Αυτό το αποτύπωμα αποτελεί
 την πλήρη αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. 
Όλα όσα κάποτε έζησαν στη γη  ζουν και σήμερα 
σ` αυτό το νοητό πνευματικό περιβάλλον, και όλα όσα ζουν 
σήμερα, θα ζήσουν αιώνια, πάλι σε αυτό το περιβάλλον.
 Η αγάπη και η φιλία μας δεν καθαιρούνται με το θάνατο, 
αλλά προεκτείνονται σε μια μακράν καθαρότερη και ανώτερη
 και ισχυρότερη μορφή στον άλλο κόσμο. Ανάμεσα σε εκείνον 
τον κόσμο και σ` αυτόν τον κόσμο τα όρια τα φτιάχνει μόνο η 
δική μας μυωπία. Δεν βλέπουμε την προέκταση αυτής της
 ζωής μετά τον θάνατο και γι αυτό ο θάνατος μας φαίνεται
 σαν ψαλίδι που κόβει όλα τα νήματα και τις σχέσεις ανάμεσα 
στους νεκρούς και τους ζωντανούς, και το οποίο και από μας 
κάθε μέρα αποκόβει από ένα μέρος, όταν μας χωρίζει από 
την αγάπη μας, την φιλία μας και τη χαρά μας. 
Εμείς δεν βλέπουμε , όμως μπορούμε να δούμε. 
Μπορούμε να δούμε με το πνεύμα μας το τώρα για τώρα, 
αλλά θα έρθει καιρός όταν τα φυσικά μας μάτια θα βλέπουν
 και τον πνευματικό κόσμο.    Η αξία των αισθημάτων είναι
 αιώνια, όπως και η αξία των σκέψεων. Κατά τον ίδιο
 τρόπο είναι αιώνια και η αξία των ανθρωπίνων έργων.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, από το βιβλίο 
ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ ο Χριστός