ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ. Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ. Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

  Εγκύκλιος επιστολή του Σεβασμιότατου Επισκόπου Ζίτσης Νικολάου, επί τη Κυριακή της Ορθοδοξίας του έ-τους 1938.

Αύτη ή πίστις τών Αποστόλων,

Αύτη ή πίστις τών Πατέρων,

Αυτή ή πίστις τών Ορθοδόξων,

Αυτή ή πίστις την Οικουμένην έστήριξε.

Ή Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι ή εορτή τών νικών της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο παρελθόν. Αυτές οι νίκες του παρελθόντος είναι το ηθικό κεφάλαιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ό Σταυρός της και ή τροφή της. Αυτό είναι σπουδαίο και σημαντικότατο. Όμως, οι νίκες αυτές από το παρελθόν της Εκκλησίας είναι ή έμπνευση και το κίνητρο για τις νίκες της στο παρόν και στο μέλλον, και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Είναι το σημαντικότερο επειδή το στεφάνι της δόξης είναι υπεσχημένο στούς νικητές και όχι στούς έορτάζοντες τις νίκες τών άλλων. Γιατί είναι γραμμένο στο βιβλίο της αληθείας: όποιος νικήσει θα κερδίσει τά πάντα και θα του γίνω Θεός και αυτός θα μου γίνει υιός. Ή αμοιβή του Θεού λοιπόν, δίδεται ατούς νικητές και όχι σε όσους εορτάζουν μονάχα τις νίκες των πατέρων τους.

Αυτό δε σημαίνει πώς είναι ασήμαντο το να εορτάζουμε τις νίκες των πατέρων. Αντιθέτως, ό εορτασμός των προτέρων νικών είναι αποφασιστικής σημασίας για την εξασφάλιση και νέας νίκης επειδή οι νίκες του πατέρα υποκινούν σε νίκες και τούς υιούς....

Δεν είναι μονάχα ή δειλία μεταδοτική μα είναι και ό ηρωισμός. Ό δειλός πού φωνάζει: φεύγουμε, χανόμαστε, μεταδίδει στο στράτευμα το φόβο. Το ίδιο όμως, μεταδίδει τον ηρωισμό εκείνος πού φωνάζει: εμπρός, ό εχθρός νικήθηκε!

Έτσι γίνεται στούς κοσμικούς πολέμους, έτσι και ακόμα περισσότερο στο πνευματικό πόλεμο. Μη φοβήσθε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον, είπε ό Σωτήρας στούς μαθητές Του. Και όχι μόνο το είπε μα και το έπραξε στ’ αλήθεια. Νίκησε τον άρχοντα του κόσμου τούτου, νίκησε την αμαρτία, νίκησε και το θάνατο. Βλέποντας οι Απόστολοι τις νίκες Του και μεθυσμένοι από αυτές, έγιναν και οι ίδιοι νικητές. Τούς Αποστόλους μιμήθηκαν οι διάδοχοί τους και αυτούς οι δικοί τους διάδοχοι. Ή μία χριστιανική γενεά μετά την άλλη, μεγαλουργούσε μέ τη νικηφόρο δόξα της, ενθουσιασμένη από τις νίκες και τούς νικητές του παρελθόντος. Καθώς το ένα κύμα παράγει δεύτε-ρο, έτσι το ένα νικηφόρο στράτευμα του Χριστού γεννούσε και υποκινούσε το επόμενο νικηφόρο Του στράτευμα. Έτσι, το αστείρευτο και ζωντανό ποτάμι της Εκκλησίας του Θεού διά της ιστορίας των είκοσι αιώνων, γινόταν όλο και πλατύτερο, βαθύτερο και πιο ορμητικό, αρδεύοντας μέ ζωή και δόξα τις τέσσερις πλευρές τού κόσμου. Ή μόνη πηγή αυτού του ποταμού είναι ό Χριστός και όλο το ζων ύδωρ είναι δικό Του. Δικά του και όλα τά ορμητικά κύματα από αιώνα σε αιώνα και από γενεά σε γενεά.

Οι νίκες της Ορθοδοξίας τις όποιες εορτάζουμε κατά την Α' Κυριακή των Νηστειών είναι νίκες της πρώτης χιλιετίας. Δεν είναι λοιπόν το σύνολο όλων των νικών από την αρχή μέχρι σήμερα αλλά μόνο οι νίκες πού κερδήθηκαν στούς πρώτους σχεδόν δέκα αιώνες, των οποίων ή τελευταία ήταν ή νίκη κατά της εικονομαχίας.

’Ίσως ή Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρήσει κατάλληλο να θεσπίσει κατά τον εικοστό αιώνα ακόμη μια εορτή παρόμοια μέ την Κυριακή της Ορθοδοξίας ή οποία θα ήταν αφιερωμένη στις νίκες και τούς νικητές της δευτέρας χιλιετίας, από την εποχή της ευλαβούς αύγούστας Θεοδώρας και του φιλοχρίστου αύτοκράτορος Μιχαήλ μέχρι τις μέρες μας. Πιθανόν ή Εκκλησία να τά κάνει πραγματικότητα. Θα είχε λόγο και δικαιολογία για να θεσπίσει κάτι τέτοιο....

Οι νέες νίκες ως καθήκον και χαρά.

Είπε κάποιος ότι ό χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Τούτος ό λόγος δικαιολογείται αν ή επανάσταση έκληφθεΐ υπό πνευματική και ηθική έννοια ως ανατροπή της αναλήθειας, της αδικίας και της ασπλαχνίας έντός του εαυτού μας πρώτα και κατόπιν στον περίγυρό μας. Όπου ανατροπή εκεί και μάχη, όπου μάχη εκεί και νίκη. Ό χριστιανισμός είναι αγώνας από τη πρώτη μέρα της ιστορίας του -από την αναζήτηση και μη εύρεση καταλύματος για το θείο Βρέφος στα πανδοχεία της Βηθλεέμ- μέχρι σήμερα και από τώρα 

μέχρι την εσχάτη μέρα. Ταυτόχρονα, ό χριστιανισμός είναι μια αλυσίδα από νίκες, από την αρχή ως το τέρμα. Νικούσε και όταν ακόμα έδειχνε νικημένος. Τις χαμένες μάχες τις προσμετρούσε ως νίκες. Τούς σκοτωμένους μαχητές για τον τίμιο σταυρό, τούς σημείωνε στον κατάλογο τών νικητών. Τά χαμένα βασίλεια τού κόσμου αντάλλασσε μέ βασίλειο ακριβότερο, εκείνο τού ουρανού.

Αν ή Εκκλησία ως σύνολο δεν σταματά την ανατροπή, δε σταματά τον αγώνα και την κατάκτηση νικών, είναι δυνατόν όμως, τά μεμονωμένα μέλη της να εγκαταλείψουν τη μάχη και να χάσουν τη νίκη. Εκεί είναι ό κλαυθμός και ό οδυρμός και ό ραχήλειος θρήνος της Εκκλησίας για τά τέκνα της.

Από αυτό πηγάζει και το ορθό δίδαγμα της Κυριακής της Ορθοδοξίας, ή εντολή να καταβάλει ό κάθε ορθόδοξος χριστιανός το προσωπικό του μόχθο για την κατάκτηση νέας νίκης. Οι παλαιές νίκες, μάς βοηθούν αλλά δεν μάς σώζουν. Οι νίκες τών πατέρων μας είναι ή κληρονομιά μας την οποία έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε και να αυξήσουμε μέ τις δικές μας νίκες....

Ή Εκκλησία διεξάγει τον πόλεμο μα οι ιδιώτες τον αγώνα. Τά μεμονωμένα μέλη της μπορεί να χάσουν τη μάχη, ή Εκκλησία όμως δεν μπορεί να χάσει τον πόλεμο. Ό Ιούδας έπεσε, μα ή Εκκλησία νίκησε. Ό ’Άρειος και ό Μακεδόνιος απώλεσαν τις ψυχές τους στη μάχη, μα ή Εκκλησία κέρδισε την νίκη. Ό Ιουλιανός ό Παραβάτης εξέπεσε, ή Εκκλησία κέρδισε. Οι εξισλαμισμένοι υπέκυψαν στο πειρασμό, μα ή Εκκλησία θριάμβευσε. Ή αθεϊστική εξουσία στη Ρωσία θα κατρακυλά στις ζητωκραυγές, αλλά ή Εκκλησία θα θριαμβεύσει και πάλι. Αυτοκρατορίες κατέπεσαν, μα ή Εκκλησία παρέμεινε. Οι αιρετικοί εξαφανίστηκαν, μα ή Εκκλησία επέζησε. Σε μερικά μέτωπα σημειώθηκαν απώλειες, μα το συνολικό μέτωπο της Εκκλησίας ποτέ δεν υπέστη την ρήξη....

Χριστιανοί βασιλείς και πατριάρχες έχασαν τά κεφάλια τους, μα ή Εκκλησία δεν έμεινε ακέφαλη. Κράτη χριστιανικά κατέπεσαν, μα ή Εκκλησία έμεινε απτόητη. Τούς χριστιανικούς λαούς καταπλάκωσε ή πλημμυρίδα τών αλλόπιστων Σαρακηνών, Περσών, Μογγόλων, Τούρκων, μα το σκάφος της Εκκλησίας έπλεε επάνω στα κύματα έως ότου κατέπαυσε ό κατακλυσμός.

Στα ελεύθερα κράτη και έθνη, την Εκκλησία προσέβαλλαν τά πάθη, ή διαστροφή, ή ραθυμία, ή έπαρση της αθεΐας και όλα τά πιθανά μικρόβια πού πολλαπλασιάζονται στον πυρετό της ελευθερίας, μα εκείνη κρατήθηκε ελεύθερη. Τά μεμονωμένα άτομα έπεσαν, μα ή Εκκλησία νίκησε. Ό διάβολος ψάρευε οποίον μπορούσε, τόσο στον πυρετό της ελευθερίας, όσο και στο ψύχος της δουλείας, μα το μέτωπο της Εκκλησίας παρέμεινε ασάλευτο.

 Οι μεμονωμένες μάχες κατέληγαν κάποτε σε απώλεια, άλλα ό αγώνας της Εκκλησίας στεφόταν πάντοτε από νίκη επειδή τη μάχη διεξάγουν οι μεμονωμένοι, άλλα τον αγώνα ή Εκκλησία.

Έτσι συνέβαινε επί δεκαεννέα αιώνες τώρα, έτσι και σήμερα, έτσι θα είναι και αύριο. Ή Εκκλησία μέχρι σήμερα δεν έχασε τον αγώνα. Δεν θα τον χάσει ούτε και μέχρι συντέλειας τού αιώνος, επειδή το έχει προειπεΐ Εκείνος πού νίκησε το θάνατο. Μήπως θα μπορούσε να νικηθεί από το ελάχιστο σκοτάδι Εκείνος πού νίκησε το σκότος τού θανάτου; Σε κάθε εποχή, κράζει στούς δικούς Του: μη φοβήσθε! Καθώς στούς μαθητές κατά την ώρα της καταιγίδας, έτσι και σε κάθε βαπτισμένη ψυχή και σε κάθε δοκιμαζόμενο άνθρωπο κράζει: μη φοβήσαι!

 Όταν οι πιστοί δειλιάσουν από τη δύναμη των ανθρώπων, Εκείνος πάλι, όπως άλλοτε στούς Αποστόλους, εμφανίζεται και λέει: μην τούς φοβήσθε! «Μη φοβηθείτε από των άποκτενόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμόνων άποκτείναι» (Μτ. 10, 28). Όταν οι πιστοί λυγίσουν από το φόβο μπροστά στα φοβερά φαινόμενα της δυνάμεως τού Θεού τού Σινά, τότε Εκείνος, ό Ανίκητος Στρατηγός, αντιλαμβάνεται τού στρατού Του και τον ενθαρρύνει: «έγέρθητε και μη φοβήσθε!» (Μτ. 17, 6). Όταν ένσκήψουν όλες οι προφητευμένες φρικαλεότητες στον άθεο αυτό κόσμο και ή γή θα συνταράσσεται από τούς πολέμους, προβλέποντάς τα όλα Εκείνος, ενθαρρύνει τούς στρατιώτες Του λέγοντας: «Όράτε μη θροεΐσθε!» (Μτ. 24, 6). Και όταν ό κόσμος όλος εξεγερθεί εναντίον της Εκκλησίας Του, Εκείνος λέει- «άλλα θαρσεΐτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον!» (Ίω. 16, 33).

Από αυτούς και άλλους παρόμοιους λόγους του 'Ιδρυτού της, λόγους πού έπεσφράγισε μέ τον θάνατο και την ένδοξο άναστάσιμη νίκη Του, αντλούσε ή Εκκλησία δύναμη στούς 19 αιώνες πού πέρασαν. Επί πλέον, ενισχυμένη και άναζωογονημένη, φωτιζόμενη και καθοδηγούμενη από την άδιάκοπη παρουσία του χαριτωμένου και παντοδυνάμου Πνεύματος τού Θεού, ή Εκκλησία εόρτασε ήδη την επέτειο 19 αιώνων.

Αύτη ή υψίστη επέτειος στην ιστορία της ανθρωπότητας, είναι ακόμα μια απόδειξη, ακόμα ένα κίνητρο και μία επιπλέον ενθάρρυνση: απόδειξη του ότι ή Εκκλησία ιδρύθηκε από Θεό και όχι από άνθρωπο, κίνητρο και ενθάρρυνση για τη σημερινή γενεά και όλες τις επερχόμενες, να πιστέψουν στο ακατάβλητο της Εκκλησίας του Θεού. Επειδή, ή Εκκλησία συνεχίζει τον αγώνα, άλλα δεν τον έχει ακόμα τελειώσει. Ή ημερομηνία λήξης του αγώνα είναι ή ημερομηνία του τέλους του χρόνου. Ή νίκη της Εκκλησίας είναι ό στέφανος πολλών και πλείστων νικών.

Ή Εκκλησία του Χριστού ήταν νικηφόρα όχι μονάχα εν Ελευθερία άλλα και υπό το κράτος της δουλείας. Αυτό αποτελεί μία από τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στην πίστη μας και στις μη χριστιανικές ομολογίες οι όποιες μπορούν και επικρατούν μόνο εν ελευθερία και μέσα από την κοσμική ισχύ, ενώ καταπιεζόμενες και αποτασσόμενες, χαλαρώνουν σύντομα και καταρρέουν. Αλλιώς έχουν τά πράγματα μέ τούς ορθοδόξους χριστιανούς. Αποδεχόμενοι το πάθος ως δωρεά τού Θεού, προσεγγίζοντας τον θάνατο ως την πύλη τών ουρανών, τά τέκνα της Εκκλησίας τού Θεού αισθάνονται πολίτες ενός ανυπέρβλητα μεγάλου Βασιλείου το όποιο αδυνατούν να βλάψουν όλα τά όπλα της κολάσεως και οι κακίες.

Και αν κάποιος πει ότι ή Ορθοδοξία είναι αδυναμία, μην θυμώσετε αλλά απαντήσατε' είναι αδυναμία, άλλα αδυναμία Θεού ή οποία είναι ισχυρότερη από τούς ανθρώπους, τούς δαίμονες και τον θάνατο. Χιλιάδες φορές στούς αιώνες πού πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ό Τιμονιέρης πού είναι αδύνατον να βουλιάξει.

Οφείλουμε να άγαλλόμεθα μέ τρόμο ψυχής και τούτο επειδή οι νίκες της Εκκλησίας είναι από Θεού, καθώς ή δύναμη της Εκκλησίας είναι από της δυνάμεως τού Θεού. Άς συνεχίσουμε λοιπόν να δουλεύουμε στον Κύριο εν φόβω, στον αγώνα για την σωτηρία τών ψυχών μας, και για την τελική νίκη τού Χριστού στον κόσμο. ’Άς συνεχίσουμε και να άγαλλόμεθα εν τρόμω έμπροσθεν της Μεγαλειότητος τού Ζώντος Θεού. Επειδή σε Κείνον ανήκει το κράτος και ή δύναμη και ή δόξα, τώρα και πάντοτε....

Αλήθεια, άγιότης και αγαθοσύνη, είναι τά τρία χαρμόσυνα μηνύματα της ορθοδόξου πίστεως. Οι τρεις αρετές, γεννούν ή μία την άλλη και είναι τέλειες μονάχα όταν βρίσκονται σε πλήρη ενότητα.

Ή Ορθοδοξία δεν διδάσκει κάποια ξεχωριστή γνώση αλλά την Αλήθεια, διά της οποίας το σύμπαν ζει και αναπνέει, στην οποία βρίσκουν τη σωτηρία όλα τά πράγματα τά όποια ζουν για να σωθούν από την άγνοια, την ασθένεια και το φόβο. Ή Ορθοδοξία είναι αλήθεια, άγιότης και αγαθοσύνη, συγκερασμένες σε μια ζωοποιό ενότητα πού ονομάζεται αγάπη.

’Αν θέλουμε να δοξάζουμε ορθά τον Θεό και στ’ αλήθεια να είμαστε ορθόδοξο έθνος, πρέπει να το κάνουμε όχι μονάχα μέ το περήφανο όνομά μας, αλλά και μέ το ταπεινό και καθαρό πνεύμα της αλήθειας, της άγιότητος και της αγαθοσύνης.

Ή αλήθεια δεν μπορεί να γνωσθεί, άλλα άποκαλύπτεται μόνον στούς αγίους πού διαθέτουν πνευματικά μάτια.

Ή Κυριακή της Ορθοδοξίας μάς ύπενθυμίζει μια μακρά αλυσίδα από νίκες και ολόκληρο στράτευμα από νικητές.

Το ορθό δίδαγμα της Κυριακής της Ορθοδοξίας• είναι: οι νίκες τών πατέρων μας είναι ή κληρονομιά μας την οποία έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε και να αυξήσουμε μέ τις δικές μας νίκες.

Μονάχα ή συμμαχία τών ψυχών είναι μακροπρόθεσμη, ή συμμαχία τού ήθους, στερεωμένη στην αλήθεια, την άγιότητα και την αγαθοσύνη. Στούς τρεις αυτούς στύλους..., και στις αυτές πνευματικές βάσεις πρέπει να οικοδομείται κάθε ψυχή ανθρώπου.

Δεν μπορεί να γίνει ειρήνη και ενότητα ανάμεσα σε 'Αγίους και εγκληματίες ως το τέλος της συντέλειας... Άνθρωποι και λαοί θα ενωθούν φυσικώς όταν καταστούν αγιότεροι. Και οι «εκκλησίες» θα ενωθούν φυσικώς όταν φουσκώσουν από αγιότητα.

Ή ορθόδοξη πίστη αποτελεί το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία τού ανθρωπίνου γένους. Δίχως πλούτο, δίχως εξωτερική υποστήριξη, δίχως στρατό και όπλα, δίχως δουλική οργάνωση και πολιτικούς ελιγμούς, διήνυσε μέ επιτυχία ένα μακρύ και φοβερό δρόμο 19 αιώνων. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή κάτω από τον ουρανό από το να είναι κανείς μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μήτε και υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος από αυτόν πού εκείνη βαδίζει και οδηγεί τούς πιστούς της. Υπάρχουν δρόμοι εύκολοι μα ολισθηροί και οδηγούν στην απώλεια. Υπάρχουν σκάφη πιο φανταχτερά, μεγαλύτερα και πιο άνετα, αλλά έχουν πολύ πιο αδύναμο σκαρί.

Δοξάσατε αδελφοί τον Θεό ό Όποιος δόξασε την πίστη μας μέ νίκες πολλές. Δοξάσατε τούς Αγίους τού Θεού οι όποιοι εκούσια μέ το αίμα τους και τά δάκρυα πλήρωσαν αυτές τις νίκες. Άς σάς θυμίζει ή ημέρα τούτη πώς ή πίστη μας είναι ή πίστη ή νικήσασα τον κόσμο. Άς σάς θυμίζει ότι

ή Ορθοδοξία στη γή κρατιέται από την Ορθοδοξία των ουρανών, πού σημαίνει πώς ένα λαμπρό και ανίκητο στράτευμα από τον αόρατο κόσμο, στράτευμα πολυάριθμο σαν τούς αστέρες τού ουρανού, στέκει δίπλα και γύρω μας και μάς βοηθά. Μπροστά από αυτό το στράτευμα τών αμέτρητων νικητών ίσταται ό Νικητής τών νικητών, ό Βασιλεύς τών βασιλευόντων, ό Ιησούς Χριστός- εις τον Όποιον πρέπει ή δόξα και ή ευχαριστία μαζί μέ τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

* * *

Ώ, πόσο φοβερή και μεγάλη είναι ή παρουσία του Θεού, πόσο φοβερή και μεγάλη είναι ή παρουσία του Ζώντος Θεού!

Με φόβο παρίστανται ενώπιον Του οι αγγελικές δυνάμεις. Τά Σεραφείμ άποκρύπτουν μέ τις πτέρυγες τους τά πρόσωπα, μπροστά στο άστράπτον φως και το άνέκφραστο κάλλος.

Πόσο υπέροχος είναι ό ήλιος! Πόσο ωραίος είναι ό έναστρος ουρανός! Πόσο δυνατό είναι το αφρισμένο πέλαγος! Πόσο μεγαλόπρεπα είναι τά ύψηλόκορφα βουνά! Πόσο φοβερά είναι τά κεραυνοβόλα σύννεφα και τά πύρινα ηφαίστεια! Πόσο προσφιλή είναι τά ανθισμένα λιβάδια μέ τις δροσερές πηγές και τά ολόλευκα κοπάδια! Μα όλα τούτα δεν είναι παρά μόνον έργα των χειρών του Θεού: όλα είναι νεκρή ύλη ενός αθανάτου Κτίστου. Αν ή ύλη είναι τόσο όμορφη, ποιος μπορεί να είναι άραγε ό ίδιος ό Πλάστης;

Αν ή καρδιά του ανθρώπου πλημμυρίζει από φόβο ή από χαρά ή από δάκρυα στην παρουσία των κτισμάτων του Θεού, πώς θα νοιώσει άραγε στην παρουσία του Παντοδυνάμου και Ζώντος Θεού;

Ποιό από τά θνητά κτίσματα μπορεί να σταθεί δίπλα στον Αθάνατο δίχως να λειώσει; ποιος  από τούς θνητούς ανθρώπους μπορεί να κοιτάξει κατά πρόσωπον τον Θεό και να μείνει ζωντανός; Γιατί, αν φοβερό και τρομερό είναι το να δει κάποιος το πρόσωπο τού αγγέλου του Θεού, πόσο περισσότερο να δει το πρόσωπο του ίδιου του Θεού! Περιγράφοντας το όραμα του αγγέλου του Θεού, λέει ό προφήτης Δανιήλ τά έξης: «και ούχ ύπελείφθη εν έμοί ισχύς και ή δόξα μου μετεστράφη εις διαφθοράν» (Δαν. 10, 8). ’Έτσι, άνίσχυρος γίνεται και ό πιο δυνατός άνθρωπος και τόσο άσχημος φαντάζει και ό ώραιότερος άνθρωπος μπροστά στον άγγελο του Θεού.

Εκείνο το ένδοξο πρωινό, πού ό Κύριος άνεστήθη, «ιδού σεισμός έγένετο μέγας, άγγελος γάρ Κυρίου καταβάς έξ ουρανού.... ήν δε ή ιδέα αυτού ως άστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών. Από δε του φόβου αυτού έσείσθησαν οι τηρούντες και έγένοντο ωσεί νεκροί» (Μτ. 18, 2- 4). Τέτοιος είναι ό δούλος του βασιλέως - πόσο πιο φοβερός θα είναι άραγε ό ίδιος ό Βασιλεύς;

Ώ, αν οι άνθρωποι γνώριζαν, αν γνώριζαν διαρκώς και δεν έχαναν μήτε στιγμή τη γνώση αυτή, ότι τέτοιοι άστραποφόροι και χιονόλευκοι άγγελοι βρίσκονται δίπλα τους! Αύτη τη γνώση πού γινόταν όραμα στούς προφήτες και όλους τούς διορατικούς ανθρώπους και τούς καθιστούσε άκρως ταπεινούς και πράους ένώπιον του ουρανίου κόσμου, αποφασιστικούς δε και θυμώδεις απέναντι στούς αμετανόητους και τυφλωμένους άμαρτωλούς. Κάποτε ό προφήτης Ελισαίος προσευχήθηκε στο Θεό να ανοίξει τούς οφθαλμούς τού μαθητού του για να δει και εκείνος αυτό πού ό προφήτης μπορούσε να βλέπει. Και ό Θεός εισήκουσε της δεήσεως τού μεγάλου προφήτου και διήνοιξε τούς οφθαλμούς τού παιδιού και «είδε και ιδού το όρος πλήρες ίππων και άρμα πυράς περικύκλω Έλισσαιέ» (Δ' Βασ. 6, 17).

Ποιά θα είναι λοιπόν ή όψη τού Βασιλέως των ούρανίων στρατιών, πόσο φοβερή και μεγαλόπρεπη ή θεωρία τού ίδιου τού Βασιλέως των ούρανίων στρατιών! Όταν ό μέγας προφήτης Ησαΐας αξιώθηκε τέτοιας θεωρίας, αναβόησε μετά φόβου και φρίκης: «ώ τάλας εγώ, ότι κατανένυγμαι, ότι άνθρωπος ών και ακάθαρτα χείλη έχων εν μέσω λαού ακάθαρτα χείλη έχοντος εγώ οίκώ και τον βασιλέα Κύριον σαβαώθ εΐδον τοις όφθαλμοΐς μου» (Ήσ. 6, 5).

Ώ, αν γνώριζαν οι άνθρωποι ότι ό Βασιλεύς και Κύριος τούς βλέπει αδιάλειπτα - αυτός ό ίδιος μεγαλόπρεπος και απαράλλακτος Βασιλεύς και Κύριος τον όποιον είδε μόνον μια φορά ό Ησαΐας και πλημμύρισε από φόβο και φρίκη! Καμία αμαρτία δεν θα ερχόταν τότε στο νου τών ανθρώπων και καμιά ακαθαρσία. Είτε βλέπει ό άνθρωπος τον Θεό είτε όχι, Εκείνος όμως τον βλέπει. Δεν είναι τούτο φρικτό για έναν βλάσφημο; Δεν είναι τούτο παραμυθία για τον πάσχοντα χριστιανό;

Δεν είναι μόνον ό εν Τριάδι Ένας Θεός πού μάς βλέπει και παρατηρεί κάθε στιγμή της ζωής μας, αλλά και ολόκληρο το στράτευμα τών ουρανίων αγγέλων και τών δοξασμένων 'Αγίων. Εκατομμύρια οφθαλμοί κοιτούν επάνω μας ως ένας οφθαλμός. Εκατομμύρια αγαθές επιθυμίες μάς παρακολουθούν στο ακανθώδες και σκοτεινό μονοπάτι της ζωής. Εκατομμύρια χέρια μάς προσφέρονται ως βοήθεια σαν να πρόκειται για ένα χέρι. Οδηγούμενη ή Εκκλησία τού Θεού επί της γής από το Άγιο Πνεύμα προσπάθησε να παρουσιάσει στούς πιστούς τούτη τη μεγαλόπρεπη, φοβερή και κατανυκτική πραγματικότητα μέ τη βοήθεια τών πολυαρίθμων εικόνων στο τέμπλο οι όποιες παριστούν τον αόρατο κόσμο τών ουρανίων δυνάμεων και υπενθυμίζουν τη συνεχή παρουσία τών δυνάμεων αυτών στον κόσμο.

Σεβόμενοι τις εικόνες, δεν τιμούμε το ξύλο και το χρώμα επάνω στο ξύλο αλλά τιμούμε τις ζώσες και παρούσες ουράνιες δυνάμεις. Όταν αισθανόμαστε παρηγοριά και χαρά από τις εικόνες, στη πραγματικότητα νοιώθουμε παρηγοριά και χαρά από τις ουράνιες δυνάμεις πού έχουν μορφοποιηθεί επάνω στις εικόνες. Μονάχα ανόητοι και κατεχόμενοι από κακά πνεύματα άνθρωποι, θεωρούσαν την εικονολατρία ως ειδωλολατρία.

Ποιος άλλος επί αιώνες δεν πολέμησε τούς εικονομάχους αν όχι ή Ορθόδοξη Εκκλησία; ποιος άλλος έδωσε εκατομμύρια μαρτύρων σε τούτη τη νικηφόρα μάχη; ποιος άλλος γκρέμισε την ειδωλολατρία; Είναι δυνατόν, ή Εκκλησία πού γκρέμισε την ειδωλολατρία να είναι ειδωλολατρική; Έτσι σπίλωναν την Εκκλησία τού Θεού οι ακάθαρτοι αιρετικοί οι όποιοι σκεφτόταν με το σαρκικό και όχι με το πνευματικό νου. Έτσι, μέσα από την παχύτητα της κρίσης τους δεν μπορούσαν να διακρίνουν την εικονολατρία από την ειδωλολατρία.

Όταν δεν μπορούσαν να πετύχουν μέ τά ανίσχυρα επιχειρήματα τους οι αιρετικοί, χρησιμοποιούσαν τη φωτιά και το ξίφος εναντίον των εικόνων και των εικονολατρών. Στο πυρ έκαιγαν τις εικόνες και μέ το ξίφος αποκεφάλιζαν τούς ορθοδόξους. Εφόσον όμως ή δύναμη τού Θεού είναι μεγαλύτερη από τη φωτιά και το ξίφος, στο τέλος έπεσαν και οι αιρετικοί και χάθηκαν ενώ οι εικόνες παρέμειναν στο εξής για να κοσμούν τούς ναούς τού Θεού και να υπενθυμίζουν στούς πιστούς την μεγάλη και φοβερή παρουσία τού Θεού και των ουρανίων δυνάμεων στη ζωή τού ανθρώπου επί της γής.

Σε ανάμνηση της νίκης επί των εικονομάχων και τού θριάμβου της άποκαταστάσεως της τιμής των εικόνων στη περίοδο τού πατριάρχου Μεθοδίου και της ευγενούς Αυγούστας Θεοδώρας και τού υιού της Μιχαήλ, οι άγιοι και θεοφόροι πατέρες όρισαν αυτή την πρώτη Κυριακή τών Νηστειών για να εορτάζεται αυτό το γεγονός. Αυτή ή Κυριακή ονομάζεται επίσης και Κυριακή της Ορθοδοξίας εις άνάμνησιν της νίκης της ορθοδόξου ομολογίας επί τών αιρετικών καινοτομιών και τών κοσμικών διανοημάτων.... 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"