η αιμορροούσα πατρίδα! π.Ηλίας Υφαντής

Στις γιορτές των αγίων γυναικών, όπως της αγίας Κυριακής (7 Ιουλίου), διαβάζεται, όταν δεν είναι Κυριακή, συνήθως η θαυμάσια περικοπή της αιμορροούσης (Μάρκου: 10, 24-34). Στην οποία με τρόπο επιγραμματικό μας δίνεται αναλογικά η ανατομία της παγκόσμιας αλλά και της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Μια γυναίκα, μας λέει το Ευαγγέλιο, έπασχε δώδεκα χρόνια από αιμορραγία. Και, όπως ήταν φυσικό, κατέφυγε στη βοήθεια των γιατρών. Κι όχι μόνο ενός ή δύο, αλλά πολλών. Οι οποίοι της πουλούσαν μεγάλες, αλλά φρούδες ελπίδες. Με σκοπό απλά και μόνο να την εκμεταλλεύονται. Με φυσικό αποτέλεσμα η γυναίκα, αφού έπαθε πολλά και ξόδεψε όλη της την περιουσία, όχι μόνο να μη βρει θεραπεία, αλλά να πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο.

Όπως, δυστυχώς συμβαίνει και με τη  δύσμοιρη πατρίδα μας.
Ή μήπως δεν βλέπετε στη συγχορδία των τσαρλατάνων γιατρών, που κουράριζαν την αιμορροούσα, όλη την αρμαθιά των πολιτικών «σωτήρων», που μας προέκυψαν τα τελευταία χρόνια από πολλές και διάφορες σχολές εξαπάτησης και παραπλάνησης του λαού; Όλους αυτούς τους «καθωσπρέπει» απατεώνες και προδότες, χαρβαρτιανούς και μη που υπόσχονται  παραδείσους, προκειμένου να μας γκρεμίσουν σε ολοένα και βαθύτερα βάραθρα κόλασης!…

. Με αποτέλεσμα να αποδοκιμάζονται κάθε φορά για τα πλήθη των πεπραγμένων τους δεινών και να αποστέλλονται απ’ το λαό στο σκότος το εξώτερον. Απ’ όπου όμως δίκην βρυκολάκων επανέρχονται κάθε τόσο δριμύτεροι, προσφέροντάς μας και πάλι χάντρες χρωματιστές κάλπικων υποσχέσεων, όπως οι δυτικοί κανίβαλοι στους ιθαγενείς της Αφρικής. Ζητώντας μας να τους εμπιστευτούμε για μια ακόμη, πολλοστή, φορά την ταλαιπωρημένη ζωή μας και την χιλιοπροδόμένη πατρίδα μας.

Και συμβαίνουν  αυτά, όχι μόνο γιατί ένα μέρος του λαού φαίνεται να έχει ξεχάσει  τα όσα υπέστη απ’ τους εθνικούς ολετήρες αλλά και γιατί, όπως από πολλούς πιστεύεται και τονίζεται, φαίνεται να έχουν μπάρμπα στην Κορώνη! Κάποιους, δηλαδή, που όχι μόνο με τα ΜΜΕ(=εξαπάτησης) αλλά και με τις αδιαφανείς ηλεκτρονικές μεθοδεύσεις φροντίζουν να τους θρονιάζουν στο σβέρκο μας. Προκειμένου οι πάτρωνες να παίρνουν ως αντιπαροχή τον πλούτη της πανέμορφης πατρίδας μας και την μυριάκριβη ελευθερία μας. Και το πόσο αυτό μπορεί να είναι πραγματικό και όχι συνωμοσιολογικό ενισχύεται εκ του γεγονότος ότι ακόμη και στις τόσο προηγμένες ΗΠΑ διατυπώθηκαν εύλογες αμφισβητήσεις για τα εκλογικά τους αποτελέσματα.

Το δε πάντων χείριστο είναι πως κι  αν παρουσιαστεί και κάποιος που έχει φιλότιμο και θέληση να προσφέρει στην πατρίδα, να περιβάλλεται, με την αχλή αμφισβήτησης και κατασυκοφάντησης. Σε τρόπον ώστε να δολοφονείται ηθικά και πολιτικά…Με αποτέλεσμα ο λαός μας να βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη προδοτών και απατεώνων. Και ν’ αμφιβάλλει  για τους έντιμους, που θα μπορούσαν να δώσουν ζωή κι ενδιαφέρον στο κατά τα προηγούμενα χρόνια  «νεκροταφείο» της Βουλής. Έτσι που να μην πλήξουμε και εκραγούμε από ανία, βλέποντας και ακούγοντας διαρκώς τις ίδιες και τις ίδιες φάλτσες  φωνές και φάτσες κάποιων ηλιθίων!

 Και το τραγικό και κωμικό της όλης υπόθεσης είναι το παμπόνηρο δίλημμα που προβάλλεται από τον Κούλη και άλλους: Η Ψήφος στα μικρά κόμματα είναι χαμένη! Και τα παπαγαλάκια το σερβίρουν καταλλήλως: Τους προηγούμενους τους ξέρουμε, λένε! Πώς όμως να ξέρουμε, αν οι φρέσκοι δεν θ’ αποδειχτούν χειρότεροι; Δεν είδατε τι πάθαμε από κάποιους άλλους!  Αλλά το ν’ απορρίπτουμε τους έντιμους και να στηρίζουμε όσους αποδεδειγμένα εγκληματούν πολλαπλά   σε βάρος μας είναι τραγικά παράλογο!  

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο Ευαγγέλιο:
Η αιμορροούσα, που είχε εξαντληθεί σωματικά και οικονομικά απ’ τους κομπογιαννίτες γιατρούς, κατάλαβε ότι η μοναδική σωτηρία της ήταν ο Χριστός. Απ’ τον οποίο πίστευε ότι θα εύρισκε τη θεραπεία της, αγγίζοντας έστω και το άκρο του ενδύματός του. Πράγμα που-σύμφωνα με την πίστη της- τελικά έγινε.

Αναλογικά κι εμείς οφείλουμε να δεχτούμε ότι έχουν δίκιο όσοι πεισματικά επιμένουν στο ΟΧΙ απέναντι στο καθεστώς διαιώνισης τη απάτης και προδοσίας. Κι ας κάνουν  ο, τι θέλουν οι πολιτικοί εφιάλτες και οι καλπονοθευτές πάτρωνές τους. Γιατί είναι, όπως λέει κι οποιητής «τιμή σ’αυτούς, που στη ζωή τους όρισαν να φυλάνε Θερμοπύλες… Κι ακόμη  πιότερη τιμή τους πρέπει, όταν γνωρίζουν πως ο εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε»!  Γιατί πίσω απ΄ τον Εφιάλτη υπάρχει ο Θεμιστοκλής και ο Ευρυβιάδης. Και σ’ ένα μακρινότερο μέλλον ο Αλλέξανδρος. Που πήγε μέχρι τις Ινδίες την Ελλάδα, που τώρα με περισσή αδιαντροπια  και ευτέλεια προδίδουν ο Αλέξης με τον Κούλη και η υπόλοιπη συνομοταξία των προδοτών!

Κι αυτό συμβαίνει γιατί η Ελλάδα διαθέτει πνευματικό και ηθικό πλούτο ανεξάντλητο: Στην αρχαιότητα είχε τους σοφούς , στο Βυζάντιο τους αγίους, το ’21 και το ’40 τους ήρωες! Που πάλεψαν κι όταν ακόμη οι άλλοι τους έλεγαν τρελούς. Γιατί ήλπιζαν στα ανέλπιστα και πίστευαν στα απίστευτα, Όπως διδάσκει η ιστορία μας, η πίστη μας και ο πολιτισμός μας!

Και μπαίνει το οδυνηρό ερώτημα: Πού ξέρουμε, αν ανάμεσα σ’ αυτούς , για τους οποίους  οι πολιτικοί και μιντιακοί απατεώνες  μας λένε   ότι η ψήφος μας θα πάει χαμένη, δεν υπάρχουν κάποιοι που θα μπορέσουν να μας βγάλουν απ’ το κρεματόριο στο οποίο οι εφιάλτες  και οι πάτρωνές τους μας κρατούν εσαεί εγκάθειρκτους! Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο φροντίζουν να τους λασπώνουν και να τους βάζουν στο περιθώριο ή και τους βγάζουν από τη μέση!

Παπα-Ηλίας Υφαντής

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

Κυκλώπειο δίκαιο...

Στα Νοτιοανατολικά της πόλεως του Αγρινίου υπήρχε ένα ταπεινό παρεκκλήσι, πέριξ του ποίου  η Μητρόπολη αποφάσισε να δημιουργήσει νέα ενορία. Με την ευνόητη προϋπόθεση να μεγαλώσει ανάλογα και το παρεκκλήσι.

Κλήθηκαν κάποιοι ιερείς ν’ αναλάβουν το έργο. Το αντιπαρήλθαν όμως, ο ένας κατόπιν του άλλου, όπως ο ιερέας και ο λευίτης της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη τον περιπεσόντα στους ληστές.

Αλλά βρέθηκε και ο «καλός Σαμαρείτης», που στα σπλάχνα του μίλησε η Αγία Βαρβάρα στην οποία ήταν αφιερωμένο το παρεκκλήσι και ανέλαβε το έργο με αγάπη και ζήλο. Έρανοι τοπικοί, πανελλαδικοί και υπερπόντιοι, πάντα με τη συνδρομή της Αγίας  και την έντιμη διαχείριση του ιερέα απέφεραν πακτωλό χρημάτων. Με αποτέλεσμα μέσα σε πέντε χρόνια  στον τόπο, που βρισκόταν το ταπεινό παρεκκλήσι να βρίσκεται σήμερα ένας περίλαμπρος ναός.

Το αποτέλεσμα όμως αυτό σκανδάλισε τους φθονερούς  εξουσιαστές της Μητρόπολης. Οι οποίοι πίστεψαν ότι στη νεοϊδρυθείσα ενορία υπήρχε φλέβα χρυσού. Γι’ αυτό και αποφάσισαν να διώξουν  τον ιερέα, που με παραδειγματική εντιμότητα και ανιδιοτέλεια μόχθησε να πραγματοποιηθεί το έργο, για να βάλουν κάποιον δικό τους. Αλλά συνάντησαν τείχος απόρθητο το λαό της ενορίας, ο οποίος συγκρίνοντας την εργατικότητα  και εντιμότητα του ιερέα με τους προφανείς ιδιοτελείς σκοπούς του δεσποτικού περιβάλλοντος, αντιστάθηκαν πεισματικά.

Το πείσμα όμως του λαού χόλωσε το κούφο δεσποτικό περιβάλλον, το οποίο με αχαλίνωτη  εμπάθεια αντεπιτέθηκε εναντίον του ιερέα. Κατάπτυστα λιβελογραφήματα διαβάζονταν στις εκκλησιές όλης της Μητρόπολης εναντίον του ιερέα. Συνθήματα εξάλλου εναντίον του δεσποτικού περιβάλλοντος γράφονταν στους τοίχους.  Και τα τηλεοπτικά κανάλια πηγαινοέρχονταν, για να δίνουν το στίγμα της άνισης αναμέτρησης.

Όλο όμως αυτό το ανελέητο ηθικό λιντσάρισμα σε βάρος του έντιμου ιερέα είχε σαν συνέπεια οι απανταχού της Γης χορηγοί, που αφειδώς μέχρι τότε επιχορηγούσαν το έργο της ανέγερσης  του Ναού να πέσουν απ’ τα σύννεφα. Και παράλληλα να πέσουν κατακόρυφα και τα οικονομικά του ναού. Ο οποίος πλέον δεν επαρκούσε ούτε στις στοιχειώδεις ανάγκες του.

Οπότε οι αδίστακτοι συκοφάντες του ιερέα, αντί να ντρέπονται για το κατάντημα στο οποίο έφεραν την ενορία, άρχισαν να διατυμπανίζουν σε όλη την υφήλιο ότι η οικονομική καταβαράθρωση των οικονομικών του ναού οφειλόταν στο ότι ο παπάς ήταν ΚΛΕΦΤΗΣ! Κλέφτης...ο παπάς που με παραδειγματική εντιμότητα και εργατικότητα συνετέλεσε στην πραγματοποίηση ενός τόσο αξιοθαύμαστου έργου!

Και φυσικά, όπως  εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε στην πραγματικότητα «φώναζαν οι κλέφτες, για να φοβηθεί ο νοικοκύρης»! Γιατί ο ιερέας, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον ανελέητο καταιγισμό συκοφαντίας σε βάρος του, αναγκάστηκε να προσφύγει στα κοσμικά δικαστήρια. Όπου σε κάποιο δικαστήριο, που ήταν έντιμοι οι δικαστές, οι συκοφάντες καταδικάστηκαν πρωτόδικα. Αλλά, στο εφετείο- φευ- όπου προσέφυγαν, αθωώθηκαν! Γιατί, όπως από έγκυρη πηγή ειπώθηκε, οι ιερείς εξαναγκάστηκαν απ’ το δεσποτικό περιβάλλουν να λεηλατήσουν τα παγκάρια των ναών, προκειμένου να δωροδοκηθούν οι δικαστές!

Είναι δε εξόχως χαρακτηριστικές οι αιτιολογίες, με τις οποίες κάποιοι εισαγγελείς παρέπεμπαν τις εναντίον των συκοφαντών μηνύσεις του ιερέα στο αρχείο! Εισαγγελέας Πρωτοδικών χαρακτηρίζει τον ιερέα «καχύποπτο». Επειδή ακριβώς  είχε αντιληφθεί ότι η προκλητικά αδικαιολόγητη καθυστέρηση παραπομπής της υπόθεσης στο ακροατήριο απέβλεπε ακριβώς στο να την παραπέμψουν, στο… αρχείο! Ο δε Εισαγγελέας Εφετών αποφάνθηκε ότι: Ο Μητροπολίτης παρανόμησε μεν, αλλά δεν το έκαμε ούτε για καλό ούτε για κακό! Δηλαδή, ως γνήσιος εκφραστής του νιτσεϊκού αμοραλισμού, μας πήγε «πέραν του καλού και του κακού». Και βέβαια παρέπεμψε κι αυτός την υπόθεση, στο… αρχείο.

Αλλά «έστι δίκης οφθαλμός»! Σε έλεγχο, που έγινε εκ μέρους του ΣΔΟΕ, αποδείχτηκε ότι στα δεσποτικά οικονομικά προέκυψε έλλειμμα άνω του ενός και μισού εκατομμυρίου ευρώ! Σε αντίθεση με τον έντιμο ιερέα, στην οικονομική διαχείριση του οποίου οι αλλεπάλληλοι εκ μέρους των αρμοδίων έλεγχοι δεν διαπίστωσαν την έλλειψη ούτε ενός ευρώ. Κι όμως οι ατασθαλίες του δεσποτικού περιβάλλοντος, όπως φαίνεται, κουκουλώθηκαν, ενώ ο έντιμος παπάς δεν μπόρεσε να βρει το δίκιο του.

Θέλω να πιστεύω ότι οι οποιεσδήποτε αποφάσεις των δικαστικών λειτουργών έχουν αναπόφευκτα κοινωνικό αντίκτυπο. Που, προκειμένου για εκκλησιαστικά θέματα εγκυμονούν τον κίνδυνο σκανδάλων. Αν  η καταγγελία του ΣΔΟΕ για το έλλειμμα ήταν βάσιμη, στο κοινό περί δικαίου αίσθημα αιωρείται το οδυνηρό ερώτημα: Πώς προέκυψε το έλλειμμα αυτό; Και πώς οι δικαστικοί λειτουργοί το αμνήστευσαν! Μήπως η προσφυγή στην κοσμική δικαιοσύνη για εκκλησιαστικά θέματα στερείται παντελώς νοήματος;

Γιατί, κατά κανόνα, θα υπερισχύσει, όπως λέγεται, αυτός που είναι διαπλεκόμενος  με δικαστικούς παράγοντες και διαθέτει Πακτωλό χρήματος. Πράγμα που, κατά τεκμήριο,  ισχύει για το δεσποτικό περιβάλλον. Το οποίο και «μέσα» και μαμωνά διαθέτει άφθονο εκ προδήλων και, κυρίως, εξ αδήλων πόρων. Δεδομένου ότι στο χώρο της δεσποτοκρατίας δεν υπάρχει ούτε καν η στοιχειώδης αξιοπιστία για τον τρόπο διαχείρισης του, λεγόμενου, «ιερού χρήματος».

Αφού οι δεσποτάδες σαν τον «Υπεράνθρωπο» του Νίτσε διακηρύσσουν, σε όλη την μεγαλοπρέπεια τα κουφότητάς τους, το «εγώ είμαι ο νόμος»! Και γίνονται εκτελεστές του νόμου τους. Γεγονός που πολλαχόθεν καταγγέλλεται και συχνά  επιβεβαιώνεται από σκανδαλώδεις και τερατώδεις περιπτώσεις, που κάποτε σκανδαλωδέστατα κουκουλώνονται!

Συνεπώς έχει απόλυτο δίκαιο

Θεολόγος Καθηγητής Πανεπιστημίου, που υποστηρίζει ότι «οι δεσποτάδες είναι απ’ τα ζόμπι, που μπορούν α κάνουν ο, τι θέλουν. Χωρίς να ελέγχονται από κανέναν  ή να λογοδοτούν σε κανένα»!

Για να συμπεράνουμε κι εμείς, μαζί με τον Όμηρο, πως δυστυχώς «ξεπέσαμε στη χώρα των κυκλώπων, που μήτε δίκαιο θεών σέβονται μήτε ανθρώπων»!

Παπά-Ηλίας Υφαντής

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

« Παιδός η βασιλείη»

Η βασιλεία ανήκει στο παιδί, λέει ο Ηράκλειτος.

Θα σας το πω πολύ απλά! Σαν παραμύθι! Όπως το κράτησα στη μνήμη μου: Σωστά ή λαθεμένα δεν ξερω! Ο βασιλιάς, λέει, και η γερουσία, της Εφέσου συνεδρίαζαν! Και όλοι περίμεναν τον Ηράκλειτο, που και αυτός κρατούσε από βασιλική γενιά και ήταν μέλος της Γερουσίας. Αλλά εκείνος  δεν έλεγε να φανεί.  Γι’ αυτό και έστειλαν κάποιον να τον φωνάξει Και τον βρήκε να παίζει με τα παιδιά! Τι κάνεις εδώ του είπε; Παίζεις με τα παιδιά! Ο βασιλιάς με τη γερουσία σε περιμένουν! Ας τους να περιμένουν! Αποκρίθηκε. Η βασιλεία ανήκει στο παιδί!

Κι αλλού ο Ηράκλειτος φέρεται να λέει: «Αιών εστί παις πεσσεύων»! Δηλαδή, η αιωνιότητα είναι σαν το παιδί, που παίζει κότσια (ζάρια). Το παιδί που κινείται λεύτερα. Χωρίς δεσμεύσεις και συμφέροντα και σκοπιμότητες. Που δημιουργεί λεύτερα και λεύτερα καταστρέφει: Από τα παιχνίδια, μέχρι τα φύλλα των δένδρων και τα πέταλα των λουλουδιών και τις δοξασμένες πολιτείες και αυτοκρατορίες. Πηγαίνοντας, όπου πηγαίνει η καρδιά του. Έξω απ’ τους νόμους και τα καλούπια  και τους κανόνες  της ανθρώπινης λογικής.

Μέσα στην αρμονία του οποίου οι άνθρωποι «ζουν και κινούνται και υπάρχουν», όπως θα ’λεγε κι ο Παύλος. Χωρίς  να υποπτεύονται την παρουσία του. Και γι αυτό ζουν αταίριαστα με την πραγματικότητα. Και γι’ αυτό συγκρούονται με την πραγματικότητα. Και γι’ αυτό πονούν και υποφέρουν. Ενώ θα μπορούσαν να εναρμονιστούν με την πραγματικότητα του παγκόσμιου  Λόγου. Να εναρμονιστούν με το παγκόσμιο παιχνίδι. Που αρχίζει απ’ την κούνια και φτάνει μέχρι την αιωνιότητα…

Είδατε τι κάνει ο Χριστός, όταν του ζητούν να δείξει  πώς είναι η βασιλεία του Θεού; Παίρνει ένα παιδί και το βάζει στη μέση. Και τους λέει: «Να πώς είναι η βασιλεία του Θεού. Σαν αυτό το παιδί». Σαν το κάθε παιδί που ζει μέσα στην αθωότητα και τη χαρά του αιώνιου  παιχνιδιού. Μέχρις ότου η «λογική» των μεγάλων  τα ξεστρατίσει και τα παγιδέψει μέσα στα αδιέξοδα των σκοπιμοτήτων  και των συμφερόντων.

Και ο Χριστός κάλεσε τους ανθρώπους, που τον περιτριγύριζαν να  πάρουν μέρος στο παιχνίδι της αιωνιότητας: «Εάν, τους είπε, δεν γυρίσετε πίσω και δεν ξαναγίνετε παιδιά, δεν μπορείτε να μπείτε στη βασιλεία του Θεού»!

Πώς όμως μπορεί να ξαναγίνει κανείς παιδί; Την απάντηση ο Χριστός την έδωσε στο Νικόδημο, τον ευσχήμονα βουλευτή. Παιδί μπορεί να ξαναγίνει κάποιος, αν αναγεννηθεί. Αν αναγεννιέται κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Αυτός που γεννιέται μια φορά γερνάει και πεθαίνει. Αυτός που αδιάλειπτα αναγεννιέται,  δεν γερνάει ποτέ και ποτέ δεν πεθαίνει. Γίνεται μέτοχος της αιώνιας ζωής και της αιώνιας νεότητας.

Και μην πούμε πώς θα αναγεννηθούμε. Τα κλειδιά της βασιλείας δεν τα κατέχουν οι φαρισαίοι της κάθε εποχής. Τα κλειδιά της βασιλείας είναι στα δικά μας τα χέρια. Είναι αναπαλλοτρίωτο κτήμα μας. «Η βασιλεία του Θεού, λέει ο Χριστός, είναι μέσα  σας». Είναι μέσα στην καρδιά σας. Αφουγκραστείτε την καρδιά σας. Κι ακολουθείστε τη.

Ξυπνήστε το παιδί, που κοιμάται μέσα σας. Και παίξτε μαζί του. Από τώρα μέχρι την αιωνιότητα. Γκρεμίστε και χτίστε μαζί του. Γκρεμίστε με την επανάσταση και χτίστε με την παιδεία. Η επανάσταση είναι νομοτελειακά σύμφυτη με τη νεότητα. Και η παιδεία συνώνυμη με τα παιδιά. ΄Όχι μόνο της μικρής  ηλικίας αλλά και τα ισόβια, τα αιώνια παιδιά. Τα «αεί διδασκόμενα».

Τα Χριστούγεννα είναι ακριβώς  η γιορτή του αιώνιου παιδιού και της αιώνιας  παιδείας και επανάστασης. Το γκρέμισμα του παλιού και το χτίσιμο του καινούργιου. Το γκρέμισμα των ανήθικων συμβάσεων και των κατά συνθήκη ψευδών. Και το χτίσιμο του καινούργιου κόσμου: της απλότητας και της σοφίας.

Είδατε ποιοι υποκλίθηκαν στο νεογέννητο βασιλιά της Βηθλεέμ; Τα ουράνια παιδιά, οι άγγελοι, τα’ απλοϊκά παιδιά οι τσοπάνηδες και τα σοφά παιδιά,οι  μάγοι. Οι εκπρόσωποι της αγιότητας, της απλότητας και της σοφίας. Και είδατε ποιοι θορυβήθηκαν;  Ο Ηρώδης  και το φαρισαϊκό κατεστημένο. Αυτοί που αντιπροσώπευαν την υποκρισία και το έγκλημα Οι αιματοβαμμένοι «άγιοι» και οι γαλαζοαίματοι εκπρόσωποι του διαχρονικού εγκλήματος.  Που αφαιρούν από εκατομμύρια παιδιών όχι μόνο το δικαίωμα στην παιδεία   και το παιχνίδι αλλά και την ίδια τη ζωή!  Που ούτε οι ίδιοι εισέρχονται ούτε τους άλλους αφήνουν να εισέλθουν, στη βασιλεία του Θεού και του παιδιού…

Λοιπόν; Να σας ευχηθούμε «χρόνια πολλά» για τα Χριστούγεννα»! Αν είναι για τα μελομακάρονα και τα τσουρεκάκια και τον άλλο φολκλορικό διάκοσμο, δεν έχει κανένα νόημα. Αν όμως μαζί με το Χριστό και τον Ηράκλειτο πιστεύουμε στη βασιλεία του παιδιού κι αν ψάχνουμε να βρούμε αυτό το παιδί μέσα μας, για να αναγεννηθούμε κι αν αφεθούμε με όλη μας την ψυχή και την καρδιά στο αιώνιο παιχνίδι, τότε τα Χριστούγεννα, τα δικά μας Χριστούγεννα θα είναι όχι μόνο καλά  αλλά και αληθινά. Κι όχι απλά για «χρόνια πολλά», αλλά μέχρι την αιωνιότητα!…

Και στα παιδιά; Να τους ευχηθούμε να κάμουν  για πάντα δικό τους το αιώνιο παιχνίδι. Και να τ’ αφήσουμε  να παίξουν με το Αιώνιο Παιδί.  Απ’ το οποίο εμείς οι μεγάλοι  τα απομακρύναμε. Γιατί τους μάθαμε  πως ο χριστιανισμός  δεν είναι όμορφος, γελαστός και ανθρώπινος. Σαν το παιδί. Αλλά κατσούφικος, άκαμπτος και απάνθρωπος.

΄Όπως εμείς οι μεγάλοι καταντήσαμε με τη σοβαροφάνειά μας το χριστιανισμό και τη ζωή των παιδιών….

 ΠΗΓΗ

δολοπλοκίες και αγαπολογίες

Άκρως ενδιαφέρουσα ήταν η ανακοίνωση της Ι. Μ. Αιτωλοακαρνανίας, η σχετική με το πολυθρύλητο «κάστανο», που εκτέθηκε, όπως λένε, για προσκύνημα κατά τη γιορτή του αγίου Παϊσίου. Όσοι όμως τη διάβασαν «απορούν και εξίστανται» για την αλλοπρόσαλλη σχέση ανάμεσα στην ανακοίνωση και την πραγματικότητα.  Και παθαίνουν ο, τι και ο γέροντας Ισαάκ, όταν ο γιός του ο Ιακώβ στην προσπάθειά του να τον εξαπατήσει, προκειμένου να αποσπάσει τα πρωτοτόκια του αδελφού του Ησαύ, έβαλε στα χέρια του δέρμα κατσικιού, αναγκάζοντας τον τυφλό πατέρα του να πει το παροιμιώδες εκείνο: «Η μεν φωνή, φωνή Ιακώβ, αι δε χείρες, χείρες Ησαύ»…

Γιατί η πραγματικότητα φωνάζει πως η Μητρόπολη δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία, αν ο λαός «ευρισκόμενος σε σύγχυση, δικαιολογημένα ανησυχεί». Γιατί, αν έδινε σημασία, δεν θα «βάφτιζαν» «αιρετικό» και «κλέφτη» ή όπως αλλιώς τους καπνίσει  τον καθένα, χωρίς να συγκεκριμενοποιούν την κατηγορία. Με αποτέλεσμα και οι συκοφαντούμενοι να παραμένουν κηλιδωμένοι και το χριστεπώνυμο πλήρωμα προβληματισμένο.  Και ούτε, όπως φαίνεται, ενδιαφέρονται στο «να παραμένουμε όλοι πιστοί στη Δογματική Διδασκαλία της αγίας μας Εκκλησίας». Δεδομένου ότι κάποιοι σουπερ-ορθόδοξοι, όπως λέγεται, συμπροσεύχονται με πρόσωπα δογματικώς αμφιλεγόμενα. Και ούτε ακόμη φαίνεται να αληθεύει το ότι «με θλίψη και πόνο παρακολουθεί την αναστάτωση και αναταραχή των πιστών». Ή ότι, όπως διατείνεται, η Μητρόπολη με «πολλή αγάπη και κατανόηση αφουγκράζεται τις διαμαρτυρίες του πιστού λαού». Γιατί τη μόνη φωνή, που μονότονα φαίνεται να αφουγκράζεται είναι η φωνή της περιούσιας κάστας των ρουφιάνων, που, εδώ και πολλά χρόνια άγει και φέρει ουσιαστικά τα πράγματα της Μητρόπολης. Με αποτέλεσμα οι ρουφιάνοι, όπως ο λύκος της λαϊκής παροιμίας, να χαίρονται και να πανηγυρίζουν με τη «σύγχυση» και την «αναστάτωση» του πιστού λαού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι επί του προηγουμένου Μητροπολίτη τουλάχιστο εβδομήντα παπάδες εξαναγκάστηκαν, εξαιτίας της μαφίας των ρουφιάνων, να εγκαταλείψουν τη Μητρόπολη. Κι αν σήμερα δεν συνεχίζεται η ίδια τακτική, αυτό οφείλεται στο ότι στις μέρες μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν αντικαταστάτες των διωκομένων. Παρόλο όμως αυτό υπάρχουν και σήμερα εύγλωττα παραδείγματα πολυχρόνιου και αδυσώπητου διωγμού:

Και ιδού ένα  χαρακτηριστικό:  Στα νοτιοανατολικά της πόλης του Αγρινίου βρισκόταν το ταπεινό εκκλησάκι, της Αγίας Βαρβάρας. Η Μητρόπολη θέλησε να δημιουργήσει εκεί καινούρια ενορία, μεγαλώνοντάς το και  κάνοντάς το ενοριακό ναό. Κλήθηκαν κάποιοι κληρικοί, προκειμένου να αναλάβουν το έργο. Αλλά σαν τον ιερέα και το λευίτη της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη, «ελθόντες και ιδόντες, αντιπαρήλθον». Ο μόνος, που έστερξε να επωμιστεί την εκτέλεση του έργου ήταν ο ιερέας Χριστόφορος Μουτάφης. Κληρικός με εξαιρετική πνευματική συγκρότηση, ακαταπόνητη δραστηριότητα και αδαμάντινη εντιμότητα, προτερήματα επί του προκειμένου απαραίτητα. Δεδομένου ότι δεν επέτρεπε «νυσταγμόν τοις βλεφάροις του» αλλά και ούτε την παραμικρή παρέκκλιση στην έντιμη διαχείριση των χρημάτων. Με αποτέλεσμα εντός 5ταετίας να ολοκληρωθεί το έργο, που κάτω από άλλες συνθήκες μπορούσε να χρειαζόταν και 10ετίες.

Αλλά το θαυμαστό αυτό επίτευγμα κέντρισε, όπως φαίνεται τον φθόνο και την ιδιοτέλεια εκείνων, που βλέπουν τους ναούς σαν εμπορικές επιχειρήσεις. Ενδεχομένως μάλιστα να πίστεψαν ότι εκεί υπήρχε χρυσοφόρα πηγή, που κάποιοι με εμπορικές δεξιότητες θα μπορούσαν να την εκμεταλλευτούν πολλαπλά. Κι έτσι άρχισε αδυσώπητος διωγμός εναντίον του έντιμου κληρικού, με σκοπό την καταρράκωσή του και την αντικατάστασή του. Ήθελαν «να τον ξεκουράσουν», όπως υποκριτικότατα διατείνονταν. Αλλά τα «φιλάδελφα»  αισθήματά τους προσέκρουσαν στην γρανιτένια αντίσταση του λαού, ο οποίος για κανένα λόγο δεν δεχόταν να ανταλλάξει τον φιλόπονο και έντιμο ιερέα του με οποιονδήποτε ουρανοκατέβατο «σωτήρα». Δεδομένου ότι έζησε από κοντά την ακαταπόνητη δραστηριότητά του και την αδιαμφισβήτητη ακεραιότητά του. Και επειδή το λαό δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, χάλκευσαν εναντίον του ιερέα συκοφαντικούς λιβέλους, που διαβάζονταν στους ναούς και δημοσιεύονταν στον Τύπο. Οπότε  εκείνος, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει τον οχετό της συκοφαντικής εκστρατείας παράλληλα με τη βάρβαρη δεσποτική «δικαιοσύνη», προσέφυγε στα κοσμικά δικαστήρια, δικάζοντάς τους πρωτόδικα σε 5μηνη φυλάκιση. Όμως «τα καλά τα παλικάρια ήξεραν κι άλλα μονοπάτια». Που σημαίνει ότι,, εκμαίευσαν την αθώωσή τους στο Εφετείο, με χρήματα, που, όπως ειπώθηκε, είχαν υπεξαιρεθεί απ’ τα παγκάρια των ναών.

Είναι δε εξωφρενικό το ότι στη συνέχεια μηχανεύτηκαν κάθε είδους  διαβολή, προκειμένου να συκοφαντήσουν ποικιλοτρόπως τον ιερέα.  Και μάλιστα έφτασαν σε τέτοιο σημείο, ώστε, να τον κατηγορήσουν ότι είχε ανοίξει τρύπα στο παγκάρι απ’ όπου έκλεβε το χρήμα του ναού. Κρίνοντας φυσικά «εξ ιδίων τα αλλότρια». Και βάφτισαν «κλέφτη» αυτόν, που είχε διαχειρισθεί τα τόσα εκατομμύρια με τα οποία πραγματοποιήθηκε το θαυμάσιο έργο της ανέγερσης του ναού!

Και μπαίνει το ερώτημα: Ποια σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στις τέτοιες, υποχθόνιες, και διεστραμμένες δολοπλοκίες εναντίον αθώων ανθρώπων και το διασυρμό τους στα πέρατα της Γης με τις μελιστάλακτες αγαπολογίες της σχετικής με το «κάστανο» ανακοίνωσης της Μητρόπολης ;  Ιδιαίτερα μάλιστα όταν, όπως ειπώθηκε, τελευταία ο Μητροπολίτης ανησυχεί για το «καλό του όνομα», εξαιτίας δημοσιευμάτων σχετικών με την διαχείριση των οικονομικών της Μητρόπολης…

Μήπως, λοιπόν, είναι καιρός, έστω και καθυστερημένα κάποιοι αιθεροβάμονες, που φαντάζονται ότι κρατούν τα κλειδιά του σύμπαντος να  προσγειωθούν και να ξανασκεφτούν το «με όποια κριτήρια κρίνετε, θα κριθείτε» του Ευαγγελίου;  Ή τουλάχιστο  να αναμηρυκάσουν την παροιμία, που συνήθιζε να λέει, ο μακαριστός παπα-Στράτος, ο  πατέρας του Μητροπολίτη, σύμφωνα με την οποία «ο, τι κάνει η γίδα στο πουρνάρι, κάνει ο λύκος στο τομάρι»!…

 πηγή

παραλογισμοί

Άκουγα απ’ το ραδιόφωνο κάποια πατριαρχική λειτουργία, στην οποία συμμετείχαν πολλοί (30-40)εκπρόσωποι από διάφορες ορθόδοξες εκκλησίες. Όλοι, λοιπόν, αυτοί υποχρεώθηκαν ψάλλουν ο καθένας ξεχωριστά την πατριαρχική «φήμη» (Βαρθολομαίου, του Παναγιωτάτου, κλπ). Πράγμα που ήταν ιδιαίτερα κουραστικό και ανιαρό, όπως βέβαια σε κάθε περίπτωση  με παρόμοιες ανούσιες και άμετρες επαναλήψεις. Ενώ θα μπορούσαν να ψάλλουν την πατριαρχική «φήμη» όλοι μαζί και να βρίσκονται μέσα στα όρια τόσο του αρχαιοελληνικού («μέτρον σριστον»), όσο και του ευαγγελικού ( «μη βαττολογείτε» =πολυλογείτε)μέτρου.

Αυτή, λοιπόν, την πατριαρχική «φήμη» αρνούνται να ψάλλον οι μοναχοί της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου απ’ το 1975. Επειδή το 1965 ο τότε Πατριάρχης συμπροσευχήθηκε στα Ιεροσόλυμα με τον Πάπα. Και για το λόγο αυτό η Ιερή Κοινότητα του Αγίου Όρους αποφάσισε την εκδίωξη από τη Μονή των αρνουμένων να ψάλλουν την πατριαρχική «φήμη» μοναχών και την αντικατάστασή τους από άλλους, διατεθειμένους προφανώς να την ψάλλουν. Και επειδή οι πρώτοι μοναχοί αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν το μοναστήρι, που επέλεξαν να εγκαταβιώσουν-για να πάνε πού και να ζήσουν πώς- επιστρατεύτηκαν οι κοσμικές αρχές και εξουσίες. Οι οποίες βέβαια και χρησιμοποίησαν βίαια μέσα, για ν’ απαντήσουν και οι μοναχοί με ανάλογο τρόπο (βόμβες  μολότωφ, κλπ). Μια και δεν μπορούσαν να καταλάβουν πού και πώς θα μπορούσαντου λοιπού να επιβιώσουν.Με αποτέλεσμα να βρεθούν, εν ονόματι του νόμου, κατηγορούμενοι. Για να να καταδικαστούν στην απίστευτη ποινή εγκάθειρξης είκοσι (20) χρόνων. Τη στιγμή, που κουραστήκαμε να βλέπουμε να καίγεται η Αθήνα με οδομαχίες ανάμεσα σε αστυνομικούς και κάποιους «γνωστούς άγνωστους», οι οποίοι και όταν ακόμη συλλαμβάνονται αφήνονται ελεύθεροι. Για να διαιωνίζεται έτσι το από κάθε άποψη καταστροφικό και επικίνδυνο αυτό «πανηγύρι».

Για να μην πάμε στο γεγονός ότι κάποιοι πρωταγωνιστές της πολιτικής, μιντιακής και τραπεζικής διαπλοκής έχουν βάλει δυναμίτιδες στα θεμέλια της πατρίδας και τα έχουν όλα τινάξει στον αέρα. Και κανενός δεν φαίνεται να ιδρώνει σοβαρά το αυτί. Όχι βέβαια, προκειμένου να πληροφορήσουν το λαό για την πραγματικότητα αυτή, αφού τη ζει ολοένα και πιο οδυνηρά στο πετσί του. Αλλά για να οδηγηθούν κάποτε και αυτοί σε κάποια δικαστήρια ,τα οποία θα τους υποχρεώσουν να επιστρέψουν όσα με τον ένα άλλο τρόπο έκλεψαν και λήστεψαν απ’ τον ιδρώτα του λαού. Και δεν χρειάζεται να τους στείλουν φυλακή. Αρκεί να τους αφήσουν να ζήσουν με όσα αυτοί αποφασίζουν και διατάσσουν να ζουν τα εκατομμύρια του λαού.

Να συμβεί, δηλαδή, ο, τι περίπου συνέβη και με κάποιους χρυσοκάνθαρους της ΔΕΗ, οι οποίοι πρόσφεραν στους εαυτούς τους 20.000 μηνιαίες αποδοχές και κάπου διακόσιες χιλιάδες καθυστερούμενα. Παραλογισμό που αποτόλμησαν εν ονόματι κάποιου νόμου. Ανάλογου προφανώς προς το διαβόητο 86^ο άρθρο του Συντάγματος και άλλων συναφών, που εφευρέθηκαν για τη λεηλασία του δημόσιου κορβανά. Όμως οι αξιότιμοι πολυπρονομιούχοι ΔΕΗτζήδες, όχι μόνο υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν, όπως λέγεται, τα εισπραχθέντα αλλά και να παραιτηθούν. Ασφαλώς και δεν υπάρχει περίπτωση να δεινοπαθήσουν, αλλά οπωσδήποτε στραπατσαρίστηκε λίγο η υπερβάλλουσα σε βάρος του λαού «ύβρις» τους. Η οποία μάλιστα έλαβε προκλητικές και σκανδαλώδεις διαστάσεις και μάλιστα εν μέσω τόσης και τέτοιας οικονομικής κρίσης για τα εκατομμύρια των Ελλήνων. Αλλά εξαιτίας του γεγονότος αυτού ακούστηκε πως ο μέσος όρος των αποδοχών των υπαλλήλων της ΔΕΗ είναι τρεις με τρεισήμισι χιλιάδες ευρώ.Ενώ, αν δεν με απατά η μνήμη έχουν με μειωμένη τιμή το ηλεκτρικό ρεύμα. Και μπαίνει το εύλογο ερώτημα: Σε τι οφείλεται η προνομιακή αυτή μεταχείριση; Όταν εξαιτίας των ποικίλων, κάποτε παρανόμων, επιβαρύνσεων των λογαριασμών της ΔΕΗ δεινοπαθούν εκατομμύρια Ελλήνων. Και συχνά ακούμε για πολύτεκνες και πάμπτωχες οικογένειες που αντιμετωπίζουν τραγικές συνθήκες επιβίωσης, ιδιαίτερα τώρα το χειμώνα. Επειδή οι ΔΕΗτζήδες- dura lex sed lex (=σκληρός ο νόμος αλλά νόμος) –αποφασίζουν και διατάσσουν να τους κόψουν το ρεύμα. Αλλά  ανάλογη προνομιακή με τους ΔΕΗτζήδες μεταχείριση επιφυλάσσεται και σε πάμπολλους άλλους γαλαζοαίματους. Οι οποίοι με πολλές μασέλες ξεκοκαλίζουν το δημόσιο κορβανά. Πάντα εν ονόματι του νόμου. Ο οποίος προφανέστατα δεν νέμει (=μοιράζει) δίκαια τον δημόσιο πλούτο, αλλά σκανδαλωδώς άδικα. Με μύριες «προφάσεις εν αμαρτίαις» οι οποίες δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με τη στοιχειώδη λογική ούτε με τη στοιχειώδη δικαιοσύνη…

Αλλά ας επιστρέψουμε στους μοναχούς, οι οποίοι, όπως ήταν επόμενο, μπροστά στην πραγματικότητα που υποχρεώθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν ήταν επόμενο να αντιδράσουν ανάλογα. Κατάσταση η οποία θα επιδεινωθεί, εφόσον Πολιτεία και Εκκλησία επιμένουν σε έναν τόσο μεγάλο παραλογισμό. Και ειλικρινά δικαιούται καθένας άνθρωπος, που διαθέτει το κοινό περί λογικής και δικαίου αίσθημα να αναρωτηθεί: Μπορεί να υπάρχει και ίχνος έστω λογικής και δικαιοσύνης σ’ αυτό τον παραλογισμό; Ή μήπως μπορεί να υπάρχει και η παραμικρή σχέση με το πνεύμα της ευαγγελικής ελευθερίας και δικαιοσύνης; Γιατί ακούστηκε να λέει κάποιος αρμόδιος Υπουργός, σε σχετική ερώτηση βουλευτή, ότι πρόκειται για «πνευματικά» θέματα στα οποία δεν μπορεί να επέμβει η Πολιτεία. Σάμπως τα όσα συνέβησαν να μην οφείλονται-με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στη βάναυση επέμβαση της πολιτικής εξουσίας! Ή μήπως περιποιεί η πραγματικότητα αυτή και ίχνος έστω τιμής τόσο στην Πολιτεία, όσο κυρίως στην Εκκλησία και το Άγιο Όρος και δεν αποτελεί αιτία διασυρμού των μεν και του δε; Ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετεί τους καταχθόνιους σκοπούς κάποιων αλλότριων και σκοτεινών κέντρων, που άμεσα ή έμμεσα επιβάλλουν σε βάρος του λαού μας καταιγιστικά μέτρα παραλογισμού και αδικίας…

το είδαμε εδώ

σε ξένον αχυρώνα...

Κάποιοι διαπρεπείς εκπρόσωποι του καθεστώτος της κλεπτοκρατίας και ληστοκρατίας κόπτονται δήθεν για το κράτος δικαίου, που αποτελεί τον πυλώνα της δημοκρατίας. Και απαιτούν εδώ και τώρα εκλογές, προκειμένου να περιφρουρήσουν τα ιερά και τα όσια. Παρότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι  δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.

Αφού το θεσμό της  Δικαιοσύνης, για παράδειγμα, έχουν φροντίσει προκαταβολικά να τον ναρκοθετήσουν σε όλη του την έκταση. Έτσι ώστε να έχει πολύ μικρή ή και ουδεμία σχέση με την καλώς εννοούμενη έννοια της δικαιοσύνης. Ή μήπως δεν είναι η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, που ορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης, προφανώς «κατ’ εικόνα και ομοίωσή» δική της; Ή μήπως με την προνομιακή μισθοδοσία των λειτουργών της δεν δημιουργεί συνθήκες συναλλαγής με το άδικο κατεστημένο; Αφού μοιάζει να τους λέει: Σας μισθοδοτώ προνομιακά, που σημαίνει άδικα, έτσι ώστε ν’ αποφασίζετε σύμφωνα με το δικό μου «δίκαιο». Γεγονός που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που το δίκιο του λαού έρχεται σε σύγκρουση με τις αδικίες του κατεστημένου.

Όπως εξάλλου συμβαίνει και με το χώρο της Εκκλησίας, της πολιτείας του Θεού. Στην οποία περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού έπρεπε να βασιλεύει η δικαιοσύνη. Και όπου δυστυχώς επικρατεί συνήθως  η πιο μαύρη αδικία. Δεδομένου ότι οι δεσποτάδες, κατά κανόνα,  σαν τους Λουδοβίκους της μεσαιωνικής Γαλλίας ισχυρίζονταιότι αυτοί και η υπογραφή τους είναι ο νόμος. Και μη φανταστεί κάποιος ότι θα καταφύγει ο αδικούμενος στην κοσμική δικαιοσύνη για να βρει το δίκιο του. Γιατί και ο κοσμικός δικαστής σκέφτεται ότι ο δεσπότης είναι φορέας αντίχριστης, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, εξουσίας και πως αν τολμήσει να  καθίσει το δεσπότη στο εδώλιο του κατηγορούμενου μπορεί να βρει το μπελά του.

Κι αφού, όπως λέει το Ευαγγέλιο, «το φως γίνεται σκοτάδι, φαντασθείτε πόσο σκοτεινότερο γίνεται  το σκοτάδι»! Γεγονός που το βλέπουμε σε κάθε βήμα της κοινωνικής μας ζωής. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά, για παράδειγμα, ότι το καθεστώς εσχάτης προδοσίας των καταστροφικών για τη χώρα μας και το λαό μας μνημονίων ή το συνταξιοφάγο PSI μπορεί να έχουν την παραμικρή σχέση με την οποιαδήποτε, έστω και την πλέον υποτυπώδη, δικαιοσύνη.

Αλλά πάνω απ’ όλα φταίει η, κατά κανόνα, άδικη νομιμότητα, με βάση την οποία είναι υποχρεωμένοι ν’ αποφασίζουν οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης. Κραυγαλέο παράδειγμα αποτελεί το διαβόητο «86» άρθρο του Συντάγματος και πάμπολλοι παρόμοιοι νόμοι, με τους οποίους προσφέρεται ασυλία στους μεγαλοκλέφτες του πολιτικού, μιντιακού και τραπεζικού κατεστημένου. Και παρότι  πολλοί τους χαρακτηρίζουν «κατάπτυστους», ύστερα απ’ τους ωκεανούς των εμπτυσμών όλοι τουςγλείφουν και κανείς δεν τολμάει  να τους εξοβελίσει. Γιατί πιθανότατα σκέφτονται ότι πολύ καλά έπραξαν οι κλεπτοβοσκοί εμπνευστές τους, αφού μπορεί για όλους τους ν’ αποδειχθούν κάποια στιγμή αναντικατάστατα σωσίβια. Δεδομένου ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα αισθάνονται ακατανίκητη επιθυμία να γευτούν το μέλι της εξουσίας. Για το οποίο μόνο και μόνο νοιάζονται και όχι βέβαια για τους αφελέστατους οπαδούς τους. Που τους χρησιμοποιούν απλά ως καύσιμο, προκειμένου να κινούν της μηχανές της απληστίας τους.

Είναι λοιπόν δυνατόν ύστερα απ’ όλα αυτά και πάμπολλα άλλα να υπάρχει κράτος δικαίου; Αλλά θα πουν κάποιοι: Μήπως από το άλλο μέρος είναι σωστό ν’ απαξιώνουμε το θεσμό της Δικαιοσύνης; Ασφαλώς όχι. Ιδιαίτερα αφού μεταξύ των δικαστικών λειτουργών υπάρχουν πάμπολλοι, που υπακούουν στη φωνή της συνείδησής τους. Αλλά κατ’ αναλογία δεν μπορούμε να εξιδανικεύουμε έναν χώρο, μέσα στον οποίο κυριαρχούν τόσοι αρνητικοί παράγοντες. Και μάλιστα να τον προβάλλουμε και ως πυλώνα της δημοκρατίας. Αφού δημοκρατία σημαίνει κράτος λαού. Κοινωνία, δηλαδή, στην οποία ο καθένας προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του και παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες του (Πράξεων Δ:32-35). Και όχι μια κοινωνία στην οποία οι δικαστικοί λειτουργοί, για παράδειγμα,  παίρνουν διπλάσια απ’ τους υπόλοιπους δημόσιους υπαλλήλους, οι βουλευτές πολλαπλάσια και κάποιοι χρυσοκάνθαροι δυσεξαρίθμητα. Γιατί, όπως επισημαίνει το Ευαγγέλιο, το δέντρο  γνωρίζεται απ’ τους καρπούς του. Που σημαίνει ότι καθρέφτης της νομικής δικαιοσύνης είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Και όπου δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, προϋποτίθεται  πρόδηλα η ανυπαρξία  νομικής δικαιοσύνης.

Συνεπώς είναι προφανές ότι αυτοί  που κόπτονται για το κράτος δικαίου «μαλώνουν σε ξένον αχυρώνα». Και η σχετική με τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία στομφώδης ρητορική και οι λεονταρισμοί τους αποσκοπούν στην περιφρούρηση του καθεστώτος της κλεπτοκρατίας και ληστοκρατίας. Από το οποίο αυτοί και όλο το συνάφι τους εξασφαλίζουν την άνετη και πολυτελή διαβίωσή τους. Πάντα σε βάρος των  δεινά καταληστευόμενων ανθρώπων του λαού, τους οποίους σπρώχνουν στην απόγνωση και τους  τοποθετούν μπροστά στο οδυνηρό δίλημμα ή να αυτοκτονήσουν  ή να αργοπεθάνουν. Πάντα βέβαια προς χάριν του περιούσιου καθεστώτος των αδυσώπητων  και αδηφάγων τοκογλύφων. Γιατί μόνο και μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός ότι εναλλάσσονται στους θώκους της εξουσίας συνήθως κάποιοι άνθρωποι της συμφοράς. Εκ των οποίων, όπως λέει και ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη» ο καθένας διαφέρει απ’ τους προηγούμενους στο ότι είναι  τρισχειρότερος τους. Κι ωστόσο η καθεμιά ολοένα και χειρότερη μαριονέτα  γίνεται πολυτιμότερη για την προώθηση των σατανικών σχεδίων του χειρότερου όλων μεσαίωνα της σιωνιστικής παγκοσμιοποίησης.

Γίνεται,  συμπερασματικά, ολοφάνερο, για μια ακόμη φορά ότι οι ολέθριες αυτές μαριονέτες ερίζουν όχι απλά «σε ξένο σε ξένον αχυρώνα»αλλά και σε τελείως άγνωστη χώρα. Γιατί, αν γνώριζαν τι σημαίνει κράτος δικαίου, αν μη τι άλλο, θα ντρέπονταν τουλάχιστο για τα όσα λένε και κάνουν.

Πηγή

χούντα και δεσποτοκρατία

Συνήθως στην περιρρέουσα κοινωνική αντίληψη η Εκκλησία ταυτίζεται με την αντίχριστη δεσποτοκρατία. Η οποία έχει τόση σχέση με την Εκκλησία όση και ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε με τη δημοκρατία. Έστω κι αν  αυτοχρίστηκε και αυτοτιτλοφορήθηκε «πρόεδρος της δημοκρατίας».

Και για να το καταλάβουμε αυτό δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Αρκεί να προστρέξουμε στη σημασία των λέξεων εκκλησία και δεσποτοκρατία. Εκκλησία σημαίνει δημοκρατία, που στην πραγματικότητα είναι η ιδανική μορφή δημοκρατίας. Με την έννοια ότι συμμετέχουν σ’ αυτήν, όχι μόνο οι δεσποτάδες και γενικότερα ο κλήρος, αλλά, χωρίς εξαιρέσεις, όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Και η συμμετοχή αυτή είναι ουσιαστική. Που σημαίνει ότι ο λαός έχει το πρωταρχικό δικαίωμα του εκλέγειν σε όλα τα επίπεδα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Στην εκλογή, δηλαδή, των επιτρόπων και ιερέων των ενοριών, αρχιερέων και ασφαλώς του αρχιεπισκόπου. Όπως συνέβαινε στους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας. Οπότε και εκλέγονταν, κατά κανόνα, οι άριστοι. Σαν τον Βασίλειο, το Γρηγόριο, το Χρυσόστομο, τον Αυγουστίνο, τον Αμβρόσιο και τόσους άλλους.

Και σε διαμετρική αντίθεση με ο, τι συμβαίνει στις μέρες μας, οπότε, μέσα απ’ τα δεσποτικά, αλλά και τα πολιτικά, ντόπια αλλά και διεθνή μαγειρεία,σερβίρονται, ερήμην του λαού, συχνά οι άχρηστοι και όχι σπάνια οι εξαιρετικά επιζήμιοι. Για να μεταλλαχθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι επίσκοποι σε δεσποτάδες. Πραγματικότητα και προσφώνηση την οποία αποδέχονται οι δεσποτάδες με ιδιαίτερα προκλητικό ναρκισσισμό. Παρότι η οποιαδήποτε έννοια και πραγματικότητα δεσποτισμού βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με το ήθος και το πνεύμα του Ευαγγελίου (Μάρκου: 10: 32-45, κλπ). Όπου ο Χριστός, καταδικάζει κατηγορηματικά κάθε είδος, όχι μόνο τυραννίας, αλλά και απλής εξουσίας. Επισημαίνοντας στους μαθητές του ότι σε διαμετρική αντίθεση προς τους κοσμικούς άρχοντες, που καταπιέζουν, αυτοί πρέπει να υπηρετούν το λαό. Και ότι η υπεροχή του καθενός έναντι των άλλων δεν έγκειται  στα πλούτη, τις πολυτέλειες και τα μεγαλεία αλλά στο βαθμό της προσφοράς έναντι των συνανθρώπων τους. Δεδομένου ότι και ο ίδιος δεν ήρθε, για να εξουσιάσει, αλλά, για να υπηρετήσει το λαό και να θυσιαστεί για χάρη του.

Αλλά πώς απ’ το υπέροχο αυτό ιδανικό, που ο Χριστός έθεσε, προέκυψε η ολέθρια για την Εκκλησία μετάλλαξή της σε δεσποτοκρατία; Προφανώς κατ’ απομίμηση προς την κοσμική εξουσία, η οποία στα χρόνια του Βυζαντίου, ως αυτοκρατορική, ήταν δεσποτική αυταρχικήκαι αυθαίρετη. Και είναι ασφαλώς γεγονός ότι η κοσμική εξουσία και η νομοθεσία του Βυζαντίου εξανθρωπίστηκαν σε μεγάλο βαθμό υπό την επίδραση της ευαγγελικής διδασκαλίας. Αλλά από το άλλο μέρος είναι γεγονός πως η κοσμική εξουσία επηρέασε αρνητικά το διοικητικό σύστημα της Εκκλησίας. Αφού από διακονικό, που ήταν στους πρώτους αιώνες, μεταλλάχτηκε στη συνέχεια σε εξουσιαστικό και δεσποτικό. Για να επιδεινωθεί η κατάσταση αυτή στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Οπότε τη θέση του αυτοκράτορα για τους υπόδουλους την πήρε ο Πατριάρχης, ο οποίος ιδιοποιήθηκε ακόμη και το αυτοκρατορικό στέμμα (μίτρα) και κατ’ απομίμηση, το ιδιοποιήθηκαν βαθμηδόν και όλοι οι αρχιερείς.

Πραγματικότητα, η οποία σήμερα, είναι τελείως απαράδεκτη, όχι μόνο, επειδή τα περισσότερα κοσμικά καθεστώτα έχουν, κατά τεκμήριο, δημοκρατικά πολιτεύματα, αλλά κυρίως και προπάντων γιατί βρίσκεται σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο. Έτσι ώστε ο ασύδοτος τρόπος, με τον οποίο συνήθως πολιτεύονται  οι δεσποτάδες να μη θυμίζει, σε καμιά περίπτωση  το ιδανικό του  Χριστού αλλά τον «υπεράνθρωπο» του Νίτσε. Αφού το καθεστώς της δεσποτοκρατίας τους περιποιεί το δικαίωμα  να είναι«νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους».Οπότε αυτό, που παίζει πρωταρχικό ρόλο στην περίπτωση αυτή δεν είναι η αξία ή απαξία των υφισταμένων του δεσπότη, αλλά η ικανότητα ή ανικανότητα στο να τον κολακεύουν. Με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνει γύρω του εσμός αυλοκολάκων, οι οποίοι ανελίσσονται, στο βαθμό, που γλείφουν τους δεσποτάδες και καρφώνουν τους συναδέλφους τους.

Συνεπώς αυτοί που αναφέρονται στη σχέση της Εκκλησίας με τη Χούντα κάνουν μεγάλο λάθος. Γιατί Εκκλησία δεν χαρακτηρίζεται από το βίο και την πολιτεία του ενός ή του άλλου δεσπότη, αλλά απ’ το υπόδειγμα του Χριστού και των Αποστόλων και διαχρονικά από το βίο και την πολιτεία των αγίων. Σχέση αλληλεγγύης με τη Χούντα υπήρξε μόνο εκ μέρους  της δεσποτοκρατίας. Κατά το «όμοιος ομοίω» των αρχαίων ή κατά το «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του» των νεοελλήνων. Η οποία σχέση αποκάλυψε και τα αβυσσαλέα μίση, που τους χώριζαν. Και το πόσο αδίστακτοι και ανελέητοι και εκδικητικοί είναι αποδεικνύεται από το όργιο του πρωτοφανούς  αλληλοσπαραγμού μεταξύ τους . Γεγονός που υπογραμμίζει το μεγάλο κίνδυνο, που διατρέχει ο οποιοσδήποτε υφιστάμενός τους, αν  περιπέσει στη δυσμένειά τη δική τους ή των αυλοκολάκων τους. Αφού ποτέ  και πουθενά δεν πρόκειται να βρει το δίκιο του, έστω κι αν η ζωή του είναι κρυστάλλινη. Δεδομένου ότι, παρόλα τα μίση, που μπορεί να χωρίζουν τους δεσποτάδες, εντούτοις διαπνέονται από πνεύμα συντεχνίας. Με αποτέλεσμα να αλληλοκαλύπτονται και αλληλοϋποστηρίζονται, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση.

Θα περίμενε κανείς πως η, λεγόμενη, Μεγάλη Σύνοδος, που έγινε τον Ιούνιο στην Κρήτη, θα προσπαθούσε να θεραπεύσει πρωταρχικά την πυορροούσα αυτή πληγής της Εκκλησίας. Αλλά αυτό εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο. Αφού ο σκοπός της Συνόδου αυτής ήταν ακριβώς αντίθετος: Μέσα, δηλαδή, απ’ την ενίσχυση των διεκκλησιαστικών και διαθρησκειακών σχέσεων να στηρίξει το καθεστώς του παγκόσμιου δεσποτισμού. Της διαβόητης, δηλαδή, παγκοσμιοποίησης, της οποίας η δεσποτοκρατία είναι ακριβή και πολύτιμη θεραπαινίδα…

πηγή

κληρικοί και πολιτικοί

Ισχυρίζεται ο κ. Φίλης ότι η μετάλλαξη του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογία δεν οφείλεται σ’ αυτόν , αλλά στα μέλη του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ). Γιατί είναι, λένε, κατηγορική προσταγή της δημοκρατίας να αποστασιοποιηθούμε απ’ τις μέχρι τώρα αναχρονιστικές αντιλήψεις και να εναρμονιστούμε προς τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Εποχής.

Και μπαίνει το ερώτημα: Τους διαπρεπείς φωταδιστές  του ΙΕΠ ποιος τους επιλέγει; Δεν τους επιλέγουν οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις; Και δεν είναι, ως εκ τούτου, υποχρεωμένες ν’ ακούσουν τη φωνή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων; Που, στην τωρινή χρονική συγκυρία συμβαίνει να είναι ορθόδοξοι χριστιανοί και όχι καθολικοί, διαμαρτυρόμενοι, μουσουλμάνοι, βουδιστές, κλπ…

Ή μήπως πάνω απ’ τη θέληση του λαού και ερήμην αυτού  κάποιοι άλλοι αποφασίζουν πριν από μας για μας; Όπως αυτοί, για παράδειγμα, που αποφάσισαν και διέταξαν να απαλειφθεί το θρήσκευμα απ’ τις αστυνομικές μας ταυτότητες. Οι αντίχριστοι που με κάθε τρόπο αγωνίστηκαν να πετύχουν την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Οι παγκόσμιοι αρχιρατσιστές, που άρον-άρον μας επέβαλαν τον αντιρατσιστικό νόμο. Έτσι ώστε ασύδοτα να «θύουν και απολύουν» στον τόπο μας. Ενώ εμείς, αν τολμήσουμε να προσδιορίσουμε την φυλετική και θρησκευτική τους ταυτότητα, να κινδυνεύουμε να βρεθούμε στη φυλακή. Κι ακόμη οι πάσης φύσεως «μεταρρυθμιστές», που υπαγορεύουν, όπως φαίνεται, τα άχρωμα,  άνοστα, αποβλακωτικά  και αφελληνιστικά περιεχόμενα  των σχολικών βιβλίων. Και τόσα άλλα δυσεξαρίθμητα που χαλκεύονται σε βάρος μας. Με τα οποία «πετραδάκι-πετραδάκι» υπονομεύουν την πολιτισμική και φυλετική μας ταυτότητα. Ώστε να πετύχουν να ξεριζώσουν από μέσα μας κάθε ίχνος εθνικής και πολιτισμικής συνείδησης. Προκειμένου να μας εντάξουν στον βορβορώδη χυλό της παγκοσμιοποίησης, μέσα στον οποίο θα μας χρησιμοποιούν, προκειμένου να εξυπηρετούν τα εγκληματικά τους συμφέροντα.

Και ασφαλώς υπάρχουν εκείνοι, που θα μας πουν ότι δεν μας χρειάζεται η θρησκευτική και η εθνική συνείδηση. Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού υπήρξε η ρίζα και η πηγή αιματηρών πολέμων και γενοκτονιών παγκοσμίως.  Αλλά μήπως η παγκοσμιοποίηση, που παρουσιάζεται ως δήθεν θρησκευτικά και φυλετικά ουδέτερη δεν έχει συγκεκριμένη θρησκευτική και εθνική ταυτότητα; Δεν φέρει τα εθνόσημα των παγκόσμιων αρχιρατσιστών,  αρχιληστών και αρχιτρομοκρατών! Που κυκλοφορούν μεταμφιεσμένοι κάτω από διάφορα προσωπεία, για να εξαπατούν τους λαούς και να προωθούν τα καταχθόνια σχέδιά τους. Πράγμα βέβαια που δεν προκύπτει απ’ τους ισχυρισμούς ενός κάποιου παπά. Αλλά απ’ την βοώσα και κράζουσα πραγματικότητα.

Και προς αυτή την κατεύθυνση είναι προσανατολισμένη, όπως φαίνεται, μεταξύ άλλων , η μετάλλαξη του μαθήματος των θρησκευτικών. Στο να συγχωνευτεί η ορθοδοξία με όλον τον παγκόσμιο θρησκειολογικό αχταρμά, για να δημιουργηθεί ένα συνονθύλευμα, μέσα στο οποίο η ορθοδοξία θα είναι σαν το γάλα μέσα σ’ ένα δοχείο με πετρέλαιο. Μίγμα, που σύμφωνα με τους πεφωτισμένους,  θα είναι ευγευστότατο, ενώ για τα παιδιά θα είναι αηδέστατο. Και η εμμονή τους να υποβάλουν τα παιδιά μας σ’ αυτή την εμετική δοκιμασία, έγκειται στο γεγονός ότι απεχθάνονται τη νοστιμάδα της ορθοδοξίας.

Γι’ αυτό, όπως λένε,  θέλουν να γίνουν τα θρησκευτικά μάθημα γνωστικό. Πράγμα όμως αδύνατο, αφού η ορθοδοξία δεν είναι υπόθεση γνώσης, αλλά βιωματικής εμπειρίας. Που σημαίνει ότι το μόνο, που θα πετύχουν, στην προκειμένη περίπτωση, είναι να προσφέρουν στους καραδοκούντες  θρησκειοκάπηλους το πλέον ισχυρό όπλο εναντίον τους.

Και δεν μπορώ να μη θυμηθώ τώρα αυτό που έγινε εδώ και κάπου τριάντα, περίπου, χρόνια (1987), όταν το κράτος απείλησε να πάρει την εκκλησιαστική περιουσία και να περιορίσει τη δεσποτική ασυδοσία. Αληθινός χαλασμός κόσμου. Και, θα έλεγα, όχι τόσο για την εκκλησιαστική περιουσία, όσο γιατί περιοριζόταν έστω και ελάχιστα η δεσποτική αυθαιρεσία. Το τι έγινε δεν περιγράφεται: Λιτανείες κλήρου και λαού στην Αθήνα. Πένθιμες κωδωνοκρουσίες. Με τον τότε Μητροπολίτη Βόλου-και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο-μακαριστό Χριστόδουλο να βροντοφωνάζει απ’ τον εξώστη του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία προς τους εθνοπατέρες της απέναντι Βουλής: «Το νόμο θα σας τον δώσουμε να τον φάτε»! Και έφθασαν στο σημείο οι δεσποτάδες ν’ απειλήσουν ότι θα καταργούσαν την αυτοκεφαλία της Ελλαδικής Εκκλησίας και θα την  υπήγαγαν στον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης. Που σήμαινε υπό την τουρκική επικυριαρχία. Και επέπεσε φόβος και τρόμος στην κυβέρνηση. Με αποτέλεσμα να πάρει πίσω το νόμο, διατηρώντας μόνο κάποιους περιορισμούς στο καθεστώς της δεσποτικής απολυταρχίας…

Αλλά ο κ. Φίλης, εκτός από ευπειθέστατος «τοις κείνων (παγκοσμιοποιητών) ρήμασι», όπως φαίνεται, συλλαμβάνεται, όπως ειπώθηκε, και ανιστόρητος. Αφού καταλογίζει στην Εκκλησία εθνική μειοδοσία κατά τα χρόνια της κατοχής. Ας ρωτούσε τουλάχιστο τον κ. Γλέζο, που ξέρει τι σημαίνει ηρωισμός και τι ανέξοδη πατριδοκαπηλία να μάθει για το θαυμαστό παράδειγμα του τότε Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου και τόσων άλλων κληρικών. Όπως εδώ στο Αγρίνιο του περίφημου παπα-Κώστα Βαλή. Μπροστά στο παράτολμο θάρρος του οποίου υποκλίνονταν ακόμη και οι-τότε- συναγωνιστές του αριστεροί. Που όμως ο «εθνικόφρων» φασισμός τον καταδίκασε σε τριετή φυλάκιση και η Ιερά Σύνοδος καθαίρεσε. Ενώ τον δολοφόνο της Μαρίας Δημάδη και πολλών άλλων πατριωτών συχωρεμένο Τολιόπουλο προήγαγαν και παρασημοφόρησαν.

Αλλά οι τωρινοί κληρικοί που καυχώνται για την στάση των κληρικών στην κατοχή σε ποιον μακρινό αστερισμό βρίσκονται; Όταν, όχι απλά η εκκλησιαστική περιουσία κινδυνεύει αλλά ολάκερη η

Ελλάδα ξεπουλιέται  και συνθλίβεται κάτω από επονείδιστη  κατοχή; Κι αυτοί κλείνουν γόνυ δουλοπρέπειας μπροστά στη ναζιστική και σιωνιστική βαρβαρότητα!

Κι όχι μόνο δεν βγάζουν τσιμουδιά, αλλά κλείνουν το στόμα όσων τολμούν να μιλήσουν! Για να θυμίζουν τους φαρισαίουςτης εποχής του Χριστού (Ματθαίου: ΚΓ: 14)…

πηγή

το κατηγορώ του Προδρόμου

Κανένα στόμα δεν μίλησε σκληρότερα για την κακουργία της ηγεσίας από αυτό στο κομμένο κεφάλι του προδρόμου. Παραθέτω στη συνέχεια το σχετικό κήρυγμα,

:

Και στη συνέχεια παραθέτω βίντεο από ομιλία, που έγινε στην Πλατεία Δημοκρατίας του Αγρινίου:

το είδαμε εδώ

Μεταμόρφωση και παραμορφώσεις…

Στις 6 Αυγούστου η Εκκλησία υψώνει μπροστά μας έναν αδιάψευστο καθρέφτη.
Έτσι ώστε να δούμε και μέσα σ’ αυτόν τον καθρέφτη σε ποιο βαθμό έχουμε μεταμορφωθεί ή μήπως κατατρυχόμαστε από μυριάδες μεταμορφώσεις και σαν άτομα και σαν κοινωνία…

π. Ηλίας Υφαντής

εμείς οι παράλυτοι…

Όταν συχνά ακούμε απ’ το Ευαγγέλιο διάφορα περιστατικά, συνήθως λέμε:
Και ποια σημασία μπορεί να έχουν με εμάς σήμερα αυτά που συνέβησαν «τω καιρώ εκείνω»;
Κι όμως έχουν μεγάλη σημασία! Γιατί τα γεγονότα που συνέβησαν «τω καιρώ εκείνω» είναι ολόιδια με ταγεγονότα που συμβαίνουν σε κάθε εποχή. Και επομένως και σήμερα!
Κι ας πάρουμε για παράδειγμα την ευαγγελική περικοπή (Ματθαίου: Θ: 1-8) της Κυριακής (31-7-16). Θα διαπιστώσουμε ότι το περιστατικό, που συνέβη πριν δύο χιλιάδες χρόνια αποτελεί ακτινογραφία της σημερινής πραγματικότητας:

ορθοδοξία ή σατανισμός;

Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο( 5-6-16) «Πόυτιν και πιράνχας» εδώ στο «χωνί» κάποιος έθεσε το καίριο ερώτημα: «Ποιος τελικά θα επικρατήσει»; Και υποθέτω ότι εννοούσε ανάμεσα στον Πούτιν και τα πιράνχας.

Πρέπει να πούμε πως το ερώτημα αυτό μας πηγαίνει καταρχήν πολύ μακριά. Γιατί, σύμφωνα με το πνεύμα του προαναφερθέντος άρθρου, πίσω απ’ τα πιράνχας εννοείται το σατανικό καθεστώς που σήμερα κυβερνάει τον κόσμο και την πατρίδα μας.  Κι απ’ τη μεριά του Πούτιν η Ορθοδοξία, που πολιορκείται από παντού.Έστω κι αν η πραγματικότητα αυτή δεν είναι άμεσα εμφανής. Γιατί το πληρωμένο ψέμα βομβαρδίζει από παντού τον σύγχρονο άνθρωπο. Με αποτέλεσμα να βλέπει αναποδογυρισμένη την πραγματικότητα. Σε τρόπον ώστε, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων θα ήθελε με κάθε τρόπο ν’ αλλάξει το φοβερό καθεστώς μέσα στο οποίο υποφέρει, ακολουθεί εντούτοις τον αντίθετο απ’ αυτόν που οδηγεί στη σωτηρία δρόμο.

Η απάντηση, λοιπόν, που μπορεί να δοθεί στο προαναφερόμενο ερώτημα πηγάζει, κατά τη γνώμη του γράφοντος, απ’ την τραγωδία του Σταυρού: Που σημαίνει ότι, σε τελική ανάλυση, παραπέμπει στην αναμέτρηση του Χριστού με τους φαρισαίους. Όπου οι φαρισαίοι φαίνονται να θριαμβεύουν, αλλά, σε τελική ανάλυση, ο τελικός θριαμβευτής είναι ο Χριστός.

Και ο θρίαμβός του αυτός δεν έχει μόνο την αιώνια αλλά και εγκόσμια διάσταση. Γιατί ο Χριστόςδεν αντιμετώπισε την εγκόσμια πραγματικότητα με τη φυγή ή την ηττοπάθεια αλλά με πόλεμο μέχρις εσχάτων προς το κυρίαρχο στον κόσμο σατανικό καθεστώς. Που βέβαια δεν έκαμε με όπλα και πυραύλους, αλλά με το λόγο του. Ο οποίος είναι άπειρα ισχυρότερος απ’ τα οποιαδήποτε καταστροφικά όπλα, που επινόησε ή θα επινοήσει η ανθρώπινη κακουργία. Και απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι φέρνει σε τρομερό αδιέξοδο τους αντιπάλους του σε όλες τις εποχές. Οι οποίοι, ανήμποροι να τον αντιμετωπίσουν με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, καταφεύγουν, κατά κανόνα, στη δολοφονία εκείνων, που επιλέγουν να τον διακηρύξουν.

Αλλά ας περάσουμε απ’ την κοσμική στην εκκλησιαστική πραγματικότητα. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, που, όπως λέγεται, θα γίνει στην Κρήτη η μελετώμενη Πανορθόδοξη Σύνοδος. Απ’ την οποία πολλοί περιμένουν πολλά αλλά και πολλοί φοβούνται πολλά. Γιατί ακριβώς και στο χώρο αυτό υποβόσκει ο αμείλικτος πόλεμος ανάμεσα στο Χριστό και στο σατανικό καθεστώς. Το οποίο έχει κατορθώσει να διαβρώσει σε μεγάλο βαθμό και το εκκλησιαστικό καθεστώς. Διάβρωση που δεν είναι μόνο τωρινή αλλά και διαχρονική.

Αρκεί να θυμηθούμε τον υποδειγματικό πρωτοχριστιανικό τρόπος ζωής. Ο οποίος, αντί να χρησιμεύσει σαν πρότυπο για την εγκόσμια πραγματικότητα προσαρμόστηκε σιγά-σιγά προς αυτήν. Και αυτό δεν συνέβη μόνο στο κοινωνικό αλλά και στο καθαρά εκκλησιαστικό επίπεδο. Όπου «χρηστός ζυγός» του Χριστού μεταβλήθηκε σε απάνθρωπο καθεστώς, που αντί για τα «ελαφρά» φόρτωσε στις πλάτες των ανθρώπων φορτία, όχι απλώς «δυσβάστακτα» αλλά κυριολεκτικά ασήκωτα. Πράγμα που συνέβη επειδή ακριβώς απομακρύνθηκαν από το πνεύμα του Ευαγγελίου.

Όπως, για παράδειγμα, συνέβη με το θέμα της αγαμίας του κλήρου. Όπου ο Χριστός σε καμιά περίπτωση δεν επέβαλε καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας. Λέγοντας σαφέστατα ότι μπορούν να την ακολουθούν όσοι έχουν το χάρισμα, αλλά όσοι δεν το έχουν να νυμφεύονται, σύμφωνα με τη φυσική πραγματικότητα, την οποία κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει ατιμώρητα. Και όμως, αντίθετα προς το Ευαγγέλιο αλλά και τη στοιχειώδη λογική, επέβαλαν στην ορθόδοξη εκκλησία καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας για τους επισκόπους, παρά το γεγονός ότι ο απόστολος Παύλος λέει σαφέστατα ότι ο επίσκοπος πρέπει να είναι έγγαμος. Εκτός και αν μπορεί να αντέξει το ζυγό της αγαμίας, όπως βέβαια είχε κάνει και ο ίδιος. Και ασφαλώς πολύ χειρότερα είναι τα πράγματα στην παπική εκκλησία η οποία επέβαλε καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας σε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης. Παρότι, κατά τραγική ειρωνεία, ο απόστολος Πέτρος του οποίου καπηλεύεται το «πρωτείο ήταν έγγαμος.

Αποτέλεσμα αυτής της αφύσικης πραγματικότητας είναι να έχουμε σ’ ανατολή και δύση σωρεία σκανδάλων αλλά και περιπτώσεων προβληματικής ζωής. Γιατί πολλοί είναι αυτοί, που ζουν το μαρτύριο της αγαμίας και άλλοι που υποφέρουν το μαρτύριο της αμαρτίας. Δεδομένου ότι κάποιοι, που δεν επέλεξαν την αγαμία χήρεψαν ή διαζεύχτηκαν στο μεταξύ ή κάποιοι άλλοι, που την επέλεξαν, διαπίστωσαν ότι δεν μπορούν να αντέξουν το φορτίο της.

Αλλά το σκάνδαλο των σκανδάλων μέσα στην εκκλησία είναι το καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Η οποία, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, δεν αποτελεί απλώς αίρεση, έστω και την χειρότερη, αλλά, συνιστά εκ βάθρων ανατροπή του Ευαγγελίου. Και η οποία προέκυψε απ’ την αλληλεπίδραση με την ανεξέλεγκτη δικαιοδοσία των αυτοκρατόρων. Σε καταφανή αντίθεση προς ην σαφέστατη θέση του Χριστού ότι κυρίαρχο μέσα στην εκκλησία είναι το πνεύμα της διακονίας και όχι το πνεύμα της επιβολής της δεσποτικής τυραννίας ή της παπικής απολυταρχίας. Συνέπεια των οποίων είναι ο παραγκωνισμός του λαϊκού στοιχείου και η εξουθένωση των λοιπών κληρικών. Γιατί, αν τα απολυταρχικά  και τυραννικά καθεστώτα είναι αποκρουστικά και απορριπτέα στον κοσμικό χώρο, ασύγκριτα περισσότερο είναι στον εκκλησιαστικό. Όπου πολιτεύονται στο όνομα του σαληθινού νομοθέτη της ελευθερίας και δικαιοσύνης, Χριστού.

Μακάρι η μελετώμενη σύνοδος να μη ματαιωθεί ή ακρωτηριαστεί, όπως μεθοδεύεται, στο όνομα γελοίων αντιπαραθέσεων για πρωτεία και πρωτοκαθεδρίες ή πολιτικών σκοπιμοτήτων. Αλλά να πραγματοποιηθεί και  να σκύψει με στοργή στο έργο της διακονίας των ορθοδόξων λαών, που λεηλατούνται και συνθλίβονται απ’ το καθεστώς της «ύβρης» και απληστίας του βυσσοδομούντος  σατανισμού.

πηγή

ΠΑΤΕΡΕΣ_ΠΑΤΡΙΟΙ-ΛΥΚΟΙ…

Σίγουρα η κατάσταση της κοινωνίας και της πατρίδας μας θα ήταν πολύ διαφορετική, αν οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας μας ήταν αληθινοί πατέρες, όπως ναρκισσιστικά και αυτάρεσκα κολακεύονται να προσφωνούνται.

Αλλά δυστυχώς, όπως η πραγματικότητα φωνάζει, συμπεριφέρονται ως πατριοί και κάποιοι κάποτε συμπεριφέρονται ως λύκοι. Και βρίσκεται σε αρμονία και αγαστή συνεργασία με το ληστρικό κατεστημένο.

Όμως περισσότερα μπορείτε ν’ ακούσετε στο σχετικό με την Κυριακή των Πατέρων κήρυγμα, που μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ  :

πηγή

του ύψους και του βάθους…

Ο Μακαριστός Επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης συνήθιζε να λέγει: Όπου υπάρχουν μεγάλα βουνά υπάρχουν και μεγάλα βάραθρα:

Κάπως έτσι-θα μπορούσαμε να πούμε-ήταν και η ζωή του Αγίου Κωνσταντίνου. Αφού ήταν αυτός, που έκαμε το μεγαλύτερο άλμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, προχωρώντας απ’ την αρχαία θρησκεία στο Χριστιανισμό. Αλλά από το άλλο μέρος έκαμε και τρομακτικά λάθη…
Σ’ αυτή την χαώδη αντίθεση αναφέρεται και το σχετικό κήρυγμα, που θα βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

https://www.youtube.com/watch?v=oDuZG1nwy64

πηγή

παιδεία της λοπάδας…

Πολλοί λένε: «Για  όσα άσχημα παθαίνουμε φταίνε οι αμαρτίες μας»! Κι αυτό συχνά ισχύει. Αλλά όχι μόνο για τις προσωπικές αλλά  και για τις δημόσιες αμαρτίες. Γιατί κάποιοι λένε: «Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου, αφού δεν κάνω κακό σε κανέναν»! Και το λένε την ίδια στιγμή που το κακό οργιάζει τριγύρω μας. Γεγονός για το οποίο παραμένουμε απαθείς και αδιάφοροι. Και δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι με τους πρωτεργάτες του κακού, στο βαθμό, που δεν αντιδρούμε. Κι όχι μόνο αυτό αλλά συχνά συνηγορούμε κιόλας στο κοινωνικό κακό και το υποστηρίζουμε με φανατισμό. Καιμάλιστα εν ονόματι της πατρίδας και της θρησκείας…

Κι ας πάρουμε την περίπτωση της πολιτικής. Όπου υπάρχουν κόμματα, που ολοφάνερα είναι στην υπηρεσία της αδικίας. Αφού έχουν κάνει νόμο και καθεστώς την κλοπή και τη ληστεία. Ή μήπως δεν έχουμε στο Σύνταγμά μας το διαβόητο εκείνο άρθρο (86) το οποίο παρέχει στους κρατούντες πρόσφορο έδαφος σε κάθε είδους ρεμούλα! Κι όμως υπάρχουν μεγάλα τμήματα του λαού που υποστηρίζουν τα κόμματα που θέσπισαν και συντηρούν το συνταγματικό αυτό άγος. Κι όχι μόνο αυτό αλλά και σωρεία άλλων νόμων με τους οποίους περιφρουρείται το πολύμορφο έγκλημα και χλευάζεται και η στοιχειώδης ακόμη δικαιοσύνη. Τη στιγμή μάλιστα που οι αρχιτέκτονες της αδικίας αυτής «το παίζουν» και ορθοδοξότατοι δήθεν χριστιανοί και σούπερ-πατριώτες. Ενώ ξεπουλάνε την πατρίδα και υπονομεύουν τη θρησκεία. Και το θέατρο αυτό του δήθεν «πατριωτισμού» και της δήθεν «ορθοδοξίας» το παίζουν απλά και μόνο, για να εξαπατούν τους αφελείς.Πολύ περισσότερο μάλιστα αφού και και κάποιοι  «πνευματικοί πατέρες», τους προτρέπουν να ψηφίζουν τους «ευσεβείς» και «πατριώτες» πολιτικούς. Με αποτέλεσμα να κοινωνούν στις εκκλησιές τη θεία κοινωνία, την ίδια  στιγμή, που στην καθημερινή τους ζωή υπηρετούν τη διαβολική κοινωνία. Και δεν δίνουν δεκάρα για το τι λέει ο Χριστός και το Ευαγγέλιό του…

Και πώς ύστερα απ’ όλα αυτά ο αξιότιμος κ. Υπουργός της Παιδείας να μη θέλει να κάμει το μάθημα των θρησκευτικών μάθημα θρησκειολογίας. Αφού, σε τελική ανάλυση δεν βλέπει καμιά διαφορά ανάμεσα στους χριστιανούς και τους αλλόθρησκους, ακόμη και τους άθεους. Αφού όλοι μαζί σύρουν το ίδιο όχημα της της απανθρωπιάς. Ανεξάρτητα όμως με το τι κάνουν οι, λεγόμενοι, χριστιανοί, που διαβάζουν ανάποδα  το Ευαγγέλιο, ο Χριστός λέει τα τελείως αντίθετα:

Στην ευαγγελική περικοπής,για παράδειγμα, της σημερινής Κυριακής (Μάρκου: Η: 34-Θ: 1) ο Χριστός  τονίζει χαρακτηριστικά: «Εάν ντρέπεστε να υπερασπιστείτε εμένα και τη διδασκαλία μου μπροστά στους ανθρώπους κι εγώ θα ντρέπομαι να υπερασπιστώ εσάς μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου». Γιατί βέβαια, αφού ζούμε σε μια κοινωνία, όπου η παλιανθρωπιά έχει γίνει, νόμος και καθεστώς ντρεπόμαστε συχνά να υπερασπιστούμε το δίκιο και την αλήθεια. Ναι, αλλά-θα πουν κάποιοι- υπάρχουν και περιπτώσεις που το να υπερασπιζόμαστε το δίκιο και την αλήθεια γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνο. Γιατί μπορεί η στάση μας να έχει συχνά οδυνηρές επιπτώσεις για τα συμφέροντά μας και την οικογένειά μας. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, οπότε, όπως προαναφέραμε, η αδικία έχει γίνει νόμιμο καθεστώς και η αλήθεια και η δικαιοσύνη χλευάζονται και διώκονται. Αλλά και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, λέει ο Χριστός, πως «όποιος βάζει τα συμφέροντά του ή την οικογένειά του ή και την ίδια του τη ζωή  πάνω από τη διδασκαλία μου δεν έχει καμιά αξία για μένα». Που σημαίνει ότι ο χριστιανισμός δενείναι η θρησκεία της κακομοιριάς, αλλά του ασυμβίβαστου αγώνα, απέναντι στο κοινωνικό κατεστημένο.

Ακόμη και η Παναγία, μετά τον Ευαγγελισμό της, σε μια εποχή που οι γυναίκες βρίσκονταν σε πολύ μεγάλη υποτίμηση, δεν διστάζει να πει ότι ο Χριστός «θα ανατρέψει τα σχέδια των αλαζόνων, θα γκρεμίσει τους τυράννους απ’ τους θρόνους και  θα ανυψώσει τους καταφρονεμένους. Ενώ θα πάρει τα πλούτη απ’ τους πλεονέκτες και θα τα δώσει στους πεινασμένους»(Λουκά: Α; 51-53)! Που σημαίνει ότι πολύ σοφά η Εκκλησία μας και η Πολιτεία μας συνδύασαν τον εορτασμό της παλιγγενεσίας του 1821 με τον Ευαγγελισμό της Παναγίας. Πράγμα που, όπως φαίνεται, ο αξιότιμος κ. Υπουργός της Παιδείας, δεν το έχει καταλάβει. Αφού, όχι μόνο τα θρησκευτικά, αλλά και η ιστορία μας και ολάκερη η Παιδεία μας πρέπει να έχουν ομολογιακό χαρακτήρα. Που σημαίνει ότι πρέπει να εμπνέονται απ’ το πνεύμα της αγάπης και του αγώνα για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία. Πράγμα που δεν φαίνεται απ’ την εγκύκλιο, που εστάλη στα σχολεία με την ευκαιρία της Εθνικής Γιορτής. Αφού πριν απ’ όλα αγνοεί επιδεικτικά τους ήρωες του ’21 και τους αγώνες τους. Και ασχολείται δήθεν με το θέμα της παιδείας. Στο οποίο θέμα δεν κάνει ούτε την παραμικρή μνεία στην τεράστια προσφορά στο χώρο της παιδείας του εθνομάρτυρα Πατροκοσμά. Ο οποίος πρόσφερε στα χρόνια της τρισβάρβαρης τουρκοκρατίας όσα δεν έχει προσφέρει στην ελεύθερη Ελλάδα κανένας υπουργός παιδείας. Και τώρα τελευταία μάλιστα, όχι μόνο δεν προσφέρουν, αλλά και υπονομεύουν και ξεθεμελιώνουν αυτά που οι αγώνες των προηγούμενων δημιούργησαν…

Στη Σπάρτη ο σοφός Λυκούργος πήρε-λένε- δυο κουτάβια απ’ τους ίδιους γονείς και εκπαίδευσε το ένα να κυνηγάει και το άλλο να τρώει χυλό στη λοπάδα (=γαβάθα). Και, προκειμένου να διδάξει στους Σπαρτιάτες τη μεγάλη σημασία της Παιδείας, τους έκαμε επίδειξη του πειράματός του:  Άφησε μπροστά στα δυο κουτάβια  ένα λαγό και μια λοπάδα με χυλό. Οπότε το ένα κουταβάκι όρμησε στη λοπάδα με το χυλό και το άλλο στο λαγό.  Πράγμα που ισχύει και για μας. Αφού έχουμε αντικαταστήσει την παιδεία του αγώνα και της αξιοπρέπειας με την παιδεία του αποκρουστικού σιωνιστικού χυλού! Και είναι κρίμα, που δεν υπάρχουν και σήμερα κάποιοι σαν τον Καραϊσκάκη ή τον Κολοκοτρώνη και τους τόσους άλλους ήρωες που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα, για να πουν και να κάνουν τα ταιριάζουν στην περίσταση…..

πηγή

θρησκειολογικός αχταρμάς…

Πληροφορούμαστε ότι ο αξιότιμος Υπουργός της Παιδείας θέλει να αντικαταστήσει το μάθημα των θρησκευτικών με τη θρησκειολογία. Με βάση προφανώς τα όσα του κανοναρχεί το «Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, που είναι θεσμικά αρμόδιο, και επεξεργάζεται και τις σχετικές προτάσεις»: «Για ιστορικούς, μας λέει, λόγους το μάθημα των θρησκευτικών στη χώρα μας έχει ομολογιακό χαρακτήρα. Αυτό, συνιστά έναν αναχρονισμό που τον αντιλαμβάνονται και φωτισμένοι ιεράρχες και θεολόγοι. Είναι αναγκαία η αναμόρφωση των θρησκευτικών, ώστε, να γίνει μάθημα θρησκειολογίας, γνώσης των θρησκειών, με την ιδιαίτερη παρουσίαση του πολιτισμικού ρόλου της ορθοδοξίας στη χώρα μας».

Μέσα από την μεγαλοφυή αυτή απόφανση αναδύονται κάποια εύλογα ερωτήματα. Όπως για παράδειγμα: Πόθεν εξάγεται ότι «ο ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών» οφείλεται μόνο σε λόγους «ιστορικούς» και είναι απλά και μόνο «πολιτισμικός»; Και ότι αυτό συνιστά «αναχρονισμό» και ότι συνεπώς το μάθημα των θρησκευτικών χρειάζεται «αναμόρφωση»;Και ποιοι είναι αυτοί οι «φωτισμένοι» ιεράρχες που μαζί τους φωταδιστές θεολόγους και πολιτικούς δεν έχουν καταλάβει ότι ο ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών αποτελεί υπαρξιακό και πρώτιστα θεμελιακό στοιχείο για την επιβίωση του ελληνικού έθνους! Δεδομένου ότι κράτησε άσβεστη την εθνική συνείδηση, όχι μόνο στη χιλιετία του Βυζαντίου άλλα και στα τετρακόσια χρόνιατης τρισβάρβαρης τουρκικής δουλείας. Πράγμα, που σημαίνει ότι αποτέλεσε και αποτελεί την θεμελιώδη πεμπτουσία της ελληνικής ψυχής. Την οποία κάποιοι επιδιώκουν διαχρονικάνα δολοφονήσουν. Γεγονός, που συνειδητοποίησε και αντιμετώπισε με όλο το σθένος της χαλύβδινης και αγιασμένης προσωπικότητάς του, στα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας η όντως φωτισμένη προσωπικότητα του Πατροκοσμά. Σε αντίθεση με τόσους άλλους κληρικούςκαι εκσυγχρονιστές- ομόθρησκους και αλλόθρησκους-της εποχής του. Οι οποίοι, μεθόδευσαν τη δολοφονία του προκειμένου να εξαφανίσουν το έργο του.Που όμωςδιατηρήθηκε ζωντανό μέσα στα βάθη της ελληνικής ψυχής και αποτέλεσε τη θρυαλλίδα, που, σε μεγάλο βαθμό, άναψε τον πυρσό της παλιγγενεσίας του ’21…

Και είναι εξόχως θλιβερό και αποκαρδιωτικό το γεγονός ότι επιχειρείται στις μέρες μας, με πρόσχημα την «αναμόρφωση» και τον εκσυγχρονισμό η μετάλλαξη, όχι μόνο του μαθήματος των θρησκευτικών, αλλά και γενικότερα της εθνικής μας συνείδησης. Γεγονός που επιβεβαιώνεται κι απ’ την παράλληλη ομοβροντία αλλεπάλληλων κυμάτων ραγδαίας πολιτισμικής αλλά και φυλετικής διείσδυσης στον τόπο μας. Και η μετάλλαξη αυτή προωθείται, με βάση τις παραμορφωτικές αντιλήψεις, όπως προαναφέραμε,όχι μόνο κάποιων «εκσυγχρονιστών» πολιτικών, αλλά και κάποιων «φωτισμένων» ιεραρχών και θεολόγων. Οι οποίοι, αν δεν υποκινούνται, από κάποια ανθελληνικά κέντρα σκοτεινών δυνάμεων, είναι πρόδηλο ότι δεν ξέρουν τι λένε και τι πράττουν. Γιατί μαζί με τους οικονομικούς στραγγαλιστές της πατρίδας μας, οδηγούν ολοφάνερα το λαό μας προς τον ηθικό και πνευματικό του στραγγαλισμό. Γιατί λένε, για παράδειγμα, πως το μάθημα των θρησκευτικών θα «απευθύνεται σε όλα τα παιδιά του ελληνικού σχολείου ανεξάρτητα από την εθνική και θρησκευτική προέλευσή τους». Που σημαίνει ότι μια τέτοια προοπτική του μαθήματος βρίσκεται σε απόλυτη συστοιχία με το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης. Η οποία αποβλέπει στο να μεταβάλει λαούς και πολιτισμούς σε έναν απάνθρωπο πολιτισμικό πολτό. Όπου ο προκρούστειος αυτός θρησκευτικός αχταρμάς θα βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με την σύμφυτη με το θρησκευτικό συναίσθημα ανθρώπινη φύση.

Και το ποια χαώδης διαφορά υπάρχει ανάμεσα στην πολιτισμική συνείδηση των Ελλήνων και κάποιων άλλων λαών αποδεικνύεται στην τωρινή συγκυρία  απ’ την συμπεριφορά απέναντι στους πρόσφυγες.Όπου, σε αντίθεση με την πλειονότητα των Ελλήνων, οι λαοί αυτοί κακουργούν ασύστολα σε βάρος των προσφύγων και έχουν από πάνω και το θράσος να μας κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο. Και δυστυχώς οι περισσότεροι απ’ αυτούς φιγουράρουν και ως χριστιανοί. Παρότι η συμπεριφορά τους αποτελεί ντροπή, όχι μόνο για το χριστιανισμό, αλλά και για την στοιχειώδη ακόμη ανθρωπιά. Και όμως προς το παράδειγμα αυτών μας ζητούν να «εκσυγχρονιστούμε». Και πρώτιστα βέβαια ναπροσαρμοστούμε προς τον καπιταλιστικό προτεσταντισμό και τον παπικό ολοκληρωτισμό. Προς ένα κατασκεύασμα, δηλαδή, προκρούστειου «χριστιανισμού», που θα βρίσκεται σε αντίθεση με την γνωσιακή αλλά και βιωματική εμπειρία, που έζησαν και εξέφρασαν, όχι μόνο με τη σκέψη τους αλλά και με τη ζωή τους οι Πατέρες της Εκκλησίας. Όπως εξάλλου και οι ολιγογράμματοι μεν αλλά σοφοί σύγχρονοι άγιοι. Ωσάν τον Γέροντα Πορφύριο και τον Γέροντα Παΐσιο και πολλούς άλλους επιφανείς ή και αφανείς. Ή ακόμη μπορεί να επιδιώκουν την ισλαμοποίησή μας και  την προσαρμογή μας προς μια βαρβαρότητα, ωσάν αυτή των ISIS ή των γειτόνων μας Τούρκων, που επί τετρακόσια χρόνια τη ζήσαμε στο πετσί μας. Για να επαληθευτεί έτσι το ρηθέν υπό του συχωρεμένου Οζάλ ότι «»Δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με τους Έλληνες. Αρκεί να τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια μουσουλμάνους από την από εδώ μεριά και να τελειώνουμε πια με αυτούς».

«Δεν πρόκειται-μας λένε χαρακτηριστικά οι «εκσυγχρονιστές»-για θρησκειολογία, αλλά για ένα σύγχρονο μοντέλο θρησκευτικού μαθήματος, όπου η θρησκεία αντιμετωπίζεται ως συστατικό στοιχείο της ιστορίας και του πολιτισμού ενός τόπου. Με την έννοια αυτή, το νέο Πρόγραμμα Σπουδών εστιάζει στη χριστιανική ορθόδοξη παράδοση, αλλά με γνωσιακή και όχι κατηχητική λογική, παρέχοντας παράλληλα συστηματική προσέγγιση στις άλλες θρησκείες». Που σημαίνει ότι τα θρησκευτικά μεταλλάσσονται σε «πολυσπόρια», που, σε αντίθεση μ’ εκείνα της γιορτής των Εισοδίων της Παναγίας, που είναι θρεπτικότατα και γευστικότατα θ’ αφήνουν τα παιδιά σε κατάσταση πνευματικού λιμού.Δεδομένου ότι θα τους στερούν το πλέον απαραίτητο θεμέλιο της ζωής τους, που είναι η θρησκευτική πίστη. Προκειμένου να είναι άβουλα έρμαια της Νέας Τάξης!…

πηγή