ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ 
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ 
Ό πόνος μας γιά τόν θάνατο των πλησίον μας θά ήταν άπαρηγόρητος καί άπέραντος εάν ο Κύριος δεν μας εΙχε δώσει τήν αιώνια ζωή. Η ζωή μας θά ήταν κενή νοήματος αν τελείωνε μέ τόν θάνατο. Τί όφελος, τότε, θα υπήρχε από την αρετή ή τις αγαθές πράξεις; Θα είχαν δίκιο αυτοί πού λένε: «Ας φάμε καί ας πιούμε, αύριο πεθαίνουμε!». Αλλά ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για αιώνια ζωή, και δια του Αναστάντος Χριστού άνοιξαν οι πύλες της Ουράνιας Βασιλείας, της αιωνίας μακαριότητας, για εκείνους που πιστεύουν σ' Αυτόν και που ζουν ενάρετα. 
Η επίγεια ζωή μας είναι προετοιμασία για τη μελλοντική μας ζωή, και αυτή η προετοιμασία τελειώνει με τον θάνατό μας. «Καί καθ' όσον άπόκειται τοις άνθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Πρός Έ6ραίους 9:27). Τότε ο άνθρωπος αφήνει πίσω όλες τις επίγειες φροντίδες του· το σώμα του διαλύεται για να εγερθεί ξανά κατά τη γενική ανάσταση. Η ψυχή του, ωστόσο, συνεχίζει να ζεί· ούτε για ένα λεπτό δε σταματάει να υπάρχει. 
Πολλές εμφανίσεις νεκρών μας έχουν επιτρέψει να γνωρίζουμε εν μέρει τί συμβαίνει στην ψυχή όταν αφήνει το σώμα. Όταν πια δε βλέπουμε με τα σωματικά μάτια, η πνευματική μας όραση είναι ενεργή . Αυτό συχνά συμβαίνει και πριν τον πραγματικό μας θάνατο· ενώ ο ετοιμοθάνατος βλέπει και ακόμα συνομιλεί με τους παρευρισκομένους, ωστόσο, βλέπει και κάτι που οι άλλοι δε μπορούν να δουν. Αφήνοντας το σώμα, η ψυχή βρίσκεται μεταξύ άλλων πνευμάτων, καλών καί κακών. Συνήθως, αγωνίζεται εναντίον εκείνων των πνευμάτων που ομοιάζουν περισσότερο πρός αυτήν: αλλά αν όσο βρισκόταν στο σώμα ήταν υπό την επίδραση συγκεκριμένων πνευμάτων, η ψυχή συνεχίζει να εξαρτάται απ' αυτά, ακόμα και όταν αφήνει το σώμα, ανεξάρτητα από το πόσο δυσάρεστη μπορεί να αποδειχθεί η συνάντηση της με τα πνεύματα. 
Για δυό μέρες η ψυχή απολαμβάνει σχετική ελευθερία και μπορεί να επισκεφτεί αγαπημένα της μέρη στη γη, αλλά την τρίτη μέρα παίρνει τον δρόμο προς άλλους κόσμους. Κατά τον χρόνο της τρίτης μέρας περνάει μέσα από ορδή μοχθηρών πνευμάτων, τα οποία εμποδίζουν τη διάβασή της και κατηγορούν την ψυχή για διάφορες αμαρτίες, μέσω των οποίων τα ίδια τα πνεύματα την είχαν εξαπατήσει. Σύμφωνα μ με αποκαλύψεις, υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, ονομαζόμενα «φυλάκια διοδίων». Σε κάθε εμπόδιο η ψυχή ελέγχεται για μία συγκεκριμένη αμαρτία. Αφού περάσει το ένα εμπόδιο, πηγαίνει στο επόμενο, και μόνο όταν έχει επιτυχώς περάσει όλα τα εμπόδια μπορεί η ψυχή να συνεχίσει τον δρόμο της και να μην πέσει αμέσως στη γέεννα. Αυτοί οι δαίμονες και οι δοκιμασίες τους είναι τόσο φρικτά, ώστε ή Θεοτόκος η ίδια όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ για την επικείμενη ανάπαυση της, ικέτευσε τον Υιό της να την απαλλάξει από εκείνους τους δαίμονες και για να ανταποκριθεί στην προσευχή της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός φανερώθηκε από τον ουρανό για να πάρει την ψυχή της Υπεραγίας Θεοτόκου και να τη μεταφέρει στον ουρανό. Η τρίτη μέρα είναι τρομακτική για την ψυχή, η οποία ιδιαιτέρως εχει ανάγκη της προσευχής. 

Όταν Έχει περάσει με ασφαλή τρόπο από τα φυλάκια διοδίων και έχει υποκλιθεί ενώπιον του Θεού, η ψυχή τις επόμενες τριάντα επτά μέρες επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τα χάσματα του Άδη, χωρίς να γνωρίζει που θα βρεθεί, και μόνο την τεσσαρακοστή μέρα προσδιορίζεται ο τόπος της αναμονής μέχρι τήν ανάσταση των νεκρών. Κάποιες ψυχές προγεύονται την αιώνια χαρά και μακαριότητα, ενώ κάποιες άλλες έχουν εμπειρία του φόρου των αιωνίων δαπανών, που θα αρχίσουν τελεσίδικα μετά τη φοβερή κρίση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλαγές στη κατάσταση της ψυχής είναι ακόμα πιθανές, ιδιαίτερα μέσω της προσφοράς στ’ όνομά τους της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόνευση κατά τή Θεία Λειτουργία) και ομοίως μέσω των προσευχών. Η σπουδαιότητα της μνημόνευσης κατά τη Θεία Λειτουργία καταδεικνύεται από το παρακάτω συμβάν. Πριν από το άνοιγμα του σκηνώματος του 
Αγίου Θεοδοσίου του Τσέρνιγκοφ (1896), ο ιερέας, που είχε ενδύσει με άμφια το σκήνωμα, κάθισε εξουθενωμένος κοντά στα λείψανα και αποκοιμήθηκε. Στον ύπνο του εμφανίστηκε ο ιεράρχης και του είπε: «Σ' ευχαριστώ που κοπιάζεις για χάρη μου. Σε παρακαλώ όταν ιερουργείς να μνημονεύεις τους γονείς μου» και έδωσε τα ονόματά τους, πρεσβύτερος Νικήτας και Μαρία. Ο ίερέας τον ρώτησε: «Μα πώς ζητάς εσύ, ένας Αγιος Ίεράρχης, τις προσευχές μου, όταν βρίσκεσαι στον ουράνιο θρόνο και χορηγείς στους ανθρώπους την ευλογία του Θεού;». «Αυτό είναι αλήθεια», απάντησε ο Αγιος. «Αλλά η ποοσφορά κατά τη Θεία Λειτουργία είναι πιο ισχυρή από τις δικές μου προσευχές». 
Οι αποθανόντες παρομοίως ωφελούνται από τις επιμνημόσυνες ακολουθίες και προσευχές που τελούνται γι’αυτούς στο σπίτι και επίσης από τις αγαθοεργίες που τελούνται στ’ όνομα τους, όπως για παράδειγμα, οι ελεημοσύνες και οι δωρεές προς τις εκκλησίες. Αλλά, ιδιαιτέρως ωφελούνται από τη μνημόνευσή τους κατά τη Θεία Λειτουργία. Πολλές έμφανίσεις κεκοιμημένων και άλλα περιστατικά επιβεβαιώνουν το μεγάλο όφελος που προκύπτει από τις επιμνημόσυνες δεήσεις. Πολλοί που έχουν αποβιώσει μετανοημένοι, αλλά δεν μπόρεσαν να το φανερώσουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, ανακουφίζονται από τις οδύνες και αναπαύονται. Στην εκκλησία προσφέρονται πάντοτε προσευχές για την ανάπαυση των κεκοιμημένων, ακόμη και τη μέρα της Καθόδου του Αγίου Πνεύματος - στις προσευχές της γονυκλισίας κατά τον Εσπερινό, διαβάζεται ιδιαίτερη παράκληση «γι' αύτούς που κρατούνται στον Άδη». Για τον καθέναν από μας που επιθυμεί να δείξει την αγάπη του προς τους αποθανόντες και να τους βοηθήσει ουσιαστικά, ο καλύτερος τρόπος για να το κάνει, είναι να προσεύχεται γι' αυτούς και, ιδιαιτέρως να τους μνημονεύει στη Θεία Λειτουργία όταν τα τεμάχια, τα οποία αφαιρούνται από τον Αμνό για τους ζωντανούς και τους κεκοιμημένους, τοποθετούνται στο Αίμα του Κυρίου με τα λόγια: “ Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω αγίω». 

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα σημαντικότερο, τίποτα καλύτερο για τους κεκοιμημένους από το να προσευχόμαστε γι' αυτούς, δίνοντας τα ονόματά τους για μνημόνευση κατά τή Θεία Λειτουργία. Πάντοτε έχουν ανάγκη απ' αυτό και ιδιαιτέρως στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής κατά την οποία η ψυχή των αποθανόντων παίρνει τον δρόμο της για τις αιώνιες μονές. Το υλικό σώμα δεν αισθάνεται τίποτα πια, δεν βλέπει τους πλησίον του που έχoυν συγκεντρωθεί, δεν μυρίζει την ευωδιά των λουλουδιών, δεν ακούει τους επικήδειους μονολόγους. Αλλά η ψυχή αισθάνεται τις προσευχές που προσφέρονται υπέρ αυτής και ευγνωμονεί εκείνους που τις προσφέρουν και είναι πνευματικά κοντά τους. 
Συγγενείς και αγαπημένοι φίλοι των αποθανόντων! Κάντε ό,τι είναι αναγκαίο γι' αυτούς και ό,τι εναπόκειται στη δύναμη σας. Αντί να δαπανάτε χρήματα σε εξωτερικούς στολισμούς του φερέτρου και του τάφου, βοηθήστε τους φτωχούς υπέρ της μνήμης των δικών σας κεκοιμημένων και ενισχύστε τις εκκλησίες, όπου προσφέρονται προσευχές υπέρ αυτών. Δείξτε ευσπλαχνία στους αποθανόντες και φροντίστε για το καλό της ψυχής τους. Απ' αυτό το μονοπάτι θα περάσουμε όλοι. Και τότε πόσο μεγάλη θα είναι η επιθυμία μας να μας θυμούνται στις προσευχές. Ας είμαστε ευσπλαχνικοί με τους κεκοιμημένους. Μόλις κάποιος αποβιώσει, καλέστε αμέσως έναν ιερέα, ο οποίος αναγιγνώσκει τη «Συγχωρητική ευχή μετά θάνατον». Καταβάλετε κάθε προσπάθεια προκειμένου η νεκρώσιμη ακολουθία να τελεστεί σε εκκλησία, ενώ εσείς μέχρι τη στιγμή εκείνη να αναγιγνώσκετε το Ψαλτήριο στο προσκέφαλο του αποθανόντος. Η νεκρώσιμη ακολουθία δεν χρειάζεται να είναι περίτεχνη, αλλά δεν πρέπει να είναι συντομευμένη· μη σκέφτεστε τον εαυτό σας και τη δική σας άνεση, αλλά τους αποθανόντες, τους οποίους θα αποχωριστείτε για πάντα. Εάν στην εκκλησία υπάρχουν πολλοί κεκοιμημένοι ταυτοχρόνως, μη προβάλλετε αντίρρηση να τελεστεί κοινή νεκρώσιμη ακολουθία. 

Είναι καλύτερο όταν μια νεκρώσιμη ακολουθία τελείται για δύο ή περισσότερους κεκοιμημένους ταυτοχρόνως, καθώς οι προσευχές όλων των οικείων τους συγκεντρώνονται και γίνονται πιο θερμές, παρά όταν η μία ακολουθία διαδέχεται την άλλη και συντομεύεται λόγω έλλειψης χρόνου και ενέργειας, επειδή η κάθε λέξη της προσευχής είναι για τον κεκοιμημένο όπως μία σταγόνα νερού για ένα διψασμένο. Παρομοίως, είναι σημαντικό να φροντίζετε για την καθημερινή μνημόνευση των αποθανόντων στη Θεία Λειτουργία κατά τή διάρκεια των πρώτων σαράντα ημερών. Συνήθως, στις εκκλησίες όπου έγινε η νεκρώσιμη ακολουθία τελούνται καθημερινές ακολουθίες, κατά τις οποίες οι αποθανόντες μνημονεύονται στη πορεία των σαράντα ημερών και περαιτέρω. 

Εάν, όμως, η νεκρώσιμη ακολουθία τελείται σε μία εκκλησία όπου δεν τελούνται καθημερινές ακολουθίες, οι οικείοι του αποθανόντος οφείλουν να ρυθμίσουν να μνημονεύεται τ’ όνομα του σα εκκλησία όπου τελούνται καθημερινές ακολουθίες. Επιπλέον, είναι καλό να αποστέλλεται τ’ όνομα του αποθανόντος για μνημόνευση σε μοναστήρια και στην Ιερουσαλήμ, σε ιερούς τόπους όπου αναπέμπονται αδιάποπες προσευχές. Είναι σημαντικό η επί σαράντα ημέρες μνημόνευση να αρχίζει αμέσως μετά τη κοίμηση του προσώπου, όταν η ψυχή έχει ιδιαιτέρως ανάγκη των ποοσευχών. 
Ας φροντίσουμε για εκείνους που έχουν προηγηθεί στον άλλο κόσμο και ας κάνουμε γι' αυτούς ό,τι μπορούμε, ενθυμούμενοι ότι: «μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί έλεηθήσονται». 
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ"

πηγή