Ελληνικά και Ορθόδοξα

Δευτέρα, Μαΐου 18, 2015

Συναξαριστής της 18ης Μαίου

Οἱ Ἅγιοι Πέτρος, Διονύσιος, Ἀνδρέας, Παῦλος, Χριστίνα, Ἡράκλειος, Παυλῖνος καὶ Βενέδημος

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι μαρτύρησαν στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου, τὸν 3ο μ.Χ. αἰῶνα. Ὁ Πέτρος ἦταν ἀπὸ τὴν Λάμψακο, καὶ ὅταν τὸν ἔφεραν μπροστὰ στὸν ἄρχοντα νὰ θυσιάσει στὴν Ἀφροδίτη, αὐτὸς ὁμολόγησε μὲ παῤῥησία τὸ Χριστό. Τότε, συνέτριψαν ὅλο τὸ σῶμα του μὲ ἁλυσίδες καὶ ξύλα, καὶ ἔτσι παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸ Θεό.

Ὁ Παῦλος καὶ ὁ Ἀνδρέας ἦταν ἀπὸ τὴν Μεσοποταμία, στρατιῶτες τοῦ Δεκίου. Ὅταν πῆγαν στὴν Ἀθήνα, ἔγιναν στρατιῶτες Χριστοῦ, καὶ μαζὶ μὲ τὸ Διονύσιο καὶ τὴν Χριστίνα, ὅλοι μαζὶ λιθοβολήθηκαν.

Οἱ δὲ Ἡράκλειος, Παυλῖνος καὶ Βενέδημος, ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖ, ἔδιναν σκληρὸ ἀγῶνα κατὰ τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων καὶ τῶν φιλοσόφων ποὺ πολεμοῦσαν τὴν χριστιανικὴ θρησκεία. Ἀφοῦ, λοιπόν, τοὺς ἔπιασαν καὶ τοὺς βασάνισαν, τελικά τους ἀποκεφάλισαν.

Ἔτσι καὶ ὁ Κύριος, ὅταν ἔλθει ἡ κατάλληλη ὥρα θὰ δώσει γι᾿ αὐτοὺς τὴν δική Του μαρτυρία. Ποιὰ θὰ εἶναι; Τὴν ἀπάντηση δίνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: «Αὕτή ἐστιν ἡ μαρτυρία, ὅτι ζωὴν αἰώνιον ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός». Δηλαδή, αὐτὴ εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἔδωσε ὁ Θεὸς σὲ μᾶς τοὺς πιστοὺς ζωὴ αἰώνια.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῶν ἀθλοφόρων τὸν ὀκτάριθμον δῆμον, μαρτυρικοῖς ἐγκωμιάσωμεν ὕμνοις, Παυλῖνον Διονύσιον καὶ Πέτρον ὁμοῦ, Ἀνδρέαν καὶ Βενέδιμον, τὸν θεόφρονα Παῦλον, Ἡράκλειον τὸν ἔνδοξον, καὶ Χριστίναν τὴν θείαν· οὗτοι καὶ γὰρ πρεσβεύουσιν ἀεί, ὑπὲρ τοῦ κόσμου, Χριστῷ τῷ θεῷ ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Διαφόρων πόλεων ἐξωρμημένοι, οὐρανίου πόλεως, πολῖται ὢφθητε σεπτοί, χορόν λαμπρόν συγκροτήσαντες, Μάρτυρες θεῖοι, Τριάδος ὑπέρμαχοι.

Μεγαλυνάριον
Πίστει στρατευσάμενοι τῷ Χριστῷ, θεόπλοκος δῆμος, καὶ γενναῖος συνασπισμός, ὤφθητε ἐν ἄθλοις, ὀκτάριθμοι ὁπλῖται, ἐχθρῶν τὰς παρατάξεις, περιτρεψάμενοι.

Οἱ Ἅγιες ὀκτὼ Παρθένοι ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα τῆς Γαλατίας Τεκοῦσα, Ἀλεξανδρία, Κλαυδία, Φαεινή, Εὐφρασία, Ματρώνα, Ἰουλία, Θεοδότη καὶ Θεόδοτος μάρτυς

Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα τῆς Γαλατίας, ἀφιερωμένες ὁλόψυχα στὴν ὑπηρεσία τοῦ Εὐαγγελίου, ἦταν ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ὑπηρέτριες καὶ ἀθλήτριες τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Προθυμότατες πάντοτε στὰ ἔργα τοῦ ἐλέους καὶ τῆς φιλανθρωπίας, συνεργάζονταν συγχρόνως στὸ νὰ ἑλκύουν εἰδωλολάτρισσες στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.

Καταγγέλθηκαν γιὰ τὸ ἔργο τους καὶ ἀρνήθηκαν νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα. Τότε παραδόθηκαν ἀπὸ τὸν ἄρχοντα Ἀγκύρας Θεότεκνο στοὺς στρατιῶτες γιὰ νὰ τὶς διαφθείρουν. Ἐπειδὴ ὅμως, χάριτι Θεοῦ, διαφυλάχτηκαν ἁγνές, ὅλες τὶς ἔπνιξαν στὰ βάθη τῆς ἐκεῖ λίμνης.

Ὁ Θεόδοτος, τοῦ ὁποίου ἡ θεία ἦταν μία ἀπὸ τὶς Ἅγιες ἐκεῖνες γυναῖκες, ἡ Τεκοῦσα, ἀνέσυρε τὴν νύκτα τὰ λείψανά τους καὶ τὰ ἔθαψε. Ἀνακαλύφθηκε ὅμως καὶ ἐπειδὴ δὲν θέλησε ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, τὸν ἀποκεφάλισαν μετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια. Καὶ τὸν κάνει ἀκόμα ἀξιέπαινο τὸ γεγονὸς ὅτι, ἦταν οἰκογενειάρχης καὶ ἄφηνε πίσω του χήρα καὶ ὀρφανά.

Ἡ Ἁγία Εὐφρασία

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὴν ἔπνιξαν μέσα στὸ βυθὸ τῆς θάλασσας. Μᾶλλον πρόκειται γιὰ τὴν ἴδια με τὴν προηγούμενη τῶν ὀκτὼ παρθένων γυναικῶν, ποὺ ἔπνιξαν στὴ λίμνη.

Ὁ Ἅγιος Στέφανος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ἦταν γιὸς τοῦ αὐτοκράτορα Βασιλείου τοῦ Μακεδόνα καὶ τῆς Εὐδοκίας. Ὁ Στέφανος εἶχε κάνει μαθητὴς καὶ σύγκελλος τοῦ μεγάλου Φωτίου, καὶ μετὰ τὴν δεύτερη πατριαρχία αὐτοῦ κατέλαβε τὸν πατριαρχικὸ θρόνο ἐνῷ βασίλευε ὁ ἀδελφός του Λέων ὁ Σοφὸς τὸ ἔτος 886.

Ὁ Πατριάρχης Στέφανος ὁ Α´ ἦταν ἄνδρας βαθειᾶς εὐσέβειας. Ὅταν κάποτε ἀῤῥώστησε βαρειὰ καὶ θεραπεύτηκε, ἀφοῦ ἔκανε χρήση ἁγιάσματος τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, εὐγνωμονώντας δώρισε στὸ ναό της τὰ πολυτιμότατα ἄμφιά του, μὲ τὰ ὁποῖα, ἀφοῦ κατάλληλα μετασκεύασε, περιέβαλλε τὴν ἁγία τράπεζα τοῦ ναοῦ ἐκείνου κατὰ τὴν ἡμέρα της ὕψωσης τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Τοὺς συγγενικούς του βασιλικοὺς δεσμοὺς χρησιμοποίησε ὅσο μποροῦσε γιὰ τὴν βοήθεια τῶν πτωχῶν. Πέθανε τὸ Μάιο τοῦ 893. Πιθανὸν θεωρεῖται, ὅτι ἐπὶ τῆς πατριαρχίας του ἐκδόθηκε τὸ πρῶτο Σύνταγμα τῶν ἐπισκόπων του Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.

Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανὸς ἢ Ἰούλιος

Μαρτύρησε ἀφοῦ θανατώθηκε συρόμενος μέσα σὲ ἀγκάθια βάτου.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ἱερομάρτυρας, Πάπας Ῥώμης

Οἱ Συναξαριστὲς γράφουν ὅτι θανατώθηκε ξεώμενος. Αὐτὸς ἔγινε ἐπίσκοπος Ῥώμης ἐπὶ Κώνσταντος τοῦ Β´ κατὰ τὸ 642 καὶ πέθανε τὸ 649.

Ὑπάρχει ὅμως ἀμφιβολία ἂν αὐτὸς ὑπῆρξε ἱερομάρτυρας, διότι στὸν κατάλογο τῶν Παπῶν οὔτε ὁ Θεόδωρος ὁ Α´ οὔτε ὁ Θεόδωρος ὁ Β´ (897), ποὺ ἐπισκόπευσε 20 μόνο ἡμέρες με τὸν Στέφανο τὸν ΣΤ´ καὶ Ῥωμανό, ἀναγράφονται μεταξὺ τῶν Ἁγίων.

Ἡ Ἁγία Ἀναστασὼ ἡ ἐν τοῖς Λευκαδίου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Μαρτινιανός ἐν τοῖς Ἀρεοβίνθου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἡ Ἁγία Γαλακτία

Ἡ μνήμη της ἀναφέρεται ἐπιγραμματικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασματάριον» ἔκδοση «Ἀποστολικῆς Διακονίας» 1959, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ μνήμη της.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες κληρικοὶ καὶ λαϊκοί

Ποὺ ὁ ἀσεβὴς αὐτοκράτορας Οὐάλλης τους ἔβαλε μέσα σ᾿ ἕνα πλοῖο καὶ στὴ συνέχεια τοὺς ἔκαψε μέσα σ᾿ αὐτό, κοντὰ στὴ Δακυβίζη ἢ Δακυμίζη. Ἡ μνήμη τους κατὰ τὸν Συναξαριστὴ Delehaye καὶ κατὰ τὸν Κώδικα 53 τῆς Μονῆς Βλατεῶν.

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Νέος

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης καταγόταν ἀπὸ τὴν Λευκωσία καὶ ἔζησε στὰ χρόνια της Ἐνετοκρατίας. Ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Σολέας, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα σοβαρὸ ἐπεισόδιο μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ Οἰκονόμου τῆς Μητροπόλεως, ἀποφάσισε νὰ παραιτηθεῖ τοῦ θρόνου.

Συγκεκριμένα μία μέρα ὁ Ἐπίσκοπος Θεοφάνης κάλεσε τὸν Οἰκονόμο καὶ τὸν ἐπέπληξε γιὰ κάτι, ἀλλὰ ἐκεῖνος τόσο πολὺ θύμωσε μὲ αὐτὴ τὴν παρατήρηση, ποὺ ἀσεβῶς χειροδίκησε κατὰ τοῦ ἐπισκόπου του. Τότε ὁ ἅγιος ἀνεχώρησε γιὰ τὸ μοναστήρι τοῦ Μέσα Ποταμοῦ. Προτοῦ ὅμως ἀναχωρήσει γιὰ τὸ μοναστήρι αὐτό, ἔζησε βίο ἡσυχαστικὸ στὴ Μονὴ Παναγίας τῆς Ἀρκᾶς, πλησίον τῆς κοινότητος Μηλικουρίου.

Στὸ Μοναστήρι τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὸν Μέσα Ποταμὸ πέρασε τὰ ὑπόλοιπα χρόνια τῆς ζωῆς του ἀσκητικὰ καὶ ὁσιακά. Ἔμενε σὲ ἕνα σπήλαιο, τὸ ὁποῖο βρισκόταν σὲ ἀρκετὰ μεγάλο ὕψος ἀπὸ τὰ κελιὰ τοῦ μοναστηριοῦ, τὸ ὁποῖο μέχρι σήμερα ὀνομάζεται «Κελλὶ τοῦ Γούμενου».

Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ ἁγίου οἱ κάτοικοι τοῦ παλιοῦ οἰκισμοῦ τῆς «Τζεράμης» ἔκτισαν ἐκκλησία στὸ ὄνομά του. Ὅταν ἀνοίχθηκε ὁ τάφος τοῦ ὁσίου μετὰ ἀπὸ τὴν κοίμησή του, τὸ λείψανό του εὐωδίαζε. Τὸ ἅγιό του λείψανο μεταφέρθηκε στὸ καθολικό της μονῆς.

Παλαιὰ εἰκόνα τοῦ ἁγίου του 1679, ἔργο τοῦ Λεντίου ἱερομονάχου ἐκ Λεμεσοῦ, ἀνευρέθη ὑπὸ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν κοινότητα Τριῶν Ἐλιῶν Μαραθάσας καὶ τώρα φυλάγεται στὴν προσωρινὴ ἕδρα τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου στὴν Εὐρύχου.

Οἱ Ἅγιοι Δαβὶδ καὶ Ταριχάνι οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Δαβὶδ καὶ Ταριχάνι ἦταν ἀδέλφια καὶ μαρτύρησαν τὸ 693 μ.Χ., κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Πέρσου βασιλέως Ἀμπντούλ, διότι ἀρνήθηκαν νὰ ἀλλαξοπιστήσουν καὶ νὰ ἀσπασθοῦν τὸν Μουσουλμανισμό.

Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ Ἱεραπόστολος

Ὁ Ἅγιος Μακάριος, ὁ Ἱεραπόστολος τῶν Ἀλταΐων, γεννήθηκε τὸ 1792. Σπούδασε στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στὴ Ρωσικὴ γλώσσα. Ἐκεῖ συνδέθηκε μὲ τὸν Μητροπολίτη Φιλάρετο καὶ χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Τὸ 1821 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου.

Δίδαξε στὶς σχολὲς τοῦ Αἰκατερινοσλὰβ καὶ τῆς Κοστρόμα καὶ τὸ 1829 ἔφυγε, γιὰ νὰ ἐργασθεῖ ἱεραποστολικὰ στὴ Σιβηρία. Ἵδρυσε στὴν Ἐπισκοπὴ τοῦ Τὸμσκ τὸ ἱεραποστολικὸ πνευματικὸ σεμινάριο καὶ ἐπεξέτεινε τὴν ἱεραποστολική του δράση μέχρι τὴν περιοχὴ τῶν Ἀλταΐων.
Τὸ 1843 ἀποσύρθηκε στὴ μονὴ Μπολκχὼβ τῆς ἐπαρχίας τοῦ Ὀρέλ, ὅπου κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Άγιος Θεόδωρος ο Ιερομάρτυρας Πάπας Ρώμης

Aνθρωποτρώκται δημίους λέγω λύκοι,
Θεοδώρου τρώγουσι τας σάρκας ξέσει.

Οι Συναξαριστές γράφουν ότι θανατώθηκε ξεώμενος. Ο Άγιος Ιερομάρτυς Θεόδωρος θεωρείται Έλληνας στην καταγωγή, αλλά γεννήθηκε στην Παλαιστίνη. Έγινε επίσκοπος Ρώμης επί Κώνσταντος του Β' κατά το 642 και πέθανε το 649. Τάχθηκε ευθύς κατά της «Εκθέσεως», αυτοκρατορικού διατάγματος διά του οποίου ο Ηράκλειος είχε ομολογήσει το Μονοθελητισμό και αγωνίσθηκε υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως κατά των αιρετικών Μονοθελητών. Υπάρχει όμως αμφιβολία αν αυτός υπήρξε ιερομάρτυρας, διότι στον κατάλογο των Παπών ούτε ο Θεόδωρος ο Α' ούτε ο Θεόδωρος ο Β' (897), που επισκόπευσε 20 μόνο ήμερες με τον Στέφανο τον ΣΤ' και Ρωμανό, αναγράφονται μεταξύ των Αγίων.

Ἐπιστολὴ π. Σεραφείμ Ρόουζ στοὺς γονεῖς του

(Στὶς 14 Ἰουνίου τοῦ 1964, μία ἑβδομάδα ἀφότου κατέθεσε τὴ διπλωματική του ἐργασία, ὁ π. Σεραφείμ Ρόουζ ἔγραψε στοὺς γονεῖς του αὐτὸ τὸ γράμμα μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς ἐξηγήσει τοὺς λόγους γιὰ τὸ σχέδιό του)

«Ἀγαπητοὶ γονεῖς,

Εἶναι μία καυτὴ μέρα - γιὰ τὸ Σὰν Φρανσίσκο μοιάζει πολὺ μὲ καλοκαίρι. Κατάφερα νὰ τελειώσω τὴν μεταπτυχιακὴ ἐργασία μου καὶ τὴν παρέδωσα τελικὰ τὴν προηγούμενη Παρασκευή, ἀλλὰ συνήθως γιὰ κάποιο λόγο δὲ στέλνουν τοὺς βαθμοὺς πρὶν ἀπὸ τὸ Σεπτέμβριο. Ἀσχολοῦμαι ἀκόμα μὲ τὰ κινέζικα, βοηθάω τὸν Κινέζο πρώην καθηγητή μου [Τζὶ-Μὶνγκ Σιὲν] νὰ μεταφράσει ἕνα ἄρθρο (ἀπὸ τὰ κινέζικα) μὲ θέμα τὴν κινέζικη φιλοσοφία, γιὰ ἕνα περιοδικὸ φιλοσοφίας. Ἢ ὑποκρισία τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ κόσμου δὲν ὑπῆρξε ποτὲ τόσο ἀπροκάλυπτη ὅσο στὴν περίπτωσή του. Ὁ καθηγητής μου γνωρίζει περισσότερα γιὰ τὴν κινέζικη φιλοσοφία, ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλο στὴν χώρα καὶ ἔχει σπουδάσει δίπλα σὲ ἀληθινοὺς φιλοσόφους καὶ σοφοὺς στὴν Κίνα.

Ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ δουλειὰ σὲ κανένα ἀμερικανικὸ πανεπιστήμιο, ἐπειδὴ δὲν εἶναι πτυχιοῦχος ἀμερικανικοῦ πανεπιστημίου καὶ ἐπειδὴ δὲν ἀναλώνεται σὲ δημόσιες σχέσεις - μὲ δύο λόγια, ἐπειδὴ παραεῖναι τίμιος ἄνθρωπος!

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὴν ἀρχὴ ἐπέλεξα τὴν ἀκαδημαϊκὴ ζωή, διότι ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε ἕνα μυαλὸ γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετῶ καὶ ὁ ἀκαδημαϊκὸς κόσμος εἶναι ὁ κατεξοχὴν χῶρος στὸν ὁποῖον ὑποτίθεται ὅτι χρησιμοποιεῖται τὸ ἀνθρώπινο μυαλό. Ὅμως πλέον, μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ ἢ ἐννέα χρόνια στὰ πανεπιστήμια, ξέρω καλὰ τί γίνεται ἐκεῖ. Λίγοι ἐκτιμοῦν καὶ σέβονται τὸ μυαλὸ καὶ αὐτοὶ εἶναι καθηγητὲς τῆς «παλιᾶς σχολῆς», οἱ ὁποῖοι σύντομα θὰ ἐκλείψουν.

Γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους εἶναι ζήτημα ἐξασφάλισης χρημάτων καὶ μιᾶς σταθερῆς θέσης στὴν ζωὴ - χρησιμοποιοῦν τὸ μυαλὸ σὰν ἕνα εἶδος παιχνιδιοῦ, κάνουν ἔξυπνα τρὶκ μὲ τὸ μυαλὸ καὶ πληρώνονται γι' αὐτὸ ὅπως οἱ κλόουν στὸν τσίρκο. Στὶς μέρες μας ἔχει ἐκλείψει ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ αὐτοὶ ποὺ διαθέτουν μυαλό, πρέπει νὰ ἐκπορνεύουν αὐτὸ τὸ τάλαντό τους γιὰ νὰ τὰ βγάζουν πέρα. Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ κάνω κάτι τέτοιο, διότι ἡ ἀγάπη μου γιὰ τὴν ἀλήθεια εἶναι πολὺ μεγάλη. Γιὰ μένα ἡ ἀκαδημαϊκὴ σταδιοδρομία εἶναι ἁπλῶς μία δουλειὰ δὲν πρόκειται νὰ γίνω δοῦλος σ' αὐτήν. Δὲν ὑπηρετῶ τὸ Θεὸ στὸν ἀκαδημαϊκὸ κόσμο, ἁπλῶς κερδίζω τὸν ἐπιούσιο. Ἂν πρόκειται νὰ ὑπηρετήσω τὸ Θεὸ σ' αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ ν' ἀποφύγω ἔτσι νὰ κάνω τὴ ζωή μου μία πλήρη ἀποτυχία, θὰ πρέπει νὰ τὸ κάνω ἐκτὸς τῶν ἀκαδημαϊκῶν κύκλων.

Ἔχω ἀποταμιεύσει ἕνα μικρὸ ποσὸν καὶ ἐλπίζω νὰ κερδίσω λίγα χρήματα ἀκόμα μὲ καμιὰ δουλίτσα. Πιστεύω ὅτι θὰ τὰ βγάλω πέρα οἰκονομικὰ γιὰ ἕνα χρόνο, κάνοντας αὐτὸ ποὺ ὑπαγορεύει ἡ συνείδησή μου: νὰ γράψω ἕνα βιβλίο γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου σήμερα - θέμα γιὰ τὸ ὁποῖο, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, γνωρίζω ὁρισμένα πράγματα. Τὸ βιβλίο μᾶλλον δὲν θὰ πουλήσει καθότι οἱ ἄνθρωποι δὲν θέλουν νὰ θυμοῦνται τὰ πράγματα ποὺ ἔχω νὰ τοὺς πῶ· προτιμοῦν νὰ βγάζουν χρήματα, παρὰ νὰ λατρεύουν τὸ Θεό.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτὴ ἡ γενιὰ εἶναι μπερδεμένη. Τὸ μόνο πρόβλημα μὲ μένα εἶναι ὅτι δὲν εἶμαι μπερδεμένος καὶ γνωρίζω πολὺ καλὰ ποιὸ εἶναι τὸ καθῆκον τοῦ ἀνθρώπου: νὰ λατρεύει τὸ Θεὸ καὶ τὸν Υἱό Του καὶ νὰ προετοιμάζεται γιὰ τὴ ζωὴ στὸν ἐπερχόμενο κόσμο ὄχι νὰ ζεῖ ἄνετα κι εὐτυχισμένα σ' αὐτὸν τὸν κόσμο ἐκμεταλλευόμενος τὸν συνάνθρωπό του καὶ ξεχνώντας τὸ Θεὸ καὶ τὴ Βασιλεία Του.

Ἂν ὁ Χριστὸς ἐρχόταν σήμερα σ' αὐτὸν τὸν κόσμο, ξέρετε τί θὰ Τοῦ συνέβαινε; Θὰ Τὸν ἔκλειναν σὲ ψυχιατρεῖο καὶ θὰ Τὸν ὑπέβαλαν σὲ ψυχοθεραπεία καὶ τὸ ἴδιο θὰ ἔκαναν στοὺς ἁγίους Του. Ὁ κόσμος θὰ Τὸν σταύρωνε σήμερα ἀκριβῶς ὅπως τὸ ἔπραξε πρὶν ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια, διότι ὁ κόσμος δὲν ἔχει μάθει τίποτα πέρα ἀπὸ τὸ νὰ κατεργάζεται ἀκόμη δολιότερες μορφὲς ὑποκρισίας.

Καὶ τί θὰ συνέβαινε ἂν σὲ κάποια ἀπὸ τὶς τάξεις μου στὸν πανεπιστήμιο, ἔλεγα στοὺς φοιτητές μου ὅτι ὅλη ἡ μόρφωση τοῦ κόσμου εἶναι ἀσήμαντη, συγκρινόμενη μὲ τὸ καθῆκον μας νὰ λατρεύσουμε τὸ Θεό, ν' ἀποδεχτοῦμε τὸ Θεάνθρωπο ὁ Ὁποῖος πέθανε γιὰ τὶς δικές μας ἁμαρτίες καὶ νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ τὴ ζωὴ στὸν ἐπερχόμενο κόσμο; Τὸ πιθανότερο εἶναι ὅτι θὰ γελοῦσαν σὲ βάρος μου καὶ φυσικὰ οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ πανεπιστημίου, ἂν τὸ μάθαιναν, θὰ μὲ ἀπέλυαν - διότι εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸ νόμο τὸ νὰ κηρύσσει κάποιος τὴν Ἀλήθεια στὰ πανεπιστήμιά μας. Λέμε ὅτι ζοῦμε σὲ χριστιανικὴ κοινωνία, ἀλλὰ αὐτὸν δὲν ἰσχύει. Ζοῦμε σὲ μία κοινωνία πιὸ εἰδωλολατρικὴ καὶ πιὸ ἐχθρικὴ πρὸς τὸ Χριστό, ἀπὸ ἐκείνη στὴν ὁποία ὁ ἴδιος γεννήθηκε. Πρόσφατα ἕνας καθολικὸς Ἱερέας, στὸν Πανεπιστήμιο τῆς Καλιφόρνια στὸν Λὸς Ἄντζελες, τόλμησε νὰ πεῖ ὅτι τὸ πανεπιστήμιο εἶχε παγανιστικὴ ἀτμόσφαιρα καὶ οἱ ἰθύνοντες τοῦ πανεπιστημίου τὸν χαρακτήρισαν «φανατικὸ» καὶ «παράφρονα». Ἔλεγε τὴν ἀλήθεια ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι μισοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ γι' αὐτὸν εὐχαρίστως θὰ ξανασταύρωναν τὸ Χριστὸ ἄν ἐρχόταν ἀνάμεσά τους.

Εἶμαι Χριστιανὸς καὶ θὰ προσπαθήσω νὰ εἶμαι ἕνας ἔντιμος Χριστιανός. Ὁ Χριστὸς εἶπε νὰ χαρίσουμε ὅλα μας τὰ χρήματα καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε. Ἐγὼ ἀπέχω πολὺ ἀπ’ αὐτόν. Ὅμως θὰ προσπαθήσω νὰ μὴ βγάζω παραπάνω χρήματα ἀπ’ ὅσα χρειάζομαι γιὰ νὰ ζήσω. Ἂν τὸ καταφέρω, ἐργαζόμενος ἕνα ἢ δύο χρόνια κάθε φορὰ σὲ κάποιο πανεπιστήμιο, τότε ἐντάξει. Τὸν ὑπόλοιπο καιρὸ ὅμως σκοπεύω νὰ ὑπηρετήσω τὸ Θεὸ μὲ τὰ τάλαντα ποὺ Ἐκεῖνος μοῦ ἔδωσε. Φέτος ἔχω τὴν εὐκαιρία νὰ τὸ κάνω καὶ θὰ τὸ κάνω. Ὁ καθηγητής μου [ὁ Μποῦντμπεργκ] ὁ ὁποῖος εἶναι Ρῶσος, (ἡ ἀγάπη γιὰ τὸ Θεὸ μοιάζει νὰ εἶναι πιὸ βαθιὰ ριζωμένη στοὺς Ρώσους παρὰ σὲ ἄλλους λαούς), δὲν προσπάθησε νὰ μὲ ἐμποδίσει νὰ ἐγκαταλείψω γιὰ ἕνα χρόνο τὸν ἀκαδημαϊκὸ κόσμο- γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ γιὰ τὸ θεὸ εἶναι ἀπείρως πιὸ σημαντικὴ ἀπ’ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν ἀσφάλεια, τὰ χρήματα, τὴ φήμη.

Μπορῶ μόνο νὰ ἀκολουθήσω τὴ συνείδησή μου. Δὲν μπορῶ νὰ κοροϊδέψω τὸν ἑαυτό μου. Ξέρω ὅτι κάνω τὸ σωστό. Ἂν αὐτὸ ποὺ κάνω μοιάζει ἀνόητο στὰ μάτια τοῦ κόσμου, μπορῶ μόνο νὰ ἀπαντήσω μὲ τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου: ὅλη ἡ σοφία αὐτοῦ τοῦ κόσμου, δὲν εἶναι παρὰ μωρία στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ξεχνᾶμε πολὺ εὔκολα.

Πρέπει ὅμως νὰ ἐπιστρέψω στὸν κινέζικο κείμενο ποὺ μεταφράζω. Τοὺς χαιρετισμούς μου στὴν Ἀϊλήν.

Μὲ ἀγάπη,

Εὐγένιος

πηγή

Όσιος Παΐσιος «Μαζεύουν και τον ιδρώτα ακόμη των φτωχών και γεμίζουν ένα σωρό καντήλια και καμπαναριά…»

17ΜΑΙ

Σύμφωνα με μια διδαχή (από αυτές που δεν πολυπροβάλλουν οι λεγόμενοι «συντηρητικοί» της ελλαδικής Εκκλησίας), του άγ. Παϊσίου του Αγιορείτη, «Μαζεύουν και τον ιδρώτα ακόμη των φτωχών και γεμίζουν ένα σωρό καντήλια και καμπαναριά, νομίζοντας ότι έτσι δοξολογείται ο Θεός. Αυτού του είδους όμως η ευλάβεια είναι σαν την ευλάβεια την οποία είχαν πολλοί Ρώσοι κληρικοί, οι οποίοι έγιναν αιτία, χωρίς να το θέλουν, τα καντήλια, οι πολυέλαιοι και οι καμπάνες να γίνουν κανόνια και να κτυπήσουν την ίδια την Εκκλησία του Χριστού».*

Αυτό που έλεγε ο π. Παΐσιος τον φέρνει στις ίδιες απόψεις με τον π. Αρσένιο που έγραψε τα βιβλία σχετικά με την προεπαναστατική κατάσταση στην Ρωσσία, με την οσ. Μαρία Σκομπτσόβα που είχε προβλήματα τέτοιου είδους με τις συμμονάστριές της, με τον π. Τύχωνα(«γέροντα» του π. Παΐσιου και ρωσικής καταγωγής).

Επίσης, μας δείχνει πως οι Άγιοι γενικά ενδιαφέρονται για τα ουσιώδη (εικόνες του Θεού) παρά για τα τυπικά. Μια ακόμη καταπληκτική διδαχή του μας μιλάει για το ως πού πρέπει να φτάνει η ανοχή σε ένα άνθρωπο κοινωνικά αδικημένο, με βάση τα λόγια του Ευαγγελίου: «Κανονικά πρέπει να νοιώση κανείς την ενοχή, που δεν κατάλαβε την ανάγκη του άλλου, για να του δώση αυτό το οποίο χρειάζεται, αλλά τον οδήγησε στην κλεψιά. Έπρεπε να το είχε σκεφθή νωρίτερα. Είμαστε σαρκικά αδελφοί όλοι οι άνθρωποι και εμείς οι Χριστιανοί είμαστε και σαρκικοί και πνευματικοί αδελφοί. Είναι καλό να αδικώ τον αδελφό μου; Να έχω εγώ 3-4 διαμερίσματα και εξοχικό και ο άλλος να μην έχη τίποτε; Είναι δίκαιο αυτό; Είναι σωστό; Δεν θάπρεπε να του δώσω;»**

Ιδού λοιπόν πώς φαίνεται και θεωρείται από πνευματική άποψη η αντίδραση ενός κοινωνικά αδικημένου ανθρώπου. Εμείς οι σύγχρονοι «Χριστιανοί» βέβαια είμαστε περισσότερο ικανοί να τους εντάσσουμε όσους τα λένε αυτά στους «μαρξιστές» και τους «αναρχικούς» ξεμπερδεύοντας με την ενόχληση και να καλούμε το 100, για να περιμαζέψει τέτοιου τύπου «αλητάμπουρες». Δόξα τω Θεώ λοιπόν που έχουμε τους αγίους Του με τους οποίους ξεστραβωνόμαστε για το τι σημαίνει καθαρή (και ταυτόχρονα ασφαλώς γνήσια αντισυμβατική) θέαση της κοινωνικής πραγματικότητας:
«Οι αδικούμενοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού».

. *Χατζηγεωργίου Μιχαήλ, Πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης, σελ. 104 **Ρακοβαλή Αθανάσιου, ο πατήρ Παΐσιος μου είπε, σελ. 115

ΠΗΓΗ.ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΦΙΛΑΛΗΘΟΥΣ

πηγή

Κυριακή, Μαΐου 17, 2015

ΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΕΙΝΑΕΙ

Ο Κύριος είπε ότι κατά την ημέρα της κρίσεως θα πει, « επείνασα, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με »( Ματ. κε’,42 ). Τότε, μπορεί κάποιος αντιρρησίας να του πει, δε σου έδωσα να φας για να σε εξασκήσω στην εγκράτεια. Το έκανα για το καλό σου, για να μη «λέγουσιν· ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης »( Ματ. ια’, 19). Τότε ο Κριτής μπορεί να του πει, « δούλε πονηρέ »( Ματ. ιη’,32), ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μου στερήσεις το φαγητό από την τράπεζα την οποία μου παραθέτει ο Πατέρας Μου, σύμφωνα με το ρηθέν, « ητοίμασας ενώπιόν μου τράπεζαν, εξεναντίας των θλιβόντων με»( Ψ. 22,5 ); Έτσι ο αντιρρησίας δούλος θα φιμωθεί, γιατί δε θα έχει τίποτα να πει. Το πού θα πάει βέβαια, αυτό είναι θέμα του Κριτή. Πάντως θα γεμίσει από ντροπή.
Ο Χριστός στη γη δεν πρόλαβε να φάει γλυκό ψωμί. όπως λέει ο λαός. Δεν είχε μόνο τις καθημερινές δυσκολίες στο έργου Του, αλλά είχε και τους αντιρρησίες με τις αντιλογίες τους, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « αναλογίσασθε γαρ τον τοιαύτην υπομεμενηκότα υπό των αμαρτωλών εις αυτόν αντιλογίαν »( Εβρ. ιβ’, 3). Πολλές φορές δε δεν ευκαιρούσε να φάει, όπως φαίνεται από τα εξής λόγια του Μάρκου, « Και έρχονται εις οίκον· και συνέρχεται πάλιν όχλος, ώστε μη δύνασθαι αυτούς μηδέ άρτον φαγείν » ( Μάρ.γ’, 20). Όμως μετά την Ανάστασή Του τρώει, και μάλιστα με πολλά στόματα. Τρώει με τα στόματα εκείνων για τους οποίους είπε, « εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» ( Ματ. κε’,42 ). Στα λόγια αυτά εμπεριέχεται και το φαγητό, γιατί πριν από αυτά λέει, «επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με»( Ματ. κε’, 35). Ας μη εμποδίζει λοιπόν κανείς το Χριστό να τρώει, γιατί τότε πειράζει το Χριστό, και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Αυτόν τον κίνδυνο τον επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος με τα εξής λόγια, « μηδέ εκπειράζωμεν τον Χριστόν, καθώς και τινες αυτών επείρασαν και υπό των όφεων απώλοντο » ( Α’ Κορ. ι’, 9).
πηγή

Ο ΠΑΤΗΡ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΕ ΦΟΥΡΝΑΡΗΣ.Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΕΙΠΕ. ΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΗΡΘΕ ΜΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ.ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΘΕΙ Ο ΛΑΟΣ.ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΜΑΚΡΗ

Σύνθημα στα τείχη Βαβυλώνος

«Το συμπόσιο του Βαλτάσαρ», από τον Ρέμπραντ. Χρονολογείται στο 1635 και εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.

«'Οι πύλες του Καυκάσου είναι ανοιχτές', διακηρύσσει πανηγυρικά ο Γκαίμπελς στο Ραδιόφωνο του Κράτους στο Βερολίνο. [...] Το Ροστόφ ανακαταλαμβάνεται μετά από από μια τρομερή μάχη, που ήταν και η πρώτη μεγάλη ήττα του Τρίτου Ράιχ στην ξηρά. Ο Ρούνστεντ υποχωρεί κατά 80 χλμ. Για να φτιάξει το μέτωπο του χειμώνα. Απαλλάσσεται από τα καθήκοντά του. Ο Γκουντέριαν σχολιάζει: 'Διάβασα στο Ροστόφ την προειδοποίηση: Μανή, θεκέλ, φάρες, που είχε εμφανιστεί και στα τείχη της Βαβυλώνας'. Ο Ρούνστεντ παρατηρεί: 'Δεν ήξερα πως ο Γκουντέριαν ήταν τόσο καλλιεργημένος'».
Jean Marabini, «Η Καθημερινή Ζωή στο Βερολίνο την Εποχή του Χίτλερ», εκδόσεις Δ. Ν. Παπαδήμα, σελ. 168

Το 1942 οι Γερμανοί ξεκίνησαν την επιχείρηση Έντελβαϊς με στόχο να ελέγξουν τον Καύκασο και να καταλάβουν το Μπακού με τις πετρελαιοπηγές του. Το Ροστόφ επί του Ντον, είναι μια πόλη που βρίσκεται στη βορειοανατολική άκρη της Μαύρης Θάλασσας, στην Αζοφική Θάλασσα, στις εκβολές του ποταμού Ντον. Το παρατσούκλι της πόλης είναι «Οι Πύλες του Καυκάσου». Οι Γερμανοί την κατέλαβαν στις 23 Ιουλίου 1942 σημειώνοντας μια εκ των τελευταίων νικών στην σύντομη ιστορία του Τρίτου Ράιχ. Από εκεί και έπειτα τον κύριο λόγο της εξέλιξης των πραγμάτων είχε αναλάβει το...
χέρι που έγραψε το σύνθημα που είδε στα τείχη της Γερμανικής Βαβυλώνας ο επινοητής του «κεραυνοβόλου πολέμου», στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν.

Το νόημα της φράσης

Το «μανή, θεκέλ, φάρες» αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη (Δανιήλ, Ε, 25). Το αποκρυπτογράφησε ο προφήτης Δανιήλ ενώπιον του Βαλτάσαρ, του μεγάλου βασιλέως της Βαβυλώνος και των χιλίων μεγιστάνων που είχε καλέσει σε δείπνο. Την ώρα του γλεντιού εμφανίστηκαν οι λέξεις. Χαράχθηκαν αίφνης στους τοίχους από δάχτυλα ανθρωπίνου χεριού. Ο Βαλτάσαρ τρόμαξε στη θέα της άγνωστης σε αυτόν γραφής και κάλεσε τον Δανιήλ, ο οποίος την ερμήνευσε. Μανή: μετρήθηκε η βασιλεία σου. Θεκέλ: ζυγίστηκε και βρέθηκε ελλιπής. Φάρες: διαιρέθηκε η βασιλεία σου και δόθηκε στους Μήδους και στους Πέρσες.
Ο Θεός, που μίλησε διά των συνθημάτων στον Βαλτάσαρ, τον καλούσε να μεταμεληθεί για την ιεροσυλία του να ταΐζει και να ποτίζει τους βαβυλώνιους πλουσίους με τα ιερά σκεύη του ναού των Ιεροσολύμων, τα οποία είχε φέρει στην αυτοκρατορία ο Ναβουχοδονόσορ.
Ο Δανιήλ κήρυξε στους προύχοντες και ζήτησε τη μεταμέλεια του βλασφήμου και αλαζόνα βασιλέα που ήθελε να συμπεριφέρεται σαν τον χοίρο με τα όσια και τα ιερά άλλων. Υπενθύμισε στον επηρμένο βασιλέα την τρέλα που έστειλε ο Θεός στον Ναβουχοδονόσορα, τον πατέρα του, όταν ο τελευταίος νόμισε ότι κατέκτησε τον κόσμο όλον. Ο Βαλτάσαρ δεν μετανόησε και την ίδια νύχτα σκοτώθηκε από τους Μήδους και η βασιλεία του εδόθη στον Δαρείο.

Βερολίνο και Βαβυλώνα

Ο Γκουντέριαν ήταν πράγματι καλλιεργημένος και ιδιαίτερα βαθύνους – ανεξαρτήτως των σφαλμάτων του σε ζητήματα πολεμικής τέχνης. Επίσης, δεν ήταν τυφλωμένος από τη δολοφονική μανία που είχε καταλάβει ομόβαθμούς του και κομματικά στελέχη των ναζί. Γι' αυτό άλλωστε δεν δικάστηκε στη Νυρεμβέργη ως εγκληματίας πολέμου. Αντιμετωπίστηκε από τους νικητές ως στρατιώτης. Η καλλιέργεια πάντα βοηθά τον άνθρωπο που σκάπτει ένδον να συντονίζεται με τους ανεπαίσθητους κραδασμούς του τόξου της Μοίρας και της τροπής της Ιστορίας και ο Χ. Γκουντέριαν θέλησε την ώρα του απόλυτου θριάμβου να ζητήσει -έστω εμμέσως- συγγνώμη από τα θύματα του Χίτλερ την ίδια στιγμή που συνομιλούσε με τον Στρατάρχη φον Ρούνστεντ!
Το Βερολίνο έχει μια τάση εδώ και έναν περίπου αιώνα να θυμίζει την Βαβυλώνα. Η πρόσκαιρη ισχύς, που πάντοτε αφαιρείται όσο εύκολα παραχωρείται, αλαφιάζει τους διαχειριστές της που ξεχνούν πόσο δυνατά είναι μερικά συνθήματα που γράφονται στους τοίχους των οικιών των δυσσεβών. Η αποκρυπτογράφηση των άγνωστων σε εμάς λέξεων και των δυσνόητων ψηφίων είναι μια ευκαιρία για ειλικρινή μεταμέλεια. Αλλιώς αναλαμβάνει η μόνη άτρωτη και άφθαρτη υπερδύναμη. Ο Κύριος. Οι μη πιστεύοντες τον λένε Φύση, σύμπαν ή οτιδήποτε άλλο εξυπηρετεί την μικροψυχία όσων νιώθουν ότι μπορούν να ζουν δίχως Θεό και εκτός του πεδίου ευθύνης του. Όμως, το σύνθημα στον τοίχο είναι γεγραμμένο και πάντα ευδιάκριτο, σαφές...

το είδαμε εδώ

"Είμαστε χρεωμένοι με πνευματική κληρονομιά. Δεν μας σώζει καμιά δικαιολογία..."

Η ΠΥΛΩΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

…Η θέση μας είναι προνομιακή και επικίνδυνη. Έχει καθοριστεί απ΄ αυτούς που μας γέννησαν, και δεν μπορούμε να κάνωμε ότι μας κατέβει. Δεν μπορούμε ατιμωρητί οι Ορθόδοξοι Έλληνες να παιδιαρίζωμε, στηριζόμενοι σ΄ οποιαδήποτε δικαιολογία ή, περισσότερο, να αυθαδιάζωμε.

Αν αυτοί που προηγήθηκαν ημών και έζησαν και τάφηκαν σε τούτα τα χώματα, αυτοσχεδίαζαν κάνοντας το κέφι τους, τότε θα μπορούσαμε και εμείς να συνεχίσωμε αυτοσχεδιάζοντας.

Αν όμως έζησαν διαφορετικά· αν αποφάσισαν να πεθάνουν, και έτσι έζησαν· αν ο τρόπος της ζωής τους ήταν απόφαση θανάτου· αν όλη τους η δημιουργία, το ήθος, ο λόγος, τα έργα, η μορφή, η χειρονομία, το ορατό και αόρατο εξ αυτών είναι γεννημένο εκ του θανάτου, από τη θυσία όλων, για να γεννηθεί κάτι καλύτερο, άλλης φύσεως, άλλης υφής, για τους άλλους, για μας όλους· τότε δεν μπορούμε ατιμωρητί να αυτοσχεδιάζωμε, να κάνωμε πρόβες, να παίζωμεν εν ου παικτοίς.

Αν δεν έχτιζαν την Αγια-Σοφιά όπως την έχτισαν, να χωρά τον κάθε άνθρωπο και την οικουμένη.

Αν δεν είχαν φτιάξει το Άγιον Όρος όπως το έφτιαξαν, για να σώζεται όλος ο άνθρωπος και να αδελφώνονται οι λαοί.

Αν δεν είχε θεολογήσει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς όπως θεολόγησε, ανακεφαλαιώνοντας την πείρα και τη ζωή της Ορθοδοξίας, σβήνοντας τη δίψα του σημερινού βασανισμένου νέου ανθρώπου.

Αν δεν είχαν αγωνιστεί, κλάψει, υπομείνει, προσευχηθεί, θυσιαστεί τόσοι άγνωστοι στα βουνά, στα νησιά και στις πόλεις. Αν δεν είχαν στα τραγούδια, στη ζωή και στα ήθη τους αυτή την ανθρωπιά που σε σφάζει.

Αν δεν ήσαν γενάρχες του νέου Ελληνισμού ένας άγιος Κοσμάς και ένας Μακρυγιάννης.

Αν δεν υπήρχαν όλα αυτά στο αίμα μας, τότε θα μπορούσαμε να κάνωμε ότι μας κατέβει.

Τώρα δεν είναι έτσι. Τώρα βρισκόμαστε εν τόπω και χρόνω αγίω. Δεν μπορούμε να είμαστε επιπόλαιοι. Δεν ανήκομε στον εαυτό μας. Ανήκομε σ΄ αυτούς που μας γέννησαν, και σ΄ όλο τον κόσμο. Είμαστε χρεωμένοι με πνευματική κληρονομιά. Δεν μας σώζει καμιά δικαιολογία. Και όλα να τα πετάξωμε από το σχολείο, τα αρχαία, τα νέα, τα ιερά και τα όσια, δεν μπορούμε να δικαιολογηθούμε σε κανέναν, να απαλλαγούμε, ούτε να ξεχάσωμε το χρέος μας. Δεν μπορούμε να στοιχειοθετήσωμε κανένα άλλοθι.

Θα έχωμε να αντιμετωπίσωμε αυτούς που προηγήθηκαν και αυτούς που έρχονται.

Τα ψεύτικά μας καμώματα θα μας πετάξουν κατά πρόσωπο. Γιατί κάποτε θα ξυπνήσουν αυτοί οι μικροί, που θα πούνε όχι στο ψέμα, στην επιπολαιότητα, στην παραχάραξη, στην πλαστογραφία, στην προδοσία, που χαλκεύεται εγκληματικά και θρασύδειλα με εκπαιδευτικά προγράμματα, αναγνωστικά βοηθήματα, οπτικοακουστικές εκπομπές.

Και αυτοί που θα πουν όχι θα έχουν απροσδιόριστες δυνάμεις που ξεπερνούν αυτούς τους ίδιους. Θα είναι μαζί τους τα πνεύματα των περασμένων και τα διψασμένα παιδιά όλου του κόσμου…

Από το βιβλίο: Το Άγιον Όρος και η παιδεία του γένους μας (Ιερά Μονή Ιβήρων Αγίου Όρους)

Πηγή

το είδαμε εδώ

Ό,τι κάνεις, γυρίζει.ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΖΩΗΣ...

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

Ό,τι κάνεις, γυρίζει

Κάποια μέρα ένας άνδρας είδε μια γριά γυναίκα που καθόταν στην άκρη του δρόμου, αλλά ακόμη και στο λιγοστό φως της ημέρας, μπορούσε να διακρίνει ότι χρειαζόταν βοήθεια...

Έτσι παρκάρισε το παλιό του αυτοκίνητο μπροστά στην Μερσεντές της και βγήκε από το αμάξι. Εδώ και αρκετές ώρες κανείς δεν είχε σταματήσει να την βοηθήσει. Θα της έκανε κακό; Δεν φαινόταν από τους καλούς τύπους, φαινόταν πεινασμένος και φτωχός. Εκείνος διέκρινε ότι ήταν φοβισμένη, καθώς καθόταν εκεί έξω μέσα στο κρύο.

Κατάλαβε αμέσως πως αισθανόταν η γυναίκα. Εκείνος είπε: "Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω. Γιατί δεν κάθεσαι να περιμένεις μέσα στο αυτοκίνητο που είναι πιο ζεστά;. Ονομάζομαι Κώστας Ιωάννου."

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι είχε ένα σκασμένο λάστιχο, αλλά για την ηλικιωμένη, αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο Κώστας έσκυψε κάτω από το αμάξι και έβαλε τον γρύλο τραυματίζοντας τους αγκώνες του. Σύντομα άλλαξε το λάστιχο. Αλλά είχε λερωθεί και τραυματιστεί.

Καθώς έσφιγγε τα μπουλόνια, η γυναίκα κατέβασε το παράθυρο και άρχισε να του μιλά.

Του είπε ότι είναι από τον Άγιο Στέφανο και απλά περνούσε από την περιοχή. Δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει για την βοήθεια του. Ο Γιάννης απλά χαμογέλασε κλείνοντας το πόρτ μπαγκάζ. Η γυναίκα τον ρώτησε τι του οφείλει. "Δώστε μου ότι θέλετε", απάντησε ο Κώστας. Η γυναίκα είχε σκεφθεί τι θα μπορούσε να της είχε συμβεί αν δεν σταματούσε ο περαστικός. Ο Κώστας το ξανασκέφτηκε για το αν θα έπρεπε να πληρωθεί. Αυτή δεν ήταν η δουλειά του. Αυτή ήταν μια βοήθεια σε κάποιον που είχε ανάγκη και θυμήθηκε πόσοι τον είχαν βοηθήσει κατά το παρελθόν. Είχε περάσει όλα του τα χρόνια έτσι και του φαινόταν παράξενο να κάνει κάτι διαφορετικό.

Της είπε ότι αν ήθελε να τον ξεπληρώσει, την επόμενη φορά που θα έβλεπε κάποιον που χρειαζόταν βοήθεια θα μπορούσε να τον βοηθήσει σε ότι χρειαζόταν συμπληρώνοντας, "Να θυμάστε εμένα."

Περίμενε μέχρι να βάλει μπρος την μηχανή και να φύγει. Ήταν μια κρύα και καταθλιπτική μέρα, αλλά αισθανόταν πολύ καλά καθώς οδηγούσε προς το σπίτι.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω η γυναίκα είδε μια μικρή καφετέρια. Σταμάτησε για να πάρει κάτι να φάει αλλά και να ξεμουδιάσει τα πόδια της. Ήταν ένα πολύ φιλόξενο στέκι. Εξωτερικά υπήρχαν δύο παλιές αντλίες βενζίνης. Το όλο σκηνικό ήταν πολύ διαφορετικό. Η γκαρσόνα την πλησίασε με μια καθαρή πετσέτα για να σκουπίσει τα βρεγμένα της μαλλιά. Είχε ένα πολύ γλυκό χαμόγελο, παρά την κούραση που είχε από την ολοήμερη εργασία. Η γυναίκα διαπίστωσε ότι η γκαρσόνα ήταν οκτώ μηνών έγκυος αλλά δεν επέτρεπε να φανούν οι δυσκολίες της κατάστασής της. Η γριά γυναίκα αναρωτήθηκε πως κάποιος που έχει τόσο λίγα δίνει τόσο πολλά σε ένα άγνωστο. Τότε θυμήθηκε τον Κώστα.

Μόλις ολοκλήρωσε το γεύμα πλήρωσε με εκατό Ευρώ. Η γκαρσόνα πήγε να φέρει τα ρέστα, αλλά η ηλικιωμένη είχε ήδη βγει από την πόρτα. Είχε απομακρυνθεί αρκετά. Η γκαρσόνα αναρωτήθηκε που μπορεί να έχει πάει. Μετά είδε κάτι γραμμένο επάνω σε μια χαρτοπετσέτα: "Δεν μου οφείλεις τίποτα. Έχω βρεθεί και εγώ σε αυτή την κατάσταση. Κάποιος κάποτε με βοήθησε, με τον τρόπο που σε βοηθώ τώρα και εγώ. Αν πραγματικά θέλεις να μου επιστρέψεις τα ρέστα, να τι θα κάνεις, μην επιτρέψεις την αλυσίδα της αγάπης να κλείσει." Κάτω από την χαρτοπετσέτα βρήκε άλλα 500 Ευρώ.

Δάκρυα κύλισαν από τα μάτια της καθώς το διάβασε.

Υπήρχαν τραπέζια που ήθελαν καθάρισμα, βαζάκια ζάχαρης να γεμίσει και άλλοι πελάτες να εξυπηρετήσει, αλλά η γκαρσόνα τα κατάφερε μια χαρά μέχρι το τέλος της ημέρας. Το βράδυ που έπεσε να ξαπλώσει, σκεφτόταν τα χρήματα που της είχε δώσει η γυναίκα αλλά και αυτά που της είχε γράψει. Πώς να γνώριζε άραγε η ηλικιωμένη γυναίκα πόσο πολύ αυτή και ο άνδρας της χρειαζόταν τόσο πολύ τα χρήματα; Με το μωρό να έρχεται τον επόμενο μήνα, θα ήταν δύσκολα... Ήξερε πόσο προβληματισμένος ήταν ο άντρας της, καθώς κοιμόταν δίπλα της.

Έσκυψε και του έδωσε ένα τρυφερό φιλί και του ψιθύρισε... "Όλα θα πάνε καλά. Σ’αγαπώ Κώστα Ιωάννου"

Υπάρχει μια παλιά φράση που λέει: "Ό,τι κάνεις, γυρίζει."

Μετάφραση – επεξεργασία. Πάνος Τσινόπουλος

το είδαμε εδώ

Ποιμαντική αντιμετώπιση του δεύτερου και του τρίτου γάμου

Η ποιμαντική αντιμετώπιση των αιτημάτων των χριστιανών για σύναψη δεύτερου ή τρίτου γάμου.

Επίσης, το θέμα της συμβατότητας των Ιερών κανόνων με τη απόφαση της ποιμαίνουσας Εκκλησίας για παροχή διαζυγίου σε περιπτώσεις που το αίτιο διάλυσης του γάμου δεν σχετίζεται με τη μοιχεία κάποιου εκ των συζύγων, συνδέεται άμεσα με το ενδεχόμενο αίτημά τους να προχωρήσουν σύντομα σε ένα νέο γάμο, ζητώντας την ευλογία της Εκκλησίας.

Greeting paper card with flower and ribbon for text second

Είναι γεγονός πως η σύναψη δεύτερου ή τρίτου γάμου κάποιου Χριστιανού, αποδοκιμάζονταν από την ποιμαίνουσα Εκκλησίας, σύμφωνα με το κανονικό πλαίσιό της και σε καμία περίπτωση δεν τύγχανε ποιμαντικής εκλογίκευσης, εξειδανίκευσης η εξομοίωσης με τον πρώτο γάμο. Γι’ αυτό και « είχε αποφασιστεί σύμφωνα με την ευαγγελική και αποστολική γνώση, να μην δύναται να παντρευτεί με άλλο άτομο ούτε αυτός που τον άφησε η γυναίκα του, ούτε η γυναίκα που την εγκατέλειψε ο άνδρας της, αλλά ή έτσι να μένουν ή να συμφιλιώνονται μεταξύ τους· αν αυτό το περιφρονούν, να εξαναγκάζονται σε μετάνοια·^[40]». Ο Μ. Βασίλειος στον 4^ο κανόνα του προβαίνει χαρακτηριστικά τόσο σε καταγραφή της ιεράς παράδοσης της Εκκλησίας σχετικά με την ιεοροκανονική αντιμετώπιση της διγαμίας και τριγαμίας, όσο και στην οριοθέτηση του κανονικού πλαισίου αποκατάστασης της εκκλησιαστικής κοινωνίας των διγάμων και τριγάμων^[41]. Εκεί γίνεται αντιληπτό με σαφήνεια ότι η διγαμία και πολύ περισσότερο η τριγαμία, που εκλαμβάνεται ως « ήπιας μορφής πορνεία » αντιμετωπίζονται ως κανονικά παραπτώματα που επιδέχονται θεραπείας, αν και δεν πρέπει να οδηγούν σε πλήρη αποκλεισμό των διγάμων και τριγάμων από το σώμα της Εκκλησίας. Αντίθετα, οι δίγαμοι και τρίγαμοι πρέπει να γίνονται τελικά αποδεκτοί σε πλήρη « κοινωνία », αφού βέβαια προηγουμένως επιδείξουν φρόνημα έμπρακτης μετάνοιας.

Σε άλλο σημείο ο άγιος τονίζει ότι ο δεύτερος γάμος είναι « περιορισμός της πορνείας και όχι αφορμή για ασέλγεια^[42] », ενώ « νόμιμος τρίτος γάμος δεν συνάπτεται, αλλά συνιστά μιαρή πράξη που μολύνει την Εκκλησία », η οποία εντούτοις γίνεται ανεκτή μόνο για « την αποφυγή της αχαλίνωτης πορνείας »^[43]. Για όλους τους παραπάνω λόγους ο ποιμένας οφείλει να μην εκλογικεύει με την στάση του την επιλογή κάποιου Χριστιανού να προβεί σε δεύτερο γάμο, αλλά τουναντίον « να μην παρακάθεται ακόμα και σε τραπέζι γάμου ανθρώπων που παντρεύονται δύο φορές^[44] », για να μην εκληφθεί η στάση του ως συναίνεση του πρεσβύτερου στην επιλογή του.

Η μελέτη της εκκλησιαστικής παραδόσεως μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι την εποχή των Πατέρων « ο δεύτερος και ο τρίτος γάμος θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν μόνο ως συμβάσεις ή συμφωνίες νομοθετημένες από την πολιτεία. Μόνο αφού είχαν διανύσει τα καθορισμένα από το επιτίμιο χρόνια της αποχής από τη θεία Κοινωνία, τα ζευγάρια αυτά γίνονταν πάλι αποδεκτά στην τάξη των πιστών και τους επιτρεπόταν να μεταλάβουν. Τότε μόνο ο γάμος τους αναγνωριζόταν ως εκκλησιαστικός. Ωστόσο, όταν αποχωρίσθηκε η ιεροτελεστία του γάμου από τη θεία Λειτουργία, στάθηκε πιο εύκολο για την Εκκλησία να δείξει μεγαλύτερη επιείκεια, επιτρέποντας να τοποθετούνται στέφανα στις κεφαλές αυτών οι οποίοι τελούσαν δεύτερο η τρίτο γάμο, παρόλο που διατηρούσε τους κανόνες που αναφέρονταν στην αποχή από τη θεία Μετάληψη^[45] ». Ως εκ τούτου, η επικαιροποίηση και η προσαρμογή των παραπάνω θέσεων, εντός της ποιμαντικής δομής που περιγράψαμε παραπάνω, οι οποίες αποτελούν προϊόν του συγκερασμού των Ιερών Κανόνων, της Ιεράς Παραδόσεως και των δεδομένων της σύγχρονης πραγματικότητας, θα μπορούσε να αποτελέσει σήμερα ένα ασφαλή οδηγό ποιμαντικής αντιμετώπισης ανάλογων φαινομένων.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ο τονισμός της μοναδικότητας του πρώτου γάμου θα βρίσκοναν στο επίκεντρο των νουθεσιών του σύγχρονου ποιμένα, ταυτόχρονα όμως θα αναδεικνύονταν και η ανεκτική, επουδενί όμως προτρεπτική, στάση της Εκκλησίας στην απόφαση του διεζευγμένου να συνάψει ένα νέο γάμο, πέρα όμως από κάθε προσπάθεια ποιμαντικής εξειδανίκευσης η εκλογίκευσης του διαζυγίου ή της σύναψης δεύτερου γάμου, όπως ενδεχομένως ισχύει σήμερα^[46]. Έτσι, θα επιτυγχάνονταν να συνδυαστεί με βάση την σπουδαία ποιμαντική αρετή της διάκρισης, η υπεράσπιση του αδιάλυτού του γάμου και η αποφυγή της υποχρεωτικής, πλην όμως υποκριτικής συμβίωσης των συζύγων με συναισθήματα μίσους του ενός για τον άλλο και πικρίας για τον ίδιο το Θεό.

[40] « Ήρεσεν, ώστε κατά την ευαγγελικήν και αποστολικήν επιστήμην, μήτε ο από γυναικός εαθείς, μήτε η από ανδρός καταληφθείσα, ετέρω συζευχθή· αλλ᾽ η ούτω μείνωσιν, η εαυτοίς καταλλαγώσιν· ούπερ εάν καταφρονήσωσι, προς μετάνοιαν καταναγκασθώσιν· εν ω πράγματι νόμον βασιλικόν εκτεθήναι χρεών αιτήσαι » : Ακανθόπουλος Π., όπ. παρ. σσ. 376-377.

[41] « Περί τριγάμων και πολυγάμων τον αυτόν ώρισαν κανόνα, ον και επί των διγάμων αναλόγως· ενιαυτόν μεν γαρ επί των διγάμων, άλλοι δε, δύο έτη· τους δε τριγάμους εν τρισί και τέσσαρσι πολλάκις έτεσιν αφορίζουσιν. Ονομάζουσι δε το τοιούτον ουκ έτι γάμον, αλλά πολυγαμίαν, μάλλον δε πορνείαν κεκολασμένην. Διο και ο Κύριος τη Σαμαρείτιδι, πέντε άνδρας διαμειψάση· Ον νυν, φησίν, έχεις ουκ έστι σου ανήρ, ως ουκ έτι αξίων όντων των υπερεκπεσόντων του μέτρου της διγαμίας τω του ανδρός η της γυναικός καλείσθαι προσρήματι. Συνήθειαν δε κατελάβομεν επί των τριγάμων, πενταετίας αφορισμόν, ουκ από κανόνος, αλλ ἀπὸ της των προειληφότων ακολουθίας. Δει δε μη πάντη αυτούς απείργειν της Εκκλησίας, αλλ ἀκροάσεως αυτούς αξιούν εν δύο που έτεσιν η τρισί, και μετά ταύτα επιτρέπειν συστήκειν μεν, της δε κοινωνίας του αγαθού απέχεσθαι, και ούτως, επιδειξαμένους καρπόν τινα μετανοίας, αποκαθιστάν τω τόπω της κοινωνίας » : όπ. παρ. σσ. 516-517.

[42] 87^ος κανόνας Μ. Βασιλείου: « …..Πορνείας παραμυθία ο δεύτερος γάμος, ουχί εφόδιον εις ασέλγειαν……» : όπ. παρ. σσ. 572-575.

[43] 50^ος κανόνας Μ. Βασιλείου: « Τριγαμίας νόμος ουκ έστιν, ώστε νόμω γάμος τρίτος ουκ άγεται. Τα μέντοι τοιαύτα, ως ρυπάσματα της Εκκλησίας ορώμεν, δημοσίοις δε καταδίκαις ουχ υποβάλλομεν, ως της ανειμένης πορνείας αιρετώτερα » : όπ. παρ. σσ. 548-549.

[44] « Πρεσβύτερον εις γάμους διγαμούντων μη εστιάσθαι· επεί μετάνοιαν αιτούντος του διγάμου, τις έσται ο πρεσβύτερος, ο δια της εστιάσεως συγκατατιθέμενος τοις γάμοις ; » : όπ. παρ. σσ. 220-221.

[45] Π. Μέγιεντορφ Ι., Ο Ορθόδοξος Γάμος, Αθήνα 2004, σ. 255.

[46] « Εις την σύγχρονην ποιμαντικήν πράξιν έχει δυστυχώς ατονίσει η τοιαύτη αντιμετώπισις των ερχομένων εις δεύτερον, η τρίτον γάμον με αποτέλεσμα να αμβλύνεται εις την συνείδησιν των πιστών, συντελούντος και του εν γένει αντιπνευματικού κλίματος της εποχής μας, η ιερότης και η μοναδικότης της συζυγικής κοινωνίας. » : π. Καψάνης Γ., όπ. παρ. σ. 180.

πηγή

Το μεν ουν αμαρτήσαι ανθρώπινον υπάρχει το δε απελπίσαι, σατανικόν και ολέθριον

Η διδασκαλία της Εκκλησίας δέχεται τους δαίμονες ως εκπεσόντες αγγέλους. Κατ’αυτό τον τρόπο, τους τοποθετεί εντός του πλαισίου των δημιουργημάτων του Θεού. Κατά συνέπεια ,απορρίπτει τη σχετική αντίληψη του συστήματος της Διαρχίας ότι τα όντα αυτά προέρχονται από την αρχή του κακού , η οποία βαίνει παράλληλα προς την αρχή του αγαθού, δηλαδή τον Θεό. Την ύπαρξη των δαιμόνων μαρτυρούν και η Αγία Γραφή και η Ιερά παράδοση. Ενδεικτικά θα μνημονεύσουμε ορισμένες σχετικές μαρτυρίες.
Ήδη στο βιβλίο της Γενέσεως γίνεται αναφορά για την ύπαρξη και τη δράση του διαβόλου, ο οποίος, με τη μορφή του όφεως , οδήγησε τους πρωτόπλαστους ,τον Αδάμ και την Εύα, στην πτώση. Σαφής είναι η μνεία του διαβόλου και στο βιβλίο του Ιώβ: «Και εγένετο ως η ημέρα αύτη και ιδού ήλθον και άγγελοι του Θεού παραστήναι ενώπιον του Κυρίου, και ο διάβολος ήλθε μετ’αυτών» . Στο βιβλίο της Σοφίας Σολομώντος τονίζεται η δράση του διαβόλου ως συντελεστή της απώλειας της μακαριότητας του ανθρώπου: «φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον». Επίσης, στην Καινή Διαθήκη οι μαρτυρίες περί διαβόλου είναι πολυπληθείς. Ολόκληρη η ζωή και το έργο του Κυρίου αποβλέπουν στην εξουδετέρωση του σατανά από τη ζωή του ανθρώπου και την εκμηδένιση της τυραννίας του.
Ο σατανάς θεωρείται ως ο άρχων του κόσμου τούτου, εκείνος που ανακόπτει την επικράτηση της βασιλείας του Θεού επί της γης. Ο Ιησούς υφίσταται τους πειρασμούς από τον διάβολο στην έρημο. Ο σατανάς έρχεται και απομακρύνει τον θείο λόγο ο οποίος σπάρθηκε στους ανθρώπους και επιπροσθέτως σπέρνει ζιζάνια αμαρτίας και πονηρίας. Μνεία των δαιμόνων γίνεται και στην Ιερά Παράδοση. Αιτία της έκπτωσης των δαιμόνων από την αγγελική τάξη και ζωή υπήρξαν η υπερηφάνεια, η έπαρση, η αλαζονεία, η ανταρσία. Οι εκπεσόντες άγγελοι, δηλαδή οι δαίμονες στερήθηκαν τη δυνατότητα τη μετανοίας σε αντίθεση με τον άνθρωπο που μπορεί να μετανοήσει επειδή ακριβώς το σώμα ασθενεί.
Το έργο των δαιμόνων είναι η αντενέργεια στο θέλημα του Θεού. Η υπονόμευση του απολυτρωτικού έργου του Σωτήρα και η αντίδραση στην οικειοποίηση της σωτηρίας εκ μέρους του ανθρώπου. Το έργο του διαβόλου είναι ποικιλόμορφο , αλλά πάντοτε έχει στόχο αρνητικό, καταστρεπτικό , ολέθριο. Στην αρνητική αυτή αποστολή προβαίνουν οι δαίμονες είτε δραστηριοποιούμενοι οι ίδιοι εναντίον των ανθρώπων είτε χρησιμοποιώντας για την επιτέλεση του θεόμαχου τούτου έργου τους ασεβείς εναντίον των ευσεβών, τους απίστους κατά των πιστών. Το έργο των δαιμόνων επιτελείται κατά θεία παραχώρηση. Δηλαδή ο Θεός αφήνει ελεύθερο το πεδίο στους δαίμονες να δρούνε έχοντας ως αντικείμενο ενεργείας τους τον άνθρωπο. Αυτό γίνεται για να δοκιμαστεί ο άνθρωπος και να φθάσει μετά από πολύ πνευματικό αγώνα στην πνευματική του τελείωση αλλά και για να τιμωρηθεί για τις αμαρτίες και παραβιάσεις του θείου θελήματος που ο ίδιος ο άνθρωπος διαπράττει. Η δράση τους δεν εστιάζεται μόνο στους ανθρώπους οι οποίοι κινούνται εντός των παθών αλλά και σε εκείνους που είναι κοντά στο Θεό.
Με το έργο των δαιμόνων συνδέεται και η μαγεία, η λευκή και η μαύρη. Η μαγεία δεν έχει καμιά σχέση με τον Θεό. Όποιος χρησιμοποιεί την μαγεία επικλήνεται καθαρότατα τον διάβολο.
Ο άνθρωπος που ζει εν Χριστώ και κατά Χριστόν έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει τις μεθοδεύσεις και τις επιθέσεις του διαβόλου. Κάνοντας χρήση του αυτεξουσίου του ο άνθρωπος μπορεί να αναδειχθεί νικητής στον αγώνα κατά του διαβόλου. Βρισκόμενος ο άνθρωπος σε συνεχή και αδιάλειπτη εγρήγορση και πάντοτε μαζί με την θεία επικοινωνία και κοινωνία καθίσταται ισχυρός και ακατανίκητος. Επιπλέον αντιλαμβάνεται την περιορισμένη δύναμη του ισχυρού σε αντίθετη περίπτωση «πεπτωκότος αγγέλου». Ο Νείλος ο ασκητής μας τονίζει περί τούτου: «Το μέν ούν αμαρτήσαι ανθρώπινον υπάρχει το δε απελπίσαι, σατανικόν και ολέθριον».

Χρίστος Θεοδώρου
Θεολόγος

πηγή

το είδαμε εδώ

Ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση στὴν Ἀνάληψη Anthony Bloom

Ἡ περίοδος τοῦ Πάσχα ἔφτασε στὸ τέλος της. Ἡ ἡμερα τῆς ἀπόδοσης τοῦ Πάσχα εἶναι ἡ μέρα ποὺ ἀκούσαμε γιὰ τελευταία φορὰ τὶς πανηγυρικὲς Ἀναστάσιμες ψαλμωδίες. Τὸ Πάσχα ὅμως, τὸ θαῦμα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ θὰ παραμείνει μαζί μας. Ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς χαροποίησαν τὴ βραδιά τοῦ Πάσχα, ἡ ἔκσταση γιὰ τὸ ἀδειανὸ μνημεῖο, γιὰ τὴ σωματικὴ ἔγερση τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὴν ἐμφάνισή Του στοὺς μαθητὲς – καὶ σ” ἐμᾶς – μέσα στὴ δόξα, τὴ νίκη καὶ τὸ θρίαμβο παραμένουν μαζί μας παρὰ τὸ ὅτι τώρα ὁ Κύριος ἀνεβαίνει στοὺς οὐρανούς. Ἡ Ἀνάληψη εἶναι μιὰ μυστηριώδης γιορτή: εἶναι μιὰ γιορτὴ στὴν ὁποία γιορτάζουμε ἕνα χωρισμό. Τὸ βράδυ πρὶν ἀπὸ τὸ Σταυρικό Του θάνατο ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές Του ὅτι θὰ τοὺς συνέφερε ἂν Ἐκεῖνος ἔφευγε, διότι τότε θὰ τοὺς ἔστελλε τὸν Παράκλητο, τὸ Πνεῦμα τὸ ὁποῖο θὰ τοὺς ὁδηγοῦσε στὴν ἀλήθεια (Ἰω. 16.7-16). Ἡ χαρὰ τοῦ χωρισμοῦ: χαρὰ γιὰ τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει τώρα στὸν Πατέρα γιὰ νὰ καθίσει στὰ δεξιὰ τῆς θεϊκῆς δόξας• χαρὰ καὶ γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας διότι ἔχοντας ὁ Χριστὸς ἀναστηθεῖ σωματικά, σωματικὰ καὶ θὰ ἀναληφθεῖ καί, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἂν θέλουμε νὰ γνωρίσουμε τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴ δόξα ποὺ ἔχει σπαρεῖ μέσα του θὰ πρέπει νὰ κοιτάξουμε ψηλὰ στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ κι ἐκεῖ θὰ δοῦμε καθισμένο στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα τὸν Ἄνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ἐνσαρκωμένο Γιὸ τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου τὸ ἀνθρώπινο γένος ἔχει εἰσέλθει στὸ ἴδιο τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδας. Ὁ ἄνθρωπος Ἰησοῦς εἶναι καὶ Θεός μας. Νὰ ὅμως ποὺ ἐνῶ χαιρόμαστε γιὰ τὸ τρόπαιο τοῦ Κυρίου, γιὰ τὸ δοξασμὸ τοῦ ἀνθρώπου, παραμένουμε ταυτόχρονα σὰν ὀρφανοὶ πάνω στὴ γῆ ὅπως καὶ οἱ πρῶτοι μαθητές, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ μαθητὲς κατὰ τὴ διάρκεια τῶν αἰώνων. Ὅσο καιρὸ εἴχαμε ἀνάμεσά μας τὸ Χριστό, ὅπως τὸ λέει καὶ τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἦταν Ἐκεῖνος τὸ Φῶς μας. Τώρα βρίσκουμε τοὺς ἑαυτούς μας στὸ ἡμίφως ἤ τὸ σκοτάδι τῶν προσωπικῶν μας ζωῶν· στὸ ζόφο τοῦ ἐπίγειου ἀνθρώπινου πεπρωμένου. Ὁ Χριστὸς ὅμως ὑποσχέθηκε ὅτι δὲ θὰ μᾶς ἄφηνε ὀρφανούς, ὅτι θὰ μᾶς ἔστελνε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸν Παράκλητο, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴν πᾶσα ἀλήθεια παίρνοντάς την ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ τὸ Λόγο καὶ τὴν Πράξη ( Ἰω. 16. 13, 15). Ὁ Παράκλητος εἶναι Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς βεβαιώσει ἐμπειρικὰ ὅτι ὁ Ἀναστὰς καὶ Ἀναληφθεὶς Χριστὸς εἶναι πράγματι ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας ὅτι εἶναι πράγματι ἐνθρονισμένος στὰ δεξιὰ τοῦ Πατέρα, ταυτόχρονα ὅμως, σύμφωνα μὲ τὴ δική Του θαυμαστὴ ὑπόσχεση καὶ μαζί μας μέχρι τὰ τέλη τῶν αἰώνων. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατευθύνει τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου φέρνοντας τὴ σωτηρία, τὴ μεταμόρφωση, ὁδηγώντας μας στὸν τελικὸ θρίαμβο, μερικοὶ διαισθάνονται τὴν παρουσία Του καὶ ἄλλοι δὲν Τὸν βλέπουν καὶ δὲν Τὸν γνωρίζουν. Καὶ ἡ νίκη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δική μας σωτηρία. Ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἀνθρώπου μέσα σὲ ὅλη του τὴ δόξα. Γιὰ νὰ ἔλθει ὅμως σ” ἐμᾶς τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ σὰν ὁ Παράκλητος, πρέπει ἐμεῖς νὰ νιώθουμε θλιμμένοι καὶ ὀρφανεμένοι μὲ τὴν ἀναχώρηση τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἐπειδὴ δὲ νιώθουμε μὲ ἀρκετὴ ἔνταση τὴ μοναξιά μας χωρὶς τὸ Χριστό, ποὺ ἡ ἀντίληψη τῆς θαυμαστῆς παρουσίας τοῦ Πνεύματος εἶναι τόσο σπάνια, τόσο ἀσθενική, τόσο ξέβαθη. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. 1. 2.1). Ἔτσι θὰ “πρεπε νὰ νιώθαμε καὶ ἐμεῖς, καὶ νὰ χαιρόμαστε ποὺ μιὰ μέρα θὰ φύγουμε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ καὶ θὰ εἰσέλθουμε στὴν αἰωνιότητα. Ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται ὁ ἀγαπημένος μας Σωτήρας Χριστὸς μέσα στὴ δόξα Του. Τότε πραγματικὰ ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θὰ ἦταν γιὰ μᾶς Παράκληση, ἀγαλλίαση, ἐλπίδα, ἕνα τρόπαιο ἤδη ἀπὸ τώρα μέσα στὴν αἰωνιότητα ἡ ὁποία μᾶς ἔρχεται ἀήττητη καὶ θαυμαστή.

Ἡ Ἀνάληψη Anthony Bloom (Πρ. 1. 1-12, Λκ. 24.36-53)

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικοὺς κρίκους τῆς ἁλυσίδας τοῦ αἰώνιου ἀνθρώπινου πεπρωμένου. Ἡ ἱστορία ἀρχίζει τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὸ εἶναι μὲ τὸν Παντοδύναμο δημιουργικό Του Λόγο. Ὁ κόσμος αὐτὸς τοποθετεῖται ἀπέναντι στὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὸ δημιουργικὸ Λόγο καλεῖται ὄχι ἁπλῶς στὴν παροδικὴ ζωὴ ἀλλὰ στὸ νὰ παραμείνει αἰώνια μέσα στὴ χαρὰ καὶ τὴ δόξα τοῦ Κυρίου του. Τὸ πεπρωμένο τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου γεννιέται μὲ μία προσφορὰ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ μακαριότητα τῆς φιλίας μαζί Του μέχρι τὰ τέλη τῶν αἰώνων.

Ὅταν ὕστερα ὁ ἄνθρωπος ἀποσκίρτησε ἀπὸ τὸ Θεό, ὅταν ἐξ αἰτίας τῆς προδοσίας τοῦ ἀνθρώπου τὸ σύμπαν παραδόθηκε στὴ φθορὰ ὁ Θεὸς δὲν ἀπόσυρε τὴν ἀγάπη Του, δὲ μᾶς ἐγκατέλειψε. Ὁ Θεὸς δὲν ἔγινε ποτὲ ἕνας ἀπέξω γιὰ τὸν κόσμο Του, οὔτε στὶς ὧρες τῆς ζωῆς τοῦ Παραδείσου οὔτε καὶ στὰ χρόνια καὶ τοὺς αἰῶνες τῆς πτώσης. Ἐργαζόταν ἀδιάκοπα μέσα στὸν κόσμο ζωντανεύοντας στὶς ἀνθρώπινες καρδιὲς κάθε τι τὸ καλὸ καὶ ἀληθινό, στέλνοντας τοὺς φύλακές Του ἀγγέλους, τοὺς προφῆτες Του καὶ τοὺς ἀγγελιαφόρους τοῦ λόγου Του. Ὅταν τέλος ὡρίμασαν οἱ καιροί, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἰσῆλθε προσωπικὰ στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου. Μὲ τὴν ἐνσάρκωσή Του ὁ Θεὸς εἰσῆλθε στὸ ἱστορικὸ πεπρωμένο τοῦ ἀνθρώπου διαγράφοντας ἔτσι τὴ διαχωριστικὴ γραμμὴ ἀνάμεσα στὸ ἱστορικὸ αὐτὸ πεπρωμένο καὶ τὴ Θεϊκὴ αἰωνιότητα. Ἕνωσε ἀκόμα μὲ τὸν Ἑαυτό Του, μὲ τὴ Θεϊκή Του φύση ὁλόκληρη τὴν κτίση Του – τὴν ἀνθρώπινή μας σάρκα τὴν ὁποία φόρεσε ὄχι γιὰ ἕνα ὁρισμένο χρονικὸ διάστημα ἀλλὰ γιὰ πάντα, τὴ γῆ μας, τὸ στερέωμα – καὶ ἀπέδειξε ἔτσι τὶς ὑπέροχές της ἰδιότητες καὶ τὴ δόξα της: τὸ κάθε θεϊκὸ δημιούργημα εἶναι ἱκανὸ ὄχι ἁπλῶς νὰ συναντήσει τὸ Θεὸ ἀλλὰ καὶ νὰ εἶναι πνευματοφόρο, Θεοφόρο.

Ὁ κτιστὸς κόσμος ὄχι μόνο δὲν καταστράφηκε ἀπὸ τὴν ἐπαφή του μὲ τὸ αἰώνιο καὶ τὴν ἕνωσή του μὲ τὴ θεϊκὴ φωτιὰ ἀλλὰ ἀντίθετα ἀναζωογονήθηκε, μεταμορφώθηκε καὶ πῆρε τὴν ἀληθινὴ ἀξιοπρέπειά του, εἰσῆλθε στὸ ἀληθινὸ πεπρωμένο τῆς Δημιουργίας. Οὔτε κι αὐτὸ ὅμως δὲ στάθηκε ἀρκετό. Ὅταν ὁ Χριστὸς μὲ τὸ θάνατό Του νίκησε τὸ θάνατο ἀναλήφθηκε στὸν οὐρανό· καὶ ἀνεβαίνοντας στὰ βάθη τῆς θεϊκῆς ἀκαταληψίας ὁ Κύριος πῆρε τὴν ἀνθρώπινή μας φύση, τὴ σάρκα ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο, τὴν ὕλη τοῦ κτιστοῦ κόσμου, μαζί Του μέσα στὸ Μυστήριο τῆς Τριάδας.

Ὁ Χριστὸς ἀναλήφθηκε στὸν οὐρανὸ τὴν ἡμέρα ἑνὸς εὐλογημένου καὶ ὑπέροχου χωρισμοῦ ὁ ὁποῖος ἀποδείχτηκε πὼς δὲν ἦταν μία ἀπομάκρυνση, διότι μὲ τὸ νὰ ἀναληφθεῖ στοὺς οὐρανοὺς ὁ Κύριος δὲν ἔφυγε μακριά μας. Ὁ οὐρανὸς δὲν εἶναι τὸ στερέωμα, μία ὁρισμένη ἀπόσταση ἀπὸ ἐμᾶς ἀλλὰ τὸ μυστήριο τῆς πανταχοῦ Θεϊκῆς Παρουσίας, ἡ δόξα τὴν ὁποία εἶχε ὁ Χριστὸς πρὶν ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου. Ὅταν δὲ ὁ Χριστὸς λέει: «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ.16.24), δὲ μᾶς λέει ἁπλῶς ὅτι κατὰ τὴ διάρκεια τῆς παροδικῆς ὕπαρξής μας ὀφείλουμε νὰ ἀποδεσμευτοῦμε ἀπὸ τὴν κάθε μορφὴ ἀγάπης τοῦ ἑαυτοῦ μας, νὰ δεχτοῦμε τὸ βάρος τῆς ἐπίγειάς μας ζωῆς καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε, πρῶτα ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπ” ἐκεῖ στὴ Γεθσημανῆ καὶ τὴ δίκη καὶ τὸ σταυρό, οὔτε ἀκόμα μόνο ὅτι ἐκεῖνος ποὺ θὰ Τὸν ἀκολουθήσει μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ ἀναστηθεῖ καὶ πάλι τὴν ἔσχατη μέρα: ἀνοίγει μπροστὰ μας ἀκόμα μεγαλύτερες δυνατότητες. Καλούμαστε νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ σύμφωνα μὲ τὸ δικό Του λόγο (Ἰω. 17.24) νὰ εἴμαστε ἐκεῖ ποὺ εἶναι καὶ Ἐκεῖνος, μέσα στὴν αἰώνια δόξα τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ.

Ὕστερα ἀπὸ δέκα μέρες θὰ γιορτάσουμε τὴν Πεντηκοστή. Περιμένουμε πὼς θὰ μπορέσουμε νὰ δεχτοῦμε τὴ Δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ” ὅσον μὲ τὸ βάπτισμα ἔχουμε γίνει, μέχρις ἑνὸς ὁρισμένου σημείου τουλάχιστο, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐφ” ὅσον γιὰ χρόνια τώρα παίρνουμε τὴ θεία Κοινωνία. Μέσω τῆς δωρεᾶς αὐτῆς ἡ ἀνανεωμένη μας ἀνθρωπότητα μπορεῖ νὰ πυρποληθεῖ μὲ τὴ φωτιὰ τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ἂς προετοιμαστοῦμε εὐλαβικὰ καὶ προσεκτικὰ ὥστε νὰ γίνει πράγματι δυνατὴ ἡ ἀνανέωση τῆς ζωογονητικῆς καὶ μεταμορφωτικῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἂς ἔλθουμε ἐκείνη τὴ μέρα στὴν ἐκκλησία ἕτοιμοι νὰ ξεκινήσουμε μέσα στὸ Χριστὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μία καινούρια ζωὴ καὶ νὰ γίνουμε πραγματικὰ καὶ ὄχι μόνο στὰ ὄνειρά μας αὐτὸ ποὺ ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας ὀνομάζει τὸ ζωντανὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸν «ὁλοκληρωμένο Χριστό», ὅπου ἐνοικεῖ ἡ πληρότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δεχόμενοι λοιπὸν τὸ Πνεῦμα αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς υἱοθεσίας ἂς γίνουμε – ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος τῆς Λυὼν μὲ ἀκόμη περισσότερη τόλμη – «ὁ Μονογενὴς Γιὸς τοῦ Θεοῦ μέσα στὸ Μονογενῆ». Εἴθε ἡ εὐλογία καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου νὰ εἶναι μὲ ὅλους μας.

O τυφλός βοσκός, που ξέρει την Καινή Διαθήκη απ” εξω…

Ο Ιωάννης Χασιώτης γεννήθηκε στη Μηλιά Μετσόβου της Πίνδου το 1947. Το χωριό του κατοικείται από Βλάχους και η μητρική τους γλώσσα ήταν ώς τις αρχές του 20ου αιώνα η βλάχικη.

Ο μικρός Ιωάννης ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με την ελληνική γλώσσα κατά τη φοίτησή του στο Δημοτικό σχολείο του χωριού του, καθώς τότε οι χωρικοί δεν διέθεταν ούτε τηλεόραση ούτε καν ραδιόφωνο.....
Αποφοίτησε με το βαθμό πέντε από το σχολείο και έκτοτε απασχολήθηκε στη βοσκή του κοπαδιού των προβάτων του πατέρα του. Κατά την πρώτη νεανική του ηλικία διαπίστωσε αρχόμενη μείωση της οπτικής του οξύτητας. Επισκέφθηκε οφθαλμίατρο στα Τρίκαλα, ο οποίος διέγνωσε ότι έπασχε από σοβαρή πάθηση των οφθαλμών (μελαγχρωματική αμφιβληστροειδοπάθεια), η οποία επιφέρει την τύφλωση. Συνέχισε να απασχολείται με τη βοσκή των προβάτων. Εκεί κάποια ημέρα τον συνάντησε συμπατριώτης του, ο οποίος του προσέφερε ως δώρο ένα προσευχητάριο, να το μελετά κατά τη βοσκή. Τότε αισθάνθηκε εντός του ζωηρή την επιθυμία να προμηθευτεί αντίτυπο της Καινής Διαθήκης και να το μελετήσει. Ο Ιωάννης σαγηνεύτηκε από την ανάγνωση του κειμένου. Γνωρίζοντας ότι θα τυφλωθεί μετά από παρέλευση μερικών ετών άρχισε να τη μελετά με επιμονή προκειμένου να αποστηθίσει το κείμενο και να είναι σε θέση να το απαγγέλλει στον εαυτό του, όταν δεν θα ήταν πλέον σε θέση να διαβάζει. Πολλές φορές έθετε σε δοκιμασία τον οργανισμό του μένοντας νηστικός, ώσπου να αποστηθίσει συγκεκριμένο κεφάλαιο. Την 08/09/1973, ημέρα Κυριακή, ήλθαν στη Μηλιά κάποιοι επισκέπτες θεολόγοι, προκειμένου να κηρύξουν τον θείο λόγο. Αυτοί γνώρισαν τον Ιωάννη και έμειναν έκπληκτοι, όταν διαπίστωσαν, ότι κατέχει από στήθους όλο το κείμενο της Καινής Διαθήκης! Ο Ιωάννης είχε ως τότε την εντύπωση ότι όλοι οι θεολόγοι και αρκετοί άλλοι είχαν επιτύχει τον δικό του άθλο.

Ο Ιωάννης έγινε δεκτός στον κύκλο των επισκεπτών και αργότερα αυτοί τον παρουσίασαν σε σχολεία και σε αίθουσες διαλέξεων. Όταν, μετά από μερικά έτη, η ασθένειά του επιδεινώθηκε, ο Ιωάννης δεν ήταν δυνατό να βόσκει τα πρόβατα. Διαμένει από τότε στα Γρεβενά. Τον καλούν συχνά να παραχωρεί ομιλίες σε διάφορα μέρη προβάλλοντας το επίτευγμά του, που οφείλεται στην εργώδη προσωπική του προσπάθεια και στη θεία Χάρη. Κατά καιρούς κλήθηκε και εμφανίστηκε σε πολλούς τηλεοπτικούς σταθμούς.

Ο Ιωάννης δεν κατέχει απλώς από στήθους όλο το κείμενο της Καινής Διαθήκης. Ερμηνεύει το κείμενο, αν και δεν έχει διδαχθεί ποτέ αρχαία ελληνικά. Αντιμετωπίζει πολύ ικανοποιητικά τους αιρετικούς. Είναι ακόμη σε θέση να αρχίζει την απαγγελία όχι μόνο από την αρχή του κάθε κεφαλαίου κάθε βιβλίου, αλλά και από οποιονδήποτε στίχο αυτού ανοδικά, αλλά και καθοδικά!

Μοναδικό θαύμα, τυφλός βοσκός, γνώστης της K. Διαθήκης

Μοναδικό θαύμα, τυφλός βοσκός, κ. Ιωάννης Χασιώτης, γνώστης της καινής διαθήκης, «τα 7 μυστήρια».

πηγή

Το είδαμε : εδώ

Ποιος Μητροπολίτης ζητάει να καταργηθεί το μάθημα των Θρησκευτικών

Μητροπολίτης προτείνει στη Σύνοδο κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών; Για διαβάστε παρακάτω.....

Ο Σεβ. Μητρ. Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος έχει εκφράσει και εις την Ι.Σύνοδον την άποψίν του περί καταργήσεως της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών, λόγω απουσίας καλών εκπαιδευτικών.

Δυστυχώς, είναι
ανεπίτρεπτον να υποστηρίζωνται τέτοι-
ες θέσεις. Ήδη τα περισσότερα από τα
παιδιά των σχολείων αγνοούν βασικά
πράγματα διά την πίστιν μας, αν καταρ-
γηθή το μάθημα δεν θα γνωρίζουν τίπο-
τε. Είναι καλύτερον να πληροφο-
ρούνται από το διαδίκτυον και από τας
λαικάς παραδόσεις, αι οποίαι είναι ανα-
μεμιγμέναι με ένα σωρό δεισιδαιμονίας;
Οι καθηγηταί των θρησκευτικών τι θα
απογίνουν; Αι Ι. Μητροπόλεις προσ-
λαμβάνουν κάθε ειδικότητα εκτός από
θεολόγους!

Επίσης, εις την Ι. Μητρόπολιν Σερβίων λειτουργούν τόσο άψογα τα
κατηχητικά σχολεία, ώστε να είναι ικανά
να υποδεχτούν τους μαθητάς και να
τους διαφωτίσουν;

Αναλογικώς προς αυτήν την πρότασιν θα έπρεπε να ισχυρισθούμε ότι όσες Ι. Μητροπόλεις
έχουν ανικάνους κληρικούς κάθε βαθμί-
δος, ανεπαρκείς εις το να ποιμάνουν και
να διδάξουν, θα έπρεπε να καταργη-
θούν; Η Ι. Μητρόπολις Σερβίων κατέ-
θεσε αξιολόγησιν των κληρικών κάθε
βαθμίδος εις το Υπουργείον; Μία είναι
η ορθή λύσις: η αναβάθμισις και βελτίω-
σις του μαθήματος και των λειτουργών
του. Δι’ αυτόν τον σκοπόν να εργασθή
και η Διοικούσα Εκκλησία και όχι απλά
να μεταθέτωμεν τα βάρη εις άλλους.
Συμφώνως προς το mikrovalto.gr της
7ης Μαίου 2015:
«Υπέρ της κατάργησης του μαθή-
ματος των Θρησκευτικών στα σχο-
λεία, τάχτηκε ο Σεβασμιώτατος Σερ-
βίων και Κοζάνης κ. Παύλος, στην πα-
ρέμβασή του κατά την παρουσίαση
του βιβλίου «ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ – Το θαύμα
του Φωτός στον Τάφο του Χριστού»,
που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 6
Μαίου 2015 στον Ιερό Ναό των Αγίων
Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης,
ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου.
Το αιτιολογικό της θέσης του μητρο-
πολίτη Σερβίων και Κοζάνης, που -
όπως ανάφερε- είναι καταγεγραμμένη
στα πρακτικά της Ιεράς Συνόδου,
έγκειται στο γεγονός ότι δεν έχουμε
σε ικανοποιητικό επίπεδο καταρτισμέ-
νους εκπαιδευτικούς, που θα διδάξουν
το μάθημα, χωρίς βέβαια να αρνείται
και την ύπαρξη κάποιων άξιων και
ικανών.

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε ακόμη και στον υποχρεωτικό εκκλησιασμό των μαθητών
σχολείων, όπου και σε αυτό το ζήτημα
εξέφρασε ανάλογες ενστάσεις για τον
τρόπο που γίνεται, επιρρίπτοντας
ευθύνες για τη στάση και συμπερι-
φορά κάποιων συνοδών δασκάλων η
καθηγητών.

Αφορμή βέβαια υπήρξε αξιόλογη θεολογική προσέγγιση με
ιστορικές μαρτυρίες του θαύματος
του αγίου Φωτός στον Τάφο του Χρι-
στού, από ένα μη θεολόγο, ένα αρχιτέ-
κτονα μηχανικό που «έβαλε γυαλιά» -
κατά τον Σεβασμιώτατο- σε πολλούς
θεολόγους, γεγονός που εξήρε και
επαίνεσε ιδιαίτερα ο μητροπολίτης.

Σε μία εποχή που γενικά η επιστήμη προσ -
παθεί να αποδομήσει το μυστήριο και
την ιερότητα της ύπαρξης του Θεού».

Ορθόδοξος Τύπος

πηγή