ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΛΟΥΚΑ Ανατροπή του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Στο ευαγγελικό  ανάγνωσμα αύριο  ο Κύριος προσπαθεί  να κάνει μια ανατροπή. Ολοι  γνώριζαν  πως θα ζήσουν καλά  και θα συνυπάρξουν  αρμονικά  με τον περίγυρό τους. Δάνειζαν  σ’ όποιον  θα  τα  ελάμβαναν πίσω τα δανεικά (έντοκα μάλιστα),  αγαπούσαν  όποιους τους αγαπούσαν και κυλούσε η ζωή φυσιολογικά. Ο Χριστός με τον λόγο Του ανατρέπει την κατάσταση,  όσο και αν αυτή ήταν λογική.

  Όσα  τονίζει ο Ιησούς  στο Ευαγγέλιο  ακουμπούν  το υπέρλογο για όσους σκέπτονται  πνευματικά και το παράλογο για όσους ενεργούν συμφεροντολογικά.  Η συνήθεια έλεγε τ΄ αντίθετα απ’ όσα ο Χριστός  προτρέπει  να γίνουν.  Δύσκολη,  όχι  όμως ακατόρθωτη  η αλλαγή στάση ζωής.

  Ό,τι συμβαίνει  στο κράτος μας  με δανεισμούς επί δανεισμών,  με δυσβάστακτους όρους,  είναι βλασφήμια  κατά της θέλησης του Χριστού.  Κάποιοι έκαναν σκάνδαλα,  χρέωσαν τον τόπο  και  υποθήκευσαν  το μέλλον του.  Ήρθαν οι δανειστές,  εκμεταλλεύτηκαν καταστάσεις  και το ένα μέτρο  διαδέχεται  το άλλο  και όλα χαρακτηρίζονται  ανάλγητα  και σκληρά. Άρα  δεν  υπάρχει αγάπη και  κατανόηση.  Μας  δάνεισαν  χρήματα  και μας βλέπουν ως νούμερα,  ως δείκτες  πληθωρισμού και ως Α.Ε.Π.

  Η χριστιανική – κατά  τ’  άλλα – Ευρώπη δεν στάθηκε  στην κατάλληλη θέση.  Τα συμφέρονται  των λίγων  υπεράνω  της αξίας των πολλών. Μας δάνεισαν  γιατί περιμένουν  να τα λάβουν πίσω και με το παραπάνω.  Έδειξαν  δήθεν κατανόηση  για την κατάσταση  αυτή, χωρίς όμως να είναι  έμπρακτη, παρά μόνο καιροσκοπική.

  Ο Ιησούς  έρχεται  να μας δώσει το μέτρο για να περνάμε καλά.  Να μην μένουμε σε όσα μας διαιρούν, αλλά να βρούμε εκείνα που μας ενώνουν.  Ν’ αγαπάμε  όχι μόνο αυτούς που μας  αγαπούν,  θα ήταν σχιζοφρένεια  αν δε το κάναμε άλλωστε. Η πρόκληση βρίσκεται  στον αντίλογο,  πως  απαντάμε  σ’ αυτόν.  

  Τα λόγια του Κυρίου έρχονται σε τέλεια αντίθεση με την παλαιοδια-θηκική απαίτηση  για  ανταπόδοση  των ίσων.  Με την διδαχή Του δίνει αξία στις σχέσεις  των ανθρώπων  όταν μάλιστα αυτές κλονίζονται, όταν απουσιάζει η αγάπη  ή δοκιμάζονται  από άλλες αιτίες, όπως τα οικονομικά προβλήματα. Ήθελε ο Χριστός  να  καθαρίσει το χωράφι του Νόμου από τα αγκάθια  που υπήρχαν  και αποδεικνύεται  ότι  Εκείνος είναι ο μόνος  κατάλληλος  γεωργός.

  Επιτυχία  έρχεται όταν έχουμε  ανθρώπους ενωμένους και όχι άτομα  αντίπαλα. Στα προβλήματά μας θα δούμε τον άλλο, θα δοκιμάσουμε  την συναντίληψη και την αληθινή συμπαράσταση.  Δεν είμαστε μονάδες, έχουμε σύνολα.  Δεν υπάρχουμε αυτόνομα,  είμαστε  Εκκλησία.  Τα πάντα  μπορεί να παραμεριστούν  για το κοινό καλό.  Οι  εκτός  του χριστιανικού σώματος  την  λένε καλή συμπεριφορά,  οι εκκλησιολογικά σκεπτόμενοι  το  ονομάζουνε συν-αδελφική αλληλεγγύη. 

  Ανατροπή είναι  σήμερα  η αγάπη για τους εχθρούς. Έτσι μπορεί και να τους κάνουμε φίλους.  Η  συμπεριφορά  μας ίσως τους προβληματίσει  και να τους συνετίσει, με τέλος την συγνώμη και την αλλαγή ορατή.  Χωρίς αυτό  να δηλώνει  δουλοπρέπεια και  έλλειψη αξιοπρέπειας. Αντίθετα, πνευματική ανωτερότητα θα δείξουμε  όταν αγαπάμε  εχθρούς και δεν  ανταποδίδουμε τα όμοια.

  Για να μην μείνουν  τα λόγια  του Κυρίου χωρίς ανταπόκριση, (αυτά  που  κάποιοι  τ’ άκουσαν  και άλλοι τα διαβάζουν),  ας αποφασίσουμε την συμμετοχή μας στην ανατροπή  που επιχειρεί ο Ιησούς.  Δεν είναι απλά  και μόνο κανόνας καλής συμπεριφοράς τα όσα θ’ ακούσουμε  αύριο, είναι τρόπος και δρόμος  για να ζήσουμε ήρεμα  και αρμονικά.  Όσοι  μας δανείζουν αγάπη,  να τους  χαρίζουμε ευχαριστώ και όσοι δεν μας το προσφέρουν,  ας τους κατανοήσουμε, διότι  μέχρι εκεί  πάει η  αντίληψή τους. Η δική μας  σκέψη ας τρέξει  παραπέρα  ανατρέποντας  τα όσα ξέρουμε,  για να γνωρίσουμε και  τα καλύτερα.

πηγή

Καντάδες στην Παναγία

 

Του αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου 

Συνεχίζονται οι Παρακλήσεις στην Παναγία μας. Στους στίχους τους ο ιερός υμνωδός:
·  Επιστρετεύει επιχειρήματα
·  Προσφέρει ικεσία
·  Καταθέτει εμπιστοσύνη
Γι΄αυτό και μπορούμε να πούμε ότι είναι οι καντάδες του ρομαντικού ορθόδοξου Έλληνα χριστιανού στο παραθύρι-εικόνα της παντοτινής και ανυπέρβλητης  αγάπης του,της Παναγίας. Απ΄Εκείνη περιμένει πια:
·  Να του χαμογελάσει
·  Να τον ευχαριστήσει
·  Να τον βοηθήσει
Στις καντάδες αυτές δόθηκαν διάφορες ονομασίες και μορφές κατά περίσταση: έγιναν Μικρός και Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας, έγιναν Χαιρετισμοί, έγιναν Εγκώμια και Μεγαλυνάρια. Είναι  αριστουργήματα ιερής ποίησης και δείχνουν:
·  Ανυπόκριτη παράκληση
·  Καρδιακό χαιρετισμό
·  Εξομολόγηση ψυχής
Οι σελίδες της προσωπικής μας εμπειρίας και βιωτής φιλοξενούν σίγουρα κάποιο στίχο ή στροφή των ποιημάτων αυτών, εκείνους που θ΄ακουμπούν τον πόνο μας ή το αιτημά μας,όποιοι και όπου είμαστε: 
·  Πότε με τον ιδρώτα της αγωνίας
·  Πότε με το δάκρυ της απελπισίας
Η Παναγία έγινε πρώτα Βασίλισσα των αισθήσεών Της και ύστερα του κόσμου όλου.Τιμήθηκε από τον Θεό για να Τον φέρει στον κόσμο και τιμάται από τον κόσμο, γιατί είναι η όντως Θεοτόκος. Αρκετά είναι τα παραδείγματα στην ζωή μας όπου:
·  Οι φιλίες αποδείχθηκαν κίβδιλες
·  Οι αγάπες φάνηκαν ψεύτικες
·  Οι σχέσεις κατάντησαν κάλπικες
Μόνη άξια εμπιστοσύνης σύντροφός μας  είναι η Θεόπαιδα Μαριάμ.Δεν θα μας απογοητεύσει, αλλά θα μας καθοδηγήσει. Δεν θα μας διαπομπεύσει, αλλά θα μας παρηγορήσει. Στις καντάδες μας προς τιμήν Της  το αναγνωρίσαμε και το τραγουδήσαμε. Για τον λόγο αυτό:
·  Αντί για λύπη γευόμαστε χαρά
·  Αντί γι΄απογοήτευση βρίσκουμε ελπίδα
·  Αντί γι΄αναμονή ζούμε την σιγουριά
Δεν είναι συνθήματα γραπτά, αλλά σκιρτήματα καρδιάς. Το αύριό μας θα είναι με τις πρεσβείες Της στον Κύριό μας και παιδί Της:
·  Νικηφόρο
·  Σωστικό
·  Βέβαιο
·  Καρποφόρο
Ας επιστρατεύσουμε δυνάμεις, ας δούμε καλύτερα και ειλικρινέστερα την ζωή μας, με τα καλά της και τ΄ασχημά της, ας συναντήσουμε την Παναγία με τις καντάδες μας, όχι μόνο τώρα, αλλά τον χρόνο όλο, για πάντα. Να Της κανταδίζουμε συχνά-πυκνά τους ύμνους Της ως έκφραση γνήσιου θείου έρωτα. Τότε,να είμαστε σίγουροι, δεν θα είναι η γυναίκα των ονείρων μας, αλλ' η Μάνα της ζωής μας.

πηγή / αντιγραφή

Πάσχα του καλοκαιριού - Το πέρασμά μας

ΚείμενοΑρχιμανδρίτης Χρυσόστομος ΧρυσόπουλοςΦωτογραφίεςdimitriostsa / flickr

Είναι χιλιοειπωμένο και μυριογραμμένο ότι,η γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ονομάζεται και ''Πάσχα του καλοκαιριού''.Γιατί όμως; έχει σιγουρα τις ομοιότητες της με αυτό που ζήσαμε προ μηνών.

Πάσχα σημαίνει (ως γνωστό) πέρασμα.Είναι δηλαδή η γιορτή, άλλη μια ευκαιρία να ανανεώσουμε τις πνευματικές μας δυνάμεις ,ώστε να τολμήσουμε την φυγή μας απο τα μίζερα και χαμερπή και να καταφύγουμε στα χαρούμενα και αισιόδοξα.Χωρίς αυτό να φέρει τον ωχαδελφισμό,την παραίτηση,την μοιρολατρεία η την απογοήτευση.

Δεν είμαστε οι χαζοχαρούμενοι της κοινωνίας,αλλά οι ελπιδοφόροι της Εκκλησίας. Ποιές είναι οι ομοιότητες των δύο περασμάτων;

Και τα δύο έχουν ανάλογη νηστεία,ως μέσον εγκράτειας και ποτέ ως βασανιστήριο και αφορμή να καταστήσουμε πεινασμένους τους χριστιανούς.Το μέτρο στα φαγητά ,θα είναι αφορμή να βάλουμε μέτρο ,μέχρι εκμηδενισμού,στις αστοχίες ,μας και στις αδυναμιές μας,μία απ΄αυτές μπορεί να είναι και το φαγητό,πρώτα ως ποσότητα και ύστερα ως ποιότητα.

Ύστερα έχει πλούσια υμνολογία,όπως και η Μεγάλη Τεσσαρακοστή.Οι παρακλητικοί κανόνες,ο μικρός και ο μεγάλος,δεν είναι απλά θαυμάσια μελωδήματα πλούσιων νοημάτων,αλλά η εγκάρδια και πολυστάρακτη προσευχή των χριστιανών,ιδίως εκείνων που τα κύματα της ζωής τους χτυπούν ανελέητα και βασανιστικά.

Αποκορύφωμα της περιόδου που αρχίζει την 1η Αυγούστου είναι η 15η.Είναι τότε που θα ψάλουμε και τα Εγκώμια,σαν μια άλλη Μεγάλη Παρασκευή.Είναι ο επιτάφιος θρήνος για την Θεοτόκο,από τα παιδιά Της ,επειδή φαίνεται ότι Την χάνουν.

Ο Κύριος θα διαψεύσει όλους,και θα τους χαροποιήσει ταυτόχρονα.Θα παραλάβει την ψυχή Της και το Σώμα Της θα μεταστεί στον ουρανό -κατά την εκκλησιαστική διδασκαλία και γραμματεία-.Υπάρχει ζώσα και πρεσβέυουσα για όλους μας.

Επιπλέον η γιορτή έχει απόδοση-τέλος,σε εννέα ημέρες όμως.Είναι η ημέρα που έχει τα ίσα με την κυριώνυμο εορτή,όπως συμβαίνει με την Ανάσταση του Κυρίου.

Υπάρχει και μία αντίθεση στις δύο γιορτές,πάσχα της άνοιξης και πάσχα του καλοκαιριού,Στην μεν πρώτη περίπτωση μία θεομητορική γιορτή κάνει το ποικιλόμορφο διαλειμμά της όλης κατανυκτικής περιόδου,ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου,ενώ στο πάσχα που θα ζήσουμε από αύριο έρχεται η δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος,ως στάση για υπόμνηση ,ότι όλων τελικός στόχος και σκοπός ζωής είναι η μεταμόρφωση όλων,από το καλό στο καλύτερο,με τελος το άριστο,την Βασιλεία Του.

Δεν είναι η Σώτειρά μας,μόνο ο Ιησούς σώζει.Σίγουρα είναι εκείνη που πρεσβεύει προσευχητικά για την σωτηρία μας.Στην πλούσια υμνολογία των ημερών έχει Εκείνη σπουδαία θέση,ως απαντήσεις στα θαύματα και ως άλλες μία αποδείξεις ότι ζει.Οι άλλοι θα βρίσκονται στην πλάνη της μαριολατρείας, η της διαστρεύλωσης ,μέχρι απόρριψης.

Δεν είναι το τέλος της ζωής μας,αλλά μας βοηθά έμπρακτα στο ποθητό και σωτήριο πέρασμά μας.Μας χειραγωγεί με τις δεήσεις Της ενώπιον του Κυρίου μας, προκειμένου να συγχωρεθούμε και να λυτρωθούμε.

Μας υπενθυμίζει με την Κοιμησή Της ότι ,εκεί που φαίνεται οτι υπάρχει και μας περιμένει ένα τέλος,στήν ουσία βιώνουμε μια αρχή,χαρμόσυνη και αιώνια.Καλό δεκαπενταύγουστο λοιπόν,καλή Παναγιά!

πηγή

Ποιοι είμαστε... του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Τι είναι η Καπερναούμ; μια πόλη - στάση του Χριστού,   εκεί  και  το σπίτι ενός στρατιωτικού.   Όλα αυτά,  αλλά και κάτι άλλο : ο  δούλος!   Κύρια ιδέα του αυριανού Ευαγγελίου  δεν είναι κήρυγμα Χριστού σε λαό, αλλά  το κήρυγμα  του  εκατόνταρχου σ’ εμάς. Είναι όχι  μόνο ομολογία  πίστης στον Χριστό αλλά και της μικρότητας  του, αν και είχε θέση  κοσμική πολύ  καλή. 

Ο Χριστός   έκανε το θαύμα Του,   εκτίμησε την καρδιά του συνομιλητή Του. Ήξερε (ως Θεός) να διακρίνει  τον δόλο από την ειλικρίνεια.   Στην πρώτη περίπτωση  αποδοκιμάζει, στην δεύτερη  θαυματουργεί. 

Δεν ήταν παιδί ή συγγενής του στρατιωτικού,  έστω φίλος του. Ήταν   σχέση αφεντικού και δούλου  που παρακαλεί όμως για την  θεραπεία του.  Ένας λόγος απ’  Εκείνον ήταν  ικανός.  Δεν απαίτησε  ο εκατόνταρχος  από τον Κύριο πολλές κουβέντες και πράξεις,  λίγες και καλές  έστω και από μακριά. 

Δεν θεωρεί  εν τω μεταξύ το σπίτι του κατάλληλο,  όχι γιατί δεν  ήταν ευκατάστατο, αλλά γιατί  κατοικούσαν  άνθρωποι με αμαρτίες  και αδυναμίες.   Εμείς θεωρούμε  τον Ιησού  ακατάλληλο  να μπει στα σπίτια μας,  στην δουλειά μας,  στα σχολεία μας. Γι΄ αυτό δεν μιλάμε για Εκείνον,  δεν προσευχόμαστε  σ’ Εκείνον.   Πόσο  αντιστράφηκαν οι όροι …….

Στον Χριστό προξένησαν  θαυμασμό,  όσα εμείς  θεωρούμε  περιττά ή  υπερβολικά.  Άλλα δεν μπορούμε  να τα κάνουμε, κάποια τα χλευάζουμε ή τα υποτιμούμε.   Όταν όμως βρεθούμε  εμπρός στην ανάγκη  όλα τα θυμόμαστε, όλα τα επιστρατεύουμε. 

Αρκετές φορές στην ζωή μας  διαπιστώνουμε τον εγωισμό και την υπεροψία  που υπάρχουν σε πρόσωπα κούφια αν και είναι εμπιστοσύνης μας  και της επιδοκιμασίας μας.  Τότε ψάχνουμε την τιμωρία τους μέσα και από την περιφρόνηση.   Η απαξίωση είναι σίγουρη  και ηχηρή, μέχρι  τελικής πτώσης, γιατί συνοδεύεται με την απογοήτευσή μας ότι   συντηρούσαμε  έναν μύθο, ενώ ήταν άδειες  υπάρξεις. 

Η πίστη του   (κατά  τ’  άλλα ισχυρού)  εκατόνταρχου τον οδηγεί στον Χριστό,  να Τον ικετεύσει  για ένα ασήμαντο, για τους πολλούς,  άτομο.   Κάθε πρόσωπο  έχει την αξία του και την σημασία του.  Οι κοινωνικές διαβαθμίσεις  δυστυχώς υποτιμούν τους πολλούς  και υπερεκτιμούν   τους λίγους. Κριτήριο  το χρώμα,  η θέση, η μόρφωση, η καταγωγή.   Δεν ξέρουμε  όμως ότι κάποια  στιγμή της ζωή μας ποιός  μπορεί   να μας φανεί χρήσιμος,  πού και γιατί.   Οι συνθήκες αλλάζουν με σύμμαχο  τις κρίσεις, οικονομικές ή κοινωνικές. 

Το αύριο  είναι αβέβαιο μακριά  από τον Χριστό.  Όταν έγκαιρα  συνειδητοποιήσουμε  τι είμαστε τότε  και θα  συμπεριφερθούμε  ενώπιον  Κυρίου και ανθρώπων ανάλογα. Οι θέσεις που κατέχουμε στο δημόσιο ή ιδιωτικό βίο  δεν είναι πάντα  και οι μόνιμες. Όποιες  και  αν είναι, δεν σημαίνει  ότι τις αξίζουμε  ή τις κοσμούμε με έργα  τιμητικά. Οι διανθρώπινες  σχέσεις είναι αυτές που θα  παραμείνουν ως επιστηρικτικές  ή και ως αναμνήσεις ακόμα.  Η στιγμή μπορεί  να φέρει απώλεια,  τόσο της θέσης  όσο και της φήμης  που είχαμε  δημιουργήσει. Ας  το προσέξουμε. 

Προσοχή στις προσκλήσεις του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Ήρθε η ώρα !  Το Ευαγγέλιο  που θ’ ακούσουμε  αύριο μας  θυμίζει  μία  αρχή.  Η  αντίστροφη μέτρηση για να μάθει η  οικουμένη  για τον ξεχασμένο ή παραποιημένο Θεό  άρχισε.  Ο Υιός  του Θεού, έλαβε σάρκα, βρήκε  τους συνεργούς Του και αρχίζει  το κοσμοσωτήριο έργο Του.  Θεραπεύει  ψυχές  και σώματα. 

Ο Χριστός όπως  βλέπουμε στο αυριανό Ευαγγέλιο  δεν ψάχνει  σοφούς για συνεργάτες Του,  υπήρχαν αλλού.  Δεν αναζητά  ισχυρούς για βοηθούς Του,  αυτοί θα τον πολεμήσουν.   Δεν βρίσκει τους εκπροσώπους  της  θρησκείας, είχαν απογοητεύσει ήδη τον λαό.  Αυτό που  θα  διδάξει  ο Κύριος δεν  είχε σχέση  με τους προηγούμενους  και το κυριότερο δεν ήταν  συμπλήρωμα  ή ανταλλακτικό των όσων  κακώς  έπραξαν οι άλλοι.   Αντίθετα, όλους θέλει ν’ αλλάξει και τους σώσει. 

Ο Χριστός  άρα  δεν κοιτά ποιοί  είμαστε, αλλά τι θα γίνουμε.  Αν είμαστε  στον σωστό δρόμο να παραμείνουμε εκει,  αν βρισκόμαστε στον παράδρομο  να βρεθούμε κάποτε  στην ορθή πορεία. Η οικονομική,  πνευματική, κοινωνική μας καταγωγή  δεν μπορεί να είναι εγγύηση και  της καλής ποιότητας  μας. Μακάρι να συνέβαινε  αυτό. Επειδή  κατέχουμε θέσεις  εδώ στην γη, δεν σημαίνει  ότι  θα τις βρούμε  (ή και θα τις εξαγοράσουμε) και στον ουρανό. 

Ο Ιησούς είδε  στους ψαράδες  την απλότητά τους,  γι’ αυτό  αφήνουν και τα πάντα,  πατέρα  και δουλειά.  Γνώριζαν από τρικυμίες  στην λίμνη,  είχαν  και το σθένος να αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες της  ζωής  κοντά στον Χριστό.  Από την δόξα στην τιμωρία,  από την χαρά στην σταύρωση.  Στην καθαρή  καρδιά τους ο Χριστός  έβλεπε  τον «τόπο»  που πρώτα θα  καρποφορούσε  ο λόγος Του,  θα  γινόταν  οι Απόστολοι  του μηνύματος   που κόμιζε στην ανθρωπότητα.  Τους κάλεσε σε μία άλλου είδους ψαριά, αυτής των ανθρώπων, με δίχτυ  τον λόγο Του,  στα πελάγη  της  κοινωνίας, σε  πόλεις και βουνά.  Πότε με την ικανοποίηση ενός θαύματος και πότε  με την απογοήτευση  και απαίτηση  να φύγουν από την πόλη. 

Το να κερδίσουμε  ψυχές  στον  Χριστό  είναι   σίγουρα τέχνη  των τεχνών.     Ο Χριστός την  συσχέτισε  μ’ αυτή  του ψαρά  και  έγινε ο αρχιψαράς.   Εκείνος μόνο μπορεί να διδάξει  και να πείσει γνήσια, αρκεί να  Του το ζητήσουμε, να  Του δώσουμε το δικαίωμα. 

Είναι σίγουρα  μεγάλο το τίμημα  μιας  θετικής απάντησης  στην κυριακή προ(σ)κληση  για  να Τον ακολουθήσουμε,  όπως οι ψαράδες  της ευαγγελικής  περικοπής  που θα ακουσθεί  αύριο.  Αν  ήταν κοινός θνητός  ίσως το σκεπτόμαστε  παραπάνω,  όταν πρόκειται  όμως για τον ίδιο τον Θεό, πρέπει να αφήσουμε  κάθε είδους  δίχτυα  του βιοπορισμού μας,  σε μια στιγμή  μάλιστα.    Κάθε σκέψη ή προβληματισμός  μπορεί να ξεθωριάσει  την επιθυμία μας,  μπορεί να ανατρέψει  την προθυμία μας  και να εκτεθούμε  ενώπιον Θεού  και ανθρώπων.

Πρέπει οπωσδήποτε  να έχουμε την προσοχή μας  στις προσκλήσεις.  Να εξετάζουμε ποιός και γιατί μας προσκαλεί. Αν  αξίζει  δηλαδή  τον κόπο ή αν θα χάνουμε  τον χρόνο μας και κυρίως την ψυχή μας.  Η πληθώρα των αιρέσεων  και των ψευδορθόδοξων  ομάδων είναι παγίδα.   Είτε από άγνοια,  είτε από υπερβάλλοντα ζήλο  μπορεί να είμαστε εμείς τα θύματά τους.   Θα στοιχίσει  πρώτα την ηρεμία μας την ψυχική και ύστερα την σωτηρία μας. Προσοχή  και επιφύλαξη, η  λάμψη του χρυσού δεν είναι  και εγγύηση  ότι υπάρχει. 

Στην θέση του κάθε ψαρά  μπορεί να  είμαστε  και εμείς, μας έχει διαλέξει ο Θεός με το Βάπτισμά  μας.   Γίναμε  μαθητές Του.  Με τη  ζωή μας, τα λόγια μας, το παράδειγμά μας  διδάσκουμε  Χριστό, φέρουμε  τ’ όνομά Του.  Έρχεται η ώρα έμπρακτα  να δείξουμε  αν είμαστε  χριστιανοί  κατ’ ευφημισμό  ή κατ’ ουσίαν.   Χωρίς  ακρότητες  και υπερβολές.  Ο Κύριος  άρχισε  να κηρύττει,  ψάχνει  για  τ’ αυτιά  που θα Τον ακούσουν,  τα μάτια  που θα Τον συναντήσουν και τις καρδιές που θα  Τον πιστέψουν.  Εμείς  σίγουρα  τα έχουμε, ας Του τα διαθέσουμε. 

 πηγή

O Ανυπόκριτος Δεσπότης του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Ενός Ιεράρχη η εικοσαετία από την κοίμησή του έρχεται να μας επιβεβαιώσει πόσο οι άνθρωποι ξεχνάμε, πόσο ζαλισμένοι είμαστε από την καθημερινότητά μας και δεν κοιτάμε το ημερολόγιο του παρελθόντος. Κάποια σελίδα του κάτι θα  μας θυμίσει.  Όταν  πάμε είκοσι χρόνια πίσω, στις 2 Ιουλίου 1993, θα διαβάσουμε  τα εκκλησιαστικά  χρονικά που σημείωναν ότι κοιμήθηκε ο Μητροπολίτης Αττικής κυρός Δωρόθεος,  ο από Καστορίας σε ηλικία 84  ετών.   Ας τον συναντήσουμε  νοερά, η επέτειος της φυγής του απ’ αυτόν  τον κόσμο μας  δίνει την ευκαιρία.  
Ο μακαριστός  Μητροπολίτης   Δωρόθεος, κατά κόσμο  Διονύσιος Γιανναρόπουλος, γεννήθηκε  στα Κρέστενα της Ηλείας  το 1910.   Μοναχός  εκάρει  στην Ι. Μονή  Σκαφιδιάς  το 1933,  Διάκονος χειροτονήθηκε το ίδιο έτος και Πρεσβύτερος το 1938. Ήταν απόφοιτος  της Θεολογικής   Σχολής, αφού είχε παρακολουθήσει και επί τριετία  μαθήματα  στην Νομική Σχολή.

Διορίσθηκε ως μόνιμος  λοχαγός  του Στρατού και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο μέτωπο  της  Αλβανίας.  Διέφυγε  στην Μέση Ανατολή και υπηρέτησε σε  Ελληνικά Σχολεία. Στην  Αλεξάνδρεια  τοποθετήθηκε διευθυντής τύπου και περιοδικών  του Πατριαρχείου, ως γενικός Πατριαρχικός  Οικονομικός  Επόπτης,  ως καθηγητής σε Γυμνάσια και  αρθρογράφος  σ’ εφημερίδες της  παροικίας.
Επανήλθε  στην Ελλάδα το 1956  ως Ιεροκήρυκας  Ι.Μ. Άρτης  και Καθηγητής  Γυμνασίου. Ύστερα τοποθετήθηκε  Διευθυντής  της Εκκλησιαστικής  Σχολής Κορίνθου.  Τον Σεπτέμβριο του 1958  εξελέγει  Μητροπολίτης  Καστορίας.  Εκεί ανέπτυξε  σημαντική εκκλησιαστική,  φιλανθρωπική  και εθνική δράση.   Το 1974  μετατέθηκε  στην Ι. Μητρόπολη  Αττικής.  Ανέπτυξε  και εδώ με τον ίδιο ζήλο πολυσχιδή  δραστηριότητα. Τιμήθηκε  με αρκετά  βραβεία και παράσημα  για το έργο του.
Ήταν φιλάνθρωπος, πονούσε  με το πρόβλημα  του άλλου. Ήξερε  να ζητά με τον τρόπο του συγνώμη και πιο πολύ να την παρέχει. Είχε ευθύτητα  στον λόγο του,  ότι σκέφτονταν  το έλεγε  ανυπόκριτα, έως και παρεξηγήσιμα.  Ήταν ο ανυπόκριτος Δεσπότης.
Ήρθε  η 2α  Ιουλίου 1993 και  συνέβη το θλιβερό,  χωρίς  να αρρωστήσει,  να ταλαιπωρήσει  ή να ταλαιπωρηθεί,  πορεύτηκε  για τον ουρανό αθόρυβα  και  απρόσμενα.   Πολύδακρυς  από τους ιερείς που έχασαν τον  πνευματικό τους πατέρα, πολυθρήνητος  από τις  μοναστικές αδελφότητες  που έφυγε ο γέροντας,  πολύκλαυστος  από τα παιδιά του «Λυρείου»  που κοιμήθηκε  για πάντα ο «παππούς».   Κοντά τους μάλιστα  αναπαύεται από τότε.
Κάποιοι ασέλγησαν  στην μνήμη του.   Δεν άφησαν  την Εκκλησία  να πενθήσει  όπως έπρεπε  τον  επί δυο σχεδόν δεκαετίες  Ποιμενάρχη  της Αττικής.  Ο νόμος  και το «δίκιο»  ήταν υπεράνω  των νεκρικών  εθίμων μας, που σεβάστηκαν  άλλοι σ’ αυτούς,  τι  υποκρισία  και τι  αναλγησία;
Άλλοι ξέχασαν  την μνήμη του.  Ως  ευεργετηθέντες έσπευσαν  να επιβεβαιώσουν το ρητό και είναι πάρα πολλοί. Είχαν χαμελεόντιο  συμπεριφορά και νόμιζαν ότι έπειθαν. Η  ιστορία,  όσο και να την θέλουμε να ξεχνά, έρχεται κάποια  στιγμή και εκδικείται και κυρίως  αποκαλύπτει.   Η ανυπαρξία δε ενός  δρόμου ή πλατείας  στο  όνομά του  είναι ένα κενό  που η τοπική αυτοδιοίκηση  θα έπρεπε να  το είχε καλύψει.
Έγινε σύντομη καταγραφή των παραπάνω ως  εικοσαετές  μνημόσυνο,  όχι  γιατί δεν έλαβε  απλά ο μακαριστός Δωρόθεος  από τους ανθρώπους  αυτά που του άξιζαν, αλλά  γιατί έλαβα  από τα χέρια του την αγία Ιερωσύνη.  Ευτυχώς,  στους  καιρούς μας υπάρχει η τεχνολογία να μας θυμίζει  ότι υπήρξαν  τέτοιοι άνθρωποι. Αν τους  ψάξουμε αλλού και άλλοτε θα απογοητευτούμε. Οι μετριότητες έγιναν  παράγοντες  και οι  «μικροί»  απέκτησαν  ανάστημα  και είναι τόσο πολλοί….
πηγή

Κυριακή των Βαίων Διαβάσαμε λάθος... του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Οι μέρες  τέλειωσαν, λίγες έμειναν για το Πάσχα  του Κυρίου και το δικό μας. Τέλος καλό, όλα καλά,  λέει ο λαός. Θα είναι έτσι όμως ;  Η είσοδος στην ιερή πόλη θριαμβευτική. Συμμέτοχοι όλοι,  μικροί και μεγάλοι, ζώα, φυτά και ρούχα. Έρχεται  ο Ελευθερωτής,  από δεσμά πνευματικά κατ’ Εκείνον,  από δεσμά ανθρώπινα κατ’ αυτούς.  Αυτή ήταν η διαφορά, γι’ αυτό και θα δούμε σύντομα  αλλαγή  και του σκηνικού.

  Ο άνθρωπος  εύκολα  παρασύρεται.  Οι ανάγκες του, οι επιθυμίες του,  τα προβλήματά του είναι αυτά που τον κάνουν να  περιμένει και να εμπιστεύεται, ακόμα  και να χαίρεται  εκδηλωτικά, όταν νομίζει ότι βρήκε αυτό που ήθελε  και ανέμενε.  Άλλες στιγμές  βρίσκονται οι επιτήδειοι  είτε να τον παραπλανήσουν,  είτε να τον πείσουν. Ο τραγέλαφος  της ζωής μας  βρίσκει απόλυτα  αντίκρισμα  στην Μεγάλη Εβδομάδα. Από  τον έπαινο στην απαίτηση.

  Θα ήταν μεγαλύτερη  η χαρά των  Ισραηλιτών,  αν ήξεραν ότι αμέτρητες  στους αιώνες  υποδοχές  θα υπήρχαν  και επίσης  αμέτρητοι  οι Γογλοθάδες.  Μιμητές  τους θα υπάρχουν, όσο θα υπάρχουν συμφέροντα. Θα επαναλαμβάνονται τα «ωσαννά» ,  και  θα συναντώνται  με τα «σταύρωσον».

  Η επιπολαιότητα  είναι αυτή που μας χαρακτηρίζει σαν άτομα  και σύνολα.  Εύκολα στρώνουμε  τα ρούχα των παρακλήσεων, άνετα φωνάζουμε στις προσευχές μας. Οι ιαχές  του σήμερα, γίνονται  κραυγές του αύριο. Όταν αντιληφθούμε  ότι κακώς λερώθηκαν  τα ρούχα που Του στρώσαμε,  ότι δεν έπρεπε  να χάσουμε  τον χρόνο μας  αναμένοντάς Τον στα κράσπεδα  της ζωής μας,  τότε όλα τ’ αποσύρουμε  και για όλα  μετανιώνουμε. Ο Χριστός  δεν κάνει την επιθυμίες μας κάποιες φορές, γι’ αυτό και παίρνουμε  τον χρόνο  πίσω και τον κάνουμε  αποδοκιμασία,  απόρριψη,  αμφισβήτηση.

  Δεν καταλαβαίνουμε ότι τα δεσμά της αμαρτίας  ήθελε να σπάσει ο Ιησούς. Όταν τα καταφέρουμε,  με την αλλαγή και μετάνοια, τότε υγεία  θα  έχουμε και επιτυχίες στην ζωή μας. Ελεύθεροι θα λύνουμε με ευκολία τα αναπόφευκτα προβλήματα.  Διαβάσαμε λάθος τον ερχομό  Του  και τον σκοπό Του,  γι’ αυτό και στις εξετάσεις  μας μείναμε πίσω.

  Επαναλαμβάνονται  τα ιστορικά (κατά  τ΄ άλλα)  γεγονότα  μέσα  στην λειτουργική  συνήθεια της  Εκκλησία όχι ως  αναμνηστικά, αλλ’ ως διδακτικά.  Να είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας  και λογικοί  για τις αντιδράσεις μας. Όταν ζούμε  με σοβαρότητα  και υπευθυνότητα δεν θα μας  εκθέτουν τα πεπραγμένα  μας,  αντίθετα  θα μας επιβραβεύουν.

πηγή

Κυριακή Ε Νηστειών Δικαίωμα και δώρημα του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Ο Χριστός  στο αυριανό ευαγγέλιο  δεν προλέγει  απλά τι θα πάθει τις επόμενες  ημέρες,  αλλά τελικά και γιατί θα πάθει. Η πρωτιά, κατά τον Χριστό,  ανήκει στους τελευταίους,  σ’ όσους έχουν διάθεση υπηρεσίας.  Οι πρώτοι έχουν την θέση, οι τελευταίοι την χάρη της δικαίωσης και της ευλογίας.

  Ήξερε  ο Κύριος ότι πλησιάζει το τέλος, όχι βέβαια το οριστικό.  Έπρεπε εγκαίρως  να οριοθετήσει τις προτεραιότητες και το θέλημα των Αποστόλων Του, την επομένη στιγμή που δεν θα ήταν μαζί τους.  Κάθε διαδοχή έχει τις αιτίες της, τις διαφωνίες της, τις απώλειές της. Κάποιος θα ήθελε να ήταν ο διάδοχός Του  στην ιερή  συνοδεία,  βαρύ το τίμημα  όμως,  πικρό το ποτήρι μέχρι Σταυρού και θανάτου. Δεν ήταν εύκολο, γι’  αυτό και δεν μπορούσε να αναλάβει κάποιος.  Αντί τότε  για παράδοση  «εξουσίας», είχαμε αγανάκτηση από τους  μαθητές.

  Στα πρωτεία  όλοι είμαστε διαθέσιμοι, στην διακονία σκεπτικοί.  Στα εύγε, παρόντες,  στις  παρατηρήσεις, απόντες. Οι επιτυχίες  δικές μας, οι αποτυχίες  των άλλων. Δεν  βλέπουμε ρεαλιστικά,  αλλά συμφεροντολογικά. Η επιθυμία  για εξέλιξη και πρόοδο ευλογημένη είναι, αρκεί να ξέρουμε τις δυνατότητές μας και να αξιοποιούμε  τις δυνάμεις μας. Πολύ περισσότερο  όταν πρόκειται  για τις σχέσεις μας  με τον Θεό.

  Ζητούμε θέση ευκαίρως – ακαίρως.  Παρακαλούμε  τον Χριστό να μας έχει καλά μαζί  την οικογένειά μας και τελικά να μην πάθουμε τίποτα.  Για όλα αυτά  επικαλούμαστε  την χριστιανορθόδοξη  βάπτισή μας.  Ζητάμε θέση κοντά Του πριν το Σταυρό, όχι όμως κατά τον Σταυρό  ή μετά απ’ αυτόν.

  Δεν πάμε έστω στου ενός ληστή  την θέση  για να Τον παρακαλέσουμε να μας συγχωρέσει για τα λάθη μας,  αλλά από μακριά Τον  παρακολουθούμε  και τα κάνουμε πάθη.  Άλλες φορές  όντως πάμε δίπλα Του ή ως βλάστημοι του ονόματός Του ή ανεχόμενοι  ν’ ακούμε άλλους! Παρά ταύτα  ζητάμε, δεν ξέρουμε  όμως το αντίτιμο και τον αντίκτυπο. Είμαστε αδιάκριτοι ακόμα  και στα αιτήματά μας.

  Ο καιρός πάντως δεν χάθηκε.  Μπορούμε να  μάθουμε επιτέλους  τι θέλουμε. Τι βαρύτητα έχουν  τα ζητούμενα μας για εμάς και εάν είναι εφικτά και πραγματοποιήσιμα. Αλλιώς, στα λίγα θα έχουμε παράπονο,  στα πολλά θα είμαστε  ανήμποροι. Όποιοι από μας βρεθούμε  έτοιμοι  να Τον ακολουθήσουμε,  να ξέρουμε ότι υπάρχει  ανηφόρα και αμφισβήτηση,  χλεύη και απόρριψη.  Όταν τα δεχθούμε, όχι μοιρολατρικά,  αλλά καρτερικά και χριστιανικά, τότε τα αιτήματά μας δεν θα τα εκφράζουμε ως δικαίωμα, αλλά θα ικανοποιηθούν, θα μας  παρασχεθούν ως δώρα.

 Αρχιμ. Χρυσόστομος Χρυσόπουλος

Αδυναμία Αποστόλων, δύναμη Χριστού του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Άλλη μια φορά πρόβλημα νέου ανθρώπου απασχολεί  τον Κύριο και γεμάτος συμπόνια έρχεται και προσφέρει θεραπεία.  Το θαύμα αποδεικνύει την  αγάπη Του. Τα λόγια Του  δείχνουν την αγανάκτησή Του.  Βλέπει  την απιστία του γένους μας. Το ερώτημα «μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας;»  σφραγίζει την αντίδρασή Του.

Ο πατέρας  του δαιμονιζομένου  έχει πρώτος απελπιστεί  από το χρόνιο πρόβλημα  του παιδιού του και τώρα απελπίζεται πιο έντονα,  όταν βλέπει την αδυναμία των μαθητών του Χριστού. Εκεί  είχε τις ελπίδες του. Δεν βρήκε όμως  την επιθυμητή ανταπόκριση,  την ίαση.

Σε ανάλογες περιπτώσεις ο Κύριος ήταν η πρώτη και άμεση επιλογή. Εδώ οι μαθητές Του στα μάτια του βασανισμένου  πατέρα φαίνονται  ως σίγουρα  ικανοί να αλλάξουν την κακή σχέση του νεαρού με τον περίγυρό του. Είχε γίνει σημείο κακής αναφοράς. Η θάλασσα  και η φωτιά ήταν οι «φίλοι»  του.  Η εκεί  βουτιά  του ήταν λύση στο αδιέξοδο που τα πονηρά  δαιμόνια τον οδηγούσαν.

Μια προσευχή,  παρ’ όλα αυτά,  είναι αρκετή για ν’ αλλάξει  την κατάσταση, η απελπισία να παραχωρήσει την θέση της στη χαρά για το θαύμα. Με λίγες  κουβέντες  που θα εκστομίσει ο Ιησούς  θα μας λυτρώσει.  Η ομολογία  της δικής μας πίστης γίνεται η πόρτα  για να περάσουμε στον κόσμο  των υγιών σωματικά και πνευματικά ατόμων.  Η πίστη που θα δείξουμε  θα μας κάνει συγκάτοικους  ανθρώπων λογικών  και όχι υποχείρια  δαιμόνων  με παρενέργειες βλαβερές  σε προσωπικό και κοινωνικό  επίπεδο.

Ο πατέρας είχε  ένα παράπονο,  πήγε στους μαθητές Του και εκείνοι δεν κατάφεραν  το ποθητό. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς.  Τις πληγές σώματος  ή ψυχής,  τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας,  θέλουμε μεν  να τα λύσουμε αλλά  όμως με οποιονδήποτε  τρόπο.  Γι’ αυτό και  απογοητευόμαστε. Η συνεργασία μας  με ακατάλληλα  άτομα  φέρνει αποτυχία.  Το ανεκπλήρωτο αίτημα διαιωνίζεται, χειροτερεύει  το πρόβλημα.  Αν προστρέχαμε  έγκαιρα και μόνον στον Θεό, τότε δεν  θα φερόμασταν επιπόλαια και σίγουρα  θα κερδίζαμε. Θα βλέπαμε επιτέλους το χέρι που απλώνεται  μπροστά μας  για να μας  απαλλάξει από δαιμόνια  πολλά και διάφορα.  Στοιχείο  αναγνώρισης  είναι οι πληγές  από τον Σταυρό. Εκείνος μόνο  θα μπορούσε  να σταυρωθεί  για την σωτήρια θεραπεία  των παιδιών Του και να χαρίσει την απαλλαγή από ασθένειες.

  Οι περισσότεροι γύρω μας  ζητούν ανταλλάγματα,  πολλά και μεγάλα,  για να μας εξυπηρετήσουν.  Πουθενά και κανένας δεν λέει ότι με λίγα λόγια και μικρές κινήσεις  θα  πετύχουμε  απείρως  πολλαπλάσια  απ’ ότι ζητήσαμε. Η αγάπη  του Χριστού δεν ζητά  τίποτα περισσότερο  από την πίστη. Όταν  διαπιστώσει την ύπαρξη της  ή  όταν  ακούσει την ομολογία της,  δεν  αρνείται το θαύμα Του.

  Ο Χριστός  έρχεται  όχι για να διδάξει απλά  και μόνο. Δεν κάνει άμβωνα κάθε  πόλη και γειτονιά  του τόπου του για άσκηση μονολόγου.  Προχωρεί παραπέρα, δίνει τον λόγο  και στον άλλο, τον ρωτά  και αποφασίζει.  Ο νέος της  ευαγγελικής περικοπής  ομολόγησε  την πίστη του και θεραπεύτηκε. Σπάραξε  και έφυγε  το δαιμόνιο.  Η  ομολογία  έφερε  την θεραπεία και εκείνη  την κοινωνικότητα. 

Σεραφείμ: Ο ευθύς στους λόγους του και τους τρόπους του του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Κάθε ημέρα  του χρόνου κρύβει  και κλείνει μια επέτειο. Έτσι,  η 10η Απριλίου  έρχεται για να μας θυμίσει  τα δεκαπέντε χρόνια από τότε  που ο μακροβιότερος  Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος  κ. Σεραφείμ (oΤίκας)  άλλαζε  κεφάλαιο στην ζωή του.  Τελείωνε αυτό των 85 ετών και άνοιγε  εκείνο  της αιωνιότητας.
  Αρχή της ζωής  του ήταν το 1913  στο Αρτεσιανό Καρδίτσας,  την συνέχισε  στην Αθήνα για σπουδές και ως κληρικός, την πέρασε  διαδοχικά ως Μητροπολίτης από τις Μητροπόλεις Άρτας και Ιωαννίνων.  Σταθμός  στην ζωή του σημαντικός  ήταν η έμπρακτη  συμμετοχή  του στον αγώνα  κατά των κατακτητών Γερμανών, μέσα  από αντιστασιακές  ομάδες. Εμψύχωνε  διαρκώς με τα πατριωτικά του  κηρύγματα  στρατιώτες και αντάρτες,  όπως και τον άμαχο πληθυσμό. Την τελείωσε πάλι στην Αθήνα,  ως  Αρχιεπίσκοπος. Η διακονία  του παντού και πάντα είχε σφραγίδα  ευανάγνωστη και ανεξίτηλη,  ήταν σφραγίδα  προσφοράς και αγώνων.
  Μπορεί να μην είχε  πανεπιστημιακές περγαμηνές και ιδιαίτερες γνώσεις, είχε λάβει όμως αριστείο  φιλανθρωπίας  σ’ όλο το πλάτος  των δυνατοτήτων του και των απαιτήσεων.  Από τότε που έδινε  τρόφιμα και σίτιζε  τους πολεμόπληκτους  ενορίτες του,  μέχρι  την ίδρυση και συντήρηση  ιδρυμάτων, όπου η Εκκλησία  τον  καθιστούσε  Επίσκοπο και Ποιμένα.  Λύγιζε  εμπρός στον ανθρώπινο πόνο,  το δάκρυ στα μάτια  των ανήμπορων  το μετέτρεπε  σε  αποφασιστικότητα  για πρωτοβουλίες  και δράση,  μέχρι την τελική νίκη.

  Ανεπιτήδευτος  και άμεσος στην συμπεριφορά,  αυθόρμητος και αυθεντικός στις εκφράσεις, λιτός και απέριττος  στην εμφάνιση, μεγαλοπρεπής στην Θεία Λατρεία.  Είναι στοιχεία  που τον χαρακτήριζαν  ως  άνθρωπο  ειλικρίνειας  και άφοβο  να δει τον άλλο  κατάματα, ακόμα και μέσα από τον φακό της τηλεόρασης. Με τον  χαρακτηριστικό  του τρόπο  στο λεξιλόγιο  και στις κινήσεις, μιλούσε  την γλώσσα της  αλήθειας. Ήταν ευθύς  στους τρόπους  του και στους λόγους του.
  Αγαπούσε τους  κληρικούς και όπου τους  συναντούσε  τους αντιμετώπιζε  με έκδηλη  στοργή  και πατρικό ενδιαφέρον.   Σίγουρα  έκανε και λάθη  στην ζωή του,  οι επιλογές  του κάποιες φορές δεν ήταν  και οι καλύτερες.  Ποιος άλλωστε  μπορεί  ν’ αποφύγει  τις κακοτοπιές και τις λάθος εκτιμήσεις.
  Δεν μπορούμε  όμως να ξεχάσουμε ότι με νηφαλιότητα  και μεθοδικότητα  εκείνος  έφερε την ηρεμία  στην διοίκηση  της Ελλαδικής  Εκκλησίας, που είχε ταλαιπωρηθεί  από την καταπάτηση  κάθε έννοιας δικαίου και κανονικότητας  την  παρελθούσα  επταετία,  περίοδο που  το εκκλησιαστικό  καθεστώς ήταν πιο στυγνό, άδικο  και βίαιο ακόμα  και από την πολιτική  δικτατορία.  Ο καταστατικός χάρτης της  Εκκλησίας  της Ελλάδας (του 1977)  είναι ο αψευδής  μάρτυρας  των  φιλοπρόοδων  φρονημάτων του και της θέλησής  του για ουσιαστικό  εκδημοκρατισμό  των δομών  διοίκησης  και λειτουργίας  της ποιμένουσας  Ελλαδικής Εκκλησίας.
  Δέχθηκε κατά καιρούς κριτικές  άδικες  τις περισσότερες  φορές από τους  ευεργετημένους  απ’ εκείνον. Δεν δίστασε να έρθει  σε ρήξη με ισχυρούς της πολιτικής,  για χάρη  του καλώς  εννοούμενου συμφέροντος  της  Εκκλησίας. Είχε  τον τρόπο του να κάμπτει  τα όποια  αντιεκκλησιαστικά  τους αισθήματα. Δεν πρέπει  να ξεχαστεί ότι  ενδοεκκλησιαστικές κρίσεις  δεν φάνηκαν ή δεν αναπτύχθηκαν  χάρη στην δική του στάση.  Δεν  πολυλογούσε  με επιχειρήματα,  μιλούσε με την σιωπή  του  και τα κατάφερνε  καλά.  Με περηφάνια  και  χιούμορ  αντιμετώπισε  και δεόντως  απάντησε  στα σενάρια  «διαδοχολογίας»,  ενώ  βρισκόταν  ακόμα στην ζωή.
  Στην δεκαπενταετή επέτειο αλλαγής  του θυσιαστηρίου του, από το  επίγειο  στο επουράνιο, καταγράφηκαν γραμμές λίγες και απλές  για τον αξέχαστο  Αρχιεπίσκοπο  Σεραφείμ.  Ό,τι έπραξε  με λόγια και έργα, ο Θεός και η ιστορία  υπάρχουν  για να τον κρίνουν με συγκατάβαση.  Δίδαγμα έχουμε λάβει όλοι, κληρικοί και λαϊκοί.  Αυτοί  που τον γνώρισαν  άμεσα και εκείνοι που δεν τον γνώριζαν  προσωπικά  αλλά πάντως περίμεναν  υπομονετικά  να  φιλήσουν το χέρι του  άψυχου «παππού» και όλοι να τον  παρακαλούν  να τους ευλογεί  τώρα  και απ’ εκεί.  

πηγή

Σταυροφόρων συμπόρευση του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Η αυριανή  γιορτή μπορεί να  μην έχει ιστορικά συγκεκριμένα στοιχεία (όπως η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού), έχει καθιερωθεί όμως για πνευματικούς λόγους.  Βρισκόμαστε  στην μέση της Μεγάλης  Τεσσαροκοστής.  Μας προτάσσει για προσκύνηση  τον Τίμιο Σταυρό η Εκκλησία,  για να κοιτάξουμε  τους  ώμους μας.  Εκεί θα υπάρχει  ένας  ή περισσότεροι σταυροί.  Όταν τους ζυγίσουμε  με  εκείνους του Κυρίου δεν θα είναι  όμοιοι,  θα είναι  όμως ισοβαρείς  με τις δυνάμεις μας.  Η Θεία Πρόνοια το επιτρέπει, για να μην απογοητευόμαστε, να μην καμπτόμεθα  εύκολα.

  Πολλοί και διάφοροι είναι οι Σταυροί μας.  Ξεκινούν  από προβλήματα  υγείας,  περνούν  από την ανεργία και την φτώχεια,  την ξενιτειά  και την ορφάνια, για να φτάσουν στην  ανατροφή των παιδιών που δυσκολεύει μέρα με την ημέρα, και στις διανθρώπινες σχέσεις που περνούν κρίση  ακόμα και για ασήμαντα θέματα.  Καρφωνόμαστε σε  κάθε λογής σταυρό  με καρφιά τα λόγια των άλλων που κρύβουν  κακία ή δείχνουν κακεντρέχεια.  Με  καρφιά αδικίας ή  συκοφαντίας,  πένθους ή απογοήτευσης.  Είμαστε  βέβαια σταυροφόροι στην βιωτή μας,  όμως πρέπει να είμαστε και ελπιδοφόροι  στην πορεία μας.

  Ο προσωπικός μας Γολγοθάς  θα δώσει αργά ή γρήγορα  την θέση του στο μνήμα. Εκεί ας  θάψουμε τις αμαρτίες μας, τις αστοχίες μας,  όσα μας έκαναν οι άλλοι. Η  ταφόπλακα  ας καλύψει την πτώση μας  και πλέον  ας αναμένουμε την ανάσταση  της δικαίωσης  και της  λύτρωσης,  από τον Εσταυρωμένο  Θεό της αγάπης.

  Δεν είναι λόγια  παρηγοριάς αλλά βεβαιότητα καρδιάς. Αν πιστέψουμε  στον Σταυρό του Κυρίου,  τότε θα είμαστε  οι όντως αναστημένοι δίπλα Του.  Διδάσκει  ο Κύριος αύριο  την άρση του Σταυρού,  όχι γιατί είναι μόνο δικός Του,  αλλά γιατί υπάρχει και δίπλα μας ακριβώς. 

  Θα περιφέρει  η Εκκλησία  αύριο τον Τίμιο Σταυρό  και ταυτόχρονα  θα κάνει τους λόγους του Κυρίου  προσκλητήριο, για να πάρουμε  όλοι μας  τους σταυρούς μας και να συμπορευτούμε  στο πλευρό Του.  Δεν είμαστε μόνοι.  Αυτό  είναι που κάνει να αισθανόμαστε  τους  αναπόφευκτους  σταυρούς μας  άλλοτε ελαφρύτερους και  κάποτε να τους βλέπουμε και ως ευλογία.  Θα δούμε και αυτούς που δεν κατανοούν  τον σκοπό του Σταυρού  και δεν  αντέχουν το βάρος του, όσο μικρό  ή παροδικό  και αν είναι, να συμμετέχουν. Είναι  εκείνοι που θέλουν την ζωή τους  γεμάτη ανέσεις, απροβλημάτιστη  και άπικρη.  Μπορεί να είναι έτσι;  Όχι!  Είναι μυστήριο λοιπόν ο Σταυρός.  Αν δεν ήταν,  θα είχαν  και οι θνητοί την  δυνατότητα να τον βαστάζουν στους ώμους τους και δεν θα ήταν έργο μόνον  Χριστού για την δική μας ζωή και λύτρωση.  Άλλοι όμως  αίρουν τους σταυρούς ως μιμητές Του και άλλοι ως της απιστίας τους  σφραγίδα.

  Ο Σταυρός που θα δούμε να τοποθετείται  αύριο, όπως  και την Μεγάλη Πέμπτη στο μέσον του  Ναού μας δεν είναι απλό όριο θανάτου αλλά αρχή  ζωής και πέρασμα  στην ανάσταση. Δεν έμεινε  εκεί  άφωνος  ο Θεός,  η ανθρωπότητα έμεινε άφωνη που  είδε τον Θεό εκεί πάνω. Η εσταυρωμένη και πονεμένη ανθρωπότητα  εκεί στον Τίμιο Σταυρό βλέπει την αντοχή  της, εκεί αναμένει  την δικαίωσή  της. Ο Σταυρός του Ιησού από  όπλο  τιμωρίας  γίνεται σύμβολο επανάστασης  της αγιότητας  έναντι της αμαρτίας,  της  αφθαρσίας  έναντι της φθοράς,  της ζωής έναντι  του θανάτου.

  Λιγοστεύουν  οι ημέρες  που θα δούμε  στον Σταυρό  του Κυρίου μας  στον Γολγοθά.  Γίνονται όμως περισσότεροι και οι πειρασμοί,  μήπως παρακολουθούμε με δάκρυα  μια ρομαντική ιστορία  και με συγκίνηση την ιερή πορεία, αυτού του ίδιου του Θεού.  Ότι έπραξε  δεν το έκανε για την δική Του  προβολή και καταξίωση. Δεν είχε ανάγκη να δείξει  την δύναμή Του.  Να μας δώσει ελπίδα θέλει η Εκκλησία  προτείνοντας ενώπιόν μας γα προσκύνηση.  Η ανανέωση  παντού και πάντα χρειάζεται.  Όταν μάλιστα  οι αντιστάσεις μας λιγοστεύουν  ή φαίνονται  ανίσχυρες  για μάχες πνευματικές, έρχεται ο Χριστός, όχι ως σταυρωμένος αλλ’ ως συγκυρηναίος. 

ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΝΗΣΤΕΙΩΝ Πρέπει κάτι να χαλάσουμε του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Για άλλο ένα  θαύμα,  μέσα  από τα δεκάδες,  θα  μας μιλήσει αύριο  το ευαγγελικό ανάγνωσμα. Η Καπερναούμ, η παραθαλάσσια  πόλη, τον Κύριο δέχεται για μια ακόμη φορά.  Η φήμη Του μεγάλη,  προτρέχει  της επίσκεψης  και γίνεται η αιτία  να γεμίσει  ασφυκτικά το σπίτι που φιλοξενούσε  τον Δάσκαλο και Σωτήρα μας.

  Η περιγραφή του Ευαγγελίου μόνο χαρά θα  έπρεπε να φέρει. Ο λαός διψά  για λόγο αγαθό,  βρίσκει για μια ακόμη φορά τον καταλληλότερο  των Ιεροκηρύκων και  συρρέει  όπου Εκείνος βρίσκεται.  Ο Χριστός ως  αληθινή και ανεξάντλητη  πηγή  σοφίας είναι εκεί,  εκτιμά το πλήθος, περισσότερο εκτιμά  την κίνηση τεσσάρων ατόμων -  φίλων ενός παραλυτικού.  Κοινό σημείο  όλων η πίστη  ότι μόνο Εκείνος θα θεραπεύσει. Μόνη λύση  για να Τον πλησιάσουν είναι το άνοιγμα  της στέγης και απ’ εκεί  να  κατέβει με προσοχή το κρεβάτι του  αρρώστου.  Θα γίνει θαύμα μ’ έναν λόγο Του.  Λίγα άτομα  έκαναν την διαφορά,  λίγα λόγια  έδειξαν  το θαύμα. Οι ανατροπές της ζωής  δεν χρειάζονται  πολλούς, αλλά λίγους  και καλούς.  Οι  μεγάλες επαναστάσεις  ξεκίνησαν  μ’ ελάχιστους, ωφέλησαν  αμέτρητους.

  Ο Χριστός εκτίμησε  την πίστη όχι μόνο του παραλυτικού, αλλά και των συνοδών του, ήταν άλλωστε  έμπρακτη και  εφευρετική. Ο Θεός έδωσε  δύναμη εσωτερική τόσο στον άρρωστο όσο και στους φίλους του, ξεπεράστηκαν  τα όποια εμπόδια και έγινε η συνάντηση. Τόλμη  χρειάστηκε,  η λύση βρέθηκε, δόθηκε άφεση  αμαρτιών και  η θεραπεία ήρθε  ως θείο δώρο  στο  ταλαίπωρο  παιδί Του. Είναι η ίδια δύναμη  που προσφέρει ο Κύριος  σ’ όσους από εμάς θέλουμε να  Τον πλησιάσουμε,  αλλά συναντούμε πειρασμούς  και αναχώματα. Γίνεται όμως η υπέρβαση, στεκόμαστε εμπρός Του και ενώπιον όσων  μέχρι πριν λίγο μας  οίκτιραν για τα παθήματά μας. Είναι εκείνοι που  αγνοούν  ότι ο τελευταίος λόγος πάντοτε είναι του Χριστού ο και πάντα σωτήριος και χαροποιός.

  Του παιδιού τα πρώτα βήματα  χαρά  δίνουν στο  ίδιο  και στον περίγυρό του. Είναι η ίδια  η χαρά που δοκίμασαν  οι περισσότεροι  από όσους είδαν αυτά που συνέβησαν  σε μια γειτονιά της Καπερναούμ.  Ο Χριστός δεν λέει μεγάλα λόγια,  κάνει μεγάλα θαύματα.  Με τον τρόπο  Του προσκαλεί και τον καθένα μας  να πλησιάσουμε το  σπίτι Του, τον Ναό  και  εκεί να δούμε πνευματικά και σωματικά παραλυτικούς να φεύγουν αλλαγμένοι ριζικά. Η έξοδος μάλιστα  τους βρίσκει πολύ δυνατούς,  σαν τον θεραπευμένο  παραλυτικό της  Ευαγγελικής περικοπής. Είχε  δυνάμεις αρκετές  να κουβαλάει πλέον  αυτό που  τον κουβαλούσε μέχρι πριν λίγο, το κρεβάτι που κάποτε  ήταν βάσανο  ακινησίας και τελικά έγινε τρόπαιο  θεραπείας.

  Προσωπική  επικοινωνία με τον Θεό χρειάζεται,  χωρίς  ενδοιασμούς,  χωρίς σκεπτικισμούς. Οι γραμματείς  δεν ξέφυγαν  από την αμφισβήτηση. Οι πολλοί άκουγαν,  οι τέσσερεις έπραξαν. Εκείνοι παρέμειναν πορωμένοι και  ταυτόχρονα  απορημένοι.  Η  σκέψη  κρυφή, η προκατάληψη  έκδηλη. Για μια ακόμη φορά ο Κύριος τους αντιλαμβάνεται  και τους αποστομώνει.  Συγχωρεί  τις αμαρτίες  και θεραπεύει  το σώμα του παραλυτικού. Μας γνωρίζει όλους καλά.

  Για να βρούμε την  θεραπεία μας  από παραλυσίες  σωματικές  ή πνευματικές,  πρέπει κάτι να χαλάσουμε.  Πρώτα  τις σχέσεις μας  με τον κόσμο που μας θέλει μακριά από τον Θεό, που χαίρεται να μας βλέπει  καθηλωμένους  στην αμαρτωλή  καθημερινότητά μας  και η προοπτική ανάτασης  να είναι μόνον  αφορμή για περί υπομονής κήρυγμα  και ποτέ  ορατή  ίασης απόδειξη.  Ο Χριστός  θεραπεύει, ανασταίνει, συγχωρεί. Οι άλλοι απλά  Τον παρακολουθούν, Τον σχολιάζουν. Όταν τους αντιληφθούμε  και τους αφήσουμε  στην «σκέψη» τους, θα βρεθούμε ενώπιόν Του και θα μας πάρει  πρώτα τις αμαρτίες  και ύστερα  το «κρεβάτι» των βασάνων μας. 

Κυριακή της Ορθοδοξίας Επιλογή και ευθύνη του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Το γεγονός  που θα θυμηθούμε  αύριο έχει τα ιστορικά  του στοιχεία. Αν μείνουμε  όμως μόνο σ’ αυτά,  θα  είναι αντικείμενο έρευνας από  αντίστοιχους μελετητές.  Επειδή όμως είναι στιγμές  της Εκκλησίας  με θεολογικές προεκτάσεις,  γι’ αυτό και γίνονται  γιορτή και πανηγύρια,  Θεία  Ευχαριστία και λιτανεία. Δεν γιορτάζει απλά η Εκκλησία  τον θρίαμβό Της έναντι  όσων υποβάθμιζαν  ή υπερτόνιζαν  τότε, και επί αιώνες,  τις ιερές  Εικόνες.  Θυμάται  εορταστικά  την λάμψη της αλήθειας και την  δογματικά εμπέδωση  της διδασκαλίας Της,  ότι η τιμή  διαβαίνει στο εικονιζόμενο πρόσωπο και όχι στο υλικό επάνω στο οποίο ιστορήθηκε. Ορθά  αποφάσισε,  ορθά πιστεύει,  ορθά διδάσκει,  ορθά πράττει  πλέον.

  Γιατί έχει  την γιορτή στην αρχή της Μεγάλης  Τεσσαρακοστής;  Η Εκκλησία  θέλει,  εκτός των άλλων, να μάθουμε  έγκαιρα  και έγκυρα  για ποιόν θ’ ακούσουμε,  ποιον θα προσκυνήσουμε, ποιον θα κλάψουμε, ποιόν θα συγκινηθούμε, τις ερχόμενες ημέρες. Θα ασπασθούμε ξύλα  αγιογραφη-μένα  και πανιά κεντητά ή τον Θεό  και Λυτρωτή  που πάσχει για εμάς ;  Αν Τον δούμε  μέσα από άψυχα  αντικείμενα  θα είναι και ο παροδικός επισκέπτης  του εορτολογικού κύκλου,  αν Τον αντικρύσουμε  ως μόνιμο κάτοικο της  ζωής μας τότε  θα  έχουμε  επικοινωνία  μαζί Του μόνιμη, ζώσα και σωτήρια.

  Ερώτημα  μπορεί να πλανάται,  καλοπροαίρετα ή όχι,  τι είναι  Ορθοδοξία;  Ορθοδοξία είναι η Γραφή  και τα δόγματα, τα ιερά  μυστήρια και οι  Ακολουθίες,  οι Άγιοι και  οι Όσιοι με τα  θαύματά τους, οι Πατέρες  και τα κείμενά τους,  οι ύμνοι  και οι εικόνες,  η ομολογία  κάποιων και ο αγώνας των πολλών,  οι Ναοί μας  από τους μεγάλους έως και τα ξωκλήσια μας, τα  κεριά και το θυμίαμα,  οι νηστείες  και οι γιορτές μας,  ο κλήρος και ο μοναχισμός, η εντός και εκτός  ιεραποστολή, τα Μοναστήρια και η Βυζαντινή  Μουσική μας.  Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε  με όρους  λαϊκής αγοράς,  να επιλέξουμε  τι  μας εξυπηρετεί προσωπικά  αλλά τι μας συμφέρει σωστικά. Όλα γράφουν  ιστορία εμψύχων και άψυχων,  που διασώθηκαν  με αγώνα, που πολεμήθηκαν και συκοφαντήθηκαν, κάποιοι  τ’ αρνήθηκαν  έντονα και άλλοι  τα υπερασπίσθηκαν  αιματηρά.

  Όποιος, όσο και όταν  επιλέγει ή δεν πιστεύει  κάτι απ’ αυτά,  ξεφεύγει  από τον δρόμο της ορθής πίστης  και της ορθής πράξης. Η συνολική  αποδοχή των παραπάνω, συνιστά πλέον και ορθή  διδασκαλία δια του παραδείγματος  ή του διαλόγου. Δεν είναι απολιθωμένα  απομεινάρια  του παρελθόντος,  όσο βαθιά και αν το αγγίζουν. Είναι απτές  αποδείξεις  κληρονομιάς  που υπογράφηκαν  με ιδρώτα και με αίμα,  με αγώνα σαν  εκείνων που θυμόμαστε  και τιμάμε  αύριο.

  Πρέπει να διευκρινιστεί  και το εξής :  η  υποτίμηση, όλων ή κάποιων  απ’ αυτά  είναι ίδια και με την υπερτίμηση,  την ίδια ζημιά  επιφέρουν. Όποιοι  κατά καιρούς υπερθεμάτισαν ή απομόνωσαν  κάτι, έφτασαν  στον θρησκευτικό φανατισμό, στο σχίσμα,  και στην  απομόνωση. Δημιουργήθηκαν τέτοιες  πληγές στο Εκκλησιαστικό Σώμα, σαν αυτές των αιρετικών και των αποσχίσεων τους.  Η  αυτοανακήρυξη  μικρών θρησκευτικών ομάδων  ως «γνησίων  ορθόδοξων χριστιανών», αφ’ ενός  δημιούργησαν  ρήγμα  στις  διορθόδοξες  σχέσεις  και την ψευδαίσθηση  ότι μόνο εκείνοι βρίσκονται  στην αληθινή κιβωτό της σωτηρίας, αφ’ ετέρου δε υποβαθμίζουν  το σωτηριολογικό έργο  του Κυρίου,  σαν να αφορά  αυτούς τους λίγους  και δήθεν μόνο  εκλεκτούς. Στην ορθοδοξία  τίποτα δεν κρύπτεται, αλλά αποκαλύπτεται,  βάσει του αγώνα που διεξάγει  ο καθένας  και  την ταπείνωση  που διαθέτει.  Αντίθετα, κάποιοι δεν ψάχνουν  την Εκκλησία,  αλλά δημιουργούν «Εκκλησία»  δήθεν  για  να σώσουν, παραμένουν όμως σε σκοτάδια και παρασύρουν  και άλλους δύστυχους.

  Πρέπει κάποτε  η ορθοδοξία  να  υπερβεί  από τον πειρασμό  του κομπασμού του παρελθόντος (όντως  ένδοξου) και να προσφύγει  στον επαναπροσδιορισμό  της  Ιεραποστολής  Της όχι μόνο σ’ αυτούς  που δεν άκουσαν  για τον Χριστό,  αλλά και πολύ περισσότερο  σ’ αυτούς  που βαφτίστηκαν  στο  όνομα του Χριστού. Εύκολα  οι χριστιανοί ξεχνούν  το γιατί  και  ποτέ  δεν μαθαίνουν  το  πώς. Η εμπειρία των 20 αιώνων  έδειξε ότι αρκετές φορές  έμεινε η Εκκλησία  με ένα αριθμητήρι στο  χέρι μετρώντας  κεφάλια  και όχι ψυχές.  Το ότι σήμερα  εντονότερα  συζητείται  το ζήτημα  αυτό και από υπεύθυνα  χείλη, δείχνει  όχι μπορεί ορθά να πιστεύουμε, αλλά  καθόλου να πράττουμε.

  Όσο  θεωρούμε  την Εκκλησία  όμιλο  καλών και  πιστών ανθρώπων,  τόσο Την υποβιβάζουμε  από πίστη σε  σύλλογο,  από βίωμα  σε κόσμο.  Γι’ αυτό και υπήρξαν  διαιρέσεις.  Πολλοί είδαν  την Εκκλησία  του Χριστού, όχι με κριτήρια  αγιοπνευματικά  και εσχατολογικά, αλλά με  ελατήρια προσωπικά  και συμφεροντολογικά. Για τον λόγο αυτό δημιούργησαν κάθε λογής  «Εκκλησίες» με επινοήσεις αυθαίρετα  προσωπικές και προτεσταντικές.

  Δεν λιτανεύονται  εθιμοτυπικά και αυθαίρετα αύριο  τις εικόνες  του Κύριου και των Αγίων σε  ανάμνηση  ιστορικού γεγονότος.  Διατρανώνει  η Εκκλησία έμπρακτα ότι μόνο  εκείνη έχει το δικαίωμα  να λιτανεύει  τον Χριστό στην κοινωνία,  Εκείνη μόνο  να Τον διδάσκει δια του κηρύγματος, Εκείνη μόνο  να Τον  χαρίζει  δια της Θ. Ευχαριστίας.

  Η Ορθόδοξη  Εκκλησία,  παρ’ όλες τις διαφωνίες  και τα προβλήματα  (ανθρώπινα είναι), παραμένει αγωγός της  θείας  Χάριτος  και ο αρωγός  στα ποικίλα  προβλήματα  των παιδιών Της. Πνεύμα  ορθής μαθητείας,  διδαχής και πράξης  χρειάζεται.  Έτσι, ούτε σχίσματα,  ούτε  διαιρέσεις  θα  Την ταλαιπωρούν και θα  εξορίζουν κάποιους  από την μάνδρα Της.  Όταν ο  εγωισμός  είναι  υπεράνω  της διδαχής  Της, θα  γεννιόνται  αιρέσεις  και παρεκτροπές. Όταν  η υπακοή  στην γνώμη  των πολλών υπάρχει, τότε θα  σφυρηλατείται  η ενότητα. Δική μας η  επιλογή  δική μας και η ευθύνη. 

Διχαστικός(;) ο λόγος του του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Αύριο ο λόγος του Κυρίου ακούγεται ως διχαστικός.  Θα  Τον ακούσουμε να χωρίζει τα παιδιά Του σε φιλάνθρωπους και μη.  Εμείς για να βρούμε άλλοθι για την απραξία μας θα του πούμε ότι είναι Θεός που διαιρεί,  αντί να ενώνει.  Στην ουσία όμως  τα λόγια Του έρχονται ως συνέχεια των επιλογών μας  και των πράξεών μας. Απλά, στο Ευαγγέλιο θα μάθουμε τα κριτήρια της  σωτηρίας μας.  Είναι μια ευκαιρία να αρθούν οι παρεξηγήσεις  και οι παρερμηνείες για το ποιοι και πώς θα σωθούν.

  Εμείς με τα δικά μας κριτήρια έχουμε  διαιρέσει  εκ των προτέρων  τους συνανθρώπους μας  σε εκείνους που θα βοηθήσουμε και σε αυτούς  που θα αρνηθούμε  την συμπαράστασή μας.  Ο λόγος Του έρχεται ως κριτής των πεπραγμένων μας και ως επιβράβευση ή μη των έργων μας.

  Τι είναι όμως φιλανθρωπία; Φιλανθρωπία είναι η έμπρακτη αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Είμαι φιλάνθρωπος σημαίνει ότι κατανοώ τις ανάγκες του συνανθρώπου και προσπαθώ να τις θεραπεύσω όποτε και όπως μπορώ.  Ο Κύριος  με τον αυριανό λόγο του αποδοκιμάζει την απουσία  γνήσιων φιλανθρωπικών συναισθημάτων και για να κάνει πιο άμεσα αντιληπτό τον λόγο Του, ταυτίζεται με εκείνους που δυστυχούν .

  Η άσκηση φιλανθρωπίας  από τους χριστιανούς δεν υποκαθιστά το κράτος και τις υπηρεσίες του. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα  του σήμερα δημιουργεί την εντύπωση ότι κάνουμε φιλανθρωπία  για να το δουν  οι πολλοί και όχι ο Ένας.  Η επισήμανση από τον Ιησού του τί θα μάς συμβεί, αν η φιλανθρωπία είναι ανύπαρκτη, δεν έχει σκοπό να τρομοκρατήσει αλλά να διορθώσει.   Ο Κύριος  μπορεί να κρίνει τις πράξεις μας και μάλιστα δίκαια, γιατί μας μίλησε όχι μόνο παραβολικά αλλά και εμπειρικά.  Είναι οι εμπερίστατοι κριτήριο διαχωρισμού και κρίσης, γιατί και ο Ίδιος έχει έρθει στην θέση τους. Πείνασε, δίψασε στον Σταυρό, φυλακίσθηκε  άδικα, αρρώστησε,  βρέθηκε σε ξένο τόπο κατά την Γέννηση και σε ξένο χώρο κατά την Ταφή. Φροντίζει τους άλλους που περιμένουν την συμπαράσταση,  ακόμα και μ’ έναν λόγο ή χαμόγελο.

  Δεν ζητά ο Ιησούς από τους άλλους να πράξουν,  χωρίς Εκείνος  να το έχει κάνει. Μάς  έντυσε  με αγιότητα, μάς πότισε  με ελπίδα,  μάς θεράπευσε από τις αμαρτίες,  μάς  ελευθέρωσε  από την φυλακή των παθών μας, μάς έκανε οικείους Του. Αρκετές όμως είναι οι φορές που δεν ανακαλύπτουμε,  δεν αξιοποιούμε, δεν δοξολογούμε για τις φανερές και αφανείς ευεργεσίες Του. Παραμένουμε και επιμένουμε σε καταστάσεις  πνευματικής φτώχειας και ό,τι αυτή συνεπιφέρει.

  Ταυτόχρονα πρέπει να επανεκτιμήσουμε την άσκηση της φιλανθρωπίας.  Πρέπει κάποτε  να της βγάλουμε το ένδυμα της προβολής και να την ντύσουμε  με αφιέρωση.  Πρέπει ακόμη να επαναπροσδιορίσουμε  τις σχέσεις μας με τους άλλους, πάσχοντες και συμπάσχοντες. Τα προβλήματα των άλλων μπορεί να έρθουν και στην δική μας βιωτή. Ο Χριστός  αποδίδει  ειδική τιμή και περιποίηση σ’ όσους  φροντίζουν και φιλοξενούν εκείνους που το έχουν ανάγκη.

  Ταυτόχρονα, πρέπει και να αναρωτηθούμε όχι μόνο τι κάναμε για τον διπλανό μας,  αλλά και γιατί το πράξαμε.  Γιατί μας  το λέει ο Χριστός; Γιατί  μας βλέπει Εκείνος; Γιατί μας βλέπουν οι άλλοι;  Μεταξύ των τριών αυτών  περιπτώσεων χάνουμε κάποιες φορές τον μισθό του φιλάνθρωπου και ονομαζόμαστε καιροσκόποι και εκμεταλλευτές  του πόνου και της δυστυχίας  του άλλου. Ενώ  οι άλλοι ωφελούνται  της «φιλανθρωπικής μας δράσης»,  εμείς  χάνουμε και αυτοκαταδικαζόμαστε.  Κάνουμε  καλό στους άλλους  και  κακό  στον εαυτό  μας.

  Ταξίδι η ζωή μας  με συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης. Δεν μπορεί να μην σταματήσει στα λιμάνια των προβλημάτων των άλλων.  Η παροχή κάθε βοήθειας  είναι ανεφοδιασμός ψυχής.  Η συνέχιση της πορείας  χωρίς αυτή τη στάση  θα καταλήξει σε  αποτυχία και ναυάγιο.  Δεν θα βρεθούμε ποτέ κοντά Του και δεξιά Του. 

πηγή

Γέφυρα η συγνώμη του... του Αρχιμανδρίτου Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Το αυριανό Ευαγγέλιο  δεν καταγράφει κρίση σε σχέσεις τυχαίων ανθρώπων, αλλά κρίση πατέρα και γιού. Ο δεύτερος ζητεί το μερίδιό του από την πατρική περιουσία,  του δίνεται και φεύγει μακριά από το πατρικό σπίτι.  Θέλει να ζήσει στο εξής με πλήρη αυτονομία,  ανεξάρτητος οικονομικά, αδέσμευτος  οικογενειακά.

Απαίτησε και πέτυχε  να λάβει  την περιουσία που του αναλογούσε.  Διαλέγει στην συνέχεια το περιβάλλον που επιθυμούσε με πάθη και αδυναμίες,  με γλέντια και πορνεία.  Διαδρομή  λίγο – πολύ γνωστή και στους καιρούς μας.

Η νέα γενιά  απογοητευμένη μ’ όσα  βλέπει γύρω της ζητεί να της δοθεί ό,τι επιθυμεί, απαιτεί την κυριαρχία της ζωής της και φεύγει. Επιδιώκει την αυτονομία της μακριά από την οικογένεια, αλλά και μακριά από το Θεό. Ακολουθώντας το ρεύμα  της εποχής  θεωρεί τα παντα ως δεσμευτικά και αποπνικτικά. Χωρίς φραγμό και δισταγμό ζητεί να κάνει ό,τι θέλει.  Δεν θέλει σχέσεις εξάρτησης και υπακοής ούτε σε Θεό, ούτε  σε συγγενείς.  Παντού βλέπει απογοήτευση.  Έτσι οι νέοι  μας  εγκαταλείπουν  το σπίτι τους,  απομακρύνονται από  τον Θεό.

Ο Πατέρας, είτε ο σαρκικός είτε ο Ουράνιος, είναι στοργικός.  Γι’ αυτό και δίνει  ό,τι του ζητήσουν,  χαρίζει την ευκαιρία  ν’ αποδείξουν τα παιδιά Του την σοβαρότητα  των απαιτήσεών τους και την αποτελεσματικότητα των επιλογών τους. Όταν τα καταφέρνουν (πρέπει να) εισπράττουν συγχαρητήρια, επειδή έκαναν καλή χρήση της ελευθερίας τους.

  Ο νέος της αυριανής ευαγγελικής  περικοπής  ζήτησε το μερίδιο της περιουσίας  που ήταν για εκείνον  και πήρε τον δρόμο του.  Όσο υπήρχε το  χρήμα καλά ήταν,  η σπατάλη του εξασφάλιζε το τώρα,  όχι όμως το αύριο. Και εκείνο ήρθε.  Τον  βρήκε πλούσιο σε  εφάμαρτες  εμπειρίες,  αλλά πάμφτωχο οικονομικά και πλήρως απογοητευμένο.

  Απέδειξε ότι δεν διέθετε  πνεύμα  εγκράτειας  κατά την διαχείριση  των περιουσιακών στοιχείων που είχε λάβει ως μερίδιο από την πατρική περιουσία.  Δαπάνησε  ασυλλόγιστα ακόμη και τα συναισθήματά του. Ωσπου τον βρήκε η φτώχεια και μετά την φτώχεια τον βρήκε και η μοναξιά, διπλή και βασανιστική. Οι άνθρωποι δυστυχώς πολλές φορές  είναι συμφεροντολόγοι και μας πλησιάζουν προσδοκώντας από εμάς κάποιο όφελος,  όταν είμαστε πλούσιοι και ισχυροί.  Το χρήμα δίνει δύναμη, μαγνητίζει. Όταν πάψουμε να διαθέτουμε ένα από τα δυο ή και τα δυο, οι «φίλοι» μάς  εγκαταλείπουν και αναζητούν νέα θύματα. Όμοια και ο γιός αποκομμένος από το πατρικό σπίτι έμεινε χωρίς χρήματα. Και είδε να τον εγκαταλείπουν όλοι,  όσοι μέχρι χτες γλεντούσαν  την ζωή τους  με την περιουσία

Την χαρά αρκετές φορές την αναζητούμε  σε  ψεύτικες  και εφήμερες  απολαύσεις,  μακριά πάντα από το θείο θέλημα.  Η στέρηση πλέον έρχεται,  πρώτα των υλικών αγαθών και κατόπιν  των φίλων,  αν ήταν βέβαια  φίλοι. Οι επιλογές  μας  είναι αυτές  που μας  καταδικάζουν  σε φτώχεια, μας κάνουν δούλους  των περιστάσεων και των ισχυρών.  Η δραπέτευση  από την πατρική «φυλακή» μας οδηγεί  στην αιχμαλωσία  παθών και ανθρώπων.  Η ελευθερία είναι πρόσκαιρη,  η δουλεία  σίγουρη.

  Τα γεγονότα  επαναλαμβάνονται σε μεγέθυνση. Το τι βιώνει η πατρίδα μας  τα τελευταία χρόνια, δεν μάς θυμίζει τη ζωή του ασώτου του Ευαγγελίου; Δαπάνησε, μεταξύ σκανδάλων και παροχών,  κάθε λογής πλούτο και τώρα  πάφτωχη θέλει να επιστρέψει στην κατάσταση  που ήταν. Γενναίο το βήμα, δύσκολη και επώδυνη η διαδικασία της επιστροφής, τώρα πια και απαραίτητη.  Με τα ίδια συναισθήματα και ο άσωτος  της Γραφής αποφασίζει  να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι έστω και ως δούλος,  αφού κοντά στον πατέρα η ζωή ήταν καλύτερη.

  Η ανέχεια τον προσγειώνει στον εαυτό του και τον οδηγεί στον Πατέρα.  Την απόσταση μεταξύ «δώσε μου την περιουσία» και «κάνε με έναν μισθωτό» γεφυρώνει η συγνώμη του σπλαχνικού Πατέρα, που την προσφέρει απλόχερα σ’ όσους κάνουν την ίδια διαδρομή.

  Στην κοινωνία που ζούμε τα πάντα διέπονται από το αξίωμα ότι υπάρχει εκσυγχρονισμός και πορεία προς τα εμπρός. Σε ό,τι όμως αφορά την ζωή μας, εφόσον  αυτή έχει πάρει δρόμο που οδηγεί σε φτώχεια  χρημάτων και συναισθημάτων, πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Η επιστροφή μας κάνει καλό,  θα μας σώσει. Κάπου σίγουρα υπάρχει μια στοργική αγκαλιά και για μας, μην την ξεχνάμε  είναι του Θεού Πατέρα.

- See more at: http://www.amen.gr/article12678#sthash.fS2gh1pO.dpuf

Στήθος και Γόνατα του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Πολλούς τρόπους βρίσκουμε για να προσευχηθούμε. Από έναν βρήκαν και οι πρωταγωνιστές που θα μας αφηγηθεί ο Κύριος αύριο.  Είναι αυτός  που εξέφραζε τον καθένα ξεχωριστά, αλλά που μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα και από τους δύο.  Ο δρόμος τους έφτασε  ως τον Ναό, όπως και ο δικός μας,  εκεί που θα συμπροσευχηθούμε μ’ άλλα αδέλφια  μας.

  Το ένα από τα δύο πρόσωπα  που θα μας συστήσει αύριο ο Κύριος, δεν είδε τον συμπροσευχόμενό του ως αδελφό, αλλ’ ως  μέτρο σύγκρισης.  Οι νηστείες,  οι ελεημοσύνες, οι καλοσύνες ήταν γι’ αυτόν  οι διαφορές  που θα του εξασφάλιζαν  την δικαίωση  ενώπιον του Θεού.  Την απαιτούσε  άλλωστε με τα λόγια του τα πολλά. Φαρισαίος ήταν. Προσπαθούσε  να εκτονώσει  το αρρωστημένο θρησκευτικό του εγώ με καύχηση  για όσα έπραξε. Κομπασμός και αλαζονεία, γνωστό δείγμα προσευχόμενου ατόμου ακόμη και σε χριστιανούς του σήμερα.

  Αντίθετα, ο άλλος από μακριά δεν έλεγε πολλά, έδειχνε όμως. Το  χτύπημα  του στήθους  και η θερμή παράκληση όπως τύχει της συγχώρησης για τα πεπραγμένα του ήταν το περιεχόμενο της προσευχής του.  Λίγα λόγια και καλά.  Είναι τελώνης,  υπερβαίνει  τα τετριμμένα, ανακαλύπτει  τις αμαρτίες, τις  ντύνει με μετάνοια  και ζητεί  επίμονα να  ελεηθεί.  Η θεόθεν  συγχώρεση  είναι μέλημα και περιεχόμενο της προσευχής του.

  Ο πρώτος χάθηκε  στην πολυλογία  του, ο δεύτερος  βρέθηκε  στην μετάνοια του.  Το «μακριά» που μας υπογραμμίζει ο Κύριος  δεν έχει σχέση  με την απόσταση σε μέτρα – πόση  άλλωστε θα  ήταν; -,  το μακριά έχει σχέση με την πνευματικότητα.  Οι Φαρισαίος  φλύαρος  ενώπιον Θεού, ο Τελώνης ολιγόλογος εμπρός Του.  Ο πρώτος  διαθέτει  φωνή,  ο  δεύτερος  κίνηση. Το χτύπημα της γροθιάς  στο στήθος  κάνει την διαφορά. Χρειαζόμαστε  γόνατα  ταπείνωσης και γροθιά  ειλικρίνειας στο στήθος, να το χτυπήσει,  να το ταρακουνήσει.

Η ταπείνωση, σε ώρα προσευχής, όπως και στην ζωή μας,  που μας διδάσκει  με την ιστορία αυτή ο Χριστός, δεν είναι ξένη με Εκείνον.  Αν και ήταν τέλειος,  αναμάρτητος, ταπεινώθηκε,  γονάτισε,  δάκρυσε,  προσευχήθηκε και το κυριότερο φορτώθηκε τις αμαρτίες μας από το σταυρό και το θανάτο έως  την θυσία και την ανάσταση.

  Η συνύπαρξη μ’ άλλα  πρόσωπα  στον στενό ή ευρύτερο περίγυρό μας περνά  από ταπείνωση όχι ψεύτικη, αλλά της καρδιάς.  Όχι της στιγμής,  αλλά της  συνέχειας. Κάποια γωνία του Ναού που θα δούμε αύριο είναι και προσωπική μας. Είναι θέμα προσωπικό του καθενός μας αν θα κριθούμε κομπάζοντας  ή αν θα ανέβουμε  ταπεινούμενοι.  Αν θα  κερδίσουμε τελικά  το αίτημα της κάθε προσευχής.

  Όταν μείνουμε στα όσα είπε ο Φαρισαίος,  τότε θα χάσουμε ό,τι και αυτός.  Σαν  ψάξουμε  την θέση του Τελώνη,  καθίσουμε δίπλα του και τον μιμηθούμε  καρδιακά, τότε θα πάμε όπου και εκείνος.  Θ’ ακούμε  την φωνή της έπαρσης του Φαρισαίου  και της αυτοπροβολής  ως αντίλαλο εγωισμού.  Θα βλέπουμε όμως τις κινήσεις  του Τελώνη με  συντριβή και ταπείνωση  ως  αποδειξη παραδοχής.

  Η περίοδος  της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που μας έρχεται,  μέσα από την κατάνυξη και τις προσευχές θα έχει και πολλές  προκλήσεις, τόσες θα  απαιτήσει να είναι  και οι αντιστάσεις μας. Έγκαιρα η  Εκκλησία μάς  εισάγει  στον κόσμο της  αληθινής, άρα και  σωστικής,  δέησης.  Το κάνει για  να μην διαπιστώσουμε κάποια στιγμή  (ίσως και αργά)  ότι ζούσαμε  στην αυταπάτη  της αρεστής  ενώπιον Θεού προσευχής.  Εκείνος σίγουρα  γνωρίζει  τα πεπραγμένα  μας. Τα θετικά ταπείνωση ζητούν, τα αρνητικά  μετάνοια απαιτούν. 

πηγή

Κουβέντες σκληρές… του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

πηγή

Γνώριμη η εικόνα που μας ξεδιπλώνει αύριο ο  Ευαγγελιστής. Μια γυναίκα – ελληνίδα κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο – βγαίνει από το σπίτι της για να συναντήσει τον Κύριο που επισκέπτεται  την πόλη της, την γειτονιά της. Δεν συναντά ο Χριστός μόνο ανθρώπους αλλά και τον πόνο τους, το πρόβλημά τους.  Έτσι και χαρίζει λύσεις, υγεία, ζωή και σωτηρία.

  Ο Κύριος στην επίγεια διαδρομή Του ταύτισε την ζωή Του μ’ εκείνη των παιδιών Του, περπάτησε  τους δρόμους της βιωτής τους και ανταμώθηκε με τα αιτήματά τους. Αυτό έγινε και με την Χαναναία. Η δαιμονισμένη κόρη της ήταν αφορμή για συζήτηση και αιτία για παράκληση. Ο Χριστός δεν απαντά  μ’ εξαγγελίες  ή υποσχέσεις.  Αντίθετα  με τον τρόπο Του δοκιμάζει, με τα λόγια Του παιδαγωγεί.

«Καλύτερα τα σκυλιά  από τον άνθρωπο».  Σκληρές ακούγονται οι κουβέντες  του Ιησού. Εκστομίζονται  από Πατέρα λογικό και σωστό ; Ναι!  Δεν τις είπε για να μειώσει, αλλά για να δοκιμάσει.  Δεν τις είπε για να αποκαρδιώσει,  αλλά για να επιβεβαιώσει. Χάρη στην γεμάτοι ταπείνωση  και σύνεση απόκριση της γυναίκας ήρθε και η απάντηση, έγινε καλά η κόρη. Ήταν ολοφάνερη η εμπιστοσύνη στην θεραπευτική και σωστική δύναμη του Κυρίου, γι’ αυτό και δέχτηκε  την σύγκριση.  Εκείνος δε, αφουγκράσθηκε τον πόνο της μάνας,  λυπήθηκε τα νιάτα της κόρης. Πρόσφερα θεραπεία.

Εμείς που θ’ ακούσουμε αύριο το Ευαγγέλιο, τι ικανότητες  αναγνωρίζουμε ή προσδίδουμε στον Χριστό ;  Δεν μας ενδιαφέρει κάποιες φορές ποιος είναι  ή τι είναι, αλλά απλά τι κάνει. Αν ικανοποιήσει τις επιθυμίες μας θα Τον τιμήσουμε,  αν όχι θα Τον κατηγορήσουμε. Ποτέ όμως δεν θα ταπεινωθούμε, ποτέ δεν θα δούμε την προς στιγμή άρνηση Του, ως δοκιμασία,  αλλ’ ως αποστροφή Του, ως  αναλγησία Του, ως αποδοκιμασία Του. Γι’ αυτό θα απευθυνθούμε σ’ άλλους να μας λύσουν τα όποια προβλήματα,  σ΄ εκείνους που διαθέτουν λόγια και όχι έργα,  που φέρονται ως  σωτήρες και φαίνονται  ως  παντογνώστες.  Οι προθάλαμοι των κάθε λογής  μάγων και μέντιουμ ή οι αίθουσες  ψευτοδιδασκάλων και  αιρετικών γεμίζουν από πρόσωπα, αλλά είναι άδεια από χάρη Θεού άρα δεν έχουν  ικανότητα για  ίαση  ψυχικών και πνευματικών νοσημάτων.

Ο Ιησούς  δεν στηρίζει την επιτυχία  του έργου Του στην ποσότητα, αλλά  στην ποιότητα των ανθρώπων. Δοκιμάζει  και βλέπει, ακούει και απαντά. Όχι  σ’ όσους Τον πλησιάζουν ευκαιριακά, ούτε και σ’ όσους  Τον  ακολουθούν περιστασιακά. Αλλά σ’ αυτούς που δεν καταθέτουν μόνο παρακλήσεις θεραπείας αλλά και ταπείνωση καρδιάς.  Σ’ εκείνους  δίνει έλεος,  σ’ εμάς  μάθημα.