Πως συνδέεται η ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία με την άγνωστη Συμφωνία της Μάλτας του 1989

 

Κάτω από τον χάρτη ο καθηγητής Δανέζης σχολίαζε τα εξής:

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΤΟΝ 

ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. 

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ, 

ΤΟ ΣΟΚ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

---

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Η Δύση, και ειδικά η Μεγάλη Βρετανία, παρουσίαζε πάντα τη Ρωσία ως ένα τέρας, άλλωστε αυτή ήταν που πρωτοστάτησε στην 

εξολόθρευση της ρωσικής βασιλικής οικογένειας.

Η Δύση ορκίζεται στο όνομα του φιλελευθερισμού. Διότι οι φιλελεύθεροι είναι

 αυτοί που προδίδουν πάντα τις πατρίδες τους και θέλουν «πολίτες του κόσμου»

 υπό αμερικανική ηγεμονία, κατά προτίμηση χαζαροεβραϊκής καταγωγής και

 σιωνιστικών βλέψεων.

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα ο χαζός δυτικός τηλεθεατής να θεωρεί τον 

Ρώσο κάτι σαν άνθρωπο του …Νεάντερνταλ και τον πρόεδρο Πούτιν σαν 

παγκόσμια απειλή.

Επειδή δε όλες οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ δεν ήταν 

«φιλελεύθερες», η Δύση επιχείρησε να τις εντάξει στο ΝΑΤΟ.

Το 2014 το βαθύ αμερικανικό κράτος κατέλυσε τη νόμιμη κυβέρνηση

 της Ουκρανίας και τοποθέτησε ναζιστική, παραβλέποντας την τεράστια 

τεχνολογική και στρατιωτική εξέλιξη της Ρωσίας.

Και επειδή ήταν αδύνατον να αντιμετωπίσει τη Ρωσία στρατιωτικά,

 εξαπέλυσε αυτό που ήξερε πάντα να κάνει πάρα πολύ καλά: 

ψυχολογικές επιχειρήσεις πολέμου, καταιγιστική κοινωνική μηχανική,

 και ανελέητη αντιρωσική προπαγάνδα.

Ναι μεν αυτή η προπαγάνδα δεν μπορεί να επηρεάσει όλη την ανθρωπότητα,

 ωστόσο, είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του χαζού έως χαμηλής αντίληψης

 δυτικού τηλεθεατή.

Το μίσος της Δύσης για τη Ρωσία έχει βαθειές ρίζες

Αυτή η προπαγάνδα δεν είναι βεβαίως κάτι νέο, και οι χαζαροχαλδαίοι 

αγγλοσάξονες δεν περίμεναν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, το ίντερνετ

 και τις GAFAM για να επηρεάσουν τη γνώμη των περισσότερων πολιτών

 και να δυσφημίσουν τη Ρωσία.

Η προπαγάνδα αυτή υπάρχει εδώ και πολλούς αιώνες, διότι η Δύση

 μισούσε πάντα τη Ρωσία ακόμα και τις περιόδους που ήταν σύμμαχός της.

Όπως άλλωστε αναφέρει ο Γάλλος συγγραφέας, κοινωνιολόγος και πολιτικός 

αναλυτής Λουσιέν Σερίζ (Lucien Cerise) στο βιβλίο του «Le suprémacisme blanc:

 Peuples autochtones et le Great Reset» (Η Λευκή Yπεροχή: Οι αυτόχθονες 

λαοί και η Μεγάλη Επανεκκίνηση), 

μια κατάρρευση της Ρωσίας είναι το κλειδί της παγκόσμιας ιστορίας.

Έχουμε λοιπόν προ πολλού περάσει στη μετα-πολιτική, όπου όλα τα ΜΜΕ

 της Δύσης δαιμονοποιούν εκ νέου τη Ρωσία και τον Πούτιν.

 Προσοχή όμως: το μίσος προς τη Ρωσία δεν ξεκινάει με τον Πούτιν,

 αλλά πολύ παλαιότερα.

Η Δύση μισούσε ανέκαθεν τη Ρωσία διότι δεν εκπροσωπούσε μόνο 

την εσωτερική μορφή του παραδοσιακού χριστιανισμού, την Ορθοδοξία, 

αλλά και το όραμα μιας ιεραρχημένης εξουσίας που αντιτίθεται στο δυτικό 

δήθεν φιλελεύθερο μοντέλο, που όμως έχει πλέον βυθιστεί στον

 ολοκληρωτισμό: ενώ προσποιείται ασύστολα ότι ενσαρκώνει τις αξίες

της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, αντιστρέφει τη λογική

 βαφτίζοντας την ωμή τυραννία, Δημοκρατία και το μαφιόζικο κράτος,

 Κράτος …Δικαίου.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο, μετά από δεκαετίες εφαρμογής στυγνής

κοινωνικής μηχανικής οι δυτικοί πολίτες να δέχονται κυριολεκτικά τα

 πάντα και οι υποτιθέμενες «φιλελεύθερες» δυτικές κοινωνίες να έχουν

 τελικά πολύ λιγότερες ελευθερίες από εκείνες της Ρωσίας και της Κίνας, 

αλλά οι δυτικοί πολίτες να αδυνατούν να το αντιληφθούν.

Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η επέμβαση της Ρωσίας στην

 Ουκρανία αποτελεί μέρος μιας σχεδόν άγνωστης συμφωνίας που 

συνήφθη δεκαετίες πριν στη θάλασσα της Μάλτας μεταξύ ΗΠΑ και

 Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου αυτές οι δύο δυνάμεις να θέσουν

 την Ευρώπη υπό νέες σφαίρες επιρροής και βεβαίως να περιορίσουν 

τον γερμανικό εθνικιστικό κίνδυνο.

Δεν πρέπει λοιπόν να παρασυρόμαστε από την προπαγάνδα 

περί ρωσικής βοήθειας προς την Ελλάδα ή επαλήθευσης προφητειών

 διάφορων ορθοδόξων αγίων περί κατάληψης της Πόλης από ελληνικά

 στρατεύματα με στρατηλάτη απόγονο βασιλικής οικογένειας. 

Οι Ρώσοι δεν θα βοηθούσαν ποτέ μια φιλοδυτική κυβέρνηση και

 ειδικά την παρούσα ανθελληνική, οι δε υποτιθέμενοι γαλαζοαίματο

ι είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Με τη διαφορά όμως πως όταν συνήφθη εκείνη η συμφωνία, στην 

«εξίσωση» δεν είχε συμπεριληφθεί ούτε η αλματώδης τεχνολογική

 και στρατιωτική εξέλιξη της Ρωσίας, ούτε ο αναπάντεχος

 στρατιωτικός εξοπλισμός της Γερμανίας, ούτε βέβαια η ανάδυση της

 Κίνας. Διότι όλα αυτά μπορεί να πυροδοτήσουν είτε μια διαφορετική 

έκβαση από εκείνη που είχε σχεδιαστεί αρχικά, είτε την αρχή 

της Αποκάλυψης.

Η Μεγάλη Εικόνα

Μήπως λοιπόν τα αρχικά σχέδια εκείνης της Συμφωνίας ανατράπηκαν; 

Ποια είναι η Mεγάλη Eικόνα, και πως διαμορφώνεται;

Για να τη σχηματίσουμε και να ερμηνεύσουμε καλύτερα την επέμβαση της 

Ρωσίας στην Ουκρανία, θα πρέπει οπωσδήποτε να λάβουμε υπ’ όψη μας 

ποιο ρόλο έπαιξαν ή θα παίξουν τα παρακάτω:

• Η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η ενοποίηση των δύο 

Γερμανιών, το 1989.


• Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1991, και η δημιουργία της 

πολυεθνικής Ρωσικής Ομοσπονδίας, που αποτελείται από 85 ομόσπονδα κρατίδια.

• Η προπαγάνδα για την παγκοσμιοποίηση, τα ανοιχτά σύνορα και 

τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες που πυροδοτήθηκε στοχευμένα

 τα τελευταία 32 χρόνια (δηλαδή μετά το 1990).

• Η ένταξη «φτωχών χωρών» όπως χαρακτήριζαν τη δεκαετία του 80 οι μεγάλες

 δυνάμεις την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, αλλά και 

κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.


• Η επέμβαση των Ρώσων στην Τσετσενία το 1995, που επιχείρησε να αυτονομηθεί.

• Η αντίδραση της Ρωσίας και της Κίνας στους παράνομους ΝΑΤΟϊκούς

 βομβαρδισμούς κατά της Σερβίας το 1999 που περιορίστηκε σε χλιαρές

 διαμαρτυρίες και σε βέτο προς τον ΟΗΕ, τα ψηφίσματα του οποίου ωστόσο,

 αγνόησε το ΝΑΤΟ. Η αδράνεια των δύο κρατών αποδίδεται στην ύπαρξη των

 δικών τους μειονοτήτων. 


• Η σκηνοθετημένη επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και στο Πεντάγωνο από 

το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, την 11.9.2001.

• Η εφαρμογή του ευρώ ως επίσημου νομίσματος-όπλου της Ευρωπαϊκής 

Ένωσης το 2002, και η σταδιακή αλλαγή της μορφής της Ευρώπης, που 

ουσιαστικά εξυπηρετούσε πρωτίστως τα συμφέροντα της Γερμανίας.

• Η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003.

• Η ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης Ουκρανικής κυβέρνησης του Βίκτωρα

 Γιανουκόβιτς το 2014, η τοποθέτηση φιλοδυτικής κυβέρνησης, η ναζιστικοποίηση

 της Ουκρανίας και οι διώξεις των ρωσώφωνων πολιτών. 


• Οι διαχρονικές απαιτήσεις της Τουρκίας για αποστρατικοποίηση των νησιών

 μας στο Αιγαίο, για διχοτόμησή του, για υφαρπαγή της Θράκης, του Καστελόριζου,

 και της ΑΟΖ μας ανατολικά της Ρόδου μέχρι την Κύπρο, και νοτίως της Κρήτης,

 περιοχές με αμύθητης αξίας κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου,

 που ουσιαστικά μεγάλο μέρος τους θα οικειοποιηθεί η Γερμανία 

που στερείται ενεργειακών πόρων για τις βιομηχανικές ανάγκες της.

• Ο κατακερματισμός των Βαλκανίων μέσω της κατασκευής του ψευτο-κρατιδίου 

του Κοσόβου που φιλοξενεί τη μεγαλύτερη νατοϊκή βάση στον κόσμο 

(στρατόπεδο Μπόντστιλ), και του ψευτο-κρατιδίου των Σκοπίων, ως δήθεν

 «Μακεδονίας» με διέξοδο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, και στο εγγύς μέλλον

 ενός ψευτο-κρατιδίου μιας δήθεν ανεξάρτητης Θράκης, στρατηγική που

 έχει σκοπό τη διάσπαση του ορθόδοξου τόξου των Βαλκανίων, 

και την έναρξη της κοσοβοποίησης όλης της περιοχής με την δια της

 βίας εισαγωγή μουσουλμανικών στοιχείων.

• Η σταδιακή ένταξη πολλών χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ στο ΝΑΤΟ.

• Η κατασκευή του ελληνικού δήθεν χρέους μέσω νοθευμένων στατιστικών 

και λογιστικών στοιχείων, η πλήρης υποδούλωση της χώρας μας μέσω 

της υπαγωγής μας σε αέναα μνημόνια το 2010, και η υφαρπαγή όλης της 

δημόσιας περιουσίας της και μεγάλου μέρους της ιδιωτικής. 


• Όλοι οι σημαντικοί πρωταγωνιστές της επανάστασης των Μπολσεβίκων 

του Λένιν που ανέτρεψε τη βασιλεία στη Ρωσία το 1917 (όχι όμως ο Στάλιν), 

τα στελέχη της μετέπειτα σοβιετικής KGB, o πρώην πρόεδρος και νυν

 πρωθυπουργός της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ, και ο πρόεδρος της

 Ουκρανίας Βολοντιμίρ Ζελένσκι, είναι χαζαροεβραϊκής καταγωγής (Ασκενάζι).

• Οι περισσότεροι επικεφαλής των ρωσικών κρατικών οργανισμών, 

αλλά και οι επιφανέστεροι ολιγάρχες, όπως ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς, 

Πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Εβραϊκών Κοινοτήτων της Ρωσίας,

 είναι επίσης χαζαροεβραϊκής καταγωγής. 

Η φιλοεβραϊκή στάση του προέδρου Πούτιν είναι μεν αναμφισβήτητη,

 ωστόσο δεν έχει αποδειχτεί κάποια καταγωγή του από χαζαροεβραίους.

• Όλοι οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένων και των δικών μας

 εγχώριων πολιτικών), όλοι οι ηγέτες και οι μεγάλοι επιχειρηματίες της Δύσης,

 μετά την ίδρυση του επίσημου κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη το 1948, 

είναι και αυτοί χαζαροεβραϊκής καταγωγής (κυρίως Ασκενάζι). Όσοι ελάχιστοι

 δεν είναι, ελέγχονται ασφυκτικά απ’ αυτούς.


• Η αχανής Ρωσική Ομοσπονδία δεν είναι ένα αμιγώς ορθόδοξο χριστιανικό 

κράτος, όπως εσφαλμένα νομίζουν πολλοί Έλληνες, αλλά ένα πολυπολιτισμικό,

 φιλοεβραϊκό και φιλομουσουλμανικό κράτος. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί στη 

Ρωσική Ομοσπονδία αποτελούν το 60-77% του πληθυσμού, ενώ οι Εβραίοι μόλις το 0.1%.

• Η Τουρκία έχει αναγγείλει νέα, παράλληλη διώρυγα στον Βόσπορο

 που δεν θα την αγγίζει η Συνθήκη του Μοντρέ ¹ η οποία καθορίζει

 το καθεστώς των Στενών,

• Ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Νότης Μηταράκης, υπέγραψε πολύ 

πρόσφατα συμφωνία «εισαγωγής» 144.000 νεαρών αποκλειστικά ανδρών, 

Πακιστανών και Μπαγκλαντεσιανών με τις Αρχές των αντίστοιχων χωρών,

 δήθεν για να εργαστούν ως εργάτες γης, και αυτό σε μια χώρα που η ζήτηση

 ακόμα και ειδών διατροφής έχει εξαϋλωθεί,


• Η ελληνική κυβέρνηση μόλις χτες αποφάσισε να στείλει στην Ουκρανία

 δύο C-130 με στρατιωτικό οπλισμό τυφέκια Καλάσνικοφ και εκτοξευτές, 

διαρρηγνύοντας έτσι τις σχέσεις της με τη Ρωσία, κίνηση για την οποία 

η Ρωσία δήλωσε ότι «θα επιστραφεί στην Ελλάδα και μάλιστα με τόκο».


• Ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, που λέγεται ότι και αυτός

 είναι χαζαροεβραϊκής καταγωγής, πριν έλθει σε εμάς υπηρέτησε στην Ουκρανία

 υποστηρίζοντας την ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης του Γιανουκόβιτς, 

χαρακτηρίζοντας μάλιστα τους Ρώσους αυτονομιστές του Λουχάνσκ και του 

Ντόνετσκ ως «τρομοκράτες», και ενώ έχει παρέλθει η περίοδος της θητείας του,

 εξακολουθεί να παραμένει ακόμα στη χώρα μας. Ο επόμενος υποψήφιος

 αντικαταστάτης του, ομογενής Τζορτζ Τσούνης, δεν έχει αναλάβει ακόμα υπηρεσία. 

Ο λόγος που καθυστερεί να αναλάβει, καθίσταται πλέον εμφανής…


• H δίωξη της ορθόδοξης χριστιανικής λατρείας  −την οποία μοιραζόμαστε

 με τη Ρωσία− η άλωση της ελληνικής Εκκλησίας εκ των έσω, και η μετατροπή

 της σε …εμβολιαστικά κέντρα και σε σημεία οικουμενιστικής, σιωνιστικής κ

αι ισλαμόφιλης προπαγάνδας, έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα.

Η άγνωστη Συμφωνία της Μάλτας

Αν λοιπόν λάβουμε σοβαρά υπόψη μας όλα τα παραπάνω, θα οδηγηθούμε

 στο συμπέρασμα ότι η επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία προφανώς

 αποτελεί ένα από τα τελευταία βήματα υλοποίησης, έστω και υπό 

τροποποιήσεις, της άγνωστης, αλλά καθ’ όλα υπαρκτής,

 Συμφωνίας της Μάλτας.

Μα ποια είναι επιτέλους αυτή;

Η Συμφωνία της Μάλτας που αγνοείται από την πλειοψηφία των ευρωπαίων 

πολιτών, συνήφθη στις 2 & 3 Δεκεμβρίου του 1989 ανοιχτά της Μάλτας,

 πάνω στο κρουαζιερόπλοιο «Μαξίμ Γκόρκι» ² μεταξύ των τότε προέδρων 

των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου, και Μιχαήλ Γκορμπατσώφ

 της Σοβιετικής Ένωσης, ερήμην των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών.

Επισημαίνουμε δε ότι μόλις δύο μέρες νωρίτερα, δηλαδή την 1η Δεκεμβρίου 1989,

 ο Γκορμπατσώφ, είχε επισκεφτεί μαζί με τη σύζυγό του Ραΐσα, το Βατικανό. 

Σημειώστε το αυτό, γιατί εξηγεί την μετέπειτα απηνή δίωξη της Ορθοδοξίας

 στην Ευρώπη.

Όπως έγραφαν δημοσιεύματα του τότε και του μεταγενέστερου Τύπου, 

στόχος της Συμφωνίας της Μάλτας ήταν να τερματίσουν τη Συμφωνία 

της Γιάλτας, αναδιαμορφώνοντας τη νέα μορφή της Ευρώπης, 

προκειμένου αφενός μεν να αποτραπεί η εκ νέου ισχυροποίηση 

της ενοποιημένης πλέον Γερμανίας και αφετέρου δε να εγκαθιδρυθεί 

μια Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Επειδή όμως ο μέσος δυτικός άνθρωπος έχει πια μνήμη χρυσόψαρου, 

και οι νεώτεροι είναι, επί της ουσίας, ανιστόρητοι, ιδού μερικά

 δημοσιεύματα εκείνης της εποχής που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές:

• Εφημερίδα «Το Βήμα», 2.6.2002, δημοσίευμα του δημοσιογράφου,

 διευθυντή της εφημερίδας και αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

 με το ΠΑΣΟΚ Γιώργου Ρωμαίου: «Στη Μάλτα το 1989 και στην Ουάσιγκτον

 το 1990, Μπους (πατήρ) και Γκορμπατσόφ, ερήμην και εν αγνοία όλων

 των άλλων Ευρωπαίων, έχουν «γράψει» την ιστορία της Ευρώπης 

για τις επόμενες δεκαετίες».

• Περιοδικό Hellenic Nexus, Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2016, τευχ. 110: 

σημαντικότατο άρθρο του Μιχάλη Κόκκινου, με τίτλο

 «Νέο μοίρασμα του κόσμου με μυστική συμφωνία Μπους – Γκορμπατσώφ»:

«Η συμφωνία της Μάλτας γέννησε το δόγμα Μπους, περί Νέας Τάξης Πραγμάτων.

 Για να οδηγήσει με κεκτημένη ταχύτητα στη διάλυση της Σοβιετικής 

Ένωσης και στην άνοδο της Ε.Ε. με αρχικό στόχο της νέας αυτής

 συμφωνίας τον αναδιαμοιρασμό των επιρροών των δύο, τότε, 

μεγάλων υπερδυνάμεων, με τέλος της Γιάλτας. 



Έκπληξη αποτελεί το γεγονός ότι στη Μάλτα το 1989 Μπους και Γκορμπατσώφ 

συζήτησαν μεταξύ άλλων και τη θέση της Ελλάδας. Η ρωσική θέση τότε, 

ήθελε την Ελλάδα εκτός Ε.Ε. για να δημιουργήσουν μαζί με τη Βουλγαρία

 μια ισχυρή Ένωση στα Βαλκάνια, ως άλλα χερσαία Δαρδανέλια… 

Μια παρακινδυνευμένη θέση, κυρίως, για την Ελλάδα η οποία δεν προχωρούσε…



Μυστικές συμφωνίες που προκαθορίζουν τις μοίρες των λαών, χωρίς έλεος

 και μέσα σ’ αυτό τον τραγελαφικό χώρο, κατά πόσο η Ελλάδα θα παραμείνει 

στην Ευρωζώνη;.

..

…Tο περιβόητο ινστιτούτο αναλύσεων Stratfor από το 2010 έχει προβλέψει ότι 

«η Ε.Ε. το 2025 θα σπάσει σε τρεις ή τέσσερις οικονομικές ζώνες»…

• Εκτενής και εύστοχη γεωπολιτική ανάλυση της 20.8.2015, του αστροφυσικού 

και ομότιμου καθηγητή του ΕΚΠΑ κου Μάνου Δανέζη, με τίτλο 

«Τα πραγματικά αίτια της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής κρίσης», 

που, μεταξύ άλλων, μας θυμίζει ότι στην εφημερίδα «Το Βήμα» της

 3.12.1989 σε ένα άρθρο του ο περιβόητος Χένρυ Κίσινγκερ, 

ανέφερε τα ακόλουθα:



«Οι υπέρμαχοι της ύφεσης εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους απέναντι στην διαδικασία ενοποίησης της Γερμανίας. Η διατήρηση της διαίρεσης της Γερμανίας γαργά ή γρήγορα θα πυροδοτούσε ένα νέο Γερμανικό εθνικισμό (εκ μέρους των Ανατολικογερμανών).

Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του αιώνα ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας της Γερμανίας να αναπτύξει μια αμιγώς εθνική πολιτική στην καρδιά της ηπείρου…

Η Γερμανία απείλησε έναν προς έναν όλους τους γείτονές της προκαλώντας

 τους να δημιουργήσουν συμπαγείς στρατιωτικές δομές που συνέβαλαν στο 

ξέσπασμα του πολέμου… Σήμερα ένα έθνος 80 εκατομμυρίων κατοίκων 

ολομόναχο στο κέντρο της ηπείρου θα απειλούσε εκ νέου την Ευρωπαϊκή

 σταθερότητα».



Σε άλλο σημείο της ίδιας ανάλυσης ο έγκριτος καθηγητής παραθέτει 

ένα άλλο άρθρο, πάλι του Γ. Ρωμαίου, στην εφημερίδα 

«Το Βήμα» της 27.1.1991 που έγραφε τα εξής:



«Με τη συμφωνία της Μάλτας το Δεκέμβριο του 1989, οι Μπους

 και Γκορμπατσώφ συνέταξαν τον χάρτη της «Νέας διαδρομής».

 Το Ιράκ δεν χρειαζόταν πλέον ως εξισσοροπιστικός παράγων… 

Στόχος, ο έλεγχος όλων των πετρελαίων της περιοχής ώστε να

 μπορούν να επηρεάζουν την πορεία της οικονομίας των χωρών που 

εξαρτώνται απόλυτα από τα Αραβικά πετρέλαια…»

Η έκθεση Πέτερσον και η διάσπαση της 

Ευρωπαϊκής Ένωσης

Επιπλέον, ο καθηγητής Δανέζης μας πληροφορεί ότι:

«Την 1η Απριλίου 1990 στην εφημερίδα «Το Βήμα» 

(λίγους μήνες μετά την συμφωνία της Μάλτας) δημοσιεύθηκαν

 περικοπές μιας μελέτης του Φιλίπ Πέτερσον, ειδικού σοβιετολόγου 

που υπηρετούσε τότε στο υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ.


Η αποτελούμενη από 30 σελίδες μελέτη βασίστηκε σε αποκλειστικές 

συνομιλίες που είχε ο συντάκτης της με σοβιετικούς αξιωματούχους, 

αλλά και σε γνώμες και απόψεις που εξέθεσαν σοβιετικοί

 αξιωματούχοι σε άλλους ξένους επισήμους.

Περιεχόμενο αυτής της έκθεσης ήταν οι επιδιώξεις και σκέψεις τους για 

το γεωπολιτικό μέλλον της Ευρώπης. Το περιεχόμενο αυτής της έκθεσης 

αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη χώρα μας σήμερα, αλλά και συνολικά 

για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σύμφωνα με την έκθεση Πέτερσον, οι σοβιετικοί ηγέτες ήλπιζαν να 

δουν την Ευρώπη οργανωμένη σε περιφερειακές οικονομικές ομάδες 

σε στενή συνεργασία με μια νέα, πολύ μικρότερη Ρωσική Συνομοσπονδία,

η οποία θα διατηρούσε στενούς δεσμούς με μια ευρύτερη Ευρωπαϊκή

 Κοινότητα.

Οι σοβιετικοί ηγέτες, πολύ πριν τα όποια γεγονότα, φέρονταν αποφασισμένοι 

να αποδεχθούν την απόσχιση των Βαλτικών Δημοκρατιών και πολλών

 άλλων μη αμιγώς Ρωσικών περιοχών, όπως της Ουκρανίας…

Όπως αναφέρει ο συντάκτης της έκθεσης: «Αυτές οι ελπίδες, που 

υποτίθεται ότι τρέφουν οι Σοβιετικοί, αποτελούν μέρος ευρύτερων σχεδίων 

της Μόσχας για περιφερειακές ομαδοποιήσεις άλλων ευρωπαϊκών 

κρατών με σκοπό τη συγκράτηση της Γερμανικής επιρροής».

Ο Φιλίπ Πέτερσον περιγράφει τις ελπίδες αυτές των Σοβιετικών ως εξής: 

«Να ενωθεί η Αυστρία με την Ουγγαρία και να συμπεριληφθούν 

ως ενιαίο σύνολο μαζί με την Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, στην ομάδα 

των κεντροευρωπαϊκών κρατών.

Ομοίως, τα Σκανδιναβικά κράτη θα αποτελέσουν το σύμπλεγμα των 

βορειοευρωπαίων που θα περιλαμβάνει και τις δημοκρατίες της Βαλτικής».

Η έκθεση συνοδευόταν από τον παρακάτω χάρτη:

«1. Θέτει την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα (δηλαδή τα 

ονομαζόμενα αργότερα σαρκαστικά P.I.G.), την Ελβετία και την Αγγλία, 

εκτός όλων των Ευρωπαϊκών ομαδοποιήσεων.

2. Φέρει την Ελλάδα περίεργα ενωμένη με τη Βουλγαρία.

3. Περίεργες διευθετήσεις παρατηρούνται στην Ευρωπαϊκή περιοχή των Στενών.

4. Εκτός όλων των ευρωπαϊκών ομαδοποιήσεων βρίσκονται οι συνορεύουσες

 χώρες, Ρουμανία (συνορεύει με την Ουκρανία), και Πολωνία (συνορεύει με την 

Ουκρανία και την Λιθουανία).

Για την Ουκρανία αναφέρει ότι η Μόσχα δεν θα έβλεπε εντελώς 

αρνητικά τον διαμοιρασμό της (έγινε πραγματικότητα)*.

* Σημείωση: Η ανάλυση του κυρίου Δανέζη γράφτηκε το 2015, μετά την

 ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης ουκρανικής κυβέρνησης.

«Το Σάββατο 28 Απριλίου 2001, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Επενδυτής»,

 ο Καρλ Λάμερς, αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας CDU-CSU 

και επικεφαλής της επιτροπής εξωτερικής επιτροπής, διατυπώνοντας μια

 σειρά «σκέψεών» του, επιβεβαίωσε όλα τα προηγούμενα.

Κατά την άποψη του κ. Λάμερς, μελλοντικά η Ελλάδα τοποθετείται

 εκτός του πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο πλαίσιο 

μιας νέας Ένωσης, που θα βρίσκεται υπό την ΕΕ και θα 

περιλαμβάνει όλες τις χώρες των Βαλκανίων και μελλοντικά

 την Ουκρανία».

Ιδού λοιπόν γιατί η γράφουσα υποστηρίζει την υπόθεση ότι η επέμβαση 

της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί μεν βήμα υλοποίησης της 

Συμφωνίας της Μάλτας, με τη διαφορά όμως ότι η χτεσινή

 πρωτοφανής αναγγελία της Γερμανίας για δαπάνες 

100 δισεκατομμυρίων ευρώ για στρατιωτικό επανεξοπλισμό της

 μετά από δεκαετίες επιβεβλημένου αφοπλισμού, και για 

αποστολή όπλων στην Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας, 

αλλάζει άρδην το σκηνικό με κίνδυνο η Γερμανία να χρησιμοποιηθεί ως

 «χρήσιμος ηλίθιος», ώστε να αναγκάσει τη Ρωσία να αμυνθεί, 

πυροδοτώντας πρώτη πυρηνικά όπλα εναντίον της και εναντίον

 των συμμάχων του ΝΑΤΟ, η Γερμανία και η Ευρώπη να

 καταστραφούν, ενώ η Ρωσία να υποστεί μεγάλες απώλειες

, όπως υπέστη άλλοτε στο Στάλινγκραντ.

Αν το ατόπημα της Γερμανίας επαληθευτεί, μένει να αποδειχτεί η

 τεχνολογική υπεροχή της Ρωσίας έναντι των διωκτών της.

Εθνική πανωλεθρία εν όψει

Σε κάθε περίπτωση, στην πατρίδα μας έχουν συσσωρευτεί όλοι οι

 επικίνδυνοι παράγοντες που καθιστούν αναπόφευκτη την απώλεια

 εδαφών από μια συνδυασμένη επίθεση έσωθεν και έξωθεν, 

που όμως δεν θα μπορούσε να διεξαχθεί ανοιχτά από το ΝΑΤΟ:

Ωστόσο, οπλισμένοι και καλά εκπαιδευμένοι «εισαγόμενοι» 

μουσουλμάνοι τζιχαντιστές, που ενώ μας παρουσιάζονται ως 

εργάτες γης, αθώοι πρόσφυγες και ασυνόδευτοι ανήλικοι, 

στην πραγματικότητα και εν γνώσει της ελληνικής κυβέρνησης,

 θα μπορούσαν να παίξουν το ρόλο των αντίστοιχων τσετσενικών

 ταγμάτων «καταδρομών» που απέστειλε ο πρόεδρος Πούτιν στην

 Ουκρανία για να συλλάβουν τον πραξικοπηματία Ζελένσκι και 

τους ναζιστές συνεργάτες του.

Μόνο που οι οπλισμένοι τζιχαντιστές πρωτίστως θα

 εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της Τουρκίας, δημιουργώντας

 επεισόδια στη Θράκη, και σπείροντας τον τρόμο στις ελληνικές

 μεγαλουπόλεις, ενώ μια ταυτόχρονη επίθεση της Τουρκίας

 στο Καστελόριζο και στο Αιγαίο (την οποία η ελληνική ηγεσία

 έχει ρητή έξωθεν εντολή να μην αποκρούσει), 

θα ολοκλήρωνε την καταστροφή.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να επαληθευτεί και ο χάρτης 

της έκθεσης Πέτερσον…

Τέλος, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ποτέ τον παράγοντα Κίνα 

που σίγουρα θα βρει πλέον την ευκαιρία να εισβάλλει στην Ταϊβάν,

 και να ισχυροποιήσει τη θέση της επωφελούμενη απ’ αυτήν την 

κατάσταση, ώστε να είναι τελικά ο κύριος κερδισμένος αυτής τ

ης διαμάχης.

Το αν αυτή η διαμάχη θα εξελιχθεί τελικά σε γενικευμένο Τρίτο 

Παγκόσμιο Πόλεμο με πυρηνικά όπλα, θα δείξει η μετέπειτα πορεία των πραγμάτων.

Μέχρι τώρα, δυστυχώς η επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία,

 επιβεβαιώνει την υλοποίηση των σχεδιασμών της Συμφωνίας της Μάλτας.

Η δε αντιρωσική θέση που εξέφρασε ανοιχτά χτες η ανθελληνική

 και αντιορθόδοξη ελληνόφωνη κυβέρνηση, έρχεται σε πλήρη

 αντίθεση με τα φιλορωσικά αισθήματα της πλειοψηφίας του 

ελληνικού λαού, εξασφαλίζοντας έτσι την εθνική μας καταστροφή.

Μην περιμένετε να γίνει κανένα θαύμα και να βελτιωθεί η κατάσταση, 

όσο κι αν κάτι τέτοιο σας φαίνεται πολύ στενόχωρο και αβίωτο μετά 

από δύο χρόνια ανηλεούς σφυροκοπήματος των κυβερνητικών μέτρων

 δήθεν κατά της ψευτοπανδημίας, που σημειωτέον, ως δια μαγείας,

 εξαφανίστηκε πλέον από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ, και από 

κυρίαρχη θέση που είχε, εξαϋλώθηκε ξαφνικά, περνώντας στα

 ψιλά των ειδήσεων, αποδεικνύοντας την απάτη των καταμετρήσεων.

Αναθεωρείστε λοιπόν τις προτεραιότητές σας και μελετήστε όσο 

ακόμα προλαβαίνετε, πως θα επιβιώσετε κάτω από πολύ δύσκολες

 συνθήκες, κατά τις οποίες ό,τι θεωρούσαμε μέχρι τώρα ως δεδομένο 

θα πάψει να υπάρχει.

Το μέλλον του ελληνισμού

Το ελληνικό έθνος και τα ιδεώδη του ελληνισμού θα επιβιώσουν 

βεβαίως για ακόμα μερικές χιλιάδες χρόνια, αλλά υπό άλλη μορφή. 

Θα επιβιώσουν ακόμα και μετά 

από βιβλικές φυσικές καταστροφές που είναι 

περιοδικές και θα συμβούν αναπόφευκτα.

Ωστόσο, κανένα έθνος δεν μπορεί να επιβιώσει επί εκατοντάδες

 χιλιάδες ή επί εκατομμύρια χρόνια. Οι ίδιοι οι πλανήτες, οι αστέρες,

 και οι γαλαξίες δεν επιβιώνουν αιώνια. Στο τέλος, καταπίνονται 

από μια μαύρη τρύπα ή αποσυντίθενται από άλλους τρομερούς

 παράγοντες.

 Ακόμα και το ίδιο το σύμπαν μας θα έχει κάποτε ένα τέλος.

Οι πόλεμοι, η επικράτηση του ισχυροτέρου, η αντίδραση των 

ηττημένων, οι περίοδοι ειρήνης, οι μετασχηματισμοί, η γέννηση,

 η ανάπτυξη, η ακμή, η παρακμή και ο θάνατος, ήταν ανέκαθεν 

σύμφυτοι με τη δομή του σύμπαντος, ή ίσως τελικά 

με τη δομή της ίδιας της ανθρώπινης συνείδησης, που

 μοντελοποιεί τον κόσμο μας σύμφωνα με το πως τον

 προσλαμβάνουν οι αισθήσεις μας.

Ως Έλληνες, σημασία έχει λοιπόν να παραμείνουμε ως το τέλος μας

 καλοί και φωτεινοί άνθρωποι, να μη μετατραπούμε σε μετανθρώπους,

 και να αγωνιζόμαστε πάντα για την καλωσύνη, την ανιδιοτελή

 προσφορά και την επικράτηση του φωτός, και όχι της κακίας,

 της πλεονεξίας και του σκότους.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Συνθήκη του Μοντρέ: Η Συνθήκη του Μοντρέ καθορίζει το
2.  καθεστώς των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων. 
3. Η συμφωνία, η οποία υπογράφηκε το 1936, παραχωρεί τον έλεγχο 
4. των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων στην Τουρκία. 
5. Επιτρέπει τη διέλευση πολεμικών πλοίων των παρευξείνιων 
6. χωρών με ειδοποίηση μιας εβδομάδας και υπό κάποιους όρους εκτοπίσματος,
7.  μεγέθους, και οπλισμού, ενώ περιορίζει σημαντικά τη διέλευση πολεμικών 
8. πλοίων που δεν ανήκουν σε χώρες της Μαύρης Θάλασσας και το
9.  κυριώτερο, απαγορεύει τη διέλευση αεροπλανοφόρων. 
10. Aν και αρχικά η συνάντηση ήταν προγραμματισμένη να γίνει πάνω
11.  σε ένα αμερικανικό αντιτορπιλικό, τελικά λόγω καιρικών συνθηκών,
12.  έγινε στο κρουαζιερόπλοιο «Μαξίμ Γκόρκι».
13. Πως συνδέεται η ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία με την άγνωστη 
14. Συμφωνία της Μάλτας του 1989 – Aperopia

Άμεσος ο κίνδυνος διωγμού Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ουκρανία - π. Βαρθολομαίος Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου

 

Άμεσος ο κίνδυνος διωγμού Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ουκρανία

 
Με πολλή λύπη παρακολουθούντες την - κατά τον επιτιθέμενο - ειδική επιχείρηση «αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας, εκφράζουμε την συμπαράστασή μας στον ουκρανικό λαό, αλλά και στην τοπική Εκκλησία, η οποία πολύ πιθανώς ενδέχεται να βρεθεί σε κατάσταση διωγμού και μαρτυρίου.
 
Μετά την «διόρθωση του λάθους ύπαρξης Ουκρανικού κράτος», προφανώς θα θελήσουν να «διορθώσουν» και την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας! Ας μην ξεχνάμε όμως πως ό,τι ο Θεός θεμελιώσει, ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκθεμελιώσει! Και τον Θεό δεν μπορεί να τον εμπαίζει κανείς! Ο φιλεύσπλαγχνος Θεός είναι και Θεός δικαιοσύνης!
 
Ο Θεός να ενισχύει τον λαό της Ουκρανίας και την εκεί Ορθόδοξη Εκκλησία του!
 
Αμήν!
 

Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος

Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου

Αναστάσιος: Άμεσος ο κίνδυνος διωγμού Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ουκρανία - π. Βαρθολομαίος Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου (anastasiosk.blogspot.com)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΝΟΗΤΟΣ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΝΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ.

πηγή

ΟΛΟΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

«Όλος ο πόλεμος γίνεται για την ταπείνωση. Οι εχθροί έπεσαν από υπερηφάνεια και μας σπρώχνουν προς την απώλεια από τον ίδιο δρόμο. Οι εχθροί μάς επαινούν∙ κι αν η ψυχή δεχτή τον έπαινο, τότε αποχωρεί η χάρη απ’ αυτήν, ωσότου μετανοήση. Έτσι σ’ όλη τη ζωή της η ψυχή μαθαίνει τη Χριστομίμητη ταπείνωση. Μόνο η ταπεινή ψυχή βρίσκει την ανάπαυση και την άγια εκείνη ειρήνη, για την οποία μιλεί ο Κύριος (πρβλ. Ιωάν. ιδ΄ 27). Η νηστεία,  η εγκράτεια, η αγρυπνία, η ησυχία κι οι άλλες αρετές βοηθούν, αλλά η κύρια δύναμη βρίσκεται στην ταπείνωση. Η Μαρία η Αιγυπτία αποξήρανε με τη νηστεία σ’ ένα χρόνο το σώμα της, γιατί δεν είχε και τι να φάη∙ με τους λογισμούς όμως πάλαιβε δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια» (όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης).

Θεμέλιο της σκέψεως του χριστιανού για να αξιολογεί τα της ζωής του είναι η σπουδαιότερη δωρεά που ο Θεός του έδωσε: να τον έχει κάνει μέλος του σώματός Του, ένα μ’ Εκείνον. Ο χριστιανός αποτελεί «μίμημα Χριστού», μία «επανάληψη» Εκείνου – ο χριστιανός προεκτείνει τον Κύριο, όπως ο Ίδιος το απεκάλυψε: «Εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα», ο Χριστός συνιστά το ένδυμα της ψυχής και του σώματός του. Γι’ αυτό και τα κύρια χαρακτηριστικά του Κυρίου, η αγάπη και η ταπείνωση, θεωρούνται δομικά στοιχεία της χριστιανικότητας του πιστού. Αγάπη ο Κύριος; Αγάπη και ο χριστιανός. Ταπείνωση ο Κύριος; Ταπείνωση και ο χριστιανός. Και το ιερό αυτό ζεύγος, κατά Ιωάννη της Κλίμακος, δεν μπορούν να θεωρηθούν ξεχωριστά: όπου αγάπη εκεί και ταπείνωση∙ όπου ταπείνωση εκεί και αγάπη. Η ταπείνωση μάλιστα αποτελεί τη βάση και της ίδιας της αγάπης, στο δικό της μόνο έδαφος, της ταπείνωσης, μπορεί να φυτρώσει το άνθος της μοναδικής και καθ’ υπερβολήν οδού.

Και βεβαίως η Αγάπη και η Ταπείνωση για τον Θεό μας συνιστούν υπερφυείς καταστάσεις που η διάνοια του ανθρώπου δεν μπορεί να προσεγγίσει – περικλείουν το μυστήριο της Τριαδικής θεότητας. Η αγάπη όμως και η ταπείνωση του χριστιανού αποτελούν αγώνισμα που αποκαλύπτουν την πνευματική κατάστασή του, ένα αγώνισμα που δεν έχει όριο και τέλος, γιατί ο πιστός άνθρωπος διαρκώς «κυνηγά» τον Θεό του που είναι άπειρος. Έτσι ο χριστιανός είναι χριστιανός στον βαθμό που αφήνει χώρο στην ύπαρξή του για να φανερώνεται ο Κύριος, κάτι που μετριέται από τον βαθμό ακριβώς της αγάπης και της ταπείνωσής του. Όσο μεγαλύτερες η αγάπη και η ταπείνωση, τόσο και πλουσιότερη η χάρη του Θεού στον άνθρωπο.

Κι έρχεται ο άγιος Σιλουανός, ο μέγας αυτός όσιος της εποχής μας, που το μεγαλείο του ανέδειξε κατά μοναδικό τρόπο ο άλλος όσιος εξίσου και υποτακτικός του Σωφρόνιος ο Αθωνίτης, για να τονίσει με τον δικό του λόγο ότι «όλος ο πόλεμος γίνεται για την ταπείνωση». Ο όσιος Γέρων μιλάει και από την πείρα του. Ταλαιπωρήθηκε φρικτά, παρ’ όλες τις τρομακτικές ασκητικές του ενέργειες στο Μοναστήρι του αγίου Παντελεήμονος του Άθω, τις νηστείες και τις χαμευνίες και τις αγρύπνιες του, προκειμένου να «μάθει» το πρώτο και σπουδαιότερο αυτό μάθημα. Σε απόγνωση μάλιστα ευρισκόμενος του εμφανίστηκε ο Κύριος για να του πει: «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση να είναι κανείς με τον Κύριο, αν τον εαυτό του δεν τον έχει καταδικάσει στην... απώλεια, αλλά χωρίς απελπισία. Αυτή δεν είναι η πνευματική πραγματικότητα; Γιατί τι έχει ο άνθρωπος από μόνος του για να μπορεί να καυχηθεί; Μόνο τις αμαρτίες του και τις ανοησίες του. Ό,τι καλό υπάρχει σ’ αυτόν οφείλεται σε δωρεά του Κυρίου. Όπως το σημειώνει ο απόστολος Παύλος: «τι έχεις που δεν το έχεις λάβει; Αφού λοιπόν το έχεις λάβει από τον Θεό, τι καυχάσαι σαν να μην σου έχει δοθεί;» Την ίδια συγκλονιστική μαρτυρία, ποιου ύψους κανείς δεν ξέρει, καταθέτει ο ίδιος απόστολος: «Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς, πρώτος των οποίων είμαι εγώ». Η μεγαλωσύνη του αποστόλου Παύλου έγκειτο στο απροσμέτρητο βάθος της ταπείνωσής του. Διότι «πας ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» κατά τον λόγο του Κυρίου.

Λοιπόν, η σωτηρία ως σχέση με τον Κύριο, ως δηλαδή επιβεβαίωση του βαπτίσματός μας που Τον ντυθήκαμε, βρίσκεται στην επιλογή της μοναδικής αυτής οδού, της ταπείνωσης, που φανερώνει και τη γνησιότητα της μετανοίας μας. «Μάθετε από εμένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και τότε θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας» είπε ο Κύριος. Γι’ αυτό και Εκείνος είναι ο δάσκαλός μας στην οδό αυτή, γι’ αυτό και «Χριστομίμητη» η ταπείνωση, κατά τον άγιο Σιλουανό. Κι εκείνο που δεν αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης για τον όσιο μεγάλο Γέροντα είναι το γεγονός ότι «οι εχθροί δαίμονες έπεσαν από υπερηφάνεια και μας σπρώχνουν προς την απώλεια από τον ίδιο δρόμο». Ταπεινωνόμαστε λοιπόν; Χριστοποιούμαστε. Υπερηφανευόμαστε; Δαιμονοποιούμαστε. Ακόμη και η άσκηση όλων των αρετών απλώς «βοηθούν». «Η κύρια δύναμη βρίσκεται στην ταπείνωση». Το παράδειγμα της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας είναι πράγματι συγκλονιστικό.

Κι επειδή ο Κύριος θέλει να μας καθοδηγήσει στην οδό Του αυτή προκειμένου να μας παρέχει όλα τα αγαθά Του που δεν μπορεί να τα προσλάβει μία υπερήφανη ψυχή, γιατί είναι γεμάτη από το Εγώ της, δρα απέναντί μας παιδαγωγικά και απείρως στοργικά. Ο άγιος Σιλουανός και πάλι μας επισημαίνει: «Ο Κύριος διαπαιδαγωγεί σπλαχνικά την ψυχή. Μόλις αποκτήση έπαρση η ψυχή έναντι του αδελφού, την ίδια στιγμή δέχεται επίθεση από κάποιο κακό λογισμό∙ κι αν ταπεινωθή η ψυχή, η χάρη παραμένει∙ ειδάλλως, θ’ ακολουθήση ένας μικρός πειρασμός, για να ταπεινωθή. Αν όμως δεν ταπεινωθή, τότε θ’  αρχίση ο πόλεμος της πορνείας. Αν και πάλι δεν ταπεινωθή, θα πέση σε κάποιο μικρό αμάρτημα. Κι αν και πάλι δεν ταπεινωθή, τότε πια έρχεται ένας μεγαλύτερος πειρασμός και θα υποστή μια μεγαλύτερη αμαρτία. Κι έτσι θα δυναμώνη η δοκιμασία, ωσότου ταπεινωθή η ψυχή. Τότε φεύγει ο πειρασμός. Κι αν ταπεινωθή ακόμα περισσότερο, θα έλθη η κατάνυξη και η ειρήνη και θα εξαφανιστή κάθε κακό».

πηγή

Η Χάρη του Θεού δεν εξαιρεί κανέναν! (Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης)

    

«Και μέσα στον κόσμο, όταν ο χριστιανός αναλάβει προαιρετικό αγώνα, η Χάρη του Θεού δεν εξαιρεί κανέναν. Αλλά «προφάσεις προφασιζόμενοι», λέμε ότι είμεθα στον κόσμο και δεν μπορούμε. Μας νικάει η επιθυμία. Τι χρειαζόμεθα; Τον αγώνα αυτόν όχι μόνο τον σωματικό, αλλά και τον ψυχικό. Δηλαδή τις σκέψεις να κυβερνήσουμε. Έρχονται οι σκέψεις, οι φαντασίες της αμαρτίες, οι εικόνες, τα πρόσωπα, τα είδωλα και οι σκηνές. Να τα καταδιώκουμε αμέσως με το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν προσέχει ο νους να μη τα δέχεται όλα αυτά και έχει το θείο όπλο, το Όνομα του Χριστού, τότε σκοτώνεται κάθε ενάντιος εχθρός της ψυχής μας, που λέγεται διάβολος, που λέγεται αισχρή φαντασία, που λέγεται αισχρός λογισμός. Τότε, όταν έτσι φυλάγουμε την ψυχή μας, τον νου και την καρδιά μας, το εσωτερικό μας θα διατηρηθεί καθαρό κι αγνό» (Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης, από το βιβλίο «Η Τέχνη της Σωτηρίας, Ομιλίαι, τόμ. Β΄, σελ. 56).

Ο μακαριστός όσιος Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης (ο και Αριζονίτης ονομαζόμενος) τονίζει ό,τι εξαγγέλλει διαρκώς η Αγία Γραφή και κηρύσσει αδιάκοπα η Εκκλησία μας διά των αγίων Πατέρων της, ότι δηλαδή ο Θεός είναι Αγάπη που εκτείνεται σε όλους τους ανθρώπους προσφέροντάς τους τη χάρη Του χωρίς να εξαιρεί κανέναν. Κι είναι ευνόητο ότι ο άγιος Γέρων δεν εννοεί τη χάρη εκείνη που διακρατεί και συντηρεί τα σύμπαντα – διότι ο Θεός ως η πηγή της Ζωής δίνει τη δυνατότητα στα πάντα να υφίστανται και να υπάρχουν: και οι άνθρωποι και τα ζώα και τα φυτά και κάθε τι που δημιούργησε εκ του μη όντος – αλλά τη θεοποιό χάρη, εκείνη που μόνο ο άνθρωπος που έχει πιστέψει και έχει αποδεχτεί τον Χριστό στη ζωή του μπορεί να έχει και να αυξάνει. Κι αυτός ο άνθρωπος είναι ο χριστιανός, ο οποίος έχοντας γίνει μέλος Χριστού μέσα στο ζωντανό σώμα Του την Εκκλησία, ζει τη χάρη αυτή που δεν έχει τέλος και τον κάνει να πορεύεται αυξητικά μέχρι να φτάσει «εις μέτρον του πληρώματος του Χριστού». Οπότε, είτε μοναχός ο χριστιανός είτε στον κόσμο ευρισκόμενος έχει τις ίδιες δυνατότητες και την ίδια προοπτική. Αρκεί να υφίσταται η απαραίτητη προϋπόθεση που ζητεί πάντοτε ο Θεός μας: ο άνθρωπος να θέλει τον Θεό στη ζωή του. Κατά τη διατύπωση του Γέροντα Εφραίμ: «να αναλάβει προαιρετικό αγώνα».

Σε τι συνίσταται ο αγώνας αυτός, κατά τον μακαριστό Γέροντα; Σωματικά, προφανώς με τις νηστείες και τις λοιπές ασκητικές πράξεις που καθορίζει η Εκκλησία μας ανάλογα με το είδος της ζωής του χριστιανού˙ ψυχικά, με τη φύλαξη του νου και της καρδιάς, του εσωτερικού κόσμου δηλαδή του ανθρώπου, από ό,τι αμαρτωλό και εμπαθές τον βρωμίζει. Η καθαρότητα και η αγνότητα της ψυχής είναι κυρίως το ζητούμενο, κατά τον άγιο Γέροντα, και δικαίως: ο Κύριος τον καθαρό στην καρδιά άνθρωπο μακάρισε, γιατί αυτός είναι εκείνος που θα έχει εμπειρία του Θεού. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Κι αυτή η φύλαξη και η προσοχή που διατηρεί την αγνότητα, έγκειται κυρίως στον αγώνα ελέγχου των λογισμών και των σκέψεων και των αισχρών φαντασιών που προέρχονται είτε από τον ίδιο τον Πονηρό διάβολο είτε και από τα πάθη του ανθρώπου, τον εγωισμό του και τα παρακλάδια του. Ο αγώνας αυτός ελέγχου των λογισμών συνιστά μάλιστα κατά την παράδοση της Εκκλησίας και την επιστήμη της πνευματικής ζωής, χωρίς τη γνώση της οποίας ο άνθρωπος αδυνατεί να προκόψει και να αγιάσει.

Έχει ένα μεγάλο όπλο στον αγώνα του αυτόν ο χριστιανός, επισημαίνει ο άγιος Γέρων: «το θείο όπλο» του Ονόματος του Χριστού. Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Στρέφεται προς τον Κύριο ο πιστός χριστιανός, όταν δέχεται επίθεση λογισμών, ορμά με αγάπη επικαλούμενος τον Πατέρα του, περιφρονώντας κάθε άλλο που πάει να εισέλθει στην καρδιά και τη σκέψη του. Προσοχή αυτό δεν σημαίνει; Προσήλωση αποκλειστική στον Κύριο, εφαρμογή της εντολής «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής και της καρδίας». Και ποιο το αποτέλεσμα; «Σκοτώνεται κάθε ενάντιος εχθρός της ψυχής μας που λέγεται διάβολος, αισχρή φαντασία, αισχρός λογισμός». Η ψυχή δημιουργεί το κλίμα και το πλαίσιο να κατοικήσει μέσα της ο ίδιος ο Δημιουργός.

Γιατί δεν ζούμε όμως τελικώς οι χριστιανοί τη μεγαλειώδη προοπτική που μας έχει καθορίσει ο Κύριος; Διότι, κατά τον άγιο Γέροντα Εφραίμ, μας νικάει η επιθυμία. Και προφασιζόμαστε την αδυναμία μας – η ευκολία μας να δικαιολογούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας. Στην πραγματικότητα, το καταλαβαίνουμε: πίσω από την κάθε άρνηση ακολουθίας του Κυρίου κρύβεται η έλλειψη αγάπης μας προς Αυτόν. Η προβολή της αδυναμίας μας σημαίνει μεγαλύτερη αγάπη - ή μήπως μόνο αποκλειστική; - του εαυτού μας και των παθών μας. Όπως έλεγε και ο άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης: «δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δεν θέλω. Και υπάρχει δεν θέλω, γιατί δεν αγαπώ».

π. Γεώργιος Δορμπαράκης- Ακολουθείν

πηγή

«Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου καιι ανάγκης…”

 

«Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου καιι ανάγκης…”

Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος Τράμπας

Ο Κύριος είχε  προειδοποιήσει τους Μαθητές Του: «Στον κόσμον αυτόν θα έχετε θλίψεις· αλλά εσείς να έχετε θάρρος, γιατί εγώ έχω νικήσει τον κόσμο» (Ιωάν. 16:33). Με έμφαση μιλάει για το θέμα των θλίψεων και ο απόστολος Παύλος: «Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Πράξ.14:22) Προειδοποιούσε τους χριστιανούς, για να μή ξαφνιάζονται. 

Και γνωρίζουμε από την Εκκλησιαστική Ιστορία και τους Βίους των Αγίων ότι όσοι αντιμετώπισαν με υπομονή,  θερμή πίστη και αγάπη στο Χριστό τις θλίψεις της ζωής τους ανεδείχθησαν Άγιοι! Και μάλιστα, όσο μεγαλύτερες ήσαν οι θλίψεις που αντιμετώπισαν μέχρι τέλους νικηφόρα, τόσο και περισσότερο δοξάζονται, όπως οι ένδοξοι Μεγαλομάρτυρες.

Ενώ όμως για όσους έχουν δυνατή πίστη, υπομονή, αφοσίωση στο Χριστό, οι θλίψεις γίνονται πρόκληση για νέα πνευματικά κατορθώματα, για πολλούς, για τους αδύνατους στην πίστη, γίνονται αφορμή σκανδάλων. Κάποιοι χάνουν κι εκείνη τη λίγη φλόγα της πίστης που έμενε στην καρδιά τους και πέφτουν σκανδαλισμένοι στα μαύρα σκοτάδια της απελπισίας. Φθάνουν, μάλιστα, μέχρι σημείου να καταλογίζουν στον Φιλάνθρωπο Κύριο αδικία, αδιαφορία και εγκατάλειψη.

Η Εκκλησία, όμως, ενθαρρύνει τους γενναίους πνευματικούς αγωνιστές της, να αναλάβουν και να συνεχίσουν μέχρι το τέλος τα αγωνίσματά τους κατά των θλίψεων, ώσπου να φθάσουν στεφανηφόροι στο τέρμα, και προτρέπει εμάς τους άλλους να προσευχόμαστε να απαλλαγούμε από τέσσερις θλιβερές καταστάσεις, που συχνά όλοι μας αντιμετωπίζουμε: «Ὑπέρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπό πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καί ἀνάγκης…»

Είναι τόσο συγκινητικό αυτό που συμβάνει με τους Αγίους. Ενώ τις θλίψεις που αντιμετώπιζαν προσωπικά οι ίδιοι τις θεωρούσαν επίσκεψη Θεού για περισσότερο αγώνα, για μας τους άλλους προσεύχονταν οι ίδιοι στο Θεό, να μας ελευθερώνει από τις θλίψεις. Μας εντυπωσιάζει η στάση του συγχρόνου μας Αγίου Παϊσίου. Γνωρίζουμε ότι υπέφερε για πολλά χρόνια από επώδυνες ασθένειες. Τις αντιμετώπιζε όμως με υπομονή, όπως οι μεγάλοι Άγιοι. Θεωρούσε τους σκληρούς πόνους ως επίσκεψη Θεού, για να ασκηθεί πιο πολύ στην πίστη και στην υπομονή. Και, το περίεργο για μας είναι ότι δέν ζητούσε από τον Θεό να τον απαλλάξει από τους πόνους και τις αρρώστιες. Γιατί αισθανόταν ότι οι πόνοι τον ωφελούν. Και μάλιστα είχε πει: «Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες μου, δεν με ωφέλησαν οι νηστείες, οι αγρυπνίες, τα πνευματικά αγωνίσματα μιας ολόκληρης ζωής στο Άγιον Όρος». Όμως για τους άλλους πονεμένους που ζητούσαν τη βοήθειά του προσευχόταν να απαλλαγούν από τις θλίψεις τους και ο Θεός άκουγε την προσευχή του και γινόντουσαν θαύματα. Ο Άγιος Παΐσιος ακολουθούσε δηλαδή την πνευματική κατεύθυνση που έδιναν όλοι οι προηγούμενοι Άγιοι: Να παρακαλούμε το Θεό για να μας απαλλάξει από τις θλίψεις. Γιατί αντί να μας ρίξει η θλίψη σε αγιάτρευτη μελαγχολία και απόγνωση, καλύτερα να στερηθούμε τα στεφάνια που δίνονται στους αγωνιστές που υπομένουν με γενναιότητα τις θλίψεις. Μ᾽ ἄλλα λόγια καλύτερα να αναγνωρίσουμε τη πνευματική μας αδυναμία και να περιμένουμε τα πάντα από το έλεος του Κυρίου.

Με τη επόμενη φράση, να δεηθούμε να απαλλαγούμε «ἀπό πάσης ὀργῆς», εννοούμε κυρίως τη θεϊκή οργή που εκδηλώνεται σε όσους όχι απλώς παραβαίνουν το θέλημα του Θεού, αλλά αντιτάσσονται στο νόμο του Θεού, διαστρέφουν την αλήθεια και ο εωσφορικός εγωισμός τους κρατεί αμετανόητους, εχθρούς του Θεού. Ο απόστολος Παύλος για μια κατηγορία τέτοιων ανθρώπων γράφει: «Αυτοί μας εμποδίζουν να κηρύξουμε στους εθνικούς για να σωθούν και έτσι ολοένα ξεχειλίζει το ποτήρι των αμαρτιών τους. Έφθασε πλέον πάνω τους τελειωτικά η οργή του Θεού» (Α’ Θεσ. 2:16). Χαρακτηριστικό παράδειγμα άμεσης εκδήλωσης της θεϊκής οργής σε πρόσωπο, που θεώρησε τον εαυτό του όμοιο με το Θεό, είναι ο βασιλιάς Ηρώδης. Ο Ηρώδης, όπως γράφουν οι Πράξεις των Αποστόλων, ήταν σε διαμάχη με τους κατοίκους της Τύρου και Σιδώνος… Όρισε, λοιπόν, μία ημέρα για να εξετάσει το ζήτημα ενώπιον όλων. Ντύθηκε τη βασιλική του στολή, κάθισε στο θρόνο του και άρχισε να αγορεύει στο λαό και τους άρχοντες. Ο λαός επευφημούσε: «Θεός μιλάει και όχι άνθρωπος!» Αμέσως τότε, επειδή δέχτηκε να δοξαστεί ως Θεός και δεν έδωσε την τιμή στο Θεό, τον χτύπησε ένας Άγγελος Κυρίου με ξαφνική αρρώστια: γέμισε σκουλήκια και πέθανε» (Πράξ. 12:20-23). Ας προσέχουμε και ας προσευχόμαστε με θέρμη, ώστε  η όλη μας συμπεριφορά προς τον Θεόν να ελκύει την εύνοια του Θεού  και το άπειρον έλεος Του.

Να προσευχόμαστε για την πρόληψη και αποφυγή από κάθε κίνδυνο και ανάγκη, είναι η συμπληρωματική προτροπή του Διακόνου:  «Ὑπέρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπό …κινδύνου καί ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».

Κάθε καινούργια μέρα που έρχεται ανακαλύπτουμε καινούργιους κινδύνους που απειλούν τη ζωή μας, που απειλούν τη σωτηρία μας. Μαθαίνουμε αδιάκοπα για θεομηνίες, πολέμους, δυστυχήματα, εγκλήματα, ακόμη και ενδοοικογενειακά, για μεταλλάξεις θανατηφόρων ιών και τόσα άλλα θλιβερά που συμβαίνουν στον κόσμο. Κι αυτή η γνώση μας οδηγεί στην  αβεβαιότητα, την ανησυχία, το άγχος. Νιώθουμε ανασφαλείς στον τόπο μας, ακόμα και μέσα στο σπίτι μας. Γι’ αυτό, το να είμαστε πάντα στραμμένοι στον Παντοδύναμον Θεόν, τον μόνον που μπορεί να μας σώσει από όλους αυτούς τους κινδύνους (βλ. Εβρ. 5:7) είναι η μόνη σωστή αντιμετώπιση.

Τέλος με το αίτημα «τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς … ἀπό πάσης ἀνάγκης ο πιστός ζητά:

α) να απαλλαγεί από τις ποικίλες  υλικές ανάγκες που η καταναλωτική κοινωνία θεωρεί απαραίτητες καί

β) να μη στερείται τα αναγκαία μέσα για την αξιοπρεπή διαβίωση τόσον του ιδίου όσον και των οικείων του.

Από όλες αυτές τις δύσκολες περιστάσεις, τις πνευματικικές και τις υλικές, ζητάμε με το αίτημα αυτό να απαλλαγούμε. Αμήν.

Πεμπτουσία

το μεταφέρουμε από εδώ

Κυριακή Απόκρεω (παραβολή της Κρίσεως)

 «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονο­μη­σατε την ητοιμα­σμένην υμίν βα­σιλείαν από κατα­βο­­λης κόσμου».

Για την κληρονομία μιάς βασιλείας ο λόγος στο ση­μερινό ευαγγελικό ανά­γνω­σμα. Όχι μιάς επίγειας βασιλείας, αλλά μιάς ουρά­νιας. Μιάς θείας βασιλείας την οποία καλούμεθα όλοι να κληρονομήσουμε στο μελ­λον. Της βασιλείας του Χρι­στού που ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως ότι δεν έχει τέλος. Της βα­σι­λείας στην οποία θα εισ­ελ­θουμε μετά από μία κρι­ση. Μέλλουσα και αυτή, την οποία όμως προσδο­κού­­­­με και περιμένουμε μα­ζι με την δεύτερη παρουσία του Χρι­στού στη γη, όπως ομολογούμε και πάλι στο Σύμβολο της πι­στεως· «και πάλιν ερχόμενον κρι­ναι ζω­ντας και νε­κρούς», «ου της βασι­λείας ουκ έσται τέλος». Μιάς βασιλείας την οποία ήδη από αυτή τη ζωή ευ­λογούμε­, εφόσον αρχίζου­με κάθε θεία Λειτουργία με τη φράση «ευλογημένη η βα­σιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

Παρότι όμως καθη­με­ρινά επαναλαμβάνουμε στις κατ’ ιδίαν προσευχές μας ή ακούμε στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας αυτή την ομολογία και την εκ­φραση της ελπίδος της μελ­­λού­σης ζωής, παρ’ όλα αυ­τα δεν συνει­δη­το­ποιού­με πολλές φορές ότι η δεύτερη εν­δοξη έλευση του Χριστού στον κόσμο ει­ναι μία πραγ­ματικότητα ενώπιον της οποί­ας θα βρεθούμε κάποτε όλοι.

Αυτή, λοιπόν, την πραγ­μα­τικότητα της μελλούσης Κρίσεως όρισαν οι άγιοι και θεο­­φόροι Πατέρες να μας υπενθυμίζει η Εκ­κλησία μας με το ευαγγελικό ανά­γνω­σμα την Κυρια­κη της Απόκρεω, μία Κυ­ρια­κη πριν από την αρχή της Αγίας και Με­γάλης Τεσσα­ρα­κο­στης, αφενός για να μας αφυ­πνίσει από τον λη­θαργο της καθημε­ρι­νο­τη­τος και να μας παρακινήσει προς τα έργα εκείνα τα οποία θα μας κάνουν να βρεθούμε κατά την ημέρα της Κρίσεως στην θέση των ευλογημένων του Θεού, και αφετέρου για να παρη­γο­­ρήσει τις ψυ­χες μας που πολλές φορές συνθλίβο­ν­ται μέσα στα προ­βλήματα και τις δυ­σκολίες του πα­ρόντος κόσμου, τις οποίες καλού­μεθα να υπομεί­νου­με ως συνέ­πειες της πτω­σεως μας και της εξώσεώς μας από τον παράδεισο, την οποία θα μας υπεν­θυ­μίσει η Εκκλησία μας την επό­μενη Κυρια­κη.

Δεν επιθυμεί, ασφαλώς, η Εκκλησία μας να μας φο­βίσει με το ευαγγε­λικό ανά­­­γνω­σμα της μελλούσης Κρίσεως, όπως ορι­σμένοι νομίζουν, αλλά επιδιώκει να μας υποδείξει τον δρόμο που θα πρέπει να βα­δι­σου­με στην επίγεια ζωή μας, έτσι ώστε η μέλλουσα Κρίση να γίνει και για μας η δίοδος προς την αιώνια και μακαρία ζωή της βα­σιλείας του Θεού. Και ο δρόμος αυτός που μας υποδεικνύει ο Χριστός ση­μερα δεν είναι δύσκολος και πολύπλοκος, είναι απλός και εφαρμόσιμος από όλους μας, όπως είναι πάντοτε οι εντολές του Θεού.

Ένα πράγμα μας ζητά μόνο και αυ­το θέτει ως κριτήριο της σωτηρίας μας. Είναι η αγάπη, η αγάπη προς τον πλησίον, η αγάπη προς τον άνθρω­πο, η αγά­πη που εκπηγάζει από μια άλλη αγάπη, την αγά­πη προς τον Θεό.

Αυτή η εντολή της αγά­πης, από την οποία, κατά τη διαβεβαίωση του ίδιου του Χριστού, «όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμαν­ται», και η εφαρ­μογή της θα είναι που θα διαχωρίσει τους ανθρώπους κατά την ημέρα της Κρίσεως. Και όσους θα την ε­χουν εφαρ­μόσει θα τους θέσει εκ δε­ξιών του Πατρός, ενώ ο­σους δεν την έχουν εφαρ­­μο­σει θα τους στερήσει τη δυνατό­τητα να ζήσουν αι­ω­νίως την ευφροσύνη της βασιλείας του Θεού.

Ας μη ξενίζει, αδελφοί μου, το γεγονός ότι μία και μόνη εντολή, η εντο­λη της αγά­πης, θα είναι το κρι­τήριο της σωτη­ρίας ή της καταδίκης μας· δεν θα ήταν δια­φο­ρετικά δυνατό, εφό­σον ο Θεός είναι η απόλυτη αγάπη, και χωρίς την αγά­πη κα­νείς δεν μπορεί να βρεθεί δίπλα του. Το δια­πι­στώνουμε και από το ευαγ­γελικό ανά­γνωσμα της πε­ρα­σμένης Κυρια­κης, της Κυ­ριακής του Ασώτου. Ποιος ήταν ο λο­γος για τον οποίο στερή­θηκε ο πρεσβύ­τε­ρος υιός, ο συνετός και συνεπής, ο ερ­γατικός και υπά­κουος, και τη χαρά και την εορτή που ετοίμασε ο φιλεύσπλαγ­χνος πατέρας του; Ήταν η έλλειψη αγά­πης, ειλικρινούς και ανι­διο­τελούς, προς τον άσωτο αδελφό του. Και έτσι εκεί­νος, που κατασπατάλησε την πατρική περιου­σία, από­λαυσε την πατρική αγκα­λιά, ενώ ο πιστός υιός έμεινε εξαιτίας της ελλεί­ψεως αγάπης μακρυά της. Γιατί τίποτε δεν έχει πε­ρισ­σότερη αξία στα μάτια του Θεού και τίποτε δεν περιμένει από εμάς περισ­σο­τερο παρά να ζούμε με την αγάπη και να ασκούμε τα έργα της αγάπης. Ζητά από μας να δείχνουμε εμ­πρα­κτα την αγάπη μας προς όλους τους αδελφούς ανεξαιρέ­τως, γιατί μόνο έτσι μιμούμεθα τον ίδιο τον Θεό, που βρέχει επί δι­καίους και αδί­κους και συγ­χωρεί τους πάντες. Ζη­τα από μας να δείχνουμε εμ­πρακτα την αγάπη μας προς όλους, γιατί στα προ­σωπα των αδελ­φων μας απεικονίζεται το ίδιο το πρόσωπο του Θεού, εφόσον μας έχει πλα­σει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του. Ζη­τα από εμάς ο Θεός να δεί­χνουμε αγά­πη, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να απο­λαύσουμε την ατελεύ­τη­τη ηδονή των αγαθών της βασιλείας του, τα οποία δημι­ούρ­γησε για μας, γιατί μόνο έτσι θα μπο­ρέσουμε να ακούσουμε και εμείς κατά την ημέρα της Κρι­σεως τη φωνή του Χρι­στού «δεύτε πάντες οι ευ­λο­γημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοι­μα­σμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου».

Καρναβάλι. Ο πολιτισμός του σκουπιδαριού. ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!

 

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!

π.Σπυρίδων Σκουτής

Αντί να λιτανεύουμε τους Αγίους να μας ελεήσει ο Θεός, κάνουμε παρέλαση με τους δαίμονες. Βλέπετε αγαπητοί μου σε αυτές τις εικόνες πουθενά χαρά, πολιτισμό, αγαλλίαση και αρετή; Δυστυχώς το καρναβάλι είναι ο πολιτισμός του σκουπιδαριού, του εξευτελισμού του ανθρωπίνου προσώπου και της προσκύνησης του διαβόλου. Θα λιτανεύσουμε τα ομοιώματα των δαιμόνων με πρόσχημα την υποτιθέμενη χαρά των παιδιών; Πόλεις και χωριά κάνουν διαγωνισμούς ποιο παιδί θα καραγκιοζοποιήσουμε περισσότερο. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα γελοιοποιούν τους Ιερείς και τα Ιερά Μυστήρια. Αυτό έχουμε να δώσουμε στα παιδιά μας ; Αυτά τα πρότυπα έχουμε να τους θέσουμε ως δρόμους ζωής ;

Τελικά γιατί φέρνουμε ένα παιδί στο κόσμο; Απλά για να το μεγαλώσουμε σωματικά και ηθικά και να κοκορευόμαστε για κάποιες κοσμικές επιτυχίες στον έξω κόσμο; Πόσοι άραγε νοιάζονται αν τα παιδιά τους εξομολογούνται , κοινωνούν και έχουν πραγματική σχέση με τον Χριστό ; Βασανίστηκαν και μαρτύρησαν άνθρωποι κατά της ειδωλολατρείας για όλες αυτές τις σατανικές καταστάσεις και εμείς τις επαναφέρουμε με πρόσχημα κάποια χαρά. Ποιά είναι αυτή η χαρά και πού αποσκοπεί ; Σε όλα αυτά έχουμε έτοιμη την απάντηση : «Δεν πειράζει», «Δεν βαριέσαι», «Σιγά μωρέ για λίγη πλάκα», αυτό είναι το δόγμα των ψυχών που θα πηγαίνουν προς την απώλεια. Με αυτές τις δικαιολογίες όχι πνευματική ζωή δεν κάνουμε αλλά πάμε ολοταχώς προς τον γκρεμό!

«Μα βρε παιδί μου λίγη χαρά !!! Για τα παιδάκια!»…Αν θεωρούμε ότι χαρά είναι η αγκαλιά με το σκοτάδι και την αμαρτία αλλά και να κοροϊδευουμε το Χριστό εξευτελίζοντας το ανθρώπινο πρόσωπο, τότε κάτι πάει στραβά τελικά.

Η Εκκλησία το Τριώδιο μας θέλει αγωνιστές της αγιότητος και εμείς γινόμαστε μιμητές των δαιμόνων! Κάθε χρόνο ακόμα και πιο χαμηλά…

Θα γίνουμε τσίρκο θα αλλοιώσουμε την εικόνα του Κυρίου και μετά θα πάμε να στολίσουμε τον Επιτάφιο και να ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα όταν βγαίνει ο Εσταυρωμένος την Μ.Πέμπτη. Μετά λέμε ότι είμαστε Ορθόδοξοι σε Ορθόδοξο κράτος. Ίσως τελικά είμαστε όντως για τα καρναβάλια. Και μετά λέμε να μας φωτίσει ο Θεός!

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!!

Για να μας φωτίσει ο Θεός οφείλουμε και εμείς να είμαστε δεκτικοί στην χάρη του Θεού και όχι να την πετάμε στο καλάθι των αχρήστων.

xrestia.gr

πηγη

Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι ευχαριστώ!

 

Η «αλλεργία στο χριστιανισμό»

Έτσι γεννήθηκε ο νεώτερος αθεϊσμός όλων των αποχρώσεων [από τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει Θεός (που συχνά εκφράστηκε επιθετικά, όπως στα κομμουνιστικά καθεστώτα) μέχρι την απλή αδιαφορία για σχέση με το Θεό, άσχετα αν υπάρχει ή όχι]. Γεννήθηκε από τη λανθασμένη ταύτιση του χριστιανισμού με τις νοσηρές δυτικές παραχαράξεις του (καθολικισμό και προτεσταντισμό), που ήταν φανερά αντίθετες στη διδασκαλία του Ιησού, όπως διατυπώνεται στην Καινή Διαθήκη, και συχνά έγιναν αφορμή να φερθούν με σκληρότητα στους ανθρώπους κάποιοι δήθεν «καθαροί», που τιτλοφορήθηκαν «αντιπρόσωποι του Θεού».

Ωστόσο, η «αλλεργία» που πιάνει το σύγχρονο άνθρωπο (και μάλιστα το νέο) όταν ακούει για χριστιανισμό και παπάδες, οφείλεται στην άγνοια στοιχείων του αρχαίου (των πρώτων χιλίων ετών) και του ορθόδοξου χριστιανισμού, όπως:

Ότι σκοπός του χριστιανικού ηθικού αγώνα δεν είναι η αποφυγή αμαρτωλών πράξεων (αφήνοντας την ψυχή να βράζει από καταπιεσμένες επιθυμίες, που γεννούν παθολογικές καταστάσεις και κάποτε εκρήγνυνται), αλλά η «νέκρωση των παθών», δηλαδή των εξαρτήσεων που, ριζωμένες στα βάθη της ψυχοσωματικής μας ύπαρξης (όχι μόνο στο σώμα ή μόνο στην ψυχή), εμποδίζουν τον άνθρωπο να ανοιχτεί με αγάπη προς το Θεό, το συνάνθρωπο και τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας· στην πραγματικότητα, η «νέκρωση» αυτή δεν είναι ακρωτηριασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά μεταμόρφωση των ψυχοσωματικών δυνάμεων από εμπαθείς σε απαθείς, δηλαδή σε δυνάμεις που προωθούν την αγάπη προς τον άλλο (Θεό, συνάνθρωπο, άλλα όντα) αντί να συστρέφουν τον άνθρωπο προς τον εαυτό του.

Κατά τον άγιο Ιωάννη το Σιναΐτη (6^ος αι. μ.Χ.), συγγραφέα της Κλίμακος και κατ’ εμέ πατέρα της επιστήμης της ψυχολογίας, τα πάθη δεν είναι «φυσικά στην ψυχή», αλλά εμείς μεταβάλαμε σε πάθη «τα φυσικά χαρακτηριστικά της». Αυτά δεν είναι κακά από μόνα τους, αφού «ο Θεός δε δημιούργησε τίποτα κακό», αλλά γίνονται κακά όταν χρησιμοποιούνται λάθος. Έτσι η «σπορά» (η εκσπερμάτωση και, κατ’ επέκτασιν, η σεξουαλική πράξη) διαστράφηκε σε πορνεία, ο θυμός, που προορίζεται κατά του όφεως (διαβόλου), στράφηκε κατά του πλησίον, ο ζήλος, αντί για τις αρετές, απευθύνεται στο κακό, η επιθυμία της δόξας, αντί για την ουράνια δόξα («δοξασμός» = μετοχή στο θείο Φως, γιατί «δόξα του Θεού» στη Βίβλο = το θείο Φως, εκ του εβραϊκού νεφές Γιαχβέ), στράφηκε προς την ανθρώπινη δόξα κ.ο.κ. (Κλίμαξ, Λόγος ΚΣΤ΄, Περί διακρίσεως – Β΄, 41). Βλ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1994, σελ. 318. Βλ. επίσης π. Νικ. Λουδοβίκου, «Να μην χάσουμε τα πάθη. Να τα μεταβάλουμε», Αντί, 13.1.2007.

Αγνοεί επίσης όποιος πάσχει από την παραπάνω αλλεργία ότι το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα δεν είναι κάποια «μετά θάνατον» ανταμοιβή, έναντι της ασκητικής στέρησης κάθε απόλαυσης στην παρούσα ζωή (πράγμα εξαιρετικά ύποπτο, αφού έτσι «η Εκκλησία σου πουλάει κάτι, που δε μπορείς να το ελέγξεις παρά μόνο μετά το θάνατό σου»), αλλά η εδώ και τώρα μεταβολή του ανθρώπου σε θείο ον, που μπορεί να συμβεί στον καθένα –με προσπάθεια φυσικά–και να επαληθευτεί άμεσα με έρευνα στους γνωστούς ζώντες αγίους κάθε γενιάς.

Ότι χαρακτηριστικό αυτού του αγώνα δεν είναι η πειθήνια αποδοχή κάποιων αυθαίρετων κατασκευασμένων «δογμάτων», άνωθεν επιβαλλόμενων με τη βία ή την προπαγάνδα, όπως συνέβη στη μεσαιωνική δύση, αλλά η άμεση γνώση του Θεού, συσσωρευμένη μέσα στους αιώνες και ελεγμένη τόσο προσεχτικά, όσο η γνώση σε κάθε άλλο τομέα, όσο κάθε επιστήμη ελέγχει τη γνώση που αποκτάται με τις μεθόδους της· «πίστη», στην ορολογία της Βίβλου και των αγίων χριστιανών διδασκάλων, δε σημαίνει αποδοχή της ιδέας ότι υπάρχει Θεός (σημασία που έλαβε ο όρος στην εποχή μας), αλλά εμπιστοσύνη στο Θεό (για τον οποίο γνωρίζουμε με βεβαιότητα και δεν πιστεύουμε μόνον ότι υπάρχει) ότι η επαγγελία για τη μέλλουσα βασιλεία Του είναι αληθής.

Ότι οι εντολές του Θεού δεν είναι «νόμος», που η παράβασή του επιφέρει την (ανελέητη μάλιστα και αιώνια) τιμωρία του παντοδύναμου νομοθέτη προς τον αδύναμο παραβάτη, αλλά «αποκάλυψη στον κόσμο του τρόπου ζωής του Θεού» (της αγάπης) και οδηγίες προς τον άνθρωπο για μίμηση αυτού του τρόπου [βλ. π. Σωφρονίου(Σαχάρωφ), Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1996, σελ. 112. Ο τίτλος του έργου («θα δούμε το Θεό όπως είναι») προέρχεται από την Α΄ επιστολή Ιωάννου, 3, 2]. Η μίμηση αυτή θα θεραπεύσει τον άνθρωπο από τη μεγάλη ασθένεια, το θάνατο, φέρνοντάς τον σε ενότητα με το Θεό (παράδεισος), αντί του χωρισμού από αυτόν, που προκαλεί την απερίγραπτη οδύνη, την οποία ονομάζουμε κόλαση. «Πρέπει να ξέρουμε ότι ο Θεός δεν κολάζει κανένα, αλλά ο καθένας κάνει τον εαυτό του επιδεκτικό της μετοχής στο Θεό. Η μετοχή στο Θεό είναι απόλαυση και η αμεθεξία στο Θεό κόλαση» (άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, PG 94, 1573C).

[Αναλυτική παρουσίαση του θέματος, με πλήθος βιβλικών και πατερικών παραπομπών, βλ. στον τόμο Θάνατος, Ανάσταση και Αιώνια ζωή, εκδ. Ετοιμασία, ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 2005. Βλ. ακόμη π. Γ. Δ. Μεταλληνού, τ. κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, «Παράδεισος και Κόλαση στην ορθόδοξη παράδοση», Ν. Μ., «Ο Θεός ως πυρ και φως», Αλέξανδρου Καλόμοιρου (1931-1990) Ο Πύρινος Ποταμός, μτφρ. Π. Μπότση, Ζέφυρος, Θεσσαλονίκη 1995].

Μιλώντας για «Εκκλησία» η νεώτερη και σύγχρονη διανόηση, δυτική και εκδυτικισμένη (βέβαιη για την ανωτερότητά της έναντι των προηγούμενων και των μη δυτικών χώρων του ανθρώπινου πνεύματος), φαντάζεται σταυροφόρους, ιεροεξεταστές, ιησουΐτες, άτεγκτους εξομολόγους που κραδαίνουν απειλητικά το γράμμα του νόμου, ακόμη και δουλεμπόρους, αποικιοκράτες και κονκισταδόρες, δηλαδή τις απάνθρωπες διαστρεβλώσεις του χριστιανισμού, που όχι μόνο συνιστούν αιρέσεις, αλλά και συχνά έπεσαν θύματά τους οι ίδιοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, δηλαδή οι πνευματικοί πατέρες τουλάχιστον εκείνων των σύγχρονων διανοητών που προέρχονται από τις χώρες της ευρωπαϊκής ανατολής. Κάνει λάθος, γιατί η ορθόδοξη παράδοση μπορεί να είναι ένας απλός παπάς, μια αγράμματη γιαγιά, ένας έφηβος που γίνεται άγιος, επειδή αγαπάει το Θεό και το συνάνθρωπό του. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι «θεσμός», αλλά ζωντανός οργανισμός, ανθρώπινη κοινωνία – με πολλούς αμαρτωλούς, αλλά δεν έχουμε κανέναν για πέταμα.

Η ορθόδοξη αγία Όλγα η Μαία, ιθαγενής της Αλάσκας, 1916-1979 (από εδώ)

Κανένας για πέταμα

Ακόμη κι αν δε λάβουμε υπόψιν μαρτυρίες όπως του Ευσέβιου Καισαρείας για την αυτοθυσία, με την οποία περιέθαλπαν οι χριστιανοί τους ειδωλολάτρες ασθενείς, που είχαν πετάξει στο δρόμο οι δικοί τους στο φονικό λοιμό του 251 μ.Χ., και έθαβαν τους έκθετους νεκρούς διακινδυνεύοντας τη ζωή τους (και συχνά κολλούσαν οι ίδιοι το λοιμό και πέθαιναν ενώ είχαν σώσει άλλους), και το παράπονο του Ιουλιανού του παραβάτη πως το μαγικοθρησκευτικό του όραμά αποτύγχανε, επειδή οι χριστιανοί φρόντιζαν και τους εθνικούς, άρα γίνονταν ηθικά ακαταμάχητοι [1], πάλι γίνεται φανερό το αυθεντικό χριστιανικό ήθος.
Γίνεται φανερό από περιπτώσεις, όπως του αγίου Βονιφάτιου, που ήρθε αντιμέτωπος με την αρχαία γερμανική θρησκεία, μια θρησκεία ανθρωποθυσιών, και θυσιάστηκε οικειοθελώς το καλοκαίρι του 754, αρνούμενος να αμυνθεί μαζί με τους συντρόφους του, όταν δέχτηκε επίθεση των εξαγριωμένων πολεμιστών μιας ειδωλολατρικής φυλής στα δάση πέραν του Ρήνου. Ακολούθησε έτσι το παράδειγμα των αρχαίων χριστιανών μαρτύρων και έδωσε το ειρηνόφιλο μήνυμα του χριστιανισμού, που δε φοβάται το θάνατο. Αλλά και των αγίων Αναργύρων (γιατρών που δεν έπαιρναν αργύρια, ως γνωστόν [2]), του αγίου Παυλίνου, επισκόπου Καμπανίας (5ος αι. μ.Χ.), που, αφού δαπάνησε τα χρήματα της Εκκλησίας και τα δικά του εξαγοράζοντας αιχμαλώτους των Βανδάλων, αντάλλαξε και τον εαυτό του με έναν ακόμη απ’ αυτούς, των αγίων Ρώσων πριγκίπων Μπόρις και Γκλεμπ, που παραδόθηκαν οικειοθελώς στον αδερφό τους Σβιατοπόλκο και θανατώθηκαν το 1015 μ.Χ., για να μη βάλουν τους στρατιώτες τους να πολεμήσουν για χάρη τους, του αγίου Διονυσίου, στη μονή Αναφωνήτριας, στη Ζάκυνθο, γύρω στο 1600, που συγχώρησε το φονιά του αδερφού του σώζοντάς τον από τα χέρια της αστυνομίας, αλλά και των μεγάλων αγίων της φιλανθρωπίας, όπως οι άγιοι Ταβιθά της Ιόππης, Βασίλειος ο Μέγας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Ιωάννης ο Ελεήμων, Γενεβιέβη των Παρισίων, Μελάνη η Ρωμαία κ.ά., και στα νεώτερα χρόνια Φιλοθέη η Αθηναία, Κοσμάς ο Αιτωλός (εξαγόρασε εκατοντάδες κοπέλες ελευθερώνοντάς τις από μουσουλμανικά χαρέμια), Ιωάννης της Κρονστάνδης, Ελισάβετ Θεοδώροβνα, Μαρία Σκόμπτσοβα (μετά από πολυσχιδή ανθρωπιστική δράση, ιδίως στη Γαλλία, πέθανε στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Ράβενσμπουργκ, παίρνοντας μάλλον τη θέση κάποιας άλλης για να τη σώσει), Γαβριηλία Παπαγιάννη (μια αγιασμένη νοσοκόμα που ακροβολίστηκε στην Ινδία θέλοντας να υπηρετήσει εκείνους που θεωρούσε πιο βασανισμένους ανθρώπους του πλανήτη) και πολλοί άλλοι, λιγότερο γνωστοί.

Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα, νεομάρτυρας των ναζιστικών στρατοπέδων (από εδώ)

Το αυθεντικό χριστιανικό ήθος όμως το αντιλαμβάνεται σαφέστατα όποιος μελετήσει το ορθόδοξο αγιολόγιο. Εκεί θα βρει, καταγεγραμμένους ως αγίους, κάθε είδους περιθωριακούς ανθρώπους, αναλφάβητους, ζητιάνους, ανάπηρους (που δε θεραπεύτηκαν, όπως η σύγχρονη αγία Ματρώνα η αόμματη), νόθα παιδιά, ορφανά, δούλους, και φυσικά πόρνες και τελώνες, καθώς και ανθρώπους που διέπραξαν ποικίλα αμαρτήματα, υπήρξαν φονιάδες, δήμιοι, βασανιστές αγίων, μάγοι, ανελέητοι άρχοντες, βιαστές κ.τ.λ. Έχουν ωστόσο ένα κοινό μεταξύ τους και, θα έλεγα, μια μεγάλη διαφορά από εμάς: μετανόησαν ειλικρινά, σοβαρά και βαθιά. Γι’ αυτό αγίασαν.
Ένας ουμανιστής ηθικός άνθρωπος ή ηθικολόγος εδώ συνήθως αναρωτιέται: μήπως λοιπόν το αγιολόγιο είναι μια βίβλος αποθέωσης της διαφθοράς; Πώς ο χριστιανισμός διδάσκει ότι ο Θεός συγχωρεί τόσο γενναιόδωρα αποτρόπαιους αμαρτωλούς; Τι θα πει «μετανόησαν»; Η δικαιοσύνη απαιτεί να πληρώσουν!
Ανάλογη ερώτηση διατυπώνουν πολλοί, ακόμη και βαφτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, πνευματικά όμως αρχάριοι, σκανδαλισμένοι που ο Ιησούς δικαιώνει με τέτοιο τρόπο τον άσωτο υιό στην παραβολή του Λουκ. 15, 11-32 – όλοι βέβαια ταυτίζουν τον εαυτό τους με το «δίκαιο» μεγάλο αδελφό, όχι με τον άσωτο, κι αυτό δεν τους επιτρέπει να νιώσουν ανακούφιση, που η παραβολή τους δίνει ελπίδα σωτηρίας.
Κι όμως η παρουσία τόσων αμαρτωλών στα συναξάρια φανερώνει πως ο χριστιανισμός δεν είναι ηθικιστικός· δεν πετάει στα σκουπίδια τον αμαρτωλό, ούτε καταξιώνει την αμαρτία (κατά την παρερμηνεία άλλων, που νομίζουν πως για να γίνει άγιος κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να έχει διαπράξει πολλές ή βαριές αμαρτίες), αλλά τον προσκαλεί σε σωτηρία μέσω της μετάνοιας, που είναι η μεταβολή του νου – "ούτε εγώ σε κατακρίνω· πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια" είπε ο Ιησούς στη μοιχαλίδα που έσωσε από το λιθοβολισμό (κατά Ιωάννην, 8, 11).
Η σωτηρία του ανθρώπου που μετανοεί οφείλεται στο ότι η μετάνοια προκαλεί άνοιγμα της νοερής καρδιάς, που ήταν κλειστή από τα πάθη, τα οποία οδηγούσαν τον άνθρωπο στην αμαρτία, και επιτρέπει να μπει μέσα της η θεία χάρη, η ενέργεια του Θεού που αγιάζει, δηλαδή σώζει, τον άνθρωπο. Όσο εντονότερη είναι η μετάνοια, τόσο μεγαλύτερο γίνεται το άνοιγμα της καρδιάς και συνεπώς αφθονότερη η είσοδος της θείας χάριτος. Γι’ αυτό η «συντετριμμένη καρδία» οδηγεί και το μεγαλύτερο αμαρτωλό στην αγιότητα.
Όποιος δεν αντέχει να συνυπάρχει με τους αμαρτωλούς (νομίζοντας – ή κοροϊδεύοντας τον εαυτό του – ότι ο ίδιος «είναι αναμάρτητος» ή λιγότερο αμαρτωλός από τους άλλους ή εφοδιασμένος με μεγαλύτερα ελαφρυντικά) δύσκολα θα συμπαθήσει το χριστιανισμό. Εδώ δεν είναι μια ενάρετη ελίτ, όπως ίσως θα ήθελε για να ενταχθεί πανηγυρικά σ’ αυτήν, αλλά ένα νοσοκομείο, στο οποίο προσέρχονται άνθρωποι ηθικά ασθενείς με σκοπό να γίνουν υγιείς.

[1] Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία, 20 688-689. Ιουλιανός, «προς τον Αρσάκιο, αρχιερέα της Γαλατίας», μτφρ. στο: Ιουλιανός, Άπαντα, #4 (σειρά «Οι Έλληνες» #277), Κάκτος, Αθήνα 1993, σελ. 275 και 277.

[2] Καταγεγραμμένοι ως ανάργυροι είναι οι άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός οι εκ Ρώμης, Ασίας και Αραβίας (τρία ζεύγη αδελφών με τα ίδια ονόματα), Παντελεήμονας και Ερμόλαος, Κύρος και Ιωάννης, Σαμψών και Διομήδης, Θαλέλαιος και Τρύφωνας, Μώκιος και Ανίκητος, οι Ρώσοι Αγαπητός ο Ιαματικός και Λουκάς ο Ιατρός (†1961), καθώς και οι αγίες γυναίκες γιατροί Ερμιόνη, Ζηναΐδα, Νεονίλλα και Σοφία η Ιαματική.

πηγή 

Μπροστά στο «Τριώδιο»

 

Μπροστά στο «Τριώδιο»

Δημήτριος Παναγόπουλος

Πολύς λόγος γίνεται κάθε χρόνο κατά τις ημέρες που ανοίγει το Τριώδιο, τόσο από τους λεγόμενους πιστούς, όσο και από τους άπιστους, τους αδιάφορους, και μάλιστα κυρίως από αυτούς.

Υπάρχει όμως μία παρανόηση αναφορικά με το τι ερμηνεία έχουν οι λέξεις «ανοίγει το Τριώδιο».

Διότι βλέπουμε οι άπιστοι, οι ψυχροί, οι αδιάφοροι ως προς τα θέματα της θρησκείας, αλλά και πολλοί από τους κατ’ όνομα χριστιανούς, να ερμηνεύουν τις λέξεις «ανοίγει το Τριώδιο» με το ότι ήρθε περίοδος γλεντιού, μασκαρέματος, ξεφαντώματος, κραιπάλης, διαφθοράς ψυχής και σώματος. Γι’ αυτό βλέπουμε τόσα και τόσα παράξενα να λαμβάνουν χώρα κατά τις ημέρες αυτές.

Η πραγματική όμως ερμηνεία του «ανοίγματος του Τριωδίου» δεν είναι τα ανωτέρω, αλλά τα κατωτέρω.

Πρώτον, η περίοδος αυτή λέγεται περίοδος του Τριωδίου, και ακόμη ότι «ανοίγει το Τριώδιο», εξαιτίας ενός βιβλίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας που ονομάζεται «Κατανυκτικόν Τριώδιον» και που το ανασύρει η Εκκλησία από τη βιβλιοθήκη της το Σάββατο το απόγευμα, την παραμονή δηλαδή της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου, και θέτοντάς το στο αναλόγιο διαβάζει και ψάλλει από αυτό μέχρι το μεσονύκτιο του Μ. Σαββάτου που γίνεται η Ανάσταση, και κατόπιν το αποσύρει βάζοντας στη θέση του ενα άλλο βιβλίο της που λέγεται «Πεντηκοστάριον».

Με το βιβλίο αυτό, το «Κατανυκτικό» δηλαδή «Τριώδιο», η Εκκλησία διδάσκει τους ανθρώπους σχετικά με θέματα σωτηρίας.

Το μεγάλο αυτό βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρεις περιόδους.

Η πρώτη αρχίζει από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει την Κυριακή της Τυροφάγου.

Η δεύτερη αρχίζει από τη λεγόμενη Καθαρά Δευτέρα, την επομένη της Τυροφάγου, και τελειώνει των Βαΐων.

Και η τρίτη αρχίζει από την Μ. Δευτέρα, την επομένη των Βαΐων, και τελειώνει το μεσονύκτιο του Μ. Σαββάτου προς την Κυριακή, όπου σύμφωνα με τις Διαταγές των Αποστόλων έγινε η Ανάσταση.

Στην πρώτη του περίοδο παρουσιάζει τέσσερεις Ευαγγελικές περικοπές πολύ διδακτικές και απαραίτητες σε καθέναν που θέλει να γνωρίζει ορθά τα θέματα της σωτηρίας του.

Η πρώτη περικοπή είναι η λεγόμενη του Τελώνου και Φαρισαίου (Λουκ. 18:10-14), η οποία παρουσιάζει δύο ανθρώπους που ο ένας είχε έργα κατά κόσμον (ο Φαρισαίος) και απορρίφθηκε από τον Θεό, και ο άλλος (ο Τελώνης) δικαιώθηκε διότι αναγνώρισε την αμαρτωλότητά του, ζητώντας έλεος από τον Θεό με τα λόγια· «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».

Η δεύτερη περικοπή είναι η λεγόμενη του Ασώτου (Λουκ. 15:25-32), η οποία επίσης παρουσιάζει δύο ανθρώπους, όπου ο ένας, παρότι αμάρτησε (ο άσωτος) μετανόησε, εξομολογήθηκε, κοινώνησε (από τον Μόσχο τον σιτευτό) και σώθηκε, ενώ ο άλλος που αρκέστηκε στη δικαιοσύνη του, στα έργα του· «Ιδού τοσαύτα έτη δουλεύω σοι και ουδέποτε έντολήν σου παρήλθον» (Λουκ. 15:29), απορρίφθηκε, δεν εισήλθε.

Αφού λοιπόν παρουσιάσει τις δύο αυτές μεγάλες ευαγγελικές περικοπές, στις οποίες διδάσκεται σαφώς ο τρόπος της σωτηρίας του ανθρώπου, ότι δηλαδή δεν σώζεται με τα έργα του μόνο, αλλά με τη θυσία του Υιού του Θεού, του «Μόσχου του σιτευτού», έρχεται την τρίτη Κυριακή της Αποκριάς και διδάσκει ότι πρέπει να προσέξουμε, διότι μία ημέρα θα καθίσει ως δικαστής πλέον να μας κρίνει. Γι’ αυτό μας διαβάζει το Ευαγγέλιο της Κρίσεως (Ματθ. 25:31-46) που είναι παραβολή και προφητεία μαζί. Παραβολή μεν, διότι παρομοιάζει τους δικαίους με πρόβατα και τους απίστους με ερίφια, προφητεία δε, διότι λέει: «Όταν έλθη ο Υιός του ανθρώπου» κλπ.

Και τέλος, προκειμένου να μας εισαγάγει στο δεύτερο μέρος της προετοιμασίας της Μ. Τεσσαρακοστής, για να δεχτούμε τον στο τέλος της περιόδου ερχόμενο σταυρωθέντα, ταφέντα και αναστάντα Θεό μας, μας θυμίζει την έξωση του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο την Κυριακή της Τυροφάγου (που τη λέμε τελευταία αποκριά, ψευδώς βεβαίως), και έτσι κλείνει το πρώτο μέρος της μεγάλης αυτής περιόδου του Τριωδίου.

Κατόπιν μας εισάγει στο δεύτερο μέρος της περιόδου που είναι η λεγόμενη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και αρχίζει με την Καθαρή Εβδομάδα, και μάλιστα τη λεγόμενη Καθαρή Δευτέρα, που εμείς με την απιστία μας την καταντούμε την πιο βρωμερή του έτους. Η Καθαρή Δευτέρα βρίσκει τους Πρωτοπλάστους εξωσμένους από την Εδέμ να κλαίνε και να κτυπούν το πρόσωπό τους ζητώντας έλεος. Η αγία μας Εκκλησία για το θέμα αυτό ψάλλει:

«Αδάμ εξωστράκισται παρακοή Παραδείσου, και τρυφής εκβέβληται, γυναικός τοις ρήμασιν απατώμενος, και γυμνός κάθηται, του χωρίου οίμοι! εναντίον οδυρόμενος. Διο σπουδάσωμεν, πάντες τον καιρόν υποδέξασθαι, νηστείας, υπακούοντες ευαγγελικαίς παραδόσεσιν· ίνα δια τούτων, ευάρεστοι γενόμενοι Χριστώ, του Παραδείσου την οίκησιν πάλιν απολάβωμεν».

Κατά τις εβδομάδες αυτές της περιόδου της Μ. Τεσσαρακοστής, τις Τετάρτες και τις Παρασκευές η αγία μας Εκκλησία κάνει τις Ακολουθίες των Προηγιασμένων, όπου οι πιστοί μπορούν να πυκνώσουν την προσέλευσή των στο Ποτήριο της Ζωής (την Θεία Κοινωνία), ώστε να παίρνουν δύναμη για τον αγώνα της νηστείας και της εγκράτειας της Μ. Τεσσαρακοστής.

Τέλος φτάνουμε στην Κυριακή των Βαΐων που είναι το τέλος της δεύτερης περιόδου, και μπαίνουμε πλέον στη Μεγάλη Εβδομάδα, τη λεγόμενη εβδομάδα των Αγίων Παθών, όπου ολοκληρώνεται η διδασκαλία της ενανθρωπήσεως του Ιησού με τη Σταύρωση, την Ταφή και την Ανάσταση.

Αυτό είναι λοιπόν συνοπτικά το «Τριώδιον» και ο σκοπός του ανοίγματός του.

Επειδή όμως αυτό εργάζεται σκοπό σωτήριο, βάλλεται από τον Διάβολο και τα όργανά του, ο οποίος ανοίγει και αυτός το δικό του Τριώδιο και μας καλεί προς τα εκεί, υποσχόμενος αντί για νηστεία, φαγοπότι, αντί για εγκράτεια και σωφροσύνη, απόλαυση και ηδονές, και αντί για πένθος και δάκρυα, γέλια και καρναβάλια.

Πάντως ας μη ξεχνούμε ότι στο ένα «Τριώδιο» της Εκκλησίας πρωταγωνιστεί ο Χριστός, ενώ στο άλλο «Τριώδιο» του κόσμου πρωταγωνιστεί ο Διάβολος.

Ο ένας καλεί σε σωτηρία, ο άλλος σε απώλεια. Σ’ εμάς εναπόκειται να εκλέξουμε: τον Ιησού ή τον Βαραββά.

Χαρά σε αυτούς που θα συνταχθούν με τον Ιησού και αλίμονο σε όσους θα συνταχθούν με τον Βαραββά.

Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» τ. 16, εκδ. Ορθ. Κυψέλης, σελ. 17

koinoniaorthodoxias

πηγή

Πατριάρχης... κατώτερος τῶν περιστάσεων

 

Ὅσο κι ἄν μᾶς βολεύει νά τό ξεχνᾶμε, ἡ κρίση στήν Οὐκρανία δέν εἶναι καθόλου ἄσχετη μέ τή διχαστική καί ἔξωθεν ἐπιβληθεῖσα πρωτοβουλία τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου νά ἀναγνωρίσει τό Αὐτοκέφαλο τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας, συντείνοντας στήν ἀποξένωση τοῦ πολυπληθοῦς ρωσικοῦ στοιχείου ἀπό τίς θρησκευτικές δομές τῆς... χώρας αὐτῆς.

Ἡ ἀπόφαση αὐτή τοῦ Πατριάρχη, πού ἀντιμετωπίστηκε μέ σοβαρή ἐπιφύλαξη ἀκόμη καί ἀπό τίς πιό νηφάλιες -πλήν, ὅμως, ἐμβληματικές- μορφές τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, λειτούργησε βλαπτικά καί γιά τά συμφέροντα τῆς πολυπληθοῦς ἑλληνικῆς κοινότητας, πού ταυτίζεται πολύ περισσότερο συναισθηματικά μέ τό ρωσικό στοιχεῖο, ἀφοῦ ἔχει ὡς μητρόπολη ἐθνικῆς ἀναφορᾶς τή Μόσχα, ὄχι τό Κίεβο.

Ἡ σημερινή Οὐκρανία, ἐξάλλου, πού προβάλλεται ὡς ἀγαπημένο pet τῶν Γερμανῶν, τῶν Ἀμερικανῶν καί τῶν ἀκολούθων τους, ἀποτελεῖ ἕνα πολύ περίεργο μεῖγμα. Διαθέτει μιά πολύ σημαντική παρουσία φιλοναζιστῶν, πού ἀναπολοῦν τίς «ἔνδοξες» μέρες τῆς συνεργασίας μέ τα Ἐς -Ἕς, μιά μεγάλη θρησκευτική μερίδα οὐνιτῶν (περίπου τό 10% τοῦ πληθυσμοῦ), πού λογοδοτεῖ στό Βατικανό, καί μιά μειονότητα μουσουλμάνων Τατάρων, πού διατηροῦν προνομιακή σχέση μέ τήν Τουρκία. Ἐξακολουθεῖ ὅμως νά ἀποτελεῖ «μπαξέ» τοῦ εὐρύτερου ρωσικοῦ αὐλόγυρου, καί ὁ Πούτιν ἔχει διαμηνύσει ὅτι δέν θά ἀφήσει αὐτό τό καθεστώς νά ἀλλάξει μέ τήν ὑπαγωγή της στό ΝΑΤΟ. Γιά αὐτό, ἄλλωστε, γίνεται καί ὅλη ἡ φασαρία.

Στά ἐπιμέρους τοῦ ὀρθόδοξου δόγματος, δέν εἶμαι εἰδικός, τό ὁμολογῶ. Ἀλλά, ὑπό τό εὐρύτερο πρίσμα προάσπισης τῆς παγκόσμιας εἰρήνης καί βεβαίως τῶν συμφερόντων τῆς ὁμογένειας στήν περιοχή, ὁ Πατριάρχης ὄφειλε νά ἔχει ἀφήσει τό ὀρθόδοξο ποίμνιο στήν καθοδήγηση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Καί ὄχι νά συμβάλει σέ διχαστικές πρακτικές, πού ἐνισχύουν τήν ἀπομόνωση τοῦ ρωσικοῦ πληθυσμοῦ (καί, κατ' ἐπέκταση, τῆς ἑλληνικῆς κοινότητας), ἐπειδή κάποιοι, στήν ἄλλη ἀκτή τοῦ Ἀτλαντικοῦ, τοῦ συνέστησαν νά μπεῖ «στό μάτι» τῆς Μόσχας.

Στό σημεῖο αὐτό, λοιπόν, ἀρχίζω νά διερωτῶμαι ἄν ὁ Βαρθολομαῖος ἔχει ἐπίγνωση τῆς ἱστορικῆς του ἀποστολῆς. Προσοχή: Ὄχι τοῦ θρησκευτικοῦ του ρόλου, πού δέν ἀμφισβητεῖται, ἀλλά τῆς ἰδιαίτερης ἀποστολῆς τοῦ ὡς Ἀρχιεπισκόπου Κωσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη.

Φοβοῦμαι πώς, ἄν εἶχε ἔστω στοιχειώδη ἐπίγνωση αὐτῆς τῆς ἀποστολῆς, θά εἶχε σπεύσει πρῶτος νά ἀντιδράσει δυναμικά στή βεβήλωση τῆς Ἁγίας Σοφίας καί πρόσφατα τῆς ἱστορικῆς Μονῆς τῆς Παναγίας Σουμελά. Ὄχι μέ χλιαρές ἐπιστολές, πού γράφονται γιά τά μάτια τοῦ κόσμου, ἀλλά μέ καθιστική διαμαρτυρία ἔξω ἀπό τό γραφεῖο τοῦ Ἐρντογάν.

Ἐνας ἄλλος Πατριάρχης θά εἶχε κινήσει γῆ καί οὐρανό γιά νά καταγγείλει διεθνῶς τίς τουρκικές ἀσχήμιες εἰς βάρος ὄχι τῆς Ἑλλάδας, ἀλλά τῆς παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας. Ἀντ' αὐτοῦ, ὁ παναγιότατος;;;; περιορίζεται σέ παρακλητικές ἀνακοινώσεις, προσβλέποντας στή... μεγαθυμία τοῦ πολυχρονεμένου ἐφέντη. Τήν ἴδια ὥρα ἀγωνίζεται μέ ζέση γιά τήν προστασία του...αργυροπελεκάνου καί τῆς μεσογειακῆς φῶκιας, γιά τήν ἀποτροπή τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, πιθανόν καί γιά τή διάδοση τῆς «πράσινης» ἠλεκτροκίνησης. Καλό εἶναι κι αὐτό, ἀλλά ἄσχετο μέ τή βασική ἀποστολή του, πού εἶναι ἡ ἔμπρακτη προάσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό κάθε εἴδους ἐπιβουλή. Φοβικότητα καί «χαμηλοί τόνοι» δέν νοοῦνται, ὅταν μαγαρίζονται μνημεῖα τῆς θρησκείας καί τοῦ Γένους μέ ἀνεκτίμητο ἱστορικό συμβολισμό. Τελεία καί παῦλα!

«Μά, δέν μπορεῖ νά μιλήσει» γιατί θά τον...πάρει σηκωτό ὁ Ἐρντογάν, λένε κάποιοι. Ε, ἄς τόν πάρει! Κι ἄς τόν βάλει σέ κατ' οἶκον περιορισμό. Ἄς φανεῖ, ἐπιτέλους, ὁ Βαρθολομαῖος διωκόμενος. Ἄς ταλαιπωρηθεῖ ἐν ἀνάγκῃ, ἐπειδή βρῆκε τό θάρρος νά μιλήσει. Μεγαλύτερη ὑπηρεσία στήν Ὀρθοδοξία, πού ἀργοσβήνει, δέν θά μποροῦσε νά προσφέρει. Ἀνάλογη μέ αὐτήν πού κάποιοι ἄλλοι λαμπροί ἱεράρχες προσέφεραν στό παρελθόν, θυσιάζοντας ἀκόμη καί τή ζωή τους.

Οἱ καιροί, ἄλλωστε, ἔχουν ἀλλάξει. Ἔτσι καί ἀγγίξει μία τρίχα τοῦ Πατριάρχη ἡ Τουρκία, εἶναι βέβαιο ὅτι θά προκληθεῖ τέτοια διεθνής κατακραυγή, πού οὔτε ὁ ἀλαζονικός «σουλτᾶνος» δέν θά μπορέσει νά ἀγνοήσει. Ἐδῶ γιά καλλιτέχνες καί γιά δημοσιογράφους γίνεται κακός χαμός στά ξένα μέσα ἐνημέρωσης. Ὑπάρχει κάποιος πού πιστεύει ὅτι θά τολμήσει νά ρίξει ὁλόκληρο Πατριάρχη, θρησκευτικό ἡγέτη 250.000.000 ὀρθόδοξων πιστῶν, στή φυλακή;

Τό ἐρώτημα λοιπόν, πού ξανάρχεται στό τραπέζι εἶναι ἄν ὁ Βαρθολομαῖος ἐπιθυμεῖ νά ἀσκήσει τά καθήκοντά του παίρνοντας καί προσωπικό ρίσκο ἤ προτιμᾶ νά ζεῖ ἀσφαλής στή σκιά τοῦ τουρκικοῦ κράτους. Δέν τοῦ ζήτησε κανείς νά παλέψει γιά τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, ὅπως θά ἔκαναν ὁ Γρηγόριος ὁ 5ος, ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ἀκόμη καί ὁ ἀείμνηστος Χριστόδουλος. Δέν εἶναι Ἑλληνας ὑπήκοος, τό καταλαβαίνουμε. Ἀλλά τήν Ὀρθοδοξία ὀφείλει νά τήν προστατέψει. Καί ὄχι νά τή διχάζει.

Δυστυχῶς, τά καθεστωτικά μέσα ἐνημέρωσης, τά ἴδια πού καθημερινά βυσσοδομοῦν κατά τῆς Ἐκκλησίας, χλευάζοντας τή θρησκεία μας, ἔχουν τόν Πατριάρχη στό ἀπόλυτο ἀπυρόβλητο. Φταίει καί τό γεγονός ὅτι μοιράζει τίτλους, παράσημα καί ὀφίτσια σέ ἐκλεκτά μέλη τῆς ἑλληνικῆς ὀλιγαρχίας. Ἀλλά τό ζήτημα -ξαναλέω- εἶναι πόσο ἐξυπηρετεῖ τά συμφέροντα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἡ εἰκόνα τοῦ αἰχμάλωτου, «βωβοῦ» Πατριάρχη, πού βρίσκει τή φωνή του μόνο γιά νά πεῖ «Σκασίλα μου γιά τούς Ρώσους!».

Εἶναι ὁμολογουμένως τεράστιος ὁ συμβολισμός τῆς Κωνσταντινούπολης ὡς ἱστορικοῦ κέντρου μιᾶς μεγάλης Ἑλλάδας, ἀλλά, ἀπό τή στιγμή πού ὁ Πατριάρχης συμπεριφέρεται ὡς ἁπλός ἐντεταλμένος τοῦ τουρκικοῦ κράτους καί δέν ὑπάρχει κανένας ὁρίζοντας ἀξιοπρεποῦς διαδοχῆς του, θά πρέπει νά ξανασκεφτοῦμε ἄν ὠφελεῖ ἡ παραμονή τοῦ Πατριαρχείου ἐκεῖ. Μιά ἡρωική ἔξοδος πρός τήν ἱστορική μητέρα πατρίδα εἶναι ἴσως προτιμότερη ἀπό τόν σταδιακό ἐκφυλισμό ἑνός θεσμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀδυνατεῖ νά σταθεῖ στό ὕψος τῆς ἀποστολῆς του, ἀναλώνεται σέ ἀνούσιες θρησκευτικές ἴντριγκες, ἑτεροπροσδιορίζεται καί ἐν τέλει λειτουργεῖ ὑπό τήν πίεση τοῦ ὠμοῦ τουρκικοῦ ἐκβιασμοῦ.

orthodoxostypos